Het letterlijk overschrijven van grote stukken tekst is geen plagiaat. Zegt het College van Bestuur van de universiteit van Amsterdam. Hoogleraar algemene rechtsleer Peter Rijpkema krijgt dan ook slechts een lichte berisping.
De algemeen geldende definitie van plagiaat is: het overnemen van andermans werk zonder correcte bronvermelding, waarbij de pleger doet voorkomen alsof het zijn eigen werk is. Dat vindt de UvA trouwens ook, getuige het examenreglement van de faculteit rechtsgeleerdheid.
Aangezien een hoogleraar een voorbeeldfunctie heeft, hoeven studenten van de UvA in de toekomst niet zo meer zo nauwkeurig aan bronvermelding te doen. De jurisprudentie is er nu. Lang leve Ctrl-C + Ctrl-V. Afstuderen aan de UvA was nog nooit zo makkelijk.
Reacties (6)
Is de te verwachten kwaliteit die een universiteit moet leveren te specificeren? Dan zou een rechtenstudent een mooi afstudeerproject hebben aan het terugvragen van een deel van zijn betaalde collegegeld wegens wanprestatie ofzo.
Van pech en rampspoed 2013
Het SCP bracht onlangs een wetenschappelijk verantwoord werkje van allure uit, verlucht met elastische zwarte katten, met de titel ‘Van pech en rampspoed’, vanwege het jaartal 2013. De bijdrage ‘hoe doorsta je pech en rampspoed’ van Patty Adelaar lijkt in de zaak van Peter Rijpkema de aangewezen weg. Bijvoorbeeld Stoïcijns.
Inflatie van integriteit
Peter Rijkema, de hoogleraar rechtswetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam, lijkt wat onzorgvuldig om te gaan met pennenvruchten van anderen. Als vertegenwoordiger van de Universiteit van Aruba, waar hij toen werkzaam was, was ik aanwezig bij zijn promotie op 19 mei 1995. Hij onderzocht in zijn proefschrift ondermeer de interessante vraag of de staat bepaalde morele normen en waarden mag opleggen aan de burgers in het algemeen belang, als die opgelegde waarden en normen de burgers belemmeren in de eigen levensopvattingen en vormgeving van hun bestaan. Hij gaat daarbij uit van een liberale staatsordening, die de beperking van de vrijheid van het individu door de staat afwijst. Hij achtte persoonlijke vrijheid voor het individu essentieel om zich te kunnen ontplooien en voelde zich thuis bij de theorieën van verschillende filosofen over gerechtigheid. Hij was voor liberale gerechtigheid dus correct eigen belang. Immers de rechten van de een beperken de rechten van de ander, althans in de praktijk. De mens is af en toe in staat boven het naakte eigen belang uit te stijgen ten behoeve van anderen, zegt hij. ‘The challenge of living well’ (Dworkin) zal velen aanspreken, zeker als het concept van een zinvol leven gekoppeld is aan een liberale moraliteit die met name aandacht besteed aan gelijke distributie van schaarse goederen. Professor Rijpkema heeft slechts de eigen welbegrepen rechten ontplooid, zoals uiteengezet in zijn proefschrift. De vraag is wel wanneer onzorgvuldigheid fraude en plagiaat wordt. De erven van de oorspronkelijke auteur Brouwers zouden deze handelwijze toch zeker als plagiaat beoordelen.
Renée van Aller
Och, een vergelijkbaar geval is al eens voorgevallen aan de universiteit van Harvard.
Prof. Norman Finkelstein van DePaul Universiteit (Chicago) ontdekte dat niemand minder dan prof. dr. Alan M. Dershowitz grote delen van zijn boekje ‘The case for Israel’ (2003) bijna regelrecht had overgenomen van Joan Peters ‘From Time Immemorial’ (1984). Voetnoot op voetnoot, hele citaten, argumentatielijnen. Finkelstein toonde dat spijkerhard aan, en Dershowitz bleek zijn eigen boekje niet te kennen (waarschijnlijk had hij allerlei zaken uit laten werken door student-assistenten).
Einde van het liedje: een Harvard-commissie pleitte Dershowitz vrij, en Finkelstein verloor zijn kansen op een vaste aanstelling en zijn baan omdat hij te controversieel was (ondanks warme aanbevelingen van zijn collega’s op DePaul).
De clash kun je bijv. hier nakijken.
Dit gaat om een leerboek, dat eerst een andere titel en redacteur had, en is voortgezet door de huidige redacteur onder een andere titel, waarbij deze situatie niet helder is weergegeven in voorwoord oid.
Dit geval is geen heksenjacht waard.
@4 Lees het verslag van de commissie even goed. Ook het werk van collega’s werd door deze hoogleraar onder eigen naam gepubliceerd. Dat is gewoon intellectuele diefstal.
Dat leerboek had niet oorspronkelijk alleen de naam van een andere redacteur op het voorblad staan, hè?
Moet je nagaan dat dit voor tweederde exact hetzelfde boek is.
Wat dan gebruikelijk is, is om je eigen naam als co-redactor toe te voegen, en de rest intact te laten (tenzij je alle bijdragen van een auteur er uitgooit natuurlijk). Wat Peter Rijpkema hier doet, is dat hij het voor doet komen dat hij op eigen kracht een heel leerboek heeft geschreven.
Dat is handig! Kan ‘ie weer toevoegen aan z’n publicatielijst, en mee bij de decaan gaan zwaaien: ik heb m’n werk voor dit jaar er weer op zitten, want ik heb een heel leerboek geschreven. Kijk maar!