Het gerucht gaat dat er amerikaanse troepenopbouw in Jordanië plaatsvindt (Back-to-Iraq). Dit zou dan moeten gebeuren in de oostpunt van het land. Ik ben zelf ooit een stukje die oostpunt ingereden op de weg naar Bagdad, maar halverwege toch maar weer omgedraait :)
Tankwagens vol olie
Over de weg naar Bagdad reden destijds, in de zomer van 2000, talloze tankwagens heen en weer. De pijpleiding van Irak naar Jordanië was afgesloten zodoende werd de olie met tankwagens aangevoerd (foto). De weg is letterlijk besmeurd met olie en strekt zich uit als een zwart lint door de bloedhete woestijn. 
In het laatste plaatsje: As Safawi stopten we om wat te drinken; alles stonk er naar de olie. Wat me opviel waren de iraki’s die in wit-oranje taxi’s vanuit Bagdad kwamen om inkopen te doen. Door de economische sancties is in hun eigen land niets meer te krijgen. Bepakt en bezakt keerden de overbeladen taxi’s weer terug. As Safawi was voor hun de laatste tankstop. As Safawi is a men’s world, kwamen we al snel achter. Er was geen vrouw te bekennen en de truckers keken verwilderd naar mijn beeldschone ongesluierde vriendin. Snel maar weer door…
Water in de woestijn
In het oosten van Jordanië bevindt zich een basaltwoestijn. Zwart vulkanisch gesteente ligt in grote plakken over het gele zand uitgespreid (luchtfoto). Vaak is het in brokken uiteen gevallen en dit heeft gunstige gevolgen voor de infiltratie van regenwater in de bodem. Het regenwater stroomt onder de blokken alwaar het beschermd wordt tegen verdamping en via scheuren in het gesteente infiltreert in de diepere lagen. Op verschillende plekken komt dit water weer aan het oppervlak (waterstroming schets). Zoals in de Azraq Oase, een gebied met rietplassen en moeras. Vroeger strektte dit groene moeras zich uit tot in in Saoedie-Arabië, leefden er nijlpaarden en leeuwen en was het in de negentiende eeuw nog een favoriete jachtplek van de arabische aristocratie en koloniale machthebbers. Maar inmiddels zijn de ondergrondse waterlagen leeggepompt ten behoeve van de bevolking in Amman. Gelukkig wordt er nu weer wat water teruggepompt (CNN ’95).
De weg als landingsbaan
Verderop richting Bagdad liggen nog meer moerassen of wat er nog van over is. Maar wij gingen weer terug richting Amman om nog wat desert castles te bekijken samen met koeweiti’s die rondrijden in blitse sportwagens. Richting Amman wordt de weg opeens honderden meters breed, dit is de plek waar King Hussein, wijlen amateurpiloot zijn noodlandingen maakten…
Ik zou het nou leuk vinden om wat beelden van die amerikaanse troepen in Jordanië te zien, maar deze troepenopbouw is helaas geheim.
Reacties (10)
Mooi stukje Carlos! Check even je mail (@sargasso)
Beste Mensen,
Ik heb eveneens vernomen dat er inderdaad troepen opbouw in Jordanie en Turkijke plaatsvindt van het Amerikaanse leger.
(de CIA heeft hier ook vast een vinger in de pap).
Wat mij daarentegen nog meer verontrust is dat gister (18/2)in 2 vandaag plannetjes werden bekend gemaakt die erop duiden dat 10 bridages (1 brigade 5500 man = totaal 55.000 man)turkse soldaten klaargestoomd worden om Koerdisch Irak binnen te trekken (tot ongeveer 50 km het binnenland in ) zodra de oorlog uitbreekt.
Kortom de koerden komen in opstand tegen het saddam bewind als de oorlog uitbreekt maar zodra zij verdacht worden van enig nationale gedachten en rechten staan er leger van 55.000 man in hun voortuin om hen het leven eens flink zuur te maken.
Zo zal het ongeveer gaan.
Daarentegen heb ik ook her en der gelezen dat veel turken niet zitten te wachten op onrust met de koerden na 10 a 15 jaar strijd is het in Oost Turkije eindelijk wat rustiger.
Zoals ik in een andere discussie al zei: Dat zal de wens van Turkije om tot de EU te worden toegelaten beslist geen goed doen.
En daarbij is dit DE uitgelezen kans om het Koerdische probleem op te lossen: Je geeft ze in samenspraak met de VN, VS en de marionettenregering die er straks in Baghdad zit, een eigen stuk grond, erkent ze als land, gaat internationale betrekkingen met ze aan in ruil voor het opgeven van elke claim op turks grondgebied.
Turken blij, Koerden blij, het kan zo simpel zijn.
En dus gaan we gewoon door met oorlogvoeren denk ik…
Het zo een mogelijkheid kunnen zijn. Komt er toch nog wat positiefs uit die hele oorlog.
ff ontopic Jordanie wil ook nog stukjes Irak (in ruil voor hun gastvrijheid t.o.v. Uncle Sam).
