Fat shaming

COLUMN – Asha ten Broeke schreef een column over het eten van vlees met een sarcastische insteek. Het was een antwoord op een column van Elma Drayer, wat weer een reactie was op Roos Vonk en De Telegraaf over de gehaktballenhoax (links in het artikel van Elma).

Elma vond dat we de moraal buiten de discussie moeten houden. Wat natuurlijk nogal debiel is, laten we eerlijk zijn. De keuze voor vegetarisch of veganistisch eten is bij uitstek een morele keuze. Dat doe je omdat je tegen dierenleed in de bio-industrie bent, of omdat je het milieu wilt ontzien. Elma is zelf ook vegetarisch, maar waarom maakt ze niet duidelijk. Nou ja, misschien lust ze gewoon geen vlees, dat is de enige andere reden die ik kan bedenken. Maar voor het gros van de mensen is het een morele keuze.

Honden

Dus Asha gaat daar even lekker op los, door voor te stellen dat we onze honden zouden moeten opeten. Heel verantwoord; ook huisdieren hebben een flinke ecologische footprint. Bovendien ben je ervan verzekerd dat het beest dat je eet een leuk leven heeft gehad, ervan uitgaande dat je daar zelf voor hebt gezorgd. Ze gaat nog even door, waarna ze de lezer geruststelt dat ze heus niet echt vindt dat we dit moeten doen, maar het idee als een spiegel bedoeld had; de selectieve verontwaardiging als het om dierenleed gaat is nogal hypocriet. En daar heeft ze helemaal gelijk in.

Je weet natuurlijk dat na zo’n column weer ranzige, haatdragende reacties op Twitter komen. En ja hoor, de honden, nee de ratten (kun je ook eten), gingen compleet los. Vrouwen moeten het altijd al 3 keer harder ontgelden dan mannen, en Asha is dik, dus die wordt helemaal afgemaakt. De zogenaamd grappige opmerkingen over haar omvang zijn niet van de (walmende) lucht. Fat shaming van de bovenste plank.

Harde grappen

Nou hou ik zelf ook best van harde grappen, daar niet van. En die mogen ook over uiterlijk en stereotypen gaan. Maar er zijn wel grenzen, en die worden in het Twitter-riool ruimschoots overschreden. Wat is dat toch, dat mensen enorm denigrerend doen naar vrouwen, zoveel meer dan naar mannelijke opiniemakers? En het zijn niet alleen mannen die dat doen, laat dat even duidelijk zijn.

Een vrouw met een mening is een naïef trutje, een slet of in het geval van Asha een varken. Het is makkelijk scoren met sneue grappen, niet over de inhoud, maar over de boodschapper. Maar al te vaak gaat het over haar uiterlijk. Een vrouw die zich ergens over uitspreekt, is bijna per definitie de lul, hoe ze er ook uitziet.

Fat shaming

Is ze mooi dan moet er een piemel in, of eigenlijk is dat bijna altijd wel de standaard. Vrouwen moeten geneukt worden, want daar worden ze dociel van, of zo (not). Tenzij ze dik is. Of nou ja, dan moet er vast ook wel een piemel in, maar niemand die zich daarvoor wil opofferen (kuch), of dat in elk geval publiekelijk bekend maken. Terwijl we stiekem allemaal weten dat hele volksstammen mannen enorm geilen op dikke vrouwen. Maar dat zegt bijna niemand en plein public. Want fat shaming is nog steeds de norm. Dikke vrouwen zijn onaantrekkelijk, ze zullen wel teveel vreten, hebben dus geen discipline en zijn dus dom. Gek genoeg geldt die norm veel minder sterk voor mannen.

Wij vrouwen zijn daar wel een beetje klaar mee. We hebben een tijdje gedacht dat de emancipatie wel zo ongeveer klaar was, maar dat is het niet. Vrouwen en mannen zijn níet gelijk, zo lang vrouwen nog steeds zo keihard afgerekend en aangevallen worden op hun uiterlijk. Altijd weer op dat uiterlijk.

Tot slot de buitengewoon waardige en humoristische reactie van Asha zelf op de bagger die ze over zich heen kreeg.

---

Dit artikel verscheen eerder op hoevrouwendenken.nl.