COLUMN - Nederland houdt zich vast aan vergane glorie. We prijzen onze liberale opvattingen van leven en laten leven, onze polderpolitiek en compromisbereidheid: liever eindeloos praten dan de hakken in het zand zetten.
Rutte vindt ons zodoende nog steeds een puik land. Maar doorpakken kunnen of durven onze politici niet, wanneer iets tegen de gevestigde orde in gaat: niet bij de aardbevingsschade, niet bij het almaar uitdijende toeslagenschandaal, niet bij de Belastingdienst die tegen alle regels in zwarte lijsten van burgers aanlegt, en al helemaal niet bij de coronacrisis.
Zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet, lijkt het devies: maar juist door dat halfzachte beleid neemt het wantrouwen jegens de overheid toe en ondergraaft de regering haar eigen beleid. Daar komt het inhoudelijke gezwalk nog eens bovenop. Telkenmale wordt het kabinet ‘verrast’ door ontwikkelingen die elk weldenkend mens van mijlenver zag aankomen. En wie krijgt de schuld van de wederom oplaaiende pandemie? De burgers, die niet goed genoeg luisteren of niet weten wat goed voor ze is.
Intussen blijft Rutte roepen hoe geweldig wij zijn, wat vooral een verpakte zelffelicitatie is: want dat vermeende succes schrijft hij uiteraard op eigen conto. Maar Nederland gaat zich permanent te buiten aan doorschuif- en afwentelpolitiek. In doorschuiven zijn we echt heel goed. De ziekenhuizen kunnen de toevloed van coronapatiënten voor de derde keer niet aan? Geen reden om het beleid grondig te herzien: we maken gewoon weer een plan om zieken over te brengen naar Duitsland, daar hebben ze nog wel bedden. (Hier hebben we die al jaren geleden wegbezuinigd: Nederland heeft twee ziekenhuisbedden per duizend inwoners, waar Duitsland er zes per duizend heeft, plus een relatief veel grotere IC-capaciteit.)
De risico’s van de gaswinning, die al decennia bekend zijn, schuiven we af op de Groningers. Zeuren die te veel over langzaam instortende huizen en de ongehoord trage schadeafwikkeling, dan gooien we er een nieuwe overheidscommissie tegenaan: dat zal ze leren. Alles liever dan de NAM te dwingen in de buidel te tasten. De gedupeerden van de toeslagenaffaire hebben hun geld nog niet terug? Laten we eens rustig bestuderen hoe dat precies moet, slachtoffers schadeloosstellen en compenseren voor het leed dat hen is aangedaan. Daar moeten we wel eerst een rekenmodel voor ontwikkelen, en extra ambtenaren voor inhuren.
Ook de kabinetsformatie is een eindeloos doorschuifspel: de deelnemende partijen hebben nu het record van de langste naoorlogse formatie. Intussen benadrukken ze om het hardst dat een akkoord urgent is. Maar zorgen dat het er komt? Ho maar.
En nu gaat Rutte vergaderen over maatregelen om de klimaatcrisis te beteugelen, een crisis hij permanent heeft gebagatelliseerd. Het probleem doorschuiven naar de volgende generatie ligt hem meer: ‘We moeten immers wel kunnen blijven barbecueën,’ zei hij nog deze zomer.
Als ik een tijdmachine had, zou ik Rutte erin stoppen. Wellicht dat hij dan leert dat regeren vooruitzien is.
Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.
Reacties (8)
En hier komt nog bij dat de overheid handhaving en toezicht het liefst beperkt tot een administratieve handeling, als het gaat om bouwen, onderwijs of voedsel.
[ we maken gewoon weer een plan om zieken over te brengen naar Duitsland, daar hebben ze nog wel bedden. ]
Nou, nee, die hebben ze niet meer, alles is vol.
Misschien voorzagen de Duitsers wel dat hun veelvuldig kwakzalvende burgers zich maar voor 66% zouden laten inenten.
Is een krap aantal IC-bedden in NL niet juist gunstig geweest? Waren een aantal maatregelen dan niet of later genomen?
Ga maar lekker de kroeg in, wordt maar ziek en ga maar dood, want bedden genoeg. Zo geredeneerd hadden we nog veel minder IC-bedden moeten hebben.
