De genocide in Gaza gaat gewoon door, ondanks dat er een ‘wapenstilstand’ is. Israël blijft aanvallen, maar met een verschil: de aanvallen heten nu volgens Israël ‘antiterreuroperaties’. Een manier van praten die maar al te gemakkelijk wordt overgenomen door westerse media. Zo wordt maar weer eens pijnlijk duidelijk hoe ook taal een wapen is in het conflict, en dat dat wapen vaak in één richting schiet. Want als Palestijnen weerstand bieden tegen zo’n operatie heet dat ‘een inbreuk op het bestand’ en gebruikt Israël het als excuus om te reageren met bombardementen, sorry, nieuwe ‘antiterreuroperaties’ op totaal ongerelateerde doelen waarbij honderden mensen omkomen, en waarschuwt dat ‘verdere inbreuken niet worden getolereerd’.
Dit is niet nieuw, wie het nieuws volgt, ziet het al langer. Bijvoorbeeld bij een kop als: “Israëlische gijzelaars vrijgelaten, Palestijnse gevangenen uitgewisseld.” Dat lijkt neutraal, maar dat is het niet.
Een gijzelaar is iemand die onschuldig vastzit, iemand die onterecht wordt vastgehouden door barbaren. Een gevangene daarentegen, dat is iemand die ‘iets’ heeft gedaan. Een verdachte, een misdadiger, of minstens iemand die door een rechter is veroordeeld. Maar de Palestijnse gevangenen waar hier over gesproken wordt, zijn in veel gevallen nooit aangeklaagd, laat staan berecht. Kinderen van dertien, jongeren die een spandoek vasthielden, vrouwen die bij een checkpoint werden opgepakt omdat ze de verkeerde achternaam hadden. Toch noemt het journaal hen gevangenen, alsof het allemaal keurig volgens het recht is verlopen.
Een Israëlische aanval is precies, gericht, noodzakelijk, ook al komen er vele burgers bij om het leven. Een Palestijnse raket is blind, barbaars, zinloos geweld. De ene kant heeft een ministerie van Defensie, de andere slechts ‘militanten’. Zo wordt zelfs het woord ‘leger’ een privilege dat niet voor iedereen geldt.
Doden in Israël zijn door Palestijnse militanten vermoorde burgers, mannen, vrouwen, kinderen en krijgen in de media vaak direct een gezicht. In Gaza zijn de slachtoffers meestal anoniem en omgekomenen als ‘ongelukkige bijvangst’ van een ‘noodzakelijke militaire operatie’ .
Het is een patroon dat decennia meegaat en onze blik vormt zonder dat we het merken. Als taal steeds opnieuw bevestigt wie de ‘beschaafde’ partij is, dan wordt de rest automatisch gedegradeerd tot decor van de beschaving. De oorlog in Gaza is niet alleen een strijd om het voortbestaan van een volk, maar ook om betekenis. En zolang nieuwsredacties blijven spreken in woorden die de macht dienen, zal de waarheid bezet blijven.