Militair historicus Antony Beevor schreef vorig jaar een indrukwekkende geschiedenis van D-day, van de landing in Normandië (6-6-1944) tot aan de bevrijding van Parijs (25-8-1944). Nu 66 jaar geleden. In zijn boek komen geen slecht Engels sprekende Duitsers voor en ook geen kauwgumuitdelende Yankees. Wel brengt hij het strijdverloop nauwkeurig in kaart, vaak met een inzichtelijk kaartje erbij. De Engelse leider van de strijdkrachten Montgomery vertelde bijvoorbeeld lang niet al zijn plannen aan zijn Amerikaanse collega Eisenhower. Na de helikopterview zoomt de auteur in op het slagveld. De lezer krijgt daardoor een goed beeld van de impact van miscommunicatie, mismanagement en een enkel wijs besluit van de legerleiding op de gewone soldaat.
Altijd bang zijn
Slachtingen, gruwelen en angsten zijn in het boek van alle filmische heldenromantiek ontdaan. In The Longest Day lijkt het nog wel aardig om aan de zijde van John Wayne badguys af te knallen. Bij Saving Private Ryan valt na de benauwde openingsscène ook genoeg eer en glorie te behalen. Het boek van de historicus is realistischer. Hoe realistisch? Totale objectiviteit is een illusie, iedere betrokkene van de invasie zou zijn eigen verhaal kunnen vertellen. Dat gezegd hebbende: Beevor doet een goede poging zo feitelijk mogelijk beide kanten van het verhaal te belichten. Van alle opsmuk ontdaan schetst hij een beeld van mannen die de hele oorlog geen schot lossen. Altijd bang zijn. Zo snel mogelijk naar huis willen. Beevor schrijft zonder poespas. Hij laat zijn honderden bronnen het werk doen en daardoor verdwijnt geruisloos het onderscheid tussen goed en kwaad. Niet het onderscheid tussen het nazi-bewind en de democratieën, maar wel het onderscheid tussen de Duitse en Amerikaanse soldaten.
Jongensboek
Al waren de geallieerden vooral in de lucht oppermachtig, door alle heuvels en heggen was de verdedigende partij in het voordeel. Door de felle en bloedige strijd leden beide partijen enorme verliezen. De ‘schmutziger Buschkrieg’ maakte dat soldaten niet geneigd waren veel medelijden te hebben met gevangenen. Integendeel: veel gevangen werden ‘per ongeluk’ alsnog afgemaakt. Het boek eindigt uiteraard met de bevrijding van Parijs, maar na 500 pagina’s van gevechtshandelingen en de gevolgen daarvan, geeft die bevrijding de lezer nauwelijks nog voldoening. Het boek is in een droge, haast klinische stijl geschreven. Veel gevechtshandelingen, beschrijvingen van wapentuig, feiten en cijfers. Weinig meningen van de schrijver. Kortom: een jongensboek. Een boek dat een genuanceerd beeld schetst van hen die stierven voor onze vrijheid. En van hen die stierven voor Adolf Hitler.
Reacties (17)
tsja.. de slechte strategie en leiding van de gallieerde troepen was inderdaad bekend.. toch een wondertje dat ze de oorlog hebben gewonnen
Niet alleen dat, maar ook de kwaliteit van de wapens was een stuk minder. Als je echter voor iedere Tiger vijf Shermans hebt dan win je wel.
@2: En vergeet vooral de Russen niet.
In elke militaire confrontatie tijdens WOII tussen Duitse toepen enerzijds en geallieerde toepen anderzijds, waar de verhoudingen ong. gelijk waren, wonnen de Duitsers. Duitsers hadden beter wapentuig, maar de geallieerden meer. Voorts waren Duitsers beter in het improviseren e.d., en dat heb je nodig want een oorlog loopt nooit volgens plan. Iets waar vooral Amerikanen moeite mee hadden en misschien nog wel steeds hebben.
genuanceerd sterven, das nieuw.
Hoe het ook gegaan is mogen we wel elke dag dankbaar zijn dat de Nazi’s toen niet hebben gewonnen.
Heel af en toe vraag ik me wel eens af hoe ons leven er nu uit had gezien als het Derde Rijk was blijven bestaan.
Kan je niet vrolijk van worden.
Sorry poster..te emotioneel #5..ik woon in wageningen..al jaren tentenkampen vlakbij mijn huis, over paar weken weer, ..ga langs en spreek krasse knarren die dat daar hebben meegemaakt…ik moet dan mijn best doen niet te gaan soppen.
Momenteel worden alle pics daaromtrent gedigitaliseerd bij de WUR..
http://library.wur.nl/speccol/
Ik vraag mij tijdens die gesprekken telkenmale af wat ik gedaan zou hebben..goed of kwaad..join of niet..ik weet het echt niet.
Wat zou U doen poster?
Ik weet het ook niet, Larie. Mijn grootvader, communist in die dagen, schijnt geholpen te hebben de Februaristaking te organiseren. Hij is opgepakt en afgevoerd, maar heeft het uiteindelijk overleefd (anders was ik er nooit geweest). Maar of ik met hem had willen ruilen?
@8 Je hoopt natuurlijk op een heldenrol…
http://historiek.net/index.php/200810301052/wereldoorlog2/Weest-manlijk-zijt-sterk-Jolande-Withuis.html
Maar ik vrees van niet…
Fraaie comments 9 en 10…i’m not the only 1..thx.
Vorig jaar, de topic raakt me.
Hoor wat geluiden laat na de fanfare optocht..laatste keer dat ik Prins Bernhard langs me zag lopen….en denk ik schuif aan op de tijdelijke compound. Fles Johnnie Walker onder de arm.
Groep superouwe soldiers from over there;)
Wij zuipen..verhalen..over..je moest gaan vanwege..je vrienden aan flarden voordat ze on the beach kwamen..de schrik en verlamming..daarna de blikken op nul..
Ik vind dat buitengewoon stoer en weet dat ik een lafaard ben. Ik zou dat niet doen.
Mea culpa en dank…de tenten worden nu alweer opgebouwd.
*red label koopt*
bernhard was langer gelee uiteraard.
Bij Bernhard heb ik geen fijne gevoelens. Die vond heel die oorlog een beetje te leuk.
agree @Olav.
@Olav,
mijn tante, oudere zus van m’n vader, vond ‘de oorlog’ een geweldige tijd,
ze werd 15 in 1945.
De evacuatie door de Duitsers uit Arnhem,
op de fiets eten regelen bij boeren,
langs de weg dooie mensen, zojuist door een Engelse jager van de weg gemaaid,
het kapotgeschoten ouderlijk huis.
Ze schaamt zich er bijna voor dat ze zich die tijd herinnert als een spannende en extreem levendige tijd.
Er waren velen die de oorlog ‘leuk’ vonden hoor, en dat zonder boosaardige bijbedoelingen.
Vander F, ik had het niet over je tante. Ik me me zo’n verhaal ook wel voorstellen. Echter zoals Bernhard zich heeft gedragen dat is toch wel van een andere orde.