Klagen over het weeralarm; kinderen met helmpjes op de fiets; gele bordjes met “pas op, gladde vloer”; verkeersborden met “hier werkt uw navigatie niet”; kinderen die met auto’s naar scholen worden gebracht; online anoniem mensen uitschelden; etcetera etcetera etcetera.
Als er iets typerend is voor de jaren nul in mijn ogen, is het wel de omslag naar de risicomijdende maatschappij. Geen toeval, geen extremen, geen eigen verantwoordelijkheid meer. En als er dan toch iets fout gaat, schreeuwen tegen de overheid, de buren, de buitenlanders of de linkse kerk.
De jaren nul zijn de jaren van de mietjes, watjes, sulletjes geworden. Het is maar goed dat er geen oorlog of crisis is….. oh
“640 kB geheugen moet voor iedereen genoeg zijn.” (Bill Gates, 1981)
“I think there is a world market for maybe five computers” (Thomas J. Watson, directeur IBM, 1943)
Fraaie missers uit onze recente historie. En daar kunnen we binnenkort eentje aan toevoegen:
“Ik zie geen maatschappelijk interessante diensten die extra grote bandbreedte vereisen…” van OPTA-voorzitter Chris Fontijn
Hij zegt vervolgens ook nog eens:
“We moeten nog maar afwachten wat de consument straks echt meer kan doen met een glasvezelaansluiting dan nu met een breedband verbinding over de tv-kabel of koper. We moeten nog maar zien hoe het afloopt met de echt nieuwe diensten. Want het gaat erom wat de gebruiker eraan heeft en niet wat er wordt geroepen over de mogelijkheden die er eventueel ooit zullen ontstaan. We horen vooral over nieuwe producten die nog in de lucht hangen.”
Om dan zijn punt te maken door te zeggen dat marktwerking voldoende is om in de behoefte van de consument te voorzien.
Dit soort voorspellingen ter onderbouwing van zijn gelijk hebben een hoog drijfzand gehalte. Het is ook alsof je in 1995 roept dat het niets wordt met het internet.
Maar bovenal gaat hij hier even voorbij aan een van de belangrijkste overheidsinvesteringen van de jaren zeventig en tachtig waar zijn “marktpartijen” nu heerlijk van profiteren, de kabel.
Zou hij nu met terugwerkende kracht durven te beweren dat het aanleggen van de kabel indertijd beter aan de markt overgelaten had kunnen worden?
Inmiddels is er in ruim eenvijfde van de Nederlandse gemeenten op één of meerdere plaatsen cameratoezicht. Dit alles is mede mogelijk gemaakt door eerst de gemeentewet (iedereen voor) aan te passen en later de wet op politiegegevens (iedereen voor behalve GroenLinks). Cameratoezicht valt nu buiten de wet bescherming persoonsgegevens, mocht u nog enige illusie hebben.
Afgelopen week verscheen de derde evaluatie de wetsaanpassingen en het effect (rapport in pdf). De belangrijkste conclusie van het rapport? Dat er geen duidelijke conclusie getrokken kan worden, maar dat iedereen wel vrolijk doorgaat en dat het een hoop geld kost. Laat ik dat iets verder uitleggen.
Het onderzoek levert een zeer gemengd beeld op. In sommige gemeenten gaat de veiligheid er op vooruit, in sommige gemeenten er op achteruit. Maar in geen enkele gemeente is er een goed onderzoek geweest waarop deze bevindingen daadwerkelijk gestaafd kunnen worden.
De rapportmakers geven heel duidelijk aan dat geen van de door de gemeenten uitgevoerde evaluaties ook maar een beetje fatsoenlijk scoort op de Maryland Scientific Methods Scale (MSMS). De twee beste evaluaties hadden een score van 3.
Dit is natuurlijk best treurig voor zo’n ingrijpende maatregel in de maatschappij. En al helemaal verbazingwekkend dat dit al is sinds de eerste evaluatie en dat de Tweede Kamer (die vroeg om de evaluaties) dit allemaal maar best vindt.
Jan Josephsz van Goyen, IJsgezicht, op de achtergrond het Huys te Merwede, 1638
“But democracy must also be seen more generally in terms of the capacity to enrich reasoned engagement through enhancing informational availability and the feasibility of interactive discussions. Democracy has to be judged not just by the institutions that formally exist but by the extent to which different voices from diverse sections of people can actually be heard.
Furthermore, this way of seeing democracy can have an impact on the pursuit of it at the global level – not just within a nation-state. If democracy is not seen simply in terms of the setting up of some specific institutions (like a democratic global government or global elections), but in terms of the possibility and reach of public reasoning, the task of advancing – rather than perfecting – both global democracy an global justice can be seen as eminently understandable ideas that can plausibly inspire and influence practical actions across borders.”
Mooie woorden van Amartya Sen uit het boek The Idea of Justice. Dit boek ben ik momenteel met veel genoegen aan het lezen. Een goed volgbaar verhaal over rechtvaardigheid en het streven ernaar in breed perspectief.
Maar de mooie woorden klinken me nu pijnlijk in de oren na het falen van Kopenhagen. Ondanks alle informatie en alle wil tot redelijkheid, blijkt de grotendeels democratische wereld niet in staat de noodzakelijke stappen te zetten. Met als gevolg dat nu het point-of-no-return is gepasseerd. Ongeacht of er in de nabije toekomst nog een echt en bindend akkoord komt, is de tijd die dan verstreken is tot het moment dat het een effect gaat krijgen te lang.
Wat dus rest is schadebeperking.
Maar hoe leg ik het straks mijn dochter uit?
Nu het steeds waarschijnlijker wordt dat er dit jaar geen klimaatakkoord gesloten komt, kan het geen kwaad om eens te kijken naar wat dat gaat betekenen voor de wereld.
Momenteel loopt er een groot initiatief waarbij met heel veel computerkracht op basis van heel veel bekende gegevens getracht wordt te voorspellen welke kant het opgaat met bepaalde ontwikkelingen de komende 100 jaar.
Het zijn waarschijnlijkheidsberekeningen (pdf alert) op basis van de nu bekende gegevens. Dus plotselinge grote gebeurtenissen (oorlog) of technologische sprongen zijn lastig in te calculeren.
Maar toch probeert men de hoofdlijnen weer te geven.
Zo ziet u hier de waarschijnlijke ontwikkeling van de hoeveelheid uitstoot van CO2 gerelateerd aan iedere dollar GDP wereldwijd. Dat levert een mooie neergaande lijn op. Vrij vertaald, we gaan economisch gezien steeds minder CO2 nodig hebben voor iedere productiedollar.
Dat is natuurlijk goed nieuws. Maar vervolgens moet je er natuurlijk wel de globale groei van het GDP bij halen.
En dan is de volgende stap om dit om te rekenen naar de hoeveelheid CO2 die we dan jaarlijks gaan uitstoten.
U ziet, een plaatje waar het klimaat niet gelukkig van zal worden. Hetgeen nog maar eens benadrukt waarom een klimaatakkoord eigenlijk zo hard nodig is.