Jan Siebelink is James Last en andere literaire look-a-likes

Omdat boekenlezen eigenlijk iets uit de tijd van de stoomwals is, maken we het voor de leek makkelijk. Een variant op de who’s who in de letteren van HP/De Tijd, maar dan verklaard aan de hand van zijn of haar look-a-likes. Een willekeurige selectie.

Jan Siebelink – James Last

Zowel Jan als James is populair bij de verstikte dorpen rond de Veluwe. Onder de toonbank wordt hun werk massaal verkocht in Ermelo, Harderwijk, Putten en Nijkerk. SGP-er Bas van der Vlies luistert vermoedelijk zelfs op zondag in Maartensdijk naar James Last en als zijn vrouw naar bed is, knielt hij in het geniep op een Bed stron – eh, violen.

Gerbrand Bakker – Erasure

Hoewel je denkt voor wat cock and bum fun altijd aan de fleecetrui van de warme Bakker te mogen trekken, kent Bakker geen genade. ‘Die man moet dood!’ kan hij in zijn stamkroeg verkondigen als de schaatsen die dag teveel hebben gekneld. Kijkt soms net zo gekweld als de heren die ooit een hit hadden met ‘Sometimes’. Bakkers vele herdrukken en vertalingen doen het echter beter dan het oeuvre van het synthesizerduo. Van een Schijt Aan Gerbrand Bakker-dieet, als variant op Sonja Bakker, hebben wij dan nog niet gehoord.

Hassan Bahara – Khaled Mahmoud

Eerlijk gezegd bedoelden we die andere Khaled, de bekende, maar deze google hit is toch veel leuker? Hassan, trek dit uniform aan en je zal nog veel vaker worden uitgenodigd door leesclubjes die een exotische wildeman uit de woestijn als gastspreker vragen (‘wat kan je goed Nederlands, zeg’)!

Harry Mulisch – Barry Manilow

Barry is net als Harry een oude snoeperd. Maar Harry heeft inmiddels zijn pijp aan Maarten gegeven (zie volgende auteur). Maar de tabak van het libido schaadt de gezondheid niet! Sjaaltjes voor mannen zijn hot in 2009 en Harry wist dat al 90 jaar. Blies ooit de loftrompet voor de Fidelistische Castro en stemde trouw SP, maar stemt nu slechts zijn literaire traporgel (al jaren niet meer zo zuiver). Ook Barry heeft trouwens een politieke agenda. Iets met gayrights for gays.

Maarten ’t Hart – Art Garfunkel

Art en Maarten hebben dezelfde eigenschap. Iedereen heeft hun werk in de kast, maar niemand leest of luistert het, daarom verkopen ze nog zo goed. Want als je eenmaal in het Schraalhans oeuvre van ’t Hart begint, weet je ook weer waarom pastinaken en schorseneren zolang van het Nederlandse menu zijn weg gebleven. Het smaakt naar natte aarde en tochtige kelders! Jammer dan, die groenten zijn terug dus de literaire tanden zijn nu langer dan ooit. Maarten is overal. En daar past het devoot neuzelende werk van Garfunkel prima bij.

Joost Zwagerman – Barend Servet

Met bijnamen als Zwaagzaag en Zwaagzuur gaat het niet de goede kant op, maar Joost is net als Servet positief gestemd. En ook in zijn pamfletten en geëngageerde romans is hij net zo kordaat als onze Servet. Terwijl het ene bruinhemd na de andere kaalkop dan maar eens in de Buitenvrouw begint omdat ze ergens hebben gelezen dat Joost steeds rechtser wordt, vraagt Joost ‘Hoe kan dat nou?’ als hij door NRC wordt wegbezuinigd. Of toch niet. In elk geval heeft Joost Niemöller voortaan een mooie bijnaam wanneer collega’s een alcoholasem hebben op het boekenbal: Joost Nietmeelöllen.

Toegift:

Theodor Holman – orgelman bij u in de straat

Iedereen holt weg, maar hij denkt dat hij bij Nederland hoort dus eist hij de publieke ruimte op met zijn gejengel. Zijn ponskaart kent slechts twee riedels: Islam en Theo van Gogh. Als-ie dan weer wordt uitgejouwd krijgt Job Cohen er van langs.