De bittere opstelling van de suikerlobby

Ik geef toe: het was nieuw voor mij. Nog niet eerder zag ik een productschap een beroep doen op het rechtvaardigheidsbeginsel wanneer het gaat om verplichte etikettering. Maar als je dit konijn uit de hoge hoed uit één hoek kon verwachten, was het wel die van de suikerlobby. Die heeft tenslotte spreekwoordelijk lange armen.

Waar gaat het om? De Europese Unie heeft te langen leste besloten een vuist te maken en iets te doen wat in Nederland al onbegrijpelijk lang wordt nagelaten door clubs als bijvoorbeeld het Voedingscentrum: duidelijk maken dat wij als consumenten niet alleen moeten letten op verzadigd vet en op zout, maar ook op suiker. Net zo slecht, stelt nieuwe Europese regelgeving. Dat moet straks ook verplicht vermeld worden.

Dat is tegen het zere been. Het Platform Suiker en Voeding vindt dat het allemaal nog lang niet vaststaat dat suiker zo slecht voor ons is en lijkt daarin gesteund te worden door niemand minder dan prof. Katan, natuurlijk niet de minste als het om voedingsleer gaat. Maar eens even kijken wat één en ander waard is.

Om te beginnen maar eens uitvissen wat dat Platform Suiker en Voeding nou eigenlijk is. Daar kom je snel achter: deze club blijkt nog maar twee jaar geleden te zijn opgericht specifiek met het oog op het counteren van ongewenste regelgeving op het gebied van suikerconsumptie. Dat blijkt tenminste uit de onomwonden geformuleerde doelstelling: “beïnvloeding op het gebied van wetgeving, beleidsadviezen en -voornemens en nota’s/standpunten m.b.t. voeding in relatie tot suikers teneinde ongewenste maatregelen cq. besluiten te voorkomen”. Duidelijke taal, dunkt me: het Platform wil resoluut de voet dwars zetten als iemand zou willen beweren dat suiker misschien wel niet zo goed voor ons is. Logisch, als je bestaat uit louter suikerproducenten en -verwerkers.

Het is een leuk documentje, die presentatie waarin deze suikerlobby uiteenzet wat ze allemaal wil tegenhouden. Leuk bijvoorbeeld dat men een verklaard tegenstander is van het vermelden van suikers aan de voorkant van de verpakking en van elk onderscheid tussen van nature aanwezige en toegevoegde suikers. En ook aardig dat men een rapport inzake overgewicht “evenwichtig” vindt wanneer het géén bijzondere aandacht besteedt aan suikers. De vos heeft als zelfbenoemd bewaker van het kippenhok een hoge opvatting van zijn taak, dat blijkt wel.

En professor Katan? Die vindt vooral dat het nog wel een jaar of vijftig kan duren vóór er objectief studiemateriaal beschikbaar is over het effect van (al dan niet toegevoegde) suikers op ons gewicht. Studies gefinancierd door de industrie zijn namelijk verdacht en derhalve onbruikbaar, vindt hij.

Opmerkelijk dat juist deze mening door het volgens deze criteria bij uitstek verdachte Platform Suiker en Voeding wordt gebruikt om de wenselijkheid van aangescherpte regelgeving op het gebied van etikettering te bestrijden. Vooral omdat de vraag natuurlijk vooral moet luiden of je bij twijfel wel of nu juist niet moet inhalen–lees in dit geval: innemen. Mij lijkt het duidelijk wat het antwoord op die vraag moet zijn.

Hoe zit het trouwens met dat verzadigde vet? Zijn de studies op dat vlak dan niet grotendeels gefinancierd door de margarine-industrie? En zijn de gevolgtrekkingen uit die studies niet in de afgelopen decennia voortdurend bijgesteld? Heeft dat tegengehouden dat we in diezelfde periode voortdurend “onpartijdig” (en naar regelmatig is gebleken onvolledig) werden voorgelicht?

Maar de belangrijkste vraag is natuurlijk: wat is er eigenlijk tegen om verplicht te vermelden hoeveel suiker er, bovenop de van nature reeds aanwezige suikers, door de fabrikant is toegevoegd? Nog los van de vraag hoe goed en hoe slecht dat voor ons is is dat immers een puur objectief gegeven? Wat is dan het bezwaar?

Wat zegt u? Dat mensen zich zouden kunnen gaan afvragen of het misschien niet gewoon eens wat minder kan met dat maniakaal bijsuikeren van allerlei producten? Waardoor misschien de vraag naar suiker, tot groot verdriet van het Platform Suiker en Voeding waarvan de belanghebbenden grof geld verdienen aan deze tot dusver succesvol onder radar gehouden gewoonte, zou kunnen gaan afnemen? Weet u, daar zou u nou zó maar gelijk in kunnen hebben.