Het komt met de regelmaat van de klok voor dat mensen klagen bij media, omdat ze het niet eens zijn met een publicatie. Die mensen verschillen in rang van minister-president tot autohandelaar. De klager kan zijn hart luchten bij de lezersredacteur of de ombudsman van een medium. Die zal dan vaak antwoorden dat de klacht misschien wel gegrond is, maar dat het niet wijs is om in een inktvlek te gaan wrijven.
De manier waarop de burgemeester van Utrecht, Aleid Wolfsen, met een publicatie in de lokale huis-aan-huis krant omgaat, is politiek dan ook zeer onhandig. Naar eigen zeggen heeft hij de verantwoordelijken gevraagd om het artikel even achter de hand te houden. “Neem even een week de tijd,” aldus Wolfsen. Na een negatieve reactie van de hoofdredacteur wendt de burgemeester zich tot de uitgever, die de persen onmiddelijk stopt en, zonder medeweten van de redactie, het artikel schrapt.
Het gewraakte artikel biedt echter duidelijk twee kanten van het verhaal. De hoogleraar poneert zijn stelling, waarna Wolfsen de mogelijkheid krijgt om te reageren. Daar maakt hij ruimschoots gebruik van en dat wordt helder in het artikel verwerkt. Journalistiek gezien is er met het artikel niets mis.
Wolfsen vindt dat zijn integriteit in twijfel wordt getrokken. Daar is hij niet van gediend. Redactie en uitgever geeft hij het ongevraagde advies dat ze zich ‘goed moeten informeren’, voordat ze gaan publiceren. Daarmee suggereert hij dat er feitelijke onjuistheden in het artikel staan.