COLUMN - Ik hoef u niet te vertellen wat ADHD is. En ook niet dat er irritant drukke kinderen bestaan, die vroeger achterin de klas werden geplaatst waar ze geen kwaad konden (voor de juf of meester) maar waar tegenwoordig pilletjes voor bestaan. Gelukkig maar, want dat was niet goed. (Iedereen moet normaal doen, moet meekomen, tegenwoordig, desnoods met een pil.) En ik hoef u ongetwijfeld ook niet te vertellen dat het aantal diagnoses ‘ADHD’ en het aantal receptjes de laatste decennia geëxplodeerd is. Gelukkig maar, want dat geeft aan dat we hier met een enorm groot verborgen probleem te maken hadden. Of accepteren we onze kinderen steeds minder zoals ze zijn? Of neemt het aantal gevallen toe, eerst door de televisie en nu weer smartphone in combinatie met (zoals dat een eeuw gelden heette) ‘de jachtigheid des modernen levens’? Welkom in het mijnenveld van gekneusde gevoelens.
Een van de nieuwste loten aan deze duizendknoop onder de diagnoses is ADHD voor volwassenen, of beter: adult onset ADHD. Mensen die als kind nergens last van hadden, maar zo omstreeks of na hun achttiende ADHD zouden ontwikkelen. Eenmaal bedacht (of ontdekt, u zegt het maar) waren de eerste onderzoeken ronduit schokkend. Vragenlijsten leverden scores van tegen de tien procent. Met andere woorden, miljoenen mensen zouden best wel eens adult onset ADHD kunnen hebben. Altijd normaal geweest, maar eenmaal aan de studie of aan de eerste baan openbaarden zich de verontrustende symptomen: onrust, altijd maar druk, wanorde in de agenda, chaos in het hoofd, et cetera.
Hier was een nieuwe afgrond ontdekt, die waarschijnlijk slechts gedicht kon worden met nóg meer pillen. Maar het is niet al goud wat er blinkt. In een recent artikel in de American Journal of Psychiatry wordt een beperkt aantal, maar duidelijk positief bevonden respondenten eens goed doorgelicht. Dat is leerzaam.
De studie maakt gebruik van een grote groepsstudie uit 1994 onder ruim zevenhonderd kinderen, waarbij zo’n 500 jeugdige ADHD’ers werden vergeleken met een groot aantal kinderen dat daar zeker géén last van had. Die tweede groep werd voor deze gelegenheid weer opgespoord en ‘effe snel’ getest op ADHD. Zo kwamen de onderzoekers op 24 mogelijke gevallen van adult onset ADHD. Een op de tien, ruwweg. Maar daarna volgde een diepgaand vervolgonderzoek. Niet minder dan 19 van de 24 gevallen vielen alsnog af omdat hun gedrag beter verklaard kon worden op basis van een depressie of een andere psychische klacht, of het gebruik van stimulerende middelen. En bij de resterende vijf konden ook vraagtekens worden geplaatst – enkelen hadden een, zeg maar, interessant verleden.
De onderzoekers zien dus weinig in de diagnose adult onset ADHD. Wat hen betreft blijft de vierletterterm gereserveerd voor (ik heb een hekel aan die voor pubers zo denigrerende term, maar oké) het ‘rijpende brein’. Maar die twijfel komt uiteraard te laat. Miljoenen mensen die van hun leven een kleine puinhoop hebben gemaakt, hebben er nu een woordje voor. Ze zijn ziek. Die opluchting zal niemand hen nog kunnen ontnemen.
Studie:
Reacties (5)
Ik denk dat de farmaceut eerst een medicijn heeft ontdekt en vervolgens een aandoening heeft moeten verzinnen voor dat medicijn.
Je zou het ook anders kunnen zeggen:
Voor miljoenen mensen die om welke reden dan ook niet zo goed meekunnen in de huidige maatschappij – ofwel: die niet “productief” zijn – rest er blijkbaar niets anders dan hun toevlucht te zoeken in een diagnose of een pilletje.
@1: Methylfenidaat bestond al in 1944. Ik meen dat het een bijproduct van iets anders was, maar dat terzijde. Dat het concentratieverhogend werkt was al vroeg bekend, het is een tijdlang als leerpil verkocht.
En dat men nu miljoenen opgejaagde westerlingen iets kan aanpraten en ze een pilletje verkopen terwijl ze meer baat zouden hebben bij het aloude rust, reinheid, regelmaat; dat is natuurlijk een business opportunity die Novartis niet kan laten liggen.
Dus we hebben een studie die aantoont dat 1,7% (5 van de 289) van de populatie gezonde kinderen adult onset ADHD ontwikkelt en nog eens 6,6% dezelfde symptomen (die wellicht met dezelfde medicijnen zijn te remediëren) vanwege andere psychische aandoeningen en/of drugsgebruik.
@4: Ach geef ze die pillen nou maar gewoon, anders gaan ze ze zelf maken.