De vier processen tegen Silvio

Een gastbijdrage van Rob van Kan. Het stuk staat ook op zijn weblog Edge of Europe.

Er is veel aandacht in Nederland voor Rubygate – het proces tegen premier Berlusconi wegens seks met minderjarige meisjes en het gelegenheid bieden aan prostitutie. Maar de Cavaliere moet vóór 6 april, het begin van het Rubygate-proces, in nog drie andere rechtszaken verschijnen.

Op 28 februari – aanstaande maandag dus – wordt een proces hervat over handel in uitzendrechten waarbij onder andere de premier wordt beschuldigd van belastingfraude voor de som van tien miljoen euro. Dit proces werd bruut onderbroken toen de leidende onderzoeksrechter ‘ineens’ werd overgeplaatst. Hij is inmiddels dankzij een spoedbesluit van de Raad voor de Magistratuur terug op zijn post.

Op 5 maart hervat de zaak-Mediatrade, een zaak die voortkomt uit bovengenoemde zaak, waarin onder andere de premier en zijn zoon Piersilvio, vicepresident van Mediaset, worden beschuldigd van belastingfraude en verduistering.

Op 11 maart hervat het proces over de zaak-Mills. De zaak tegen de Britse advocaat David Mills zelf – het aannemen van een omkoopbedrag van 600.00 dollar om meineed te plegen ten gunste van Berlusconi – eindigde wegens een technicaliteit in de prullenmand van de Italiaanse Hoge Raad, die echter wel vaststelde dat Mills inderdaad is omgekocht door de premier.

De stortvloed aan zaken is het gevolg van de gedeeltelijke afwijzing van de wet ‘legitieme verhindering’; een wetswijziging die de premier moest vrijstellen van processen tijdens zijn ambtsperiode. In combinatie met het wetsvoorstel ‘kort proces’ dat met terugwerkende kracht een maximum looptijd voor juridische processen bepaalt, zou dit het einde hebben betekend van talloze zaken tegen de premier – en ook van talloze gewone zaken.

Het wetsvoorstel ‘kort proces’ is al door de Senaat goedgekeurd, maar moet nog door de Kamer van Afgevaardigden. Silvio’s partij PdL heeft hier nu ineens heel veel haast mee (28 maart wordt er gestemd) en komt daarnaast met een variant op de ‘legitieme verhindering’ waarbij niet alleen de premier en andere kopstukken maar de complete Kamer en Senaat zouden worden vrijgesteld van processen tijdens hun ambtsperiode. Omdat we het dan hebben over een kleine duizend man, wordt dit plan ook wel duizend opschortingen (mille proroghe) genoemd.

Let wel – we hebben het over absolute immuniteit, niet over immuniteit in zaken waarbij de politici in de uitvoering van hun beroep betrokken raken, zoals in rechtsstaten wel gebruikelijk is. Premier Rutte mag op immuniteit rekenen als hij bijvoorbeeld wordt aangeklaagd voor de gevolgen van een kabinetsbesluit. Maar hij hoeft niet te denken dat hij met minderjarige hoertjes kan rotzooien.

Tenslotte is er nog een wet in de maak die de uitgebreide telefoontappraktijken van de Italiaanse justitie ernstig moet beperken. Smeekbeden uit Napels en Palermo, van rechters die dankzij telefoontaps enorme successen behalen in hun strijd tegen de maffia, mogen niet baten.

U ziet het: de Italiaanse regering is druk bezig. Maar niet met de problemen van het land.