Een mooie op-ed van de Chinese schrijver Yan Lianke. Hij schrijft in The New York Times over zijn heimwee naar een land waar hij zich niet thuis voelt. Als schrijver ervaart hij mislukking omdat zijn boek – twee jaar schrijven, twintig jaar plannen – streng gecensureerd zal worden. Als vader voelt hij zich machteloos omdat zijn zoon, ondanks een goede Britse opleiding, waarschijnlijk niet aan de bak komt. Als Chinees ervaart hij woede omdat zijn huis gebulldozerd is. ,,People live like dogs in this society. I dream of being able to bark out loud in my books, and of turning my barking into exquisite music. This strange life and this strange dream keep me alive, and sometimes even give me confidence. At the same time, I am constantly disheartened.”
Van een geheel andere orde is dit verhaal over twee buren die nu nog gescheiden wonen, maar straks in een twee-onder-een-kap. Taiwanezen zijn boos omdat Chinese toeristen hun planten vernielen. Een kinderachtig verhaal dat mooi de gevoeligheden blootlegt tussen de ongemakkelijke buren op China.
En ook China slaat de individualisering toe. Ook al is het vaak not done, steeds meer Chinezen bergen hun ouders op in bejaardentehuizen. Amerikaanse bedrijven springen in deze groeimarkt en beginnen voorzichtig private tehuizen, vertelt The Economist.
Tips voor verhalen en bronnen zijn meer dan welkom.