[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit stuk werd ons toegestuurd en verscheen eerder op Rode Hond.[/i]
Ik heb niks tegen talentenjachten op televisie. Waar ik wel wat tegen heb is de verkrachting van muziek voor commerciële doeleinden. Lisa won deze zaterdag het programma X-factor en is daarmee de zoveelste nieuwe ‘ster’ van Nederland. ‘Haar’ eerste single is nu uit. Het is Halleluja, geschreven door Leonard Cohen.
Eerder zong de Engelse winnares van een soortgelijk programma exact hetzelfde nummer. Handigheidje van de platenmaatschappij. Dat heeft niks meer met kunst of expressie te maken. Het heeft te maken met geld verdienen. Een schande dat een prachtig nummer als dit daardoor besmeurd wordt.– “Play from your fucking heart” –
(Bill Hicks)
Ik heb niks tegen talentenjachten op televisie. Waar ik wel wat tegen heb is de verkrachting van muziek voor commerciële doeleinden. Lisa won deze zaterdag het programma X-factor en is daarmee de zoveelste nieuwe ‘ster’ van Nederland. ‘Haar’ eerste single is nu uit. Het is Halleluja, geschreven door Leonard Cohen.
Eerder zong de Engelse winnares van een soortgelijk programma exact hetzelfde nummer. Handigheidje van de platenmaatschappij. Dat heeft niks meer met kunst of expressie te maken. Het heeft te maken met geld verdienen. Een schande dat een prachtig nummer als dit daardoor besmeurd wordt.
Bij deze het verzoek aan alle webloggers met hart voor muziek: plaats deze briljante versie van Leonard Cohens Halleluja, gezongen door Jeff Buckley.
(Update: er komt al enige discussie op Nujij.nl, om aandacht voor de oproep te genereren kun je even [url=http://www.nujij.nl/x-factor-verkracht-de-muziek.5599412.lynkx]op mijn berichtje stemmen[/url].
Ik heb ook verder niks tegen Lisa, ze kan geweldig zingen. Ik zou haar alleen graag een tip willen geven:
(Bill Hicks)
Reacties (15)
Overigens zijn deze versies van Jan Rot (in het Nederlands!) en John Cale ook helemaal niet verkeerd.
Over heiligschennis gesproken dan: is Leonard Cohen of Jeff Buckley heilig?
Ik zag haar pas bij De Wereld Draait Door. De korte versie met slechts pianobegeleiding was wel erg fraai, moet ik zeggen. Ze is in elk geval niet zo’n marketingpoppetje met ingebouwde AutoTune. Het is te hopen dat ze snel voor een ander management kiest, dat wil nog wel eens helpen….
Bloody hell, die versie van die Engelse is ook nog eens bijna hetzelfde als van die Lisa, met vanaf halverwege allemaal bombastische teringherrie.
Het is sowieso een populair liedje: hier verkracht (sorry, er is echt geen andere term voor deze trommelvlies splijtende jankpartij) een of andere Zweedse Amanda het nummer (met het geluid uit nog wel te verteren) en in Noorwegen heeft een jongen zich eraan vertild.
@2 Persoonlijk vind ik de versie van Leonard het mooist. Maar het grote verschil tussen de versie van Buckley en de cover door deze Lisa is dat de eerste integer is, gemaakt uit liefde voor muziek en met respect voor Leonard Cohen als schrijver. Buckley maakte zijn cover niet om snel een hitje te scoren.
En dan lijkt de Lisa-versie en die van de engelse winnares ook nog eens voor een groot deel op een versie van K.D. Lang.
Overigens: begint er een trendje? Songs van oude bards herhaalt door jonge meiden?
Want behalve deze circuleert To make you feel my love van Bob Dylan in de versie van Adele ook nog door de ether.
Oh, wat erger ik me aan muzieksnobs die willen bepalen wie wat wel mag zingen en wie wat niet. Dat gezeur over popsterren met en zonder “gevoel”.
En dan moet ik ineens denken aan All Saints, met hun interpretatie van Under the Bridge. Brrrr.
@2: het lied is heilig. Nouja, figuurlijk dan. Het gaat er niet om welke uitvoering het mooist is. Het gaat om de intentie waarmee het gemaakt is.
@7 Oh, wat erger ik me aan muzieksnobs die willen bepalen wie wat wel mag zingen en wie wat niet. Dat gezeur over popsterren met en zonder “gevoel”.
Even voor mijzelf sprekend: ik verbied niemand iets te zingen. Ik behoud me echter het recht voor mijn superieure smaak te berde te brengen en een slechte en ongeinspireerde vertolking te identificeren en publiek benoemen.
Aangezien mijn smaak zo overduidelijk superieur is is dat niet alleen mijn recht maar ook een morele plicht. Spiegelt uzelve aan mij. Indien je opmerkt dat je het niet met mij eens bent rest slechts de conclusie dat je muzieksmaak inferieur is. Een spoedcursus ‘Correcte Meningen Muziek’ is tegen geringe vergoeding verkrijgbaar.
Het gaat er niet om welke uitvoering het mooist is. Het gaat om de intentie waarmee het gemaakt is.
Wat zal jij een hoop kutmuziek in de kast hebben staan.
Ik luister gewoon naar de liedjes waar ik het meeste plezier aan beleef. En of die gemaakt zijn om geld te verdienen, God te vereren of meisjes in bed te krijgen maakt me echt niet uit.
@1: Die van Jan Rot kende ik nog niet, leuk/gaat wel (Cohen is de burgemeester van Amsterdam).
@5: Eens met de eerste zin.
@7: Deze deed ze bei den.
@8: De intentie waarmee het gemaakt is? Heb je dat ook met eten?
Nu iets serieuzer: eerlijk gezegd heb ik (los van intenties, die voor mij wel meespelen maar zeker niet de hoofd-overweging zijn) sowieso een hekel aan covers. Ik vind ze eigenlijk nooit beter dan het origineel, en daardoor voelt bijna elke cover een beetje als mosterd na de maaltijd.
‘With a little help from my friends’ in de versie van Joe Cocker vind ik beter te pruimen dat het origineel gezongen door Ringo Starr ! Over een liedje adopteren gesproken !!
@13 Goeie uitzondering, thanks, ik kon er zo snel zelf geen verzinnen :)
Ik denk dat wat het in dit geval een ander verhaal maakt is dat de oorspronkelijke versie zelf een heel middelmatig nummer was (kom er maar in Beatles-fanaten :)), en Joe Cocker het heel radicaal veranderd heeft voor zijn cover.
@12: dat gevoel heb ik meestal ook. Toch zijn er af en toe wel covers, die ik wel erg kan waarderen. John Cale´s versie hier bijvoorbeeld vind ik magnifiek, maar ook de soul-covers van de Afghan Whigs kan ik goed waarderen, of de van dik hout gesneden covers van Killdozer, en de covers van de Residents zijn bijna geen covers meer te noemen. Zo´n cover moet dan wel iets toevoegen aan het origineel en dat is waar het bij de commerciële covers meestal aan ontbreekt. Die zijn er alleen maar op gericht het originele succes te herhalen door een stelletje muzikanten zonder creatieve geest. Daar vallen dus al die tegenwoordige hitparadecovers, waarin samples van de oude nummers van een vette housebeat worden voorzien, dus zeker ook onder (daar nemen ze niet eens de moeite het originele nummer zelf in te zingen).