Antony achter de piano en een klein beetje viool en cello. Dat is het. Maar dan die stem. En die tekst. Het verassende is dat die tekst niets aan de verbeelding overlaat, het is wat het is, er staat wat er staat, niks in de mouwen, en toch werkt het.
Ik vermoed dat dat komt omdat het echt is, gemeend is. Dat hij die ‘ik’ is in de tekst. En het particuliere kon wel ‘ns universeel zijn als het om dit thema gaat. Vandaar dat het overkomt.
Ik hoop dat er iemand is, als ik sterf, als ik ga. Ik hoop dat er dan iemand is, want ik ben bang. Ik wil niet alleen achtergelaten worden.
Hope there’s someone
Who’ll take care of me
When I die, will I go
Hope there’s someoneOh I’m scared of the middle place
Between light and nowhere
I don’t want to be the one
Left in there, left in there
Ik heb, als ik bij de Dodenherdenking op het plein in onze stad ben, altijd de grootste moeite om gefocust te blijven in die twee minuten. Er gaat veel tijd zitten in het zoeken naar de passende emotie, plus dat ik dan ook nog moet herdenken. Ik ben daar niet goed in. Uitgerekend dan schieten allerlei daagse zaken door mijn hoofd. En dat vind ik dan weer erg vervelend: ‘kun je dan niet twee minuten waken’, hoor ik dan mijn eigen geweten.