COLUMN - Omdat het de laatste dagen alleen maar over Dingetje gaat en elk woord dat aan Dingetje wordt besteed er eigenlijk één teveel is, heb ik elke Dingetje vervangen door Dingetje.
Had ik mijn taak als uw plaatselijke tv-recensent een beetje serieus genomen, dan had ik gisteren mijn kijkbuis afgestemd op de strijd der titanen, gemodereerd door de kersverse Nipokowschijfwinnaar. Maar helaas: mijn huisarts heeft mij uitdrukkelijk verboden om tv-debatten te bekijken. En ook voor Jeroen Pauw heb ik inmiddels een fikse allergie opgebouwd. Mijn gezondheid staat het eenvoudigweg niet toe. Nog een geluk dat deze rubriek ‘Geen bal op tv’ heet. Dat ontslaat mij van elke verplichting om het over tv te hebben.
Om toch nog een beetje aansluiting te vinden bij de actualiteit ben ik toen toch het essay van Dingetje over Michel Houellebecq gaan lezen. Als soundtrack had ik Teatime Dub Encounters aan staan, het veel te kort durende gesammtkunstwerk van Iggy Pop en Underworld. Dat deed ik dan weer om een beetje in de sfeer te komen van de documentaire To Stay Alive – A Method (hier te bekijken), waarin Iggy Pop op bezoek gaat bij Houellebecq. De documentaire is geregisseerd door Erik Lieshout, Arno Hagers en Reinier van Brummelen en gebaseerd op Houellebecqs essay Rester Vivant – Méthode uit 1991. Het essay heb ik niet gelezen, maar de documentaire is een ode aan misfits die hun draai niet kunnen vinden in de maatschappij, aan de duistere kanten van het leven en aan de kunst die daaruit voortkomt.
Eerder die dag werd Dingetje, naar aanleiding van diens Houellebecq’s Unfinished Critique of Liberal Modernity, door Marieke v/d Zilver van RTL Z ondervraagd over de emancipatie van vrouwen. Zo ongeveer voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse journalistiek zagen we een journalist die niet geïmponeerd was door het immense intellect en de overrompelende eruditie van Dingetje. Omdat ze geen bevredigend antwoord kreeg op haar vragen, bleef ze vasthouden. Dingetje probeerde er onderuit te komen door al zijn uitspraken op het conto van ‘Michellebek’ te schuiven, maar hij kwam er niet mee weg. Er bleef niet veel meer over dan een gapend gat.
Bij lezing van zijn essay werd ik vooral getroffen door Dingetjes eenzaamheid. Elke keer dat hij het over ‘wij’ had (waarmee hij het stervende Avondland bedoelde), kreeg ik stellig de indruk dat hij eigenlijk ‘ik’ bedoelde: het is Dingetje die zich ontheemd voelt, die moeite heeft met het doorgeschoten individualisme, die seks met intimiteit verwart, die een sterke gemeenschap nodig heeft, die zijn familiie mist, die de controle kwijt is en die zich geen raad weet met hedendaagse vrijheden. Ik moest denken aan Willem Frederik Hermans die in een interview met Ischa Meijer zei dat geluk enkel in slavernij is te ervaren. ‘Geluk in vrijheid bestaat niet.’
Wat anders te doen dan de mensen te verachten die van die vrijheden gebruik maken? Dingetje heeft natuurlijk ooit geprobeerd om zijn existentiële angsten om te zetten in kunst. Zoals zijn grote voorbeeld Houellebecq dat voorschreef in diens eerder genoemde essay uit 1991. Helaas was Voorwaardelijke liefde een hemeltergend slechte roman, ondanks de lovende woorden op de achterkant van Ronald Giphart en Joris van Casteren en Herman Brusselmans. Ik heb de eerste bladzijdes gelezen en echt, zo bar maak je het zelden mee.
Had Dingetje maar een toefje gehad van het talent dat Houellebecq, Iggy Pop en W.F. Hermans wel was gegund. Ik wil niet meteen zeggen dat we weten wat er gebeurt als een mislukte kunstenaar de politiek ingaat, maar toch: er zou ons een hoop ellende bespaard zijn gebleven.
