Woodkid is een Fransoos: Yoann Lemoine. Dat wist ik niet. En dat het min of meer een éénmansproject was, dat wist ik ook niet. Ik ken het liedje Iron alleen via de radio. En vandaag heb dus voor de eerste keer de video gezien.
Die video, tsja, dat is een mix van de vroege Erwin Olaf, wat Scandinavische mistige mystiek, wat Tolkien-elementen en wat verdwaalde hardrock symbolen: primitief uitgedoste krijgers, vuur, wolven met blikkerende tanden, roofvogels, tatoeages, banieren, helmen met horens en witte paarden met wapperende manen. Het is allemaal een beetje too much. Van mensen die niet weten hoe je suptiel spelt. Laat ik het zo zeggen: als ik op de video was afgegaan, zonder geluid, dan was dit beslist geen Closing Time geworden.
Maar. Die stem van Yoann Lemoine maakt veel goed. Die stem dus, en de percussie in dit nummer trekken het weer in evenwicht. En ik las in de bio dat Yoann Lemoine zich het zeefdrukken eigen heeft gemaakt. Leuk, dat schept een band, want dat heb ik ook. Sterker nog, tijdens het zeefdrukken heb ik mijn lief ontmoet.