Een ingezonden bijdrage van Sargassolezer Frank. Hij verbaast zich over het verloop van de West Memphis Three zaak, waarbij drie jongens onterecht zijn veroordeeld.
Achttien jaar onschuldig zitten voor moord. Het overkwam drie jongens uit West Memphis in de Verenigde Staten. Het gebeurt vaker, vervelend voor de veroordeelden en voor de nabestaanden van de oorspronkelijke slachtoffers. Er wordt sorry gezegd, een gebaar gemaakt richting de onfortuinlijke veroordeelden en hopelijk wordt in het heropende onderzoek alsnog de enig echte dader aangewezen. Zou je denken. Niet in dit geval, een zaak waarin rechters hun eigen goede naam belangrijker blijken te vinden dan justice done.
In 1993 werden drie vastgebonden achtjarige jochies gevonden, vermoord, net buiten de Amerikaanse stad West Memphis. Al snel werd gedacht aan een satanische moord en kwam een achtienjarige jongen, Damien Echols, in beeld. Echols was geen gemakkelijke gozer, maar wat echt tegen hem sprak, was dat hij van heavy metal hield en graag mensen chockeerde, bijvoorbeeld door bloed te drinken.
Een urenlang politieverhoor van een andere metal-liefhebber, de destijds 17-jarige Jessy Miskelley, gaf de doorslag. Zowel Miskelley, Echols als een derde, de destijds zestienjarige Jasin Baldwin, werden veroordeeld voor de moord op grond van zijn bekentenis. De jury oordeelde schuldig, Echols kreeg de doodstraf, de anderen levenslang. Opvallend was dat Miskelley een IQ van 72 heeft.
En nu is er DNA-bewijs dat de drie vrijpleit. Om in aanmerking te komen voor vrijlating mochten de drie veroordeelden hun onschuld weliswaar volhouden, maar moesten ze erkennen dat het Openbaar Ministerie in haar recht stond voor een veroordeling en komen ze derhalve niet in aanmerking voor een schadevergoeding en al helemaal niet voor excuses. Baldwin wilde niet tekenen voor deze deal, maar heeft uiteindelijk het belang van Echols, die ter dood was veroordeeld, voor laten gaan.
Maar dat is niet alles. Het is dezelfde rechter, David Burnett, geweest die de veroordeling uitsprak en verschillende keren een heropening van de zaak op grond van nieuw bewijsmateriaal heeft tegengehouden. Als een slager die zijn eigen vlees keurt. Pas nadat Burnett vorig jaar in de Senaat van Kansas werd verkozen werd het mogelijk om de zaak te heropenen.
Dit is een geval van insult upon injury. De veroordeelden zijn door de plaatsvervangende rechter gedwongen te tekenen voor de deal en zijn gestraft met een gevangenisstraf voor de tijd dat ze onschuldig hebben gezeten. De politie is dan ook niet van plan om alsnog achter de echte dader aan te gaan, terwijl DNA bewijs ook duidelijk maakt dat de stiefvader van een van de vermoordde jongens op het plaats delict moet zijn geweest. Het juridisch systeem in Amerika blijkt in dit geval geen boodschap te hebben aan recht en rechtvaardigheid.
Reacties (11)
Het juridisch systeem in Amerika blijkt in dit geval geen boodschap te hebben aan recht en rechtvaardigheid.
Wanneer wel?
Recht en rechtvaardigheid zijn twee verschillende dingen!
@ qwerty, staat dat er dan??
“Als ik geen boodschap heb aan wind of regen”, beweer ik dan dat wind en regen dezelfde dingen zijn?
@meester
Nee, het staat er niet. Correct.
Wat ik probeerde te zeggen en niet deed was, dat het hanteren van recht wel degelijk is geschied en dat dat heeft geleidt tot onrechtvaardigheid.
Vaak wordt geïmpliceerd – zo denk ik toch ook hier een beetje – dat toepassing van recht leidt tot rechtvaardigheid. Dat is naar mijn mening in zijn algemeenheid onjuist. Het kan leiden tot rechtvaardigheid maar het is niet impliciet.
Ter nuancering: er is geen “DNA bewijs dat de drie vrijpleit”. Er is DNA gevonden bij de lichamen van die jongetjes die niet van de drie veroordeelden afkomstig kan zijn (en van de stiefvader van één van die jongetjes afkomstig zou kunnen zijn). In hoeverre dat DNA echter enige relatie onderhoudt met de moordenaar(s) is onduidelijk.