Er zijn nog en paar extra oliesectoren Block 7 en Block 5, die Jordanie wel zit zitten.
http://www.bularesources.com/Operations/ROIraq.htm
(klik door op map)
Ik geloof nog steeds niet in die oorlog,
gisteren erg mooi opiniestuk in de NRC,
democratische senator Robert Byrd aan het woord :
http://www.nrc.nl/dossiers/irak/artikel/1045550817868.html
Niet iedereen schijnt bij die url te kunnen, NRC en lidmaatschap enzo.
wil het hier ook best copy pasten,
mits toestemming …
Ga je gang, paste het verhaal maar, haal ik de link weer weg. Sporen uitwissen ;-)
(ik had het me niet gerealiseerd, ik heb ook een abbonement en kon de link gewoon openen)
Beste Mensen,
Ik heb eveneens het opiniestuk
van Byrd gelezen:
enkele opmerkingen:
Zo schrijft hij:” Wie oorlog overweegt moet stilstaan bij de gruwlijkste ervaringen die de mens kan hebben.”
Ik zou het nog stelliger durven beweren.
Om militair in te grijpen (lees:Oorlog) moeten dit moreel en ethisch gestaafd worden met argumenten die overweldigend zijn. Daarbij moet er sprake zijn van een directe bedreiging zijn voor diegene die zich tot de aanval genoodzaakt voelt.Verder verdient opvang van vluchtelingen en heropbouw van een land prioriteit.
In het geval Amerika tegen irak is het bovengestelde niet het geval (zie verdere argumentatie Byrd).
Verder stelt Byrd het volgende:
“De oorlog in afghanistan heeft ons tot nu toe 37 miljard dollar gekost ,maar er zijn tekenen dat het terrorisme alweer vaste voet in dat gebied begint te krijgen”.
Het bovenstaande is vandaag bevestigd op de opinie pagina van de international herald tribune alsmede het ontbreken van de Irak /Al qaida link !!.Zie de link.
http://www.iht.com/articles/87151.html
grobbo mellde ons dat het optreden van de Turken in een mogelijke oorlog tegen irak hen geen goed zal doen m.b.t toelating bij de EU.
Turkije speelt hoog spel en beseft dat het in de schijnwerpers staat. Maar ook in Turkijke wonen kapitalisten (noem het practisch politici of laffe moraalridders..mag ook!) en zetten hoog in. Daar waar Turkijke eind december nog 20 miljard dollar vroeg..is dat bedrag vandaag gestegen tot 32 miljard dollar van Turkse steun aan de VS.
Zie de NYTimes van vandaag(19/2).
De Amerikanen willen wel heel graag oorlog lijkt mij als ze zo ver willen gaan. Kortom met Amerika meeknikken is altijd goed en we worden er nog rijk van ook.
ok, bij deze :
Deze oorlog is nu niet noodzakelijk
Ten oorlog trekken is een gevaarlijke blinde gok, zei Robert Byrd vorige week in de Amerikaanse Senaat. Hieronder een ingekorte versie van zijn rede.
Robert Byrd
Wie een oorlog overweegt moet stilstaan bij de gruwelijkste ervaring die een mens kan hebben. Toch hult dit Huis zich grotendeels in stilzwijgen. Er is geen debat, geen discussie, geen poging om het volk de voors en tegens van deze oorlog voor te leggen. Niets van dat alles.
En we hebben het niet over een klein brandje. Dit is geen simpele poging om een schurk onschadelijk te maken. Nee. De komende strijd zal, als hij plaatsvindt, een keerpunt in de Amerikaanse buitenlandse politiek betekenen, en misschien ook wel een keerpunt in de jongste wereldgeschiedenis.
Voor het eerst zullen de VS een revolutionaire doctrine beproeven – op een uitzonderlijke manier en op een ongelukkig tijdstip. De doctrine van het preventieve optreden – de gedachte dat Amerika of elk ander land rechtmatig een land kan aanvallen dat geen directe bedreiging vormt maar misschien in de toekomst een bedreiging zal vormen – geeft een radicale nieuwe draai aan het traditionele idee van zelfverdediging. De doctrine lijkt in strijd met het volkenrecht en het handvest van de Verenigde Naties. En ze wordt beproefd in een tijd van mondiaal terrorisme, zodat tal van landen overal ter wereld zich afvragen of wij – of een ander land – het binnenkort ook op hen gemunt hebben.
Onlangs weigerden hoge regeringsfunctionarissen kernwapens uit te sluiten toen een mogelijke aanval op Irak werd besproken. Wat kan er nu ontwrichtender en onverstandiger zijn dan dit soort onzekerheid? Er ontstaan enorme barsten in onze aloude bondgenootschappen en plotseling zijn overal ter wereld de Amerikaanse bedoelingen onderwerp van schadelijke speculatie. Anti-Amerikanisme als gevolg van wantrouwen, desinformatie, verdenking en onrustbarende retoriek van Amerikaanse leiders versplintert de eens zo stevige alliantie tegen het wereldterrorisme.
