COLUMN - Ja hoor, daar gaan we weer. Telefoon. Ik hol van mijn bureau naar mijn toestel dat verderop ligt op te laden om voor de zoveelste keer ‘privénummer’ in mijn scherm te zien. Ik wacht al lang niet meer op het geluidje dat er iets is ingesproken. Ik druk de beller weg en loop terug naar mijn laptop. Sinds een maand of vier word ik dagelijks drie keer gebeld door een anoniem nummer.
In het begin nam ik op. Of ik een abonnement wilde op een krant die ik ooit had uitgeprobeerd? Nee. Superaanbieding voor een nieuw product, hoe kon ik weigeren? Nee. Of ik een lot bij een of andere loterij wil uitproberen? Nee. Superkorting bij een tijdschrift naar keuze? Nee. Hoe moeilijk kan het zijn, ik wil het niet! Als ik een abonnement op een krant wil, een tijdschrift, extra loten, dan regel ik het zelf wel. Echt, heus, daar ben ik toe in staat marketingmensen. Zelfs zonder dat ik korting krijg. Maar het komt er gewoonweg op neer dat IK HET NIET WIL! Ook niet na hevig aandringen. Als ik nee zeg, bedoel ik echt nee. Ook maanden later. Aan het eind van het gesprek zou ik worden doorverbonden met het Bel-me-niet Register.
Het Bel-me-niet Register, daar verwacht ik niet veel meer van. Daar sta ik al jaren geregistreerd, maar omdat ik met mijn nummer ook bij de Kamer van Koophandel sta ingeschreven, mogen ze me toch bellen, zei het callcenterjongetje. Bedankt Kamer van Koophandel. Ik heb nog nooit iets positiefs van die hut zien komen, maar dat behandel ik wel een keer in een andere column. Ik heb mijn nummer ook op mijn site staan. Klopt als een bus. Eigen baas, dus ik wil wel gevonden worden voor opdrachten. Ik moet ook leven. Maar dat ik bij het Bel-me-niet Register sta geregistreerd, zegt iets over hoe ik denk over marketinggerelateerde-callcentergedreven-supercommerciële telefoontjes. Ik wil NIET gebeld worden. Bel me NIET. Zo heet dat register. Het zou toch een belletje moeten doen rinkelen, maar nee.
En dan komt het moment dat een anoniempje een keer op het verkeerde moment belt. Ligt mijn oma erg slecht en houd ik de lijn in de gaten omdat mijn moeder wel eens met heel verdrietig nieuws kan bellen. Het privénummer belde voor de tweede keer die dag. Ik nam per ongeluk op. Het meisje begon blij over een abonnement op een of ander damesblad met heel veel korting, terwijl ik schrap stond om te horen dat er een heel dierbaar persoon was overleden. Ik kreeg een waasje. Ik denk niet dat het meisje er nog werkt. Ik ging los. Het was zo slecht getimed, ik was zo gespannen over mijn oma. Deze telefoontjes komen altijd op het verkeerde moment. Ook als er niets aan de hand is.
De vasthoudendheid is stuitend. Drie keer per dag, maandenlang. Spreek een boodschap in, stuur een mailtje, of geef me een nummer en contactpersoon. Als je aanbieding echt zo fantastisch voor me is bel ik heus wel terug. Laat het anonieme, het zenden, achterwege. Als ik na al deze maanden stalken toch eens opneem en ik hoor wie me al die tijd heeft lastiggevallen, dan kan dat bedrijf erop rekenen dat ze mij als klant voor de eeuwigheid kwijt zijn. En tegen de twee vrienden met afgeschermd nummer zeg ik: spreek wat in, dan bel ik meteen terug. Beloofd!
Reacties (13)
Herkenbaar, deze week word ik telefonisch gestalked door MKB-Collectieven ofzo iets. Wordt ik heel paranoia van (Google maar es, voor je er zelf erg in hebt, zit je ergens aan vast). Als ik dat nummer zie neem ik ook al niet meer op. Vrije markt enzo allemaal leuk maar dit soort praktijken, koud bellen zeke rin combi met agressieve en misleidende (lees; net op het randje balanceren van wat wettelijk toegestaan is), mogen ze van mij echt gewoon verbieden. Of op z’n minst het principe dat een telefonische/mondelinge toezeggingen rechtsgeldig zijn schrappen; simpelweg; geen handtekening, geen overeenkomst. Zal niet alle ellende uit de wereld helpen maar alle beetjes helpen.
Herkenbaar verhaal en ik ben het helemaal met je eens. Maar toch zijn er schijnbaar nog mensen die er wel intrappen. Want als niemand zou reageren op deze telemarketing praktijken zouden er ook geen vervelende telemarketing bureaus meer bestaan en ook geen viagra mailtjes.
Zelf geloof ik helemaal niet in push/outbound marketing maar schijnbaar zijn er nog veel landgenoten die hier nog dagelijks intrappen zodat het loont om met dergelijke vervelende praktijken door te gaan.