Als je kijkt naar het aantal ziekenhuisbedden per 1.000, dan bevinden we ons bv in het gezelschap van Zweden, Finland, Denemarken en de UK, niet echt ontwikkelingslanden.
Ook Spaink gelooft blijkbaar dat de bedden wegbezuinigd zijn, maar volgens mij is het gewoon efficiëncy en ander zorgbeleid
https://joop.bnnvara.nl/nieuws/duitse-ics-dreigen-te-bezwijken-onder-nieuwe-besmettingsgolf
Ziekenhuisbedden per land per 1.000:
https://www.indexmundi.com/map/?t=0&v=2227&r=eu&l=nl
https://www.trouw.nl/zorg/waarom-nederland-minder-ziekenhuisbedden-heeft-dan-duitsland~b57a0c8f/
Goed punt. Er zijn denk ik wel betere zaken om geld aan te besteden in de zorg dan aan lege ic-bedden.
De discussie over ic-bedden is een heilloze, zowel als deze wordt aangezwengeld door degene die vinden dat er teveel restricties waren als door degene die vinden dat er te weinig restricties waren (waar Karin Spaink onder valt). Een verdubbeling van het aantal ic-bedden levert je 1,5 tot 2 weken respijt op, de tijd die het virus nodig heeft om te verdubbelen. Daarna raakt je zorgsysteem net zo goed overbelast als je niets doet. Het is het vroege ingrijpen, niet de extra ic-bedden, waardoor Duitsland het vaak beter deed dan Nederland in de coronacrisis.
Sowieso zijn de kosten van de medische zorg in Nederland relatief laag (de cure); het is de langdurige zorg (de care) waar Nederland veel geld aan uitgeeft.
P.S. Van de 26.000 Duitse IC-bedden zijn er nog maar 22.000 over wegens hoge uitstroom van verplegend personeel.
Net als hier dus.
Dit lijkt me niet iets om een welles-nietes discussie van te maken. Natuurlijk kun je nooit overal op voorbereid zijn. Maar een bepaalde reserve-capaciteit lijkt met geen overbodige luxe. En als ik dan dit lees, in dat artikel in Trouw, is die hier misschien wel aan de krappe kant:
Je kunt dan nog bakkeleien over hoe groot die reserve-capaciteit zou moeten zijn, maar ik zou vooral graag de indruk krijgen dat erover is nagedacht. Dat er een plan zou zijn voor opschaling, wanneer de normale capaciteit niet meer voldoende zou zijn. Want dat dat vroeg of laat zou gebeuren kon iedereen weten.
Zoals Karin zegt: regeren is vooruitzien. Het heeft er alle schijn van dat er al lang niet meer vooruit is gekeken naar iets waarvan we wisten dat het zou komen.
Het is dan vooral van belang dat je een groep reservisten van verplegers en artsen opleidt en paraat houdt. Die moeten dan in nood óf de IC bemensen óf de zorg aan de gewone bedden opvangen zodat die verpleegkundigen kunnen doorschuiven naar de IC-bedden.
Ik vind Nederland alleen sterk in de Detawerken (na 1953) en, sinds de bijna-rampen in ’94/’95 ook sterk in ruimte voor de rivieren. In Duistland beginnen ze net de Ruhr weer een beetje ruimte te geven en hebben ze nu een pijnlijke les geleerd langs de Roer.
En hier storten de kades en de bruggen in elkaar omdat we geen boekhouder aanstellen die na de bouw het toekomstige onderhoud in de boeken zet, en na bezuinigingen weer activeert.
Niet zo n bijzonder schrijfsel. Nederland is een land van prioriteiten stellen en geld.
Wist u dat direct na de oorlog de Belgen talloze vrachtwagens stuurden naar het overwonnen nazi Duitsland om hun landgenoten uit de kampen te halen, de Nederlanders moesten zichzelf redden.
Er zal wel weer de nodige nuance bij komen.
België was 10 maanden vóór de Duitse capitulatie bevrijd, 10 maanden eerder dan Nederland.
Het moge bekend zijn dat de Duitsers bij hun terugtocht uit Nederland alle mogelijke vervoermiddelen confisqueerden; treinen, vrachtwagens, bussen, personenauto’s. Maar er was een tekort aan brandstof dus paarden en wagens, fietsen en zelfs kinderwagens werden gevorderd. En wat ze niet mee konden nemen probeerden ze te vernietigen.