C1000 Linnaeusplein, vrijdagmiddag. Ik sta bij de kassa mijn boodschappen in mijn tas te proppen, wanneer een muizig meisje van ongeveer mijn leeftijd iets overhandigt aan de caissière. Het is een doosje Lactacyd. De verpakking was niet het gebruikelijke wit, maar zwart. Vast bedoeld voor het zware werk.
“Dit mocht ik even achter laten leggen”, zegt het meisje.
Ik hoor de caissière zeggen “Maar dit verkopen we hier helemaal niet.”
Ze roept de mannelijke bedrijfsleider erbij, die beaamt wat het muizige meisje zegt. Het meisje overhandigt het doosje intiemzeep en loopt zonder blikken of blozen de winkel uit.
Ik registreer de harde feiten: jong meisje, blijkbaar geen schaamte, suf voorkomen met standaard spijkerbroek, oude gympjes en bomberjack.
De verpakking had prima in haar jas gepast. Waarom vroeg ze geen tasje? Waar moet ze heen dat ze onmogelijk die zeep mee kan nemen? Een nieuwsgierige oma met haviksogen? Voor wie trotseert ze niet één, maar twee keer het publiekelijk zwaaien met een doosje vagijnzeep? Dat ze louter die zeep koopt én geen tasje bij zich heeft, impliceert dat ze onverwacht en dringend een grondige wasbeurt nodig bleek te hebben. Wat zijn haar plannen vanavond? Eerst naar oma, dan nog even terug naar de C1000 voor een zak drop en een tray’tje energydrank en – o, ja − de vaginazeep?
Normaal kom ik met mijn fantasie een heel eind, maar het verhaal achter dit zwarte doosje blijft letterlijk een black box.
Dit stuk is ook verschenen op UK.
Reacties (16)
Is dit een advertorial?
C1000 Linnaeusplein, vrijdagmiddag. Ik sta bij de kassa mijn boodschappen in mijn tas te proppen, wanneer een meisje van ongeveer mijn leeftijd iets overhandigt aan de caissière. Het is een doosje. “Dit mocht ik even achter laten leggen”, zegt het meisje.
Ik hoor de caissière zeggen “Maar dit verkopen we hier helemaal niet.”
Ze roept de mannelijke bedrijfsleider erbij, die beaamt wat het meisje zegt. Het meisje overhandigt het doosje en loopt de winkel uit.
Ik registreer de harde feiten: jong meisje, oude gympjes en bomberjack.
Normaal kom ik met mijn fantasie een heel eind, maar het verhaal achter dit zwarte doosje blijft letterlijk een black box.
yup, advertorial “voor heel vieze(?) jonge(?) vrouwen”
Muizig meisje, suf uiterlijk.
Nee, Laura (met zo’n achternaam) trekt volle zalen, zeiden wij dan vroeger.
Sargasso, vrijdagmiddag. TisMeWat leest het zoveelste gaapstukje van ene Laura. Altijd gaat het over piemels en kutjes. Dit impliceert dat Laura niet genoeg geneukt wordt.
Dit keer ergert zij zich over een duidelijk emancipatoir maar “suf” meisje dat niet in de laatste mode loopt. Het is maar waar je prioriteiten liggen. Het had een lofzang over de onverschaamdheid kunnen worden, of een stuk waar de walging over zoveel goedgelovigheid in de kennelijke “noodzakelijkheid” van intieme hygiene kunnen worden.
Maar Laura vult weer eens een gaatje.
Laten we hopen dat Laura’s gaatje ook weer eens goed gevuld wordt, dan zijn wij hopelijk van deze ellende verlost.
Lol
mevrouw Louwes zelf gaat naar de Kinki Kappers, zo blijkt uit facebook.
Nou, dan weet je het wel, met zo’n ge-instituonaliseerde versie van non-conformisme.
Hehehe :)
Kunnen we het niet gewoon over poezen hebben? Of over kinderen? Of iets anders wat 10x zo interessant is?
mooi Germanisme overigens, onverschaamdheid
Jee-zus, wat een ouwelullenclub is Sarg geworden zeg!
Laura, mooi stukkie weer!
http://abonnement.viva.nl/?gclid=CMGImbD187ACFZMmfAodEx2HOg
De verpakking was niet het gebruikelijke wit, maar zwart. Vast bedoeld voor het zware werk.
geen zwarte verpakkingen op google images.
zwartkijker? fantast?
na het vorige “ik reed zwart en verdomme, ik ben betrapt” verhaal is dit wel weer een verbetering. Iets.
Het is een vertoon van pure decadentie: je druk maken over iemand anders vagina-ontsmetter.
verkapte kutreclames . scheutje bleek van de Appie werkt net zo goed.
“VIVA.nl – vrouwen met een mening.”