Hier in Amerika zelf worden de mensen gewaarschuwd voor dreigende terreuraanslagen, zonder dat ze horen wanneer of waar zulke aanslagen zouden kunnen plaatsvinden. Gezinsleden worden onder de wapenen geroepen, zonder enig idee hoe lang dat gaat duren of welke verschrikkingen hun te wachten staan. Gemeenschappen blijven achter met ontoereikende politie- en brandweerbescherming. De stemming in het land is somber. De economie hapert.
De huidige regering, nu twee jaar aan de macht, moet op haar staat van dienst worden beoordeeld. Die is bedroevend. In die twee jaar heeft deze regering het begrotingsoverschot van 5,6 biljoen dollar dat voor de komende tien jaar was voorzien, over de balk gesmeten en ons met onafzienbare tekorten opgezadeld.
Op buitenlands terrein is deze regering er niet in geslaagd Osama bin Laden te vinden. Zij heeft traditionele bondgenootschappen verdeeld, en misschien wel voorgoed internationale ordehandhavers als de VN en de NAVO verlamd. Deze regering heeft afbreuk gedaan aan de traditionele kijk op de VS als welmenende internationaal vredestichter. Zij heeft de kunst van de geduldige diplomatie vervangen door bedreigingen, beschuldigingen en scheldpartijen van het soort dat een armzalig licht werpt op de intelligentie en gevoeligheid van onze leiders.
Staatshoofden voor pygmeeën uitmaken, hele landen als kwaad bestempelen, machtige Europese bondgenoten als onbelangrijk afdoen – dergelijke botte ongevoeligheden kunnen ons grote land geen goed doen. We mogen een enorme militaire macht bezitten, maar we kunnen een wereldoorlog tegen het terrorisme niet alleen voeren. Wij hebben de medewerking van onze oude bondgenoten net zo hard nodig als de nieuwere vrienden die we met onze rijkdom kunnen aantrekken.
Ons geduchte legerapparaat zal ons weinig goed doen als we nogmaals getroffen worden door een verwoestende aanslag op ons eigen land en de ernstige schade voor onze economie vandien. Onze militaire mankracht is al uitgesmeerd en we zullen meer steun nodig hebben van die landen die troepen kunnen leveren en niet alleen juichbrieven aan ons ondertekenen.
De oorlog in Afghanistan heeft ons tot nu toe 37 miljard dollar gekost, maar er zijn tekenen dat het terrorisme alweer vaste voet in dat gebied begint te krijgen. We hebben Bin Laden niet gevonden, en als we de vrede in Afghanistan niet veilig stellen, kon het terrorisme in dat verre en verwoeste land wel weer eens uit zijn donkere holen komen.
Ook Pakistan loopt het gevaar ontwricht te raken. Onze regering heeft de eerste oorlog tegen het terrorisme nog niet beëindigd of ze popelt alweer om te beginnen aan een nieuw conflict, met veel grotere gevaren dan die in Afghanistan. Zijn wij zo kort van memorie? Hebben we niet geleerd dat na het winnen van de oorlog altijd de vrede moet worden gewaarborgd? En toch horen we weinig over de nasleep van een oorlog met Irak. Zullen wij de Iraakse olievelden innemen en als bezettingsmacht in de nabije toekomst de prijs en uitvoer van de olie van dat land beheersen? Aan wie zijn we van plan na Saddam Hussein de macht over te dragen? Zal onze oorlog de moslimwereld ophitsen tot verwoestende aanvallen op Israël? Zal Israël terugslaan met eigen kernwapens? Heeft onze botte miskenning van de opvattingen van andere landen bijgedragen tot de wereldwedloop om tot de atoomclub te behoren en de verspreiding van kernwapens nog winstgevender gemaakt voor landen die de inkomsten nodig hebben?
Het beleid van deze roekeloze en arrogante regering kan nog jarenlang rampzalige gevolgen hebben. De woede en schrik na de bloeddorstige aanslagen van 11 september waren te begrijpen. Ook is het frustrerend om te moeten jagen op een amorfe, vluchtige vijand tegen wie bijna geen vergelding mogelijk is. Maar om die frustratie en woede om te zetten in het huidige debacle op buitenlands terrein, is onvergeeflijk voor de regering van de grootste supermacht op aarde. Wij gaan echt ‘slaapwandelend door de geschiedenis’ (een verwijzing naar het kritische boek over president Reagan van Haynes Johnson – red.). Diep in mijn hart bid ik dat ons grote land en zijn burgers binnenkort niet rauw uit de droom worden geholpen.
Ten oorlog trekken is altijd een blinde gok. En oorlog moet altijd een laatste redmiddel zijn, geen eerste keus. Ik zet vraagtekens bij het oordeel van een president die durft te zeggen dat een grootscheepse onuitgelokte militaire aanval op een volk dat voor meer dan 50 procent uit kinderen bestaat ‘in de hoogste morele tradities van ons land’ is. Deze oorlog is op dit moment niet noodzakelijk.
De druk op Irak lijkt resultaat te hebben. Onze fout was dat we ons zo snel hebben klemgezet. Onze uitdaging is om nu een elegante uitweg te vinden uit de nesten waar we ons zelf hebben ingewerkt. Misschien is er nog een uitweg als we onszelf meer tijd gunnen.
Robert Byrd is lid van de Amerikaanse Senaat voor de Democratische partij.