Kunst op Zondag (KoZ) | Craigie Horsfield

Vorige week met laaggespannen verwachtingen naar het Antwerpse Zuid getrokken om de opening van Cragie Horsfield in het M HKA te bekijken. Het M HKA, geplaagd door onwelvoeglijk directiegetwist tussen gepolitiseerde fracties, brengt met moeite goede tentoonstellingen, en het gebouw weigert blijkbaar pertinent om die stadswijk naar een hoger niveau te brengen.
Het Antwerpse Zuid, bekend om zijn grootst aantal deeltjes coke per kubieke meter rioolwater.
Aanwezig als spreker die openingsavond, was federaal Minister van Justitie Stefaan De Clerck. Of ook hij bijdroeg aan de deeltjes per kubieke weet ik niet zeker, maar op dreef was hij voorzeker.
Cragie Horsfield is namelijk … een kunstenaar die zijn werken laat weven – en laat dat nu net een portee zijn van Minister De Clerck. Hij kon niet alleen lekker de economisch interessante kant van de door Vlaamse weverijen gemaakt kunstwerken als Kernwoord op zijn toespraakpapiertje onderlijnen, de woordspelingen met ‘de wever [!]  die dit heeft gemaakt is er goed in gelukt SAMEN TE WERKEN’, om iets ‘CONSTRUCTIEFS ervan te maken’ – en oneindig meer van dat waren… overvloedig. Na de tiende grap was zelfs de fervenste grappenfab uitgeschaterd. Soms moet het ophouden, populair willen zijn.
Anyway, fronsend de stapel overbodige junk aanschouwd op het gelijkvloers. Men wou, met het ijskoude tijdschrift Artefactum als leidraad, de wonderjaren der installatie/cynische-kunst vieren. Het ontbrak niet enkel aan kaarsjes.

Na het zoveelste schetsje van een ideetje, het zoveelste ‘ik plaats het en het is iets’, het zoveelste ‘eerst was het niets en nu wel omdat ik het zeg’ – was het tijd om naar de free booze te trekken. Prima cafetaria, wijn van een jaar voorwaar, en een slagveld rimpels op de beau-monde. Ook zij konden niet aan de nooitgeziene combinatie van ‘hedendaags’ en ‘hopeloos gedateerd’ doen. Mevrouw Delvoye hoorde ik tussen glas 4 en 5 zeggen dat het toch zo “druk gepresenteeerd was”. Uhuh, knikte ik binnerlijk.
Maar onderweg passeerde ik dus Craigie, en kijk: aangename verwondering was mijn deel. De hele vloer was ingepalmd door zijn zorgvudig uitgekozen beelden, die haast allemaal perfect van formaat waren om, zoals dat duur heet: in gesprek te gaan met de ruimte. Er was een soundstrack bij die niet hoefde, maar de belichting: daar was met liefde over nagedacht. Craigie werkt met projecten, en dompelt zich bijvoorbeeld voor een periode onder in een stad als Napels. Hij maakt er massa’s foto’s (van massa’s) en verwerkt die dan tot… tapijten. Wandtapijten.
Het klinkt geforceerd, en dat zou het ook zijn, als je er tapijten zou in zien. Dat is dus niet. Eigenlijk zijn het uitvergrote foto’s waarvan de pixels geborduurd worden. Dat klinkt dan weer saai, maar dat is het niet. Want dat Cragie smaak heeft: daar valt niet over te twisten. Met groot gevoel voor dramatiek -en hij kent zijn klassiekers- weeft (!!) hij een indrukwekkende reeks beelden aan elkaar die je niet loslaten. Een van de weinige criteria die er toe doen, neem ik aan.
Hoogtepunt zijn de Caravaggiaans aandoende koppen die hij op een (zelf mee-ge-organiseerd) concert registreert, en een still van een vuurwerkorgasme boven de baai van datzelfde Napels.

Is het een trip naar Antwerpen waard? Bwof, niet als je het daarbij houdt. Maar er is meer in de zure stad die van zichzelf niet weet hoe lief ze is. Anselm Kiefer exposeert zowaar in het Museum voor Schone Kunsten, 500 meter van het M HKA vandaan.

Als u het kan volhouden zolang te wachten: lees daar volgende week een verslag van.
Indien niet: ga dan in de buurt naar het cafetaria van het Zuiderpershuis. En de Zürich, aan de overkant, en de Entrepot du Congo, aan de overkant. Later steek je over naar de Bar Tabac, nadat je eerst aan de waterpoort een de beste pitta’s van Antwerpen geproefd hebt.
Antwerpen is zuipen en een beetje vreten. Die verwachting mag je steeds hooggespannen noemen en nemen.

Tot volgende week!