Held?..medogenloze rauwe moordernaar, dat is wat hij was.
#4
larie
Wat zeg ik een sadistische moordenaar om maar een van de door hemzelf laf vermoorden te noemen..tony.
Soms heb ik een onderdrukte neiging op het schoolplein iemand met zo’n” tas eens hard aan te spreken…de sukkels.
#5
Artigas
Voor zei die denken dat Ghandi gelijk had over de “geweldloze revolutie”…….
Voor diegene bleef het leven vaak hetzelfde onder de Latijns-Amerikaanse “junta’s” en andere USA-sponsored dictaturen.
Geweld was nou eenmaal onvermijdbaar om de onderdrukking te verslaan.
De sukkels met zo’n schooltas wil ik eigenlijk ook vaker aanspreken…. Che als “modesymbool” is natuurlijk ridicuul.
De poster van Che Guevara, zoals vaak gezien in huizen van Latijns-Amerikanen staat voor een ideologie, een symbool tegen de onderdrukking, een vrij “links” idool.
Verwar de “Echte Ché” niet met zijn voormalige vriend Fidel Castro (toen Che vermoord werd door de CIA waren het geen vrienden) en verwar hem ook niet met de “mode-Ché”…
Als je Ché een sadistische moordenaar noemt heb je weinig kennis van de geschiedenis van Latijns- en Midden-Amerika.
Ik denk dat Larie heel wat afweet van de geschiedenis van Latijns- en Midden-Amerika, de vraag zit hem in waar je het accent legt in Che’s historie.
De jonge Che zoals we die zien in de roadmovie ‘Diarios de Motocicleta’ was de idealistische Che waar ik bewondering voor heb. Daarna op Cuba is het misgegaan, zie Larie’s link. Na enkele jaren een hoofdrol te hebben vervuld in de politieke zuiveringen vertrok Che naar Congo voor verbreiding van de Wereldrevolutie. Maar Che vond die Afrikanen maar een zooitje ongeregeld: zelfverrijkende krijgsheren, stammentwisten, opportunistische huurlingen, zuipen, anarchie en letargie. Een illussie armer ging Che (na nog wat omzwervingen) weer naar Latinns-Amerika. In Bolivia bevocht hij het militaire regime met een klein maar succesvol guerilla legertje, uiteindelijk vond hij de dood: in gevangenschap geëxecuteerd door Boliviaanse soldaten.
In Argentinië zag ik ooit een film (Argentijnse productie) over de Legende Guevara, het was een suikerzoete film vol verheerlijking. Aan het einde komt de onvermijdelijke executie en langzaam wordt het beeld wazig om daarna weer scherp te worden op een menigte met rode Che vlaggen vergezeld met heroïsche melodramatische muziek, de aftiteling rolt over het scherm. De hele zaal, die vooral was gevuld jonge argentijnse stelletjes en vriendengroepjes verliet snikkend en snotterend de bioscoop. Terwijl ik het eigenlijk nogal potsierlijk vond.
In diezelfde Argentijnse bioscoop zag ik een film over Srebrenica en The English Patient. Beide films deden mij als Europeaan meer. Van de Srebrenica film hield ik een behoorlijk fucked up feeling over en terwijl mijn Argentijnse vrienden mij vragend aankeken zei ik: “es una página negro en la historia holandés, el maricon de Karremans!” of zoiets. De English Patient bezocht ik alleen en ik ergerde aan het preutse jaren ’50 gegiechel van de Argentijnen bij de vrijscenes, ondertussen miste ik m’n lief die aan de andere kant van de wereld zat. Als enige verliet ik op het einde de zaal met een brok in m’n keel.
Feiten doen er niet altijd toe, the point of view en de tijd zijn ook bepalend.
hm, kan, Larie.
Maar in de anno wereld, is het het beeld wat telt, the public image.
En dat staat, in Che’s geval, voor een aantal deugden, aanleunend voor de liefhebber, tegen het gristendom. Ik kan me persoonlijk niet van de indruk ontdoen dat Guevara niet een homicidal maniac was die een revolutie gebruikte om zijn dierlijke driften bot te vieren, maar misschien omgekeerd.