Gewoon bot ophangen als je per ongeluk opneemt.
Verder ernstig negeren, ook dit soort stukjes.
Well now you know how I feel
Nog steeds de beste reactie. Van Jerry Seinfeld.
Mijn standaardantwoord is dat ik ook de aantrekkelijke aanbieding niet kan betalen. De gêne aan de andere kant van de lijn is dan voelbaar. Daar geniet ik dan van.
Het moet een recht worden om anonieme nummers te kunnen blokkeren. De telefoonproviders vertikken het nu, want die verdienen goed geld aan al die telefoontjes.
Sommige mobieltjes staan het toe, anderen moeten jailbreaked zijn met een bepaalde app erbij.
Artsen, arbodiensten en banken bellen ook allemaal anoniem uit angst dat mensen ze terugbellen.
Callcenters bellen met computers, soms honderden malen tot ze opgeven. Voice mail herkennen de computers, dan breken ze af.
Beter kun je opnemen en direct roepen dat je niet geïnteresseerd bent anders blijft de telefoon rinkelen.
Openingszin: “Heeft u gas en licht?” Antwoord: “Nee.” Gegrinnik aan de andere kant. Daarna kwamen er geen vragen meer en was het snel een goedenavond. Of een andere: Na de tweede of derde vraag: “Maar wilt u dan soms graag méér betalen?” Antwoord: “Ja.” Werkte ook goed. Ook een keer voor de grap meegedaan met een consumentenonderzoek. “Koopt u wel eens dit of dat?” Een hele lijst. Allemaal nee (naar waarheid). Dan een laatste vraag. Er was iets met sponsoring van ABN-Amro of zo. Welk woord ik het meest vond passen bij ABN-Amro? Ik twijfelde even, maar zei toen “Zakkenvullers.” Korte stilte aan de andere kant. Daarna een vriendelijke afsluiting van het gesprek.
Ik ook. En ik weet precies wanneer het begonnen is: toen een of andere Samsung-update van mijn #&*(%#%-telefoon met daarin het Samsung-smaakje van de Facebook-app op snaakse wijze mijn “Whatsapp-contacten met mijn Facebook-contacten synchronizeerde”, wat dat ook betekenen moge. De eerste 2 of 3 weken werd ik ook een paar keer per week gebeld door buitenlandse nummers.
Achtsjah, ik bel toch nooit en heb alleen een ringtone ingesteld voor mensen die ik wel wil spreken zodat ik er eigenlijk niet echt last van heb. Sowieso merk ik dat ik bellen inmiddels als dusdanig achterhaald ervaar dat ik het asociaal vind als men mij belt voor iets wat ook via een van de vele messaging-diensten had gekund. Bellen is alleen nog iets voor verkopers, asocialen en bejaarden.
Ik deed tijdens collecteweken altijd quasi-geërgerd met m’n broek op de enkels en een lint wc-papier uit m’n reet hangen de deur open, na een paar keer bleven ze toen wel weg.
Over de telefoon werkt dat alleen niet, begin ik te vermoeden.
Beleefd als ik ben, probeerde ik dit soort telefoontjes of colportagepraktijken aan de deur altijd met een kort gesprekje af te ronden. Maar een nee was altijd aanleiding voor eindeloze vervolgvragen, dus inmiddels gaat mijn gesprekje niet verder dan “nee, geen interesse, dag.” De minimale beleefdheid heb ik nodig om mijn eigen humeur op peil te houden.
De echte oplichters (zoals MKB Collectief uit @1) hang ik gelijk op, tegen dieven hoef je niet beleefd te zijn.
Overigens valt het bij mij wel mee met het aantal telefoontjes (ook bel-me-niet-geregistreerd en KvK-vermelding): 1 a 2 per maand. Het is wel eens erger geweest. Misschien komt het in golven?
Ik probeer de boel over te nemen, zelf de vragen te stellen.
Ik vraag of ze dit nou een fijne baan vinden, onschuldige mensen zo lastig te vallen. Of ze het nou echt vinden kunnen, dat ze voor een paar grijpstuivers menen ongevraagd allemaal rommel te mogen aansmeren. Of ze dat eigenlijk niet een soort hoererij vinden. Ik adviseer ze vervolgens begripvol een ander baantje te zoeken.
Werkt goed.
Het gaat er natuurlijk om om ze zo lang mogelijk aan de lijn te houden. Er zijn mensen die dit fraaie verzetswerk tot in de puntjes beheersen. Heerlijk om na een half uur te horen dat zij de verbinding verbreken. Je moet er wel de tijd voor hebben en nemen.
@12: Hoeft niet perse. Je kunt ook opnemen en hen vervolgens vragen of ze een momentje hebben. Dan de telefoon ergens neerleggen en gewoon doorgaan waar je mee bezig was. Om de zaak te rekken kun je natuurlijk om de zoveel tijd om nog een momentje vragen (of niet natuurlijk, ze hangen toch wel een keer op. Volgende keer dat ze proberen hetzelfde doen).