Dagsluiting – Motherland

geen 80 kilometer ver geraakt in de groene toendra van het moederland. Geen Italiaan kan ertegenop, en daar zaten we: een inweemoedige vent van 26, zijn binnerlijk openbarend, en dat tikje verlegen arrogant wat de mens hier zo lief maakt. Het moederland noemt elke Rus Rusland, en zelfs de moeders doen mee.

Nee, geen gedoe, we moesten ons zetten met een fles bizongraswodka, gekocht achter het loket van de transsiberische express, en we

moesten en zouden luisteren en kijken hoe het was om een moeder als de zijne te hebben.
Cynisme heeft sinds het begin van de kaukasus plaats gemaakt voor de edelere kunst van de vreugde en verdriet, en wie zijn wij om terug te willen naar de kilte aan de grijze zandkusten daar aan de Noordzee?

Nasdrovije, en zelfs alle harde eeltzielen laven zich aan alhierse mooiheid.

De catharsis komt dichterbij.