Ron Paul vindt de VN een bedreiging voor de vrijheid in en de soevereiniteit van de VS. Volkomen logisch dus dat hij de ‘World Intellectual Property Organization’ heeft verzocht om z’n eigen aanhangers te dwingen de domeinnamen RonPaul.com en RonPaul.org gratis en voor niets aan hem over te dragen.
De Bredase kok Rahal Lamlih deelt gratis voedsel uit dat hij krijgt van supermarkten. Hij mag inmiddels zelfs niet meer in de buurt van de daklozenopvang komen.
De gemeente vindt dat daklozen alleen voedsel mogen krijgen als daar een prestatie tegenover staat. Ook zou het uitdelen op straat van gratis eten voor te veel overlast zorgen.
Wel is Lamlih welkom om te komen koken in de daklozenopvang, waar daklozen voor een kleine vergoeding maaltijden kunnen kopen. Lamlih vind dat echter niet kunnen, geld eisen van mensen die geen geld hebben.
OPINIE - Hier is een leuk ideetje voor Paul Groot en Owen Schumacher: verkleed je als stereotype ‘journalisten’, met lange regenjassen, valse snorren, brillen, gleufhoeden en microfoons, overval allerlei politici met draaiende camera en zuigerige vragen, en presenteer het resultaat als het ‘Koefnoen-News’.
En als je dan geweigerd wordt op allerlei officiële en semi-officiële persbijeenkomsten, wacht dan tot de Nederlandse Vereniging van Journalisten zich aansluit bij de klacht van de lokale PVV-afdeling, dat dit in strijd is met de vrijheid van meningsuiting en het recht op vrije nieuwsgaring. Censuur, mensen!
Er is iets bizars gaande in dit landje: professionele treiteraars en trollen maken inmiddels deel uit van het systeem. In de politiek (PVV), op televisie (Powned) en in de krant (Bert Brussen, Jan Bennink).
En de vertegenwoordigers van het systeem – doodsbang om zelf gepest te worden – lachen gezellig met de pestkoppen mee. Ha, ha, ha, wat zijn het toch een popi-jopie jongens. Rutger, de stoerste van allemaal, legt het hoofd van meester Plasterk nog even lekker in de armklem. ‘Leuk hè, ome Roon! Zeg dan dat je het leuk vindt! Zeg dan!’ Meester Plasterk lacht wat ongemakkelijk mee. ‘Ja, hartstikke leuk, Rutger!’ Des te eerder is hij er vanaf.
Leven Amerikanen boven hun stand? Het is een veel gehoorde mantra in de debatten over het Amerikaanse overheidstekort en almaar oplopende biljoenenschuld. De koek is op, de broekriem moet maar eens ferm aangehaald, en men moet de tering naar de nering zetten, is het devies.
En ronduit foute analyse, meent Robert Reich, minister van arbeid onder Bill Clinton en hoogleraar Openbaar Beleid aan de universiteit van Berkeley, California. Hij spreekt in dit verband zelfs over een ‘mythe’.
Het overgrote deel van de Amerikanen leeft helemaal niet boven hun stand. In werkelijkheid, stelt Reich, is het inkomen van de gewone Amerikaan sinds midden jaren ’70 ongeveer gelijk gebleven, terwijl de arbeidsproductiviteit en het Bruto Nationaal Product enorm zijn gegroeid. Er is gigantische welvaart gegenereerd, alleen plukt de gewone Amerikaan daar nauwelijks de vruchten van.
Het economische en fiscale systeem steekt namelijk zo in elkaar dat de bovenste lagen van de bevolking steeds het grootste deel van de taart toegeschoven krijgen die het legioen loonslaven onder hen ieder jaar dmv arbeid en bedrijvigheid produceert, bakt en verpakt. Vervolgens hoeven die (super)rijken ook nog eens een kleiner deel van dat inkomen en bezit af te dragen aan de belasting.
Het gaat dan om alle klanten van alle Achmea-merken, waaronder Zilveren Kruis, Interpolis, FBTO en Agis. Achmea zou goed zijn voor om en nabij de helft van de omzet van het Slotervaartziekenhuis. Dat lijkt nu dus vakkundig de nek omgedraaid te worden. En voor massaal overstappen van de Amsterdamse klanten is het nog wat te vroeg in het jaar.
Achmea beweert dat het ziekenhuis veel meer budget vroeg dan de maximale stijging van 2,5 procent die landelijk was afgesproken. Een woordvoerder van Achmea vindt dat het maatschappelijk onverantwoord is om daaraan te voldoen. (…)
Volgens Erbudak gaat de discussie niet over een budgetoverschrijding, maar over de vergoeding van dure medicijnen. Het ziekenhuis wil de garantie dat als ze meer heeft moeten voorschrijven dan het Achmea-budget toelaat, dat die kosten op het einde van het jaar alsnog verrekend worden. Achmea zou dat risico echter volledig bij het ziekenhuis willen neerleggen. Tegen vakblad Zorgvisie zegt Erbudak daarover: “Achmea wil zijn winstdoelstelling halen van minimaal 100 miljoen euro dit jaar. En ik wil daar niet aan meehelpen.” Volgens haar lopen de gesprekken met de andere zorgverzekeraars prima.