Reacties (13)
Ik kwam zojuist bij toeval een interview met Hans Teeuwen tegen, iemand van wie ik het bestaan eigenlijk vergeten was. Maar godallejezus, wat een fossiel blijkt dat te zijn. Die is echt volledig in 2004 blijven steken. Ik heb nog even naar de datum gekeken om er zeker van te zijn dat dit niet een interview van twintig jaar terug was, maar nee, het is echt van 20 mei 2019. Een stuk dat over vrijheid gaat, maar er staat geen woord in over de ongenoemde politicus met zijn inzichten over de gevaren van vrijheid en individualisme. Alleen maar de slaapverwekkende riedel over linkse politieke correctheid.
Hans Teeuwen is de ware, totale, absolute verliezer van de opkomst van de cultuur-christenen.
https://www.revu.nl/artikel/vrijheid-is-belangrijker-dan-gekwetste-gevoelens
“het is Dingetje die zich ontheemd voelt … zich geen raad weet met hedendaagse vrijheden.”
Die indruk kreeg ik ook al heel sterk uit het essay zelf. Dingetje is depressief.
Het vervelende vind ik ook van Dingetje, is dat mijn rijtje Houellebecqs in de kast, zes stuks, met van die mooie zwarte omslagen, met die zilverkleurige titels erop, Arbeiderspers, nu besmet raakt. Bedankt Dinges.
Had Dingetje maar een toefje gehad van de erudiete belezenheid van heer Molovich. D’tje mag dan veel gelezen hebben (gezien is wellicht beter geformuleerd), maar had hij meer en breder gelezen acht ik de kans uitermate groot dat D’tje nooit de politiek in zou zijn gegaan.
Maar goed, belabberde lezer, mislukte kunstenaar (er komt ongetwijfeld nog een carnavalshit gezongen met Gerard Joling), dat wil toch niet zeggen dat-ie ooit de kans moet krijgen het land daadwerkelijk in de ellende te storten. Geschiedenis hoeft zich niet te herhalen.
@3: Laat hem Houellebecq niet van je afpakken! Ik bedoel, je zet, ik noem maar iemand, Mozart niet bij het grofvuil, omdat, ik noem maar iemand, Goebbels er graag naar luisterde?
Marieke van de Zilver. Die naam willen we onthouden. Beugwanda rolde hier zowat van de bank van het lachen.
Wat een leeg Dingetje.
@3
Ik zou ze als ik jou was, nog een keer lezen. Ik heb in de tijd vóór Dinges, vóór de incels en vóór alt-right een keer (alleen) Elementaire Deeltjes gelezen, Houellebecqs claim to fame. Toen al die begrippen in het leven kwamen, kwam het me al bekend voor. Lees de synopsis van dat boek: ‘cuck’ (Michel) heeft problemen met zingeving, zijn ouders zijn promiscue, ‘liberaal’ en laten hun kinderen achter bij oma (oud, conservatief!). Hij had ooit een vriendinnetje, die werd ook promiscue, en zo heeft hij voor altijd liefde verloren. Een ervaring met haar, jaren later doet hem beseffen dat hij geen liefde voelt, maar medelijden en dat liefde hem in het geheel ook vreemd is. Zijn 2 jaar jongere halfbroer Bruno zou je incel kunnen noemen: geobsedeerd door seks, veel gefaalde avances, en alleen hoeren willen seks met hem, ook al doet hij zoveel moeite om ‘alfa’ te worden (de vrijzinnige, zogenaamd anti-autoritaire kunstenaar), hij is ‘béta’. Hij wijt zijn toestand (vooral) aan de afwezigheid van een (zorgzame, in plaats van promiscue) moeder. Als hij uiteindelijk wel kan settelen, verknalt hij het en laat óók zijn kind achter, om (libertijns, liberaal) in nachtclubs te gaan ‘jagen’.
Zie daar een allegorie voor het verval van de Westerse samenleving door progressieve mensen en ideeën: 2 generaties verwoest door ”68′, met slechts een klein beetje troost door de nostalgie naar ‘oma’. De vrijgevochten, promiscue, maar vooral afwezige moeder Janine is de boeman pur sang. Houllebecq laat zijn boek eindigen in de toekomst, met het uitsterven van het menselijk ras, omdat liefde en voortplanting ontkoppeld zijn. Dat is een vrij cynisch en ongeloofwaardig vooruitzicht, waar een natuurlijke reactie zou zijn: ‘maar kunnen we niet terug naar hoe het vroeger was?’
