Al jaren trekken een paar noten, soms een paar maten op gitaar de aandacht met lijstjes ‘beste gitaarriff’. Ook op Sargasso wordt zo nu en dan de gitaarriff in de schijnwerpers gezet.
Maar het lage equivalent, de basriff, a.k.a. het basloopje, is qua belangstelling sterk ondergewaardeerd. Daar gaan we nu wat aan doen.
Bassist Abraham Laboriel nam een klein basloopje dat hij ergens in de 70-er jaren had gebruikt bij een plaatopname als uitgangspunt voor ‘The Bass Walk’ (jawel, het basloopje). Jammer dat niet wordt vermeld welke specifieke riff is bedoeld. Misschien dat een kenner het uit deze uitvoering weet te halen.
Abraham Laboriel zit hier lustig te jammen met collega-bassist Pee Wee Hill en toesteniste Michiko Hill (zijn getrouwd met elkaar, hier een interview met hen). Verder nog op gitaar Caleb Quaye en Hadley Hockensmith. Op drums Bill Maxwell, die medebedenker van dit fijne nummer is.
Overigens zijn er wel wat lijstjes met basriffs. Hier eentje uit 2018, nog een uit 2019 en twee jaar geleden vond Giel Beelen het ook tijd worden voor een lijst ‘beste basloopje’. Staat uw favoriete basloopje daar niet bij? Laat het dan in de reacties hier weten. Dank u.
Reacties (7)
Mijn favoriete basloopje van de laatste tijd komt zomaar uit me eige Rotterdam.
En het favoriete basloopje aller tijden is Swordfishtrombone van Tom Waits. Maar ik weet niet of dat eerlijk is, want dat zijn eigenlijk twee bassen door elkaar (Larry Taylor en Greg Cohen). En terwijl ik dit zit te tikken komt er toevallig hier eentje voorbij die ik ook heel fijn vind: Do You Love Me van Nick Cave & The Bad Seeds.
Ik heb eens ergens gelezen of gehoord (YT) dat je als bassist vroeg of laat zou moeten kiezen voor vier of vijf snaren, want allebei, dat bijt. En hier tokkelt er dan zomaar even iemand op een zessnarige. Fijn zo’n subwoofer.
En tja, Wobble…
Die legt hier even uit waarom het zonder bas meestal niks wordt.
Je kunt op een bas weliswaar virtuoos met heel veel noten per seconde zitten pielen, maar in essentie moet een bas het fundament leggen. En iemand die dat als geen ander kon was Robbie Shakespeare. Bij diens overlijden kwamen ook weer heel wat loopjes van hem langs, bijvoorbeeld Let him go van Black Uhuru, waar hij in een loopje van twee maten het hele nummer draagt. Wat hij in Shine Eye Gal zowaar met slecht drie noten doet.
Ik denk dat dat komt omdat de bovenste (muzikaal gezien de onderste) snaar het oriëntatiepunt is voor zowel de linker- als de rechterhand. Ik heb wel eens zo’n vijfsnarig ding in handen gehad en mij lukte het niet om het knopje om te zetten om van dat oriëntatiepunt een B te maken, in plaats van een E. Maar ik vermoed dat er ook wel een enkeling zal zijn die dat moeiteloos voor elkaar krijgt.
Precies. Als je dat fundament laat leggen door een toetsenist of een tweede bassist ben je misschien nog wel een basbespeler, maar geen bassist. En zijn je loopjes geen basloopjes meer.
Vertel mij wat. Ik begon dat ding net een beetje onder de knie te krijgen en toen was het ineens overal het duimgeslap van Mark King van Level 42 wat de klok sloeg en wat de nieuwe norm van ‘een goede bassist’ werd. Terwijl ik toch veel liever opkeek naar iemand als Marc de Reus van De Div uit Delft.
Wat allemaal niet wegneemt dat er in de #2 aangehaalde voorbeelden toevallig ook een heel lekker orgeltje zit. 😉
Jamaar, je moet ook helemaal geen Mark King willen worden. Als dienende, functionele bassist heb je de bandjes altijd voor het uitkiezen. En je hoeft nooit thuis te oefenen om je techniek op peil te houden.
Nou, het werd wel graag van je verwacht dàt je dat kon. Om je vervolgens te onderwerpen aan het ego van een zanger/gitarist. Daarom hoor je bassisten tussen de nummers door zo vaak een riffje doen, zo van: ik ben er ook nog.
Ik zat wellicht ook op het verkeerde moment in de verkeerde sien, want voor de ideeën die ik had vond ik nooit medemuzikanten. Wel gefronste blikken… Op een dag heb ik mijn consequenties getrokken, de hele meuk aan Peter Plug overgedaan en van het geld een veel te dure geloogde toogkast gekocht. Mijn hele hebben en houden kon erin, ik had nog een plank over en ik voelde me rijk.
Ja, als ze vinden dat je moet gaan slappen zit je in de verkeerde sien. Tenzij je ergens in de omgeving van Oostende of Brussel rondhing natuurlijk, want daar werkte het wel:
Mijn sien liet juist weten dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om te slappen. Ik geloof dat ik die sien ook zelf wel heb opgezocht. En ik heb het daar alles bij elkaar toch een dikke dertig jaar (voornamelijk) bassend volgehouden. Ik hoefde ook nooit aan de compressor, ook heel fijn. Rijk en beroemd ben ik er niet van geworden, maar dat hoefde ook niet. (Al had rijk best gemogen.) Maar wel ooit SXSW gehaald. In een volle zaal in Austin. (Want na ons speelde Tommy Ramone met zijn bluegrass band.)