Begrijp me niet verkeerd, het is erg onwaarschijnlijk dat deze “West Memphis 3” daadwerkelijk schuldig zijn (en minimaal zaten ze vast op veel te weinig bewijs) maar als je je wat serieuzer inleest op deze zaak wordt het toch vrij snel minder onvoorstelbaar dat ze destijds veroordeeld zijn dan wanneer je alleen naar (bijvoorbeeld) de “Paradise Lost” documentaires kijkt.
De eerste Paradise Lost documentaire was de eerste productie ooit waarvoor Metallica toestemming gaf hun muziek te gebruiken (wegens betrokkenheid) en vanaf dat moment is deze zaak een “cause célèbre” geweest binnen de Amerikaanse alternatieve/hardere muziek-wereld, met veel identificatie van/met “estranged teens”. Meestal wel erg kritiekloze, echter.
@4: Bedankt voor de nuancering. Het zou dus ook kunnen zijn dat de Memphis 3 wel degelijk schuldig zijn, maar nu op vrije voeten komen door een gebrek aan bewijs.
O.K., ik neig er ook toe te geloven dat ze niet schuldig zijn, maar hoeveel waarde heeft mijn overtuiging nou helemaal (of die van alle andere lezers die niets direkt met het geval te maken hebben)? Het is gebruikelijk dat in de artikelen en blogs waarschijnlijkheden als absolute waarheden verkocht worden, maar in een juridisch geval als dit is dat nou net verkeerd.
@ qwerty,
Dank voor je verheldering. Denk dat je gelijk hebt over de implicatie hier. Aan de andere kant impliceer jij wel een beetje dat het per definitie afwijkende zaken zijn. Terwijl een beetje rechtsstaat toch zal proberen de twee zaken gelijk te krijgen.
Voorts kan ik ook niet helemaal inschatten of het recht nu wel echt helemaal correct is toegepast. Bewijs materiaal negeren, mensen dwingen de gevangenisstraf die ze gekregen hebben te accepteren om schade vergoedingen onmogelijk te maken. Lijkt me toch sterk als dit allemaal kan volgens het amerikaanse rechtssysteem. Afwachten of er nog iemand wordt teruggefloten.
Er wordt in bovenstaand artikel ook net gedaan alsof rechter David Burnett degene is die geoordeeld heeft dat die jongens schuldig zijn (“dezelfde rechter .. die de veroordeling uitsprak”; “slager die zijn eigen vlees keurt”)
Maar het is toch echt de jury geweest, die oordeelt over schuldig en onschuldig. De Amerikaanse rechter bewaakt de procesgang en kijkt of alles eerlijk verloopt.
Dat het raar is dat dezelfde rechter later ook nog eens mag oordelen of nieuw bewijs toelaatbaar is, dat ben ik met Frank eens, maar daar moet je dan de Amerikaanse wetgever op aankijken.
And Justice For All
Tja schuldig of onschuldig, het blijft mijn inziens maar een raar systeem die jury rechtspraak. terwijl we in NL er steeds meer achter komen dat met de complexiteit van het moderne leven en alle moderne technieken rechters steeds meer moeite hebben grip te krijgen op de materie van de bewijsvoering. We kennen onze voorbeelden waarbij experts van het OM of de verdediging goochelen met statistiek en een knappe kop die door die cijferbrij heen de sluier van de waarheid kan onderscheiden. In tv-series lijkt het altijd met DNA zo makkelijk, maar de werkelijkheid is weerbarstiger. En zelfs als er op het lijk DNA sporen van de verdachte zitten (op tv altijd het ultieme bewijs…) wil dat nog niet zeggen dat deze het ook gedaan heeft. Hoe dan ook het is toch absurd dat terwijl we worstelen met de vraag hoe we dit probleem van complexiteit en specialisme moeten oplossen dat in een jury systeem Henk, Ingrid, Sophie en Jan-Diederik kunnen beslissen over schuldig of niet-schuldig? Ik weet niet eens wat erger is: de slager die zijn eigen vlees keurt of de consument zelf het varken laten slachten en dan verwachten dat er keurige karbonades op de borden komen te liggen.
Lady Liberty rots away,
No truth, no justice,
The American Way
http://www.youtube.com/watch?v=lOg4bDlZyAA
@Prediker: als je wat gelezen hebt over de zaak, zal je ongetwijfeld ook gelezen hebben dat de jury niet geheel onpartijdig geoordeeld heeft omdat men ze dingen heeft ingefluisterd. Trouwens, hoe zit het met ‘beyond reasonable doubt’ en onschuldig tot de schuld bewezen is?!