COLUMN - Waar begint een ‘Theory of Everything’? Waar haal je de bouwstenen vandaan voor een dergelijk project? De meest voor de hand liggende gedachte is natuurlijk dat je daarvoor verwante wetenschappen moet gebruiken, die aan elkaar grenzen. Je combineer natuurkunde en scheikunde, of biologie en biochemie, en zo verder.
Erg visionair is dat niet. Nee, een ware fascinerende theory of everything moet veel verder grijpen. Zoals de unificatie van de evolutieleer en de moraal, in de vorm van de sociobiologie. Dát is een dappere sprong richting everything. Of de combi hersenonderzoek en de menselijke geest. ‘Wij zijn ons brein’, zo luidt het credo dat velen uitdragen, er rotsvast van overtuigd dat we ooit het ‘ik’ kunnen beschrijven in termen van neurotransmitters. Voorwaar, een dappere sprong.
U begrijpt, het gaat hier niet om wetenschap, maar om een vorm van intellectuele acrobatiek. En de grootste acrobaat in dat circus was ongetwijfeld de Franse filosoof Charles Fourier, die alles met alles kon verbinden, en daar ook nog een wijze les uit trok we moeten zoveel mogelijk neuken.
We kennen Fourier tegenwoordig als een ‘utopistische’ voorloper van het socialisme. Dat ‘utopisch’ is een scheldwoord later bedacht door socialisten. Maar in het geval van Fourier zit daar toch wel een kern van waarheid in. Centraal in zijn denken stond De Liefde. Dat was de enige echte kracht in de mens én in de kosmos.
Newton zat er dus naast, of beter: had niet goed opgelet. De planeten werden niet beheerst door zwaartekracht maar door Liefde. Een zonsverduistering was een potje seks tussen de zon en de maan. Maar eigenlijk dachten alle hemellichamen altijd alleen maar aan seks. De polen van de planeten waren geslachtsdelen die voortdurend een ‘aroma’ van zaadjes (Noordpool) of eitjes (Zuid) uitstootten. Niet de zwaartekracht maar dat seksuele ‘aroma’ hield kosmos bij elkaar.
En het resultaat van die voortdurende planetaire seks (met twee, drie, vier partners) was het leven dat overal in de kosmos uitbundig aanwezig was. Ten minste, dat was vroeger zo. Maar er was iets misgegaan. Door het kapitalisme, slavernij, en een bekrompen seksuele moraal was het aroma van de aarde grondig verstoord geraakt. De gevolgen kon iedereen aanschouwen: de aarde zit vol dooie plekken en enge beesten, de maan is dood en de zon vertoont regelmatig lelijke vlekken.
En zo gaat er op kosmische schaal nog veel meer mis door dat aardse gebrek aan Liefde. De enige oplossing is een sociale en seksuele revolutie in de vorm van een commune, de phalanstère, waarin iedereen met plezier werkte, en waarin seks, op welke manier dan ook, voortdurend wordt aangemoedigd. De inwoners hadden wat Fourier betreft zelfs recht op seks.
Al dat geluk, al die seks, zal er voor zorgen dat de mens veel groter wordt, en langer leeft dan ooit te voren. En het aroma van de aarde zal daardoor uiteraard verbeteren. Dat herstel zullen we als eerste kunnen aflezen aan het Noorderlicht. Die huidige flauwe en sputterende uitbarstingen van sperma-aroma zal veranderen in een grote, stralende stroom die alles zal omvatten. De aarde zal veel mooier, warmer en groener worden. De zee zal smaken naar limonade en:
daarin verschijnen nieuwe zeedieren die dienst zullen doen als evenzoveel amfibische helpers, om schepen voort te trekken en te helpen in de visserij, vervangende de vreselijke horden zeemonsters. Zij zullen in één klap gedood worden!
Onze zintuigen zullen door de seks véél scherper worden, zodat we bijvoorbeeld de Solarianen, de inwoners van de zon zullen zien. De maan zal opbloeien, nieuwe planeten zullen verschijnen, en de aarde zal veranderen in een stralende seksuele ster. Een ‘Eeuw van Harmonie’ die 80.000 jaar zal duren.
En dat alles door gewoon zoveel mogelijk geluk en seks te hebben.
Oké, het klinkt wat far fetched. Maar het is toch niet veel maffer dan het idee dat ‘ik’ een chemische reactie ben.
Reacties (5)
Nou ja, een kluwe van chemische reacties dan met maffe conclusies.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Deze kluwe hebben ze maar een naam gegeven: Marcel Hulspas.
Geluk? Wat is dat!? Wat is het geluk van een eendagsvlieg.
Maar eerst de aarde leegvreten. (Mensen worden soms vergeleken met rupsen of maden)
Had Newton iets gemist?
Volgens Fourier blijkbaar, maar ik herken echt geen seks in de beweging van de planeten.
Is het echt zo raar dat mensen uit chemische reacties bestaan?
Volgens mij is vooral raar, dat mensen naast die reacties nog gevoelens hebben.
Maar die vraag wordt niet beantwoord door te fantaseren over kosmische seks, de maagden in het paradijs of bijvoorbeeld aardbeienjam onder de aardkorst.
Het idee dat “ik een chemische reactie ben” (eigenlijk een hele hoop chemische verbindingen en reacties natuurlijk) is wat mij betreft net zo maf als het idee dat alle leven op aarde door evolutie is ontstaan. Het is in eerste instantie tegenintuïtief, maar als je er nuchter en wetenschappelijk naar kijkt juist heel plausibel. Op zijn minst.
Nee, sorry hoor. Zo marcheert dat niet. Ten eerste zijn ‘moraal’ en sociobiologie geen theorieën en vallen dus ook niet te unificeren met de evolutietheorie. Je kunt hooguit benoemen welke processen de basis vormen voor welke andere processen:
Neurologische processen vormen de grondslag voor psychologische, en psychologische zijn weer de basis voor sociologische. De basis voor neurologische processen zijn electrochemische processen. Hieraan ligt de kwantumelektrodynamica (QED) ten grondslag. En de basis van QED is het Standaardmodel.
Zohee, daar heb je je theory of everything!: https://en.wikipedia.org/wiki/Standard_Model
Het Standaardmodel is het grote overkoepelende ding. ‘De’ sociobiologie (seks, geluk, e.d.) is daar een kleine, nietige consequentie van. Niet omgekeerd. Op de schaal der dingen: hoeveel manifestaties van seks en geluk zijn er nou in dit heelal, in vergelijking met al dat rondzwevende waterstofgas en microgolfstraling? Nietig is dan een understatement.
Maar dat kon Charles natuurlijk niet weten en iedere familie heeft zo wel zijn zwarte schaap. Geef mij maar Joseph. Van die man is de mensheid veel gelukkiger geworden.