Het is zes uur ’s avonds, donker. Dikke regendruppels kletteren kapot op mijn roestige fiets, of verdwijnen in de frons op mijn voorhoofd. Het is ijskoud en ik heb wind tegen. Ik ben op slechts tien procent van de tocht die ik voor me heb, maar heb al zeker negentig procent van mijn totale drijfnatheid bereikt. Ook al voel ik me misschien niet zo, het is ellendig. Zou dit zijn waarom Nederland het depressiefste land van Europa is?
Diezelfde dag werd het thema van de Kinderboekenweek 2014 bekend gemaakt. De Kinderboekenweek, een hartverwarmend initiatief waarin twee van de mooiste dingen op aarde samenkomen: boeken en kinderen. Het verleden en de toekomst. Ging het dit jaar nog om ‘Sport en Spel’, is het volgend jaar dankzij een zestigjarig bestaan tijd voor het thema ‘Feest!’. De menselijke ontwikkeling in twee berichten geduid: van feest naar depressie.
Diezelfde dag startte ook de kinderpostzegelactie en ook hier treffen verleden en toekomst elkaar. Wie stuurt er nou nog brieven? Met een thema als ‘laat kinderen leren’ is de actie echter nog altijd onverminderd populair. Maar liefst 11,6 miljoen euro heeft men er voor over om een kind naar school te laten gaan. ‘Laat kinderen leren’, wie is het daar nu mee oneens? Want een kind moet leren – ik zeg het zelf ook al twee keer – want kinderen zijn de toekomst.
Men moet echter niet vergeten dat kinderen ook het heden zijn. Kinderen zijn ook het nu. Zij zijn geen onvoltooide volwassenen, zij zijn onwassenen. Een kinderwereld is een wereld waarin Sinterklaas bestaat en onrechtvaardige mensen niet. Stoute mensen krijgen straf, lieve mensen krijgen snoep. Later leert het kind dat de grote mensenwereld niet zo werkt. De wereld is onrechtvaardig, de wereld kent grenzen en verplichtingen. Het kind doet niet meer wat het wil doen, het doet wat het moet doen.
En natuurlijk zal het kind moeten leren dat het onbeleefd is om met mama’s rode kool te gooien als het geen zin heeft het op te eten. Het zal moeten leren de eigen billen af te vegen, te fietsen zonder zijwieltjes, en niet te praten voor de beurt. Het zal moeten leren niet hardop te benoemen dat de vrouw in de bus een pukkel op haar neus heeft, of dat het onverstandig is op de achterbank een hele zak snoepjes leeg te eten als de auto net over een slingerend bergpad rijdt. Het zal moeten leren.
Te weinig wordt die leerweg andersom belopen. De volwassene huilt niet meer als hij verdrietig is, hij lacht niet meer bij vreugde. De emotie wordt een vloek, ‘klein kind’ wordt een scheldwoord, kinderachtigheid een taboe. In deze wereld is het ondenkbaar te leren van het kind. Zelfs als men het zou willen, dan is het praktisch onmogelijk. Zonde.
Want op die roestige fiets ben ik plots weer even kind. Boos zijn op de kou mag, huilen om de wind mag, en ik ben blij als ik thuis ben. Feest tegen depressie, ‘klein kind’ als een zegen. Natuurlijk, ‘laat kinderen leren’, maar laat een kind ook een kind blijven. Laat jezelf een kind blijven. Want het kind in jezelf, dát is de toekomst.
Reacties (1)
*Gooit vliegtuigje*