Elementaire Deeltjes kwam uit in 1998(!), Houellebecqs andere infame, xenofobe (mogelijk islamofobe) boek, Soumisison kwam uit in 2015, op de dag van de aanslag op Charlie Hebdo. Het mag echt geen wonder heten dat Houellebecq door alt-right, incels, en aanverwante, rechtse, conservatieve, misogyne, reactionaire groepen (zoals Dinges zijn clubje) op het schild is gehesen als een vanzelfsprekende beschermheilige.
Mocht je een andere visie hebben over Houellebecq en alt-right in het huidige tijdsgewricht, deel dat dan alsjeblieft.
@5
Bij het schrijven van bovenstaande kwam Wagner (en zijn erven) mij ook al te binnen als historisch, kunstzinnig equivalent van Houellebecq
@4: Ik vond het stuk van Dingetje eigenlijk helemaal niet slecht. Veel beter dan zijn boek. En ook veel beter dan het essay dat hij ooit schreef voor The Post Online over die omstreden pick-up artist. Destijds was dat de reden dat ik hier stopte met het verkondigen van mijn mening. Wie had ooit gedacht dat meneer een paar jaar later richting het premierschap van Nederland aan het opstomen was? Ik niet.
Het lijkt wel alsof Dingetje beter in het Engels schrijft dan in het Nederlands. Ik vermoed echter dat Dingetje dit keer, in tegenstelling tot de vorige keren, een goede redacteur had.
Zie hier het stuk uit 2014: https://sargasso.nl/geen-bal-op-tv-toedeloe-afscheid-met-thierry-baudet/
@7: Ja, ik moest ook Wagner aan denken toen ik een voorbeeld zocht. Ik weet trouwens niet eens of Goebbels van Mozart hield, maar ik dacht: laat ik Wagner vermijden, want die is toch vrij lang omstreden geweest.
Ikzelf denk zelf dat je moet oppassen om Houellebecq te eenzijdig te interpreteren. Wat dat betreft zie ik het meer zoals Pfeiffer: een misantropische schrijver moet de vrijheid hebben om de dingen op scherp te stellen, als een politicus dat doet wordt het een stuk gevaarlijker. Zie hier: https://www.hpdetijd.nl/columns/baudet-wil-geen-cryptofascistje-zijn-maar-een-echte/?fbclid=IwAR0-H8JfgbJNKWjsi6222lwIHOEdhgbSvSaulW9Jqi1EugJjSkmXptb5aFM
@9
Houellebecq is in ieder geval tijdgenoot van de Le Pen’s, Dingesen en Gaulands van deze wereld, van Richard Wagner zelf kan dat niet gezegd worden (wel van zijn mannelijke kleinkinderen, die fan van ‘oom Wolf’ waren). Houellebecq schijnt wel profetische gaven te hebben (aangenomen dat hij niet uit de toekomst komt;) ) Elementaire Deeltjes zien we de afgelopen 20 jaar steeds sterker terug. Serotonine is in januari 2019 uitgekomen, dus eerder geschreven, en schijnt erg veel van de Gilets Jaunes te echoen. De man heeft in ieder geval een goede vinger aan de pols.
Aan #7 moet ook nog toegevoegd worden dat Houellebecq sterk ageert tegen individualisme, en personen als Dinges en Peterson dat in bepaalde contexten ook doen.
‘het veel te kort durende gesammtkunstwerk van Iggy Pop en Underworld’
Mwoehahaha – dat ding waarbij Iggy in de microfoon gilt over roken in vliegtuigen?! *gnork*
@3: het typische is dat mevrouw v/d zilver eerst nog door de reaguurders werd omhelsd als zijnde ‘lekkere babe die ook nog eens kritische politieke vragen stelt, prima’. Totdat ze datzelfde dus deed met Baudet. Damagnie.
@11: Beste nummer ooit.