Eind jaren negentig maakte Sixteen Horsepower indruk met hun grimmige hel-&-verdoemenis-rock. David Eugene Edwards gaf muzikale donderpreken, en het ging er bij het publiek in als Gods woord in een ouderling.
Ook in Nederland.
Eind jaren negentig maakte Sixteen Horsepower indruk met hun grimmige hel-&-verdoemenis-rock. David Eugene Edwards gaf muzikale donderpreken, en het ging er bij het publiek in als Gods woord in een ouderling.
Ook in Nederland.
Reacties (4)
Prachtig. Ik heb 16 Horsepower een keer gezien, de accordeon staat me nog zo bij, en volgende maand zie ik Eugene Edwards weer als ze op Heartlands (Hengelo, dat is) spelen,
De eerste keer dat ik 16 Horsepower zag (in de Nighttown Basement) dacht nog dat David Eugene Edwards zwaar aan de drugs zat. Coke of zo. Met die verwilderde blik waarmee hij voor zich uit keek, kreeg je het idee dat hij elk moment van het podium zou kunnen komen om iemand in het publiek aan te vliegen. Ik begreep pas later dat al die intensiteit alleen maar van zijn rechtstreekse lijntje (no pun intended) met God komt.
Bij latere optredens was de sfeer soms heel merkwaardig, omdat het publiek uit sterk verschillende groepen bestond. Aan de ene kant de typische alternatieve muziekliefhebber, en aan de andere kant de EO-jongeren. De manier waarop die twee groepen het concert beleefden verschilde nogal. (Terzijde, het Nederlandse concertpubliek richtte zijn aandacht in die tijd nog op de muziek, in plaats van op onderling geouwehoer zoals dat tegenwoordig vaak het geval is.)
Jamaar Hans, de week moet worden doorgenomen, en Insta en whatsapp is er natuurljk ook, dus dan dan ga je met z’n twee met de rug richting het podium/de artiest staan, voor de selfie.
(Al dat gedoe met die telefoon tijdens concerten, ga dan gewoon even een biertje of twee halen.)
Ik was helemaal vergeten om nog een keer de aandacht te vestigen op die geweldige drummer. Bij deze alsnog. Hij schijnt tegenwoordig ergens in Kentucky renpaarden te fokken.