Closing Time | I‘ll Be Your Mirror

Art Brut, heet dat in de kunstwereld, ongeschoolde, primitieve kunst. Kunst met ruwe randjes, beetje kinderlijk op het doek gebracht, gemaakt door outsiders, autodidacten die zich weinig aantrekken van de regels, de mode of de trends: ze doen precies wat ze zelf willen. En dat kunnen ze heel gedreven, volhardend en hartstochtelijk doen. En zo kunnen ze soms behoorlijk afwijken van wat gangbaar is. Soms wordt hun werk dan ook ‘gek’ gevonden. Niet zelden dat er een psychische stoornis is bij de maker. Of een sociale. Maar dan wel een die kunst oplevert. Even voor de duidelijkheid, voordat ik mensen kwets: ik hou er van, van Art Brut. Van die primaire kleuren, van die kinderlijke beelden, van die tot in de hoekjes volgekrabbelde tekeningen, fascinerend.

Van de week hoorde ik I‘ll Be Your Mirror van The Velvet Underground en mij viel nu op dat het zo elementair gebracht werd: die tamboerijn, die (niet echt geweldige) praatzang van Nico met haar zwaar Duitse accent. En dan dat simpele gitaarloopje van Lou Reed gevoegd bij die lieve tekst – als ze dit als duo hier op het stationsplein hadden gespeeld, dan had ik misschien wel gedacht dat het religieuzen waren met hun blijde boodschap voor de mensheid. En ik moest aan Art Brut denken.