De afgelopen jaren heeft Sargasso regelmatig aandacht besteed aan de aardbevingsproblematiek in Groningen. Momenteel is de Tweede Kamer bezig met de behandeling van het wetsvoorstel dat moet regelen dat de bewijslast voor mijnbouwschade in Groningen wordt omgedraaid. Het gaat daarbij enkel om fysieke schade aan gebouwen. Dat de gevolgen van de mijnbouwschade verder gaan dan fysieke schade en ook tot psychische problemen leidt bleek vorige maand uit onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen. Een beeld dat wordt bevestigd door het profielwerkstuk van VWO scholier Eline de Flines uit Appingedam. Sargasso publiceert vandaag het voorwoord van haar profielwerkstuk.
Aangezien ik er recentelijk nog van werd beschuldigd een ‘religieverdediger’ te zijn, vond ik het de hoogste tijd worden om er nog een paar schepjes bovenop te doen. Vandaar dus ‘People Get Ready’, hier uitgevoerd door Al Green:
De oorspronkelijke versie uit 1965 is echter van The Impressions, onder leiding van Curtis Mayfield, die op Curtis Live! ook nog een heel aardige versie had staan.
Maar Aretha Franklin deed ‘m natuurlijk ook.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Op een bouwplaats in Delft sprak ik gisteren een ingenieur uit Ede. ‘Mijn auto is nog niet in de fik gestoken’, was een van de eerste dingen die hij tegen me zei. De rellende jongeren in zijn woonplaats deden hem verder ook niet veel. Voor de Marokkanen had je de Turken, daarvoor de Molukkers en daar weer voor lieden uit Barneveld en Scherpenzeel. Het was altijd wat.
Hij had wel te doen met zijn burgemeester, die voor de media stoer moest doen, voor het daadwerkelijk sussen van de situatie pragmatisch moest blijven en ergens daartussenin verstrikt was geraakt. Over één ding waren we het meteen eens: als je een theehuis wilt sluiten, doe dat dan midden in de winter, niet in de eerste zomerse week als verveelde jongeren de straat op trekken op zoek naar iets om te doen.
Moet je een persoonlijk belang hebben bij een ritueel om eraan mee te doen? De vraag dringt zich op sinds de hashtag #geen4meivoormij op Twitter rondwaart. Het argument is dat het ritueel van de dodenherdenking voor sommigen geen betekenis heeft, omdat ze zich over andere dingen opwinden. Als het rumoer ergens een teken van is, dan van een samenleving waarin de individuele beleving boven alles gaat.
Nu gaat het om 4 mei, maar het fenomeen is breder. Veel Nederlanders hebben bijvoorbeeld geen gevoelens bij de herdenking van het slavernijverleden. Er is niet eens een actiegroep die tijdens Keti Koti aandacht eist voor de Duitse en Zwitserse landverhuizers die in de negentiende eeuw door Nederlandse kapiteins in Amerika werden aangeboden “zodat ze hun schulden konden afbetalen”. Ieder zijn eigen pijn, zijn eigen herdenking, zijn eigen ritueel.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
‘Niet-moslims moeten ook op dit gebied even hun waffel houden. Dan zijn het weer vrouwen, dan weer lhbt’ers. Er is altijd wel iets te klagen. Geef ons een jaartje en laat het ons zelf uitzoeken. De aandacht die we niet aan discussies met niet-moslims hoeven te besteden, kunnen we dan gebruiken om vooruitgang te boeken binnen de gemeenschap.’
Tofik Dibi zou willen dat islamitische lhbt’ers wat meer met rust gelaten worden: ze kunnen heus zelf aan hun emancipatie werken. Daar hebben ze geen bemoeienis van buiten voor nodig.
Als een columniste haar afgrijzen van Nederturken duidelijk maakt, dan dient ze het vrije woord, maar als die Nederturken vervolgens hun verbale middelvinger opsteken moeten ze hun bek houden, en daar vind ik – ach, f*ck it, daar wil ik het helemaal niet over hebben. Stephen Fry heeft namelijk een TL;DR stuk geschreven waarom hij het internet de rug zou willen toekeren. Internet is het domein van de heersende orde geworden en daar wil hij niet bijhoren.
Soms wou ik dat het waar was, van die heersende orde. Dat de onheilstijdingen, halve waarheden en leugens altijd in Junckeriaanse wolligheid tot me kwamen in plaats van gehuld in ranzige hyperbolen of gewikkeld in dertig lagen aluminiumfolie. Op het deel van internet waar ik me veel ophoud, merk ik weinig van Fry’s aantijgingen. Zelfcensuur in de vorm van een internexit ga ik mezelf niet opleggen, maar ik haal wel steeds vaker mijn schouders op.
