Dagsluiting – Bedelweiss

Svetlana Babuskina, met jukbeenderen als zonale steppes en een soete stemme
zweeft ons recht naar de hemel die bestaat uit een kerk, 50 coocoo’s en Vaina De Verlosser met de Zaag. Schuif uw stoel dichter, en neem een autumnwalk in deze lente. Vaina, een peuter, ziet oldskool testamentlike bijeenkomsten rond De Paal, knorrende junkiemetaalbewerkers en ingepakte blozende wijvenwangen. Ook ziet hij een klasje met een verveelde juf tussen bollebozende kinderen, opgesloten tussen bank en muur.

Het zijn getuigenissen van een wereld die men nooit zal kunnen vatten – want zonder nacht geen dag, en de nachten beloven hier veel wilds. Men hope dat de locale loco’s geen venerik disaster over zich heen krijgen, maar er is altijd het gebed in de ochtend, so why worry.

Te verwachten: dit had de catharsis moeten zijn, maar zoals dat gaat: geen sprake van.

Geforceerde smeerlappen, op 25 kilometer van de bewoonde beschaving, hoe Siberisch koud het hen ook laat, hebben niets te vinden, maar alles te verbergen. Bij het doorrijden, kijken wij nog een keer om, knijpen Svetlana in haar rechtergatkaak en denken badinerend: wordt dit het eerste Jonestown op ons Oerallige continent? Nog steeds horen we achter de bevallige stemmen m/v het tandengeknars van de 20th nervous breakdown.
45 minuten rasechte documentaire, van uit de Lollywoodstudio’s, ergens in de Krasnayakregio. We’ve come a long long way baby.