Kiest Amerika straks voor een teugelloze narcist ?
COLUMN - De presidentsverkiezingen in de V.S. blijven verbazen. Je kunt Trump met Mussolini vergelijken, je kunt je afvragen waar de “linkse” Hillary Clinton is opgegeten door het kapitalisme, je kunt wakker liggen van de vraag waarom redelijkheid en intelligentie (b.v. van Obama) onvoldoende zijn voor een geslaagd presidentschap.
Dan wordt het spannend: want wie wordt er gekozen en wat doet persoonlijkheid er toe? Zijn onze politici gezond en blijven ze dat na jaren aan de macht? De kandidaten proberen hun achterbannen te doen geloven dat hun persoon er veel toe doet, maar klopt dat wel? Ik leerde in mijn studie dat “het systeem” zorgt voor het temmen van gestoorde kandidaten.
Psychische problemen
Opnieuw: klopt dat wel? Van Wilhelmina werd onlangs tamelijk gestoord gedrag bekend, vermoedelijk door drugs, Lord Owen schreef een heel boek over ziektes van regeringsleiders en de invloed daarvan, b.v. de bipolaire stoornis van Churchill. Of over de drankzucht van Jeltsin en Nixon, de prostaatkanker van Mitterand, de invloed van de medicatie op John Kennedy.
Voor ons is het belang van een Amerikaanse president groot. Ik zie de warrige optredens van Trump en huiver: veel logische consistentie of inhoud valt niet aan te treffen. Zijn visie op het probleem van nucleaire wapens levert potsierlijke video’s op. Wat heeft de omvang van zijn handen en andere mannelijke lichaamsdelen met het lot van de wereld te maken?