Sargasso’s kunstgalerie geeft ruimte aan kunstbloggers. Elke tweede zondag van de maand verbinden M&M een door Maria Willems gemaakte foto aan een gedicht van Michiel van Hunenstijn.
Havenhuis
Zaha Hadidplein 1
Antwerpen
(een gedicht met een mening)
Ja lach maar. Kijk maar. Wijs maar. Lach maar.
Maar humor ten koste van een ander is niet leuk,
ook niet als het een ding is, een gebouw betreft.
Ja, ik weet waar ik over praat, want ik heb het
nu over mezelf, de Brandweerkazerne
aan het Zaha Hadidplein 1 te Antwerpen.
Ja, dat tragische geval met dat ruimteschip
plompverloren op z’n kop. Niet te missen.
God, wat sta ik er voor joker bij. Bedankt Zaha.
Dan sta je daar, sinds 1912, aan de kade in de
haven, prachtplek, dat uitzicht, de schittering
van het water en de geur van pek en olie.
Je bent een brandweerkazerne, opgebouwd
uit baksteen: deuren, ramen, poorten, binnenplaats,
niks aan de hand, ook al had je een keer
zelf brand op je dak, ironisch genoeg, haha,
Ja, lach er maar om. Maar je had liever brand
op je dak dan dat Havenhuis van Zaha Hadid.
Djesus, heb je dat glimmende geval wel gezien?
Dat drie keer zo duur werd als begroot? En jongens,
nog iets, wie gaat al die ramen lappen? Ik heb hier
een offerte van 65.000 euro. Dat is per jaar, ja.
Het shinen het glanzen, het schitteren heeft een prijs.
Maar jou werd niks gevraagd. Jij staat lelijk voor
aap met die blob op je kop. Die monstrueuze
diamant. Dat dronken schip. Dat enge insect.
Je had de architectenpraat gehoord: jij moest behouden
blijven. De gotspe. Jij moest een metafoor worden.
Jij moest een dialoog aangaan. En tevens benadrukken
dat oud en nieuw geen eenheid vormen. Jij moest de
visionaire blik van de architecte bekrachtigen. Maar uiteindelijk
ga jij gebukt onder dat ‘stoutmoedige verticale statement’.
Zaha, what the fuck? Wat doe je me aan? Zoek lekker
zelf een eigen plek. Ik denk aan schepen die voorbij gaan.
Aan water dat klotst, aan laad- en losgeluiden. Aan kranen,
silo, containers, heftrucks en aan bulk, bier en Brel misschien.
Aan olie, cacao, roll on roll off, en wat drugs uit Zuid-Amerika
natuurlijk, tussen de bananendozen. Zonder dat gaat het niet,
wat morsigheid, Zaha, wat schemerwerk, je weet hoe dat gaat,
niet alles verdraagt schitterend daglicht. Zaha, laat me maar.
Als je even naar beneden kijkt, daar, in je schaduw, dat relict
van vroeger, onder je, dat ben ik, je voetstuk, in nederigheid;
De Oude Brandweerkazerne
Reacties (3)
Als ik een spoiler op een Bugatti zet dan wordt ik uitgemaakt voor cultuurbarbaar.
Als ik een glasbak tegen Het Concertgebouw zet, dan ben ik een kunstenaar die een statement durft te maken.
Een hedendaagse Bugatti is een spoiler.
Zo’n dikke eeuw geleden werd aan ‘Den Boulevard’ door de nieuwe rijken het ene praalpaleis na het andere neergepoot, zonder inmenging van enige welstandscommissie welteverstaan. Uit die tijd stamt het gezegde ‘Architect is een scheldwoord.’
En het gaat blijkbaar nog steeds op. Van nieuwer datum is de uitspraak: “Rem Koolhaas dient als imperatief gelezen te worden.”
We zijn in het verleden bij de productie van een aantal architectuurboeken betrokken geweest en het hoogdravende gebazel waarmee gemeentebesturen onder tafel en in een project werden geluld kent zijn gelijke niet en wordt eigenlijk alleen nog overtroffen door kunstpausen die dingen in een schilderij of oeuvre zien waar de kunstenaar nooit bij stil zou hebben gestaan.
Fantastisch!
Geinig gedicht ook. Al ben ik het niet eens met de strekking.