Katharina Fritsch is bekend van levensgrote sculpturen en installaties. Alledaagse voorwerpen of figuren krijgen door de omvang en kleurgebruik een ander betekenis, waarvan Fritsch overigens vind dat het de kijker vrij staat zelf een betekenis er aan te geven.
In de blauwe aflevering van Kunst op Zondag zagen we haar enorme haan. Vandaag hier een mini solo-tentoonstelling. De teksten komen uit verschillende interviews
Company at the table, 1988.
Vind u uzelf een klassieke beeldhouwer?
“Ik ben altijd als een ouderwetse beeldhouwer bezig met ruimte, ik wil dat elk beeld van de achterkant en de zijkanten indruk maakt . Met kleur echter, maak ik het werk meer een icoon, meer virtueel, dus het is altijd balanceren tussen een traditioneel beeldhouwwerk en het zo plat laten worden als een schilderij”.
Display Stand with Brains, 1989.
Vraag: Wat maakt een groot publiek sculptuur?
“Ik denk dat het zeer belangrijk is voor openbare kunst dat je naar iets kunt kijken en het zeer vlug snapt. Ik hou dingen graag eenvoudig”.
Mann und Maus, 1992.
Vraag: De ratten in uw werk, drie meter hoog, zijn bijna monumentale uitbreidingen. Is macht een thema in dit werk met 16 ratten?
“Ze lijken zo machtig, ze lijken een beetje ‘goofy’ zoals ze daar zitten, onnozel agressief. Daar hebben we ook naar toe gewerkt, de stomheid in de expressie van de ogen. Ze zijn verraderlijk”.
Rattenkönig, 1993.
Naar aanleiding van de provocerende beelden van Jeff Koons:
“Wat ik wil is compleet tegenovergesteld (aan Koons), een constructief beeld creëren en niet die eeuwige sociaal kritische jammerklacht, niet die kortademige opvatting van Koons, dat iedereen zo idioot is en vooral ik en ‘dit vind ik op de een of andere manier geweldig’. (…) Daar ben ik niet in geïnteresseerd. Ik wil gewoon iets neerzetten dat is gerelateerd aan identiteit, duidelijkheid en concentratie en niet met de hysterie de laatste grap te willen maken”.
Child with Poodles, 1996.
Woman with dog, 2004.
Garden sculpture (torso), 2006.
Over de beeldengroep:
“Ik denk dat mensen er toe werden aangetrokken omdat het over kleur ging, en er waren geen sokkels. De impact van een sculptuur wordt het zeer direct wanneer u er naast kan staan en er mee op de foto kan”.
Beeldengroep, 2006 – 2008.
Octopus, 2010.
Naar aanleiding van de vraag of haar werk monumentaal is:
“Ik haat monumenten. Ik zou nooit kunst op een voetstuk zetten in openbare ruimtes. De Chirico schreef een zeer mooie tekst over de beelden in Turijn die zo laag op de sokkels waren geplaatst dat ze bijna op één niveau met de voetgangers stonden en dat fascineerde me. Het moet zo’n proportie hebben dat het nog steeds is gerelateerd aan de grootte van mensen” .
De citaten komen uit interviews met TimeOut, The Guardian en Journal of Contemporary Art.
Reacties (4)
.. en dan maken kunstenaars de prachtigste, de meest intrigerende beelden – en dan presteren ze het om zich zo brak, zo mysteries, zo onduidelijk, uit te drukken. Dat valt me keer op keer op. Wat is dat toch? Wordt daar gedurende de academietijd geen aandacht aan besteed? Is het een jargon? Of gebeurt het bewust? Soms denk ik dat het beter zou zijn als kunstenaars gewoon hun kunst zouden maken – en dan iemand die wat meer verbaal gericht is, een tekstschrijver bijvoorbeeld, de bordjes vol schrijft, de brochure tikt.
@1:
Dat gebeurt toch grootdeels al bij de uitbuiters galerieën.
;-)
Persoonlijk kijk ik altijd eerst naar het tentoongestelde en pas later naar de “bordjes”
Soms heb ik wel eens het idee dat veel “kunstliefhebbers” die “bordjes” nodig hebben om lange bla-bla verhalen te houden.
Ooit bij bekenden wel eens een experiment gehouden, om commentaren uit te lokken, door “bordjes” te wisselen of weg te laten; “leerzaam” ;-)
Aangaande commercie/presentatie, misschien vind je dit wel interessant:
http://www.angelcoaching.nl/blog/commercie-en-kunst-gaan-niet-samen/
N.B.
Weer een mooie verzameling K.o.Z. :-)
Ja, mooi om te zien dank.
Maar mijn persoonlijke mening is toch dat het monochrome afbreuk doet aan de beelden. Het wordt bijna nog platter dan Koons. De beelden kunnen mooi zijn, goed zijn, de kleur leidt af. Vraagt om interpretatie die ik iig niet heb. Ik kan er niet zo veel mee.
Is het toeval twee keer te citeren: Ik denk dat het zeer belangrijk is voor openbare kunst dat je naar iets kunt kijken en het zeer vlug snapt. Ik hou dingen graag eenvoudig
Maar wat moet ik met die banalisering van de Venus van Milo? En dan zegt ze: …een constructief beeld creëren en niet die eeuwige sociaal kritische jammerklacht…
Lastig hoor.
@3: Is het toeval twee keer te citeren
Nee, dat was een vergissing. 2e keer is weggehaald.