Ricardo Semler is een wereldvermaarde zakenman en organisatie-adviseur uit Brazilië. Zijn radicale bedrijfsfilosofie is dat je als organisatie het meeste uit je werknemers haalt wanneer je ze niet vertelt hoe ze dingen moeten doen, maar alleen wat je wilt dat ze voor je oplossen.
Semler laat zijn werknemers dan ook helemaal vrij om zelf hun dag in te delen, werktijden te bepalen, targets te stellen, en te doen wat ze willen. Zolang ze de klus maar klaren.
Tegelijkertijd maakt hij werknemers op die manier persoonlijk verantwoordelijk voor de resultaten: gevolg, intrinsiek gemotiveerde werknemers, een hogere productiviteit, betrokkenheid bij de onderneming en enorme winsten (waarin hij de arbeiders mee laat delen). De omzet van Semlers bedrijf Semco is in 20 jaar tijd dan ook vervijftigvoudigd, naar 212 miljoen dollar.
Het contra-intuïtief organiseren en faciliteren van de arbeidsvreugde van je werknemers loont, aldus de tegendraadse en charismatische Semler. Inmiddels runt het bedrijf zichzelf, zodat Semler zich geheel kan storten op andere projecten.
VPRO’s Tegenlicht maakte een portret van Semler, en sprak uitgebreid over zijn denkbeelden. Het volledige interview staat inmiddels ook op Youtube.
Kijken!
Hedegaard was hoofdredacteur van de Jyllands Posten en bedenker van de Mohammed Cartoon prijsvraag, die in 2006 een hoop beroering teweeg bracht. Diverse Arabische regimes gingen daarmee aan de haal gingen en instigeerden ‘spontane’ protesten voor Europese ambassades, waarvan er een aantal in vlammen opgingen.
Hedegaard werd voor de deur van zijn woning beschoten door een man die zogenaamd een pakketje kwam afleveren.
Koren op de molen van islamofoben weer, deze aanslag.
ACHTERGROND - Adam Curtis, de maker van ideeënhistorische documentaires als The Century of the Self (2002) en The Power of Nightmares (2004) neemt lezers van zijn blog mee langs een aantal koloniale conflicten in de 20e eeuw tussen islamisten in Afrika en grootmachten als Groot-Britannië, Frankrijk en Italië.
Curtis’ conclusie: de strijd die we bijvoorbeeld Frankrijk in Mali zien voeren tegen ‘islamisten’ is een herhaling van zetten, die Westerse grootmachten al zo vaak hebben uitgeprobeerd. Het is ‘history repeating’ en het resultaat was al die vorige keren ook al contraproductief, zo niet desastreus. En het wordt gelegitimeerd op basis van gemakzuchtige etiketteringen en een simplistisch wereldbeeld van ‘goeden’ versus ‘schurken’.
Waar politieke initiatieven niet langer vallen te onderscheiden van satire, verwordt volksvertegenwoordiging tot een farce.
Uit ‘Ajuinen en Look’ van Thomas van Luyn en Mike Boddé.
Hooggerechtshof beveelt arrestatie van Raja Pervez Ashraf. Land in oproer.
Volgens aanhangers van Ashraf plegen politieke tegenstanders via het Hooggerechtshof een sluipende staatsgreep.
Logisch ook: want iedere politicus, bestuurder en ambtenaar in Pakistan is, net als in de rest van het leeuwendeel van de wereld, door en door corrupt.
Dus vanwaar ineens deze doortastendheid?
Is dat werkelijk alleen tegen de achtergrond van de massale protestbewegingen die geestelijk leider Tahir ul-Qadri op gang heeft gebracht tegen de alles doordringende corruptie…?
… maar of dit nu boven het niveau uitkomt van ‘Je kunt niet bewijzen dat het niet zo is!’ en ‘Miljarden mensen voelen het zo, dus is het rationeel gerechtvaardigd om het voor waar te houden!’, is maar de vraag.
Opvallend, want deze prins is hoogleraar in de islamitische filosofie, met academische graden in de theologie aan de universiteiten van al-Azhar en Cambridge.
En toen kwam er een knorrige grijze olifant met een lange snuit, en die blies al die theologische hersenspinsels als een nachtkaars uit.
Hacktivist Aaron Swartz heeft zelfmoord gepleegd, onder de enorme druk van een rechtzaak die de Amerikaanse justitie tegen hem had aangespannen.
Swartz gebruikte een zelfgeschreven programmaatje op zijn laptop (die hij inhaakte op het netwerk van MIT) om miljoenen academische artikelen van JSTOR te verzamelen. Hij wilde die artikelen in het publieke domein gratis toegankelijk maken, vanuit de overtuiging dat kennis vrij toegankelijk hoort te zijn, en niet achter een peperdure betaalmuur afgeschermd hoort te worden. Hij is daar echter nooit aan toegekomen.
Toen de Amerikaanse justitie daar lucht van kreeg, hebben ze hem gerechtelijk vervolgd, en vijftig jaar gevangenisstraf tegen hem geëist. Swartz raakte alleen al bankroet aan de gerechtelijke kosten, en de officier van justitie probeerde hem tot een plea deal te verleiden: zes maanden gevangenisstraf in ruil voor een schuldbekentenis.
Aaron Swartz is 26 jaar oud geworden. Na zijn dood hebben de openbaar aanklagers alle aanklachten ingetrokken.