Voor de rest kan ik niet veel sujetten uit het ‘andere kamp’ benoemen die over datzelfde publieke imago beschikken. Integendeel, de homicidals situeren zich eerder in stromannen met een te groot ego.
Point of view is inderdaad alles, Carlos.
#10
Dewy
Keukenmessen dan maar opbergen voordat onder de souschefs wordt gezuiverd.
Ik ken “De Afrikaanse Droom” van Guevara en ja het interesseert me.
Komisch dat bij het googlen naar een recensie ik bij een eentje in Humo kom en zie dat men daar (bijna) exact dezelfde typering geeft van wat Che van de Afrikaanse opstandelingen vond: “een zooitje ongeregeld”
Guevara komt in de buurt van Albertville bij een zootje ongeregeld terecht (drank, vrouwen!), en ergert zich een jaar lang nagenoeg dood omdat hij er niks kan uitrichten. Uiteindelijk moet hij zich uit de voeten maken. Over zijn hoofdvijand, het Noord-Amerikaanse imperialisme, stelt hij in een epiloog vast dat die ‘in dit gebied slechts sporadisch tekenen van leven geeft’. Het is allemaal gefundenes Fressen voor een hilarisch relaas, tenzij je Che Guevara heet: zijn geloof in de guerrilla kwam alleen maar gesterkt uit deze bittere episode, en hij schrijft het allemaal op om er ‘revolutionaire lessen’ uit te trekken. Uit dat vaatje tapt ook inleidster Aleida Guevara, volgens de flaptekst Guevara’s weduwe, maar in feite zijn dochter. Dezelfde flaptekst heeft het over een spannend en meeslepend verslag, in feite is het een doodsaaie kroniek van een dwaasheid door iemand die ze niet eens als dusdanig herkent. Guevara’s volgende campagne, in Bolivia, 1967, werd zijn dood. http://www.humo.be/cps/rde/xchg/humo/hs.xsl/Film_Index.html?review_id=2451
en wat betreft die ideologie, hoe gaan die idealen samen met Che’s daden op Cuba waar hij zelf de hand had in de soms sadistische executies van politieke opponenten? hier een voorbeeld van een aardige website die zich ‘libertarian communist’ noemt (toch niet direct de ideologische tegenpool van Guevara?)
He demanded the death penalty for “informers, insubordinates, malingerers and deserters”.
He himself personally carried out executions. Indeed the first execution carried out against an informer by the Castroists was undertaken by Che. He wrote: “I ended the problem giving him a shot with a .32 pistol in the right side of the brain”.
On another occasion he planned on shooting a group of guerrillas who had gone on hunger strike because of bad food. Fidel intervened to stop him. Another guerrilla who dared to question Che was ordered into battle without a weapon! http://libcom.org/history/guevara-ernesto-che-1928-1967
Uiteraard gaat het de dragers van Che T-shirts niet om bovenstaande feiten maar om een vaag feel good idee over Latijns Amerikaanse saamhorigheid, opkomen voor de armen en avontuur met een baardje. Maar dat is dus precies dat gezichtspunt waar ik het over heb.
Er zijn ook Russen die een warm gevoel krijgen bij het zien van het portret van Stalin. Het staat voor een sterk Rusland, overwinning op de nazi’s en brood op de plank. En zelfs ik moet toegeven datik het best een aardige goedlachse opa vind, niet dan?
Drie jaar geleden hadden we het hier ook al eens over de “hamer en sikkel”. Dat was een tijdje terug in Nederland erg hip om op je kleiding te hebben en/of een vet CCCP op je rode sweater. In de Baltische staten denken ze daar iets anders over: https://sargasso.nl/archief/2005/02/05/symboolpolitiek/
wederom, gezichtspunt en tijd.
#15
Dewy
A nuance, daar wil ik me even van harte bij aansluiten. Omdat mensen goede en slechte daden hebben verricht betekend niet meteen dat alles wat ze hebben gedaan goed of slecht is. Cuba had een revolutie nodig om de corrupte maffia bende van Batista op te ruimen en Stalin met de USSR hebben met grote offers en onverzetbaarheid de nazi’s op hun knieën gekregen. Kies niet tussen goed en kwaad, herinner beide!
