Mike Patton, die u wellicht nog kent van Faith No More, heeft inmiddels meer muzikale projecten achter de rug dan menig bandje überhaupt platen uit heeft gebracht.
Hier vinden we hem tussen het ensemble Tomahawk, in een revenge story die vervolgens werd geanimeerd door Andrei Bakhurin.
Via Dead Man’s Bones kwam ik het platenlabel Anti op het spoor, dat een actief youtubekanaal bijhoudt, met allerlei artiesten die allesbehalve mainstream zijn, maar desondanks of misschien wel juist vandaar retegoed.
Zo is daar deze Glen Hansard, die naast solo ook optreedt met Markéta Irglová onder de naam ‘The Swell Season’:
“East is East and West is West, and never the twain shall meet”, schreef Kipling, maar de Frans-Libanese jazztrompettist Ibrahim Maalouf bewijst dat niet enkel de krijgsgeest in staat is diverse culturen bijeen te brengen.
Hierboven horen we hoe Maalouf een Duitse big band laat swingen op Arabische en Cubaanse melodieën.
Maalouf is in Frankrijk al jaren wereldberoemd en raakte enkele