ACHTERGROND - Hoe kunnen we geweld verklaren? En hoe gaan we het te lijf? Met het oog op een geweldloze toekomst kunnen we er maar beter over blijven praten.
Of het nu op tv is of in real life, vroeg of laat krijgen we allemaal met geweld te maken. Het is het moment dat de dialoog ophoudt en machtsverhoudingen definitief worden bepaald. Het lijkt bij het leven te horen. We ervaren het, plegen het of zoeken het op in boeken of films. Hoe valt onze intrinsieke neiging naar geweld te verklaren? En hoe kunnen we er het beste mee omgaan? In het Science Café gaat Sofie van den Enk met verschillende wetenschappers van de Universiteit Utrecht op zoek naar antwoorden.
Geweld: biologisch verklaard
Om het menselijk gedrag te verklaren loont het soms om te kijken naar onze meest nabije soortgenoten. Volgens bioloog prof. Liesbeth Sterck, die onderzoek deed naar geweld bij mensapen, is de aanleiding voor agressief gedrag vaak simpel: twee individuen willen tegelijkertijd hetzelfde, voedsel of een seksuele partner. En dus ontstaat er een conflict. Of de gemoederen hoog oplopen en het daadwerkelijk tot een gewelddadig conflict leidt, hangt af van de belangen. Want eigenlijk vechten apen liever niet. In een potje bluffen worden de krachtsverhoudingen gemeten en wie daar als winnaar uit de bus komt, krijgt wat hij of zij wil. Geweld en agressie hebben zo dus een sociale functie: conflicten tussen individuen bevestigen de hiërarchie in de groep. En misschien ligt daar wel de evolutionaire oorsprong van het geweld dat we als mens ook kennen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Aleppo should not focus on investor-led fantasies of what the city might be but concentrate on rebuilding families, their businesses and the local economy.”
Vooralsnog lijkt de ellende in Aleppo alleen maar toe te nemen, maar in Budapest is een team van (Syrische) academici al bezig met de planning van de wederopbouw. De groep werkt aan software die vluchtelingen en achterblijvers in staat moet stellen de schade in detail te inventariseren – niet alleen in het al goed gedocumenteerde historische centrum, maar vooral in de volkswijken daaromheen. Lessen uit de wederopbouw van Beirut en Sarajevo moeten ertoe leiden dat de focus komt te liggen op het leefbaar maken van de stad voor gewone burgers.
COLUMN - Er verschijnt de laatste tijd meer en meer interessant werk in de ethiek van de voortplanting. Daniel Friedrich kreeg van The Journal of Applied Philosophy de prijs van beste artikel van het jaar 2013 voor zijn artikel ‘A duty to adopt?’, Christine Overall oogstte grote belangstelling met haar boek Why Have Children?: The Ethical Debate, recent verscheen een bundel Permissible Progeny? The Morality of Procreation and Parenting.
De moraliteit van ouderschap en voortplanting – waarover gaat dit eigenlijk? Zoals zal blijken was De Dag van de Aarde best een goed moment om hier enkele gedachten aan te wijden.
De eerste gedachte die in mij opkomt: bestaat er wel zoiets als een ethiek van de voortplanting? Of wordt dit domein bijvoorbeeld door publicatiedrang in het leven geroepen? Het is een tamelijk nieuw en onontgonnen (en dus spannend) terrein, maar misschien is dat zo om een goede reden?
Er zijn allerlei overwegingen die meespelen in de beslissing om een kind te nemen (eerst nog een grote reis maken? eerst een job vasthebben? en, misschien typischer voor Vlaanderen dan Nederland, eerst een huis kopen?), maar weinigen met een kinderwens zullen zich de morele vragen stellen die ze zich volgens Friedrich, Overall en collega-ethici moeten stellen. In een paar uitzonderlijke gevallen, zoals moeders van 60 jaar of ouders met een ernstige genetisch overdraagbare aandoening, zullen de meeste mensen hun morele oordeel klaar hebben. Maar wanneer een koppel gezonde dertigers beslist een kind te nemen – wat zou moraalfilosofie daarover te zeggen hebben? Is dat geen persoonlijke beslissing, gebaseerd op voorkeuren, verlangens, ambities die buiten het morele blikveld vallen?
Mijn kind en seks. Ik probeer me er wel eens een voorstelling van te maken. Dat ik beneden aan de eettafel zit met mijn laptopje en ik boven haar krakende bed hoor. Ie-iew, ie-iew, ie-iew. Dat er twee meter boven mijn hoofd een puisterige puber mijn dochter een beurt ligt te geven. En dat ze daarna met rooie koppen naar beneden komen en wat te drinken willen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