#16
JSK
@15: Meeste van de offers van de USSR hadden juist de Russen op achterstand gezet ten opzichte van de Duitsers. De Grote Zuivering van 1937, had de militaire top van de USSR vleugellam gemaakt.
#17
Dewy
Een paar jaar geleden ben ik in Estland, Letland en Litouwen geweest daar was erg veel USSR memorabilia te koop terwijl ze steeds over de Russen liepen te schelden. Vreemde gewaarwording was dat.
#18
Dewy
@16 herinner beide!
#19
JSK
Nee, das niet mijn punt.. dit is geen ’take the good with the bad’-situatie, dit is meer ‘vrijwel alles was slecht’. Wat voor´n goeds heeft die Stalin nou achtergelaten? Zonder de hulp van de Amerikanen hadden de Russen de oorlog hoogst waarschijnlijk verloren.
#20
Dewy
Ze hadden elkaar nodig. Zonder Russische tegenstand hadden de nazi’s waarschijnlijk Engeland geannexeerd, had de oorlog aanzienlijk langer geduurd, had Duitsland waarschijnlijk gelegenheid gezien ook een atoomwapen te ontwikkelen en hadden zeker als eerst een icbm ontwikkeld die hem kon bezorgen. The good, the Bad and the Ugly…. Maar ja, achteraf is het mooi wonen.
![[Foto] Chef Guevara](2008/01/chef-guevara.jpg){kind=link}
Reacties (21)
Keukenrevolutie.
“Hasta la Pasta Siempre” dussss……..?
Zou verboden worden, de held belachelijk maken.
Held?..medogenloze rauwe moordernaar, dat is wat hij was.
Wat zeg ik een sadistische moordenaar om maar een van de door hemzelf laf vermoorden te noemen..tony.
Soms heb ik een onderdrukte neiging op het schoolplein iemand met zo’n” tas eens hard aan te spreken…de sukkels.
Voor zei die denken dat Ghandi gelijk had over de “geweldloze revolutie”…….
Voor diegene bleef het leven vaak hetzelfde onder de Latijns-Amerikaanse “junta’s” en andere USA-sponsored dictaturen.
Linkje: http://www.tomveatch.com/dictatorships.html
Geweld was nou eenmaal onvermijdbaar om de onderdrukking te verslaan.
De sukkels met zo’n schooltas wil ik eigenlijk ook vaker aanspreken…. Che als “modesymbool” is natuurlijk ridicuul.
De poster van Che Guevara, zoals vaak gezien in huizen van Latijns-Amerikanen staat voor een ideologie, een symbool tegen de onderdrukking, een vrij “links” idool.
Verwar de “Echte Ché” niet met zijn voormalige vriend Fidel Castro (toen Che vermoord werd door de CIA waren het geen vrienden) en verwar hem ook niet met de “mode-Ché”…
Als je Ché een sadistische moordenaar noemt heb je weinig kennis van de geschiedenis van Latijns- en Midden-Amerika.
You talk about your revolution, well, that’s fine
@5: Je kunt het Larie niet kwalijk nemen, als de door hem gegevem link zijn belangrijkste informatiebron is.
Ik denk dat Larie heel wat afweet van de geschiedenis van Latijns- en Midden-Amerika, de vraag zit hem in waar je het accent legt in Che’s historie.
De jonge Che zoals we die zien in de roadmovie ‘Diarios de Motocicleta’ was de idealistische Che waar ik bewondering voor heb. Daarna op Cuba is het misgegaan, zie Larie’s link. Na enkele jaren een hoofdrol te hebben vervuld in de politieke zuiveringen vertrok Che naar Congo voor verbreiding van de Wereldrevolutie. Maar Che vond die Afrikanen maar een zooitje ongeregeld: zelfverrijkende krijgsheren, stammentwisten, opportunistische huurlingen, zuipen, anarchie en letargie. Een illussie armer ging Che (na nog wat omzwervingen) weer naar Latinns-Amerika. In Bolivia bevocht hij het militaire regime met een klein maar succesvol guerilla legertje, uiteindelijk vond hij de dood: in gevangenschap geëxecuteerd door Boliviaanse soldaten.
