Kunst en troost. Een dubbelzinnige relatie. Vanaf de eerste Kunst op Zondag speelt het bij herhaling een rol. En buiten Sargasso ook.
Troost is traditioneel een reactie op verdriet. Kunst wordt soms ook, misschien zelfs vooral, gezien als de troostbrenger in de warboel die de alledaagse waan kan zijn.
Joe Rosenthal – Consolation, 1996.
Meer troost>>>>>>>>
Jen Wen Luoh – Pain in Blue, 2001.
Sylvester Mubayi – Comforting My Child, 2001.
Michel Huisman – Halfautomatische Troostmachine, 2001 (in 2018 na restauratie weer in werking).
Berenkuilen, waar zie je die nog? De Halfautomatische troostmachine staat in de voormalige berenkuil in het stadspark van Maastricht (filmpje). Een hele troost dat er geen beer meer in gevangen wordt gehouden. Die kijkt het nu van een afstandje aan.
Michel Huisman – Beer, onderdeel van installatie Halfautomatische troostmachine.
Patricia Piccinni – The Comforter, 2010.
Marc Sijan – Embrace, 2014.
Troost hoeft niet zo (hyper)realistisch te zijn. Gewoon mooi mag ook. Zoals van die schitterende zeepbellen blazen. Nick Assmann pakt dat wat groter aan. Met zeep en licht.
Nicky Assmann – Solace, 2011 – 2013.
Lieve lezer, schenk ons wat troost zeg eens: uit welke kunst put u troost?
Reacties (2)
http://mariawillems.blogspot.com/2020/01/prikkeldraad-kunstkijkers.html
Het kunstwerk is van Pascal Pollier. Prachtig dat kunstwerk met die giraffe.
Als kind heb ik de beren nog bezocht in die Maastrichtse kuil. Waarom ik me dat nog herinner? De lucht.
En had die giraffe niet een jaartje kunnen wachten? Zes weken geleden hebben Beugwanda en ik precies dat gedaan toen we ons innig geliefde katertje lieten inslapen. Ik ben daar dus nog niet overheen.