In Argentinië zag ik ooit een film (Argentijnse productie) over de Legende Guevara, het was een suikerzoete film vol verheerlijking. Aan het einde komt de onvermijdelijke executie en langzaam wordt het beeld wazig om daarna weer scherp te worden op een menigte met rode Che vlaggen vergezeld met heroïsche melodramatische muziek, de aftiteling rolt over het scherm. De hele zaal, die vooral was gevuld jonge argentijnse stelletjes en vriendengroepjes verliet snikkend en snotterend de bioscoop. Terwijl ik het eigenlijk nogal potsierlijk vond.
In diezelfde Argentijnse bioscoop zag ik een film over Srebrenica en The English Patient. Beide films deden mij als Europeaan meer. Van de Srebrenica film hield ik een behoorlijk fucked up feeling over en terwijl mijn Argentijnse vrienden mij vragend aankeken zei ik: “es una página negro en la historia holandés, el maricon de Karremans!” of zoiets. De English Patient bezocht ik alleen en ik ergerde aan het preutse jaren ’50 gegiechel van de Argentijnen bij de vrijscenes, ondertussen miste ik m’n lief die aan de andere kant van de wereld zat. Als enige verliet ik op het einde de zaal met een brok in m’n keel.
Feiten doen er niet altijd toe, the point of view en de tijd zijn ook bepalend.
hm, kan, Larie.
Maar in de anno wereld, is het het beeld wat telt, the public image.
En dat staat, in Che’s geval, voor een aantal deugden, aanleunend voor de liefhebber, tegen het gristendom. Ik kan me persoonlijk niet van de indruk ontdoen dat Guevara niet een homicidal maniac was die een revolutie gebruikte om zijn dierlijke driften bot te vieren, maar misschien omgekeerd.
Voor de rest kan ik niet veel sujetten uit het ‘andere kamp’ benoemen die over datzelfde publieke imago beschikken. Integendeel, de homicidals situeren zich eerder in stromannen met een te groot ego.
Point of view is inderdaad alles, Carlos.
Keukenmessen dan maar opbergen voordat onder de souschefs wordt gezuiverd.
Pas op voor de filet americain..
Misschien is dit ook wel een soort gevalletje van “point of view en tijd”:
Hoe een Braziliaanse dertiger “uit respect” een Holocaust carnavalswagen maakt:
Carnaval: De holocaust LOLwagen
Over dat Congo verhaal, als je hier echt in geïnteresseerd bent zou je “De Afrikaanse Droom” moeten lezen (Door Guevara zelf).
Het gaat niet om point of view of selectieve perceptie.
het gaat om ideologie, symboliek van de revolutie
Marx? “Americas” , Revolutie.
Niet om Fidel of rechtse propaganda.
Ik ken “De Afrikaanse Droom” van Guevara en ja het interesseert me.
Komisch dat bij het googlen naar een recensie ik bij een eentje in Humo kom en zie dat men daar (bijna) exact dezelfde typering geeft van wat Che van de Afrikaanse opstandelingen vond: “een zooitje ongeregeld”
Guevara komt in de buurt van Albertville bij een zootje ongeregeld terecht (drank, vrouwen!), en ergert zich een jaar lang nagenoeg dood omdat hij er niks kan uitrichten. Uiteindelijk moet hij zich uit de voeten maken. Over zijn hoofdvijand, het Noord-Amerikaanse imperialisme, stelt hij in een epiloog vast dat die ‘in dit gebied slechts sporadisch tekenen van leven geeft’. Het is allemaal gefundenes Fressen voor een hilarisch relaas, tenzij je Che Guevara heet: zijn geloof in de guerrilla kwam alleen maar gesterkt uit deze bittere episode, en hij schrijft het allemaal op om er ‘revolutionaire lessen’ uit te trekken. Uit dat vaatje tapt ook inleidster Aleida Guevara, volgens de flaptekst Guevara’s weduwe, maar in feite zijn dochter. Dezelfde flaptekst heeft het over een spannend en meeslepend verslag, in feite is het een doodsaaie kroniek van een dwaasheid door iemand die ze niet eens als dusdanig herkent. Guevara’s volgende campagne, in Bolivia, 1967, werd zijn dood.
http://www.humo.be/cps/rde/xchg/humo/hs.xsl/Film_Index.html?review_id=2451
en wat betreft die ideologie, hoe gaan die idealen samen met Che’s daden op Cuba waar hij zelf de hand had in de soms sadistische executies van politieke opponenten? hier een voorbeeld van een aardige website die zich ‘libertarian communist’ noemt (toch niet direct de ideologische tegenpool van Guevara?)
He demanded the death penalty for “informers, insubordinates, malingerers and deserters”.
He himself personally carried out executions. Indeed the first execution carried out against an informer by the Castroists was undertaken by Che. He wrote: “I ended the problem giving him a shot with a .32 pistol in the right side of the brain”.
On another occasion he planned on shooting a group of guerrillas who had gone on hunger strike because of bad food. Fidel intervened to stop him. Another guerrilla who dared to question Che was ordered into battle without a weapon!
http://libcom.org/history/guevara-ernesto-che-1928-1967
Uiteraard gaat het de dragers van Che T-shirts niet om bovenstaande feiten maar om een vaag feel good idee over Latijns Amerikaanse saamhorigheid, opkomen voor de armen en avontuur met een baardje. Maar dat is dus precies dat gezichtspunt waar ik het over heb.
Er zijn ook Russen die een warm gevoel krijgen bij het zien van het portret van Stalin. Het staat voor een sterk Rusland, overwinning op de nazi’s en brood op de plank. En zelfs ik moet toegeven datik het best een aardige goedlachse opa vind, niet dan?
Drie jaar geleden hadden we het hier ook al eens over de “hamer en sikkel”. Dat was een tijdje terug in Nederland erg hip om op je kleiding te hebben en/of een vet CCCP op je rode sweater. In de Baltische staten denken ze daar iets anders over:
https://sargasso.nl/archief/2005/02/05/symboolpolitiek/
wederom, gezichtspunt en tijd.
A nuance, daar wil ik me even van harte bij aansluiten. Omdat mensen goede en slechte daden hebben verricht betekend niet meteen dat alles wat ze hebben gedaan goed of slecht is. Cuba had een revolutie nodig om de corrupte maffia bende van Batista op te ruimen en Stalin met de USSR hebben met grote offers en onverzetbaarheid de nazi’s op hun knieën gekregen. Kies niet tussen goed en kwaad, herinner beide!
@15: Meeste van de offers van de USSR hadden juist de Russen op achterstand gezet ten opzichte van de Duitsers. De Grote Zuivering van 1937, had de militaire top van de USSR vleugellam gemaakt.
Een paar jaar geleden ben ik in Estland, Letland en Litouwen geweest daar was erg veel USSR memorabilia te koop terwijl ze steeds over de Russen liepen te schelden. Vreemde gewaarwording was dat.
@16 herinner beide!
Nee, das niet mijn punt.. dit is geen ’take the good with the bad’-situatie, dit is meer ‘vrijwel alles was slecht’. Wat voor´n goeds heeft die Stalin nou achtergelaten? Zonder de hulp van de Amerikanen hadden de Russen de oorlog hoogst waarschijnlijk verloren.
Ze hadden elkaar nodig. Zonder Russische tegenstand hadden de nazi’s waarschijnlijk Engeland geannexeerd, had de oorlog aanzienlijk langer geduurd, had Duitsland waarschijnlijk gelegenheid gezien ook een atoomwapen te ontwikkelen en hadden zeker als eerst een icbm ontwikkeld die hem kon bezorgen. The good, the Bad and the Ugly…. Maar ja, achteraf is het mooi wonen.
Oh ja, het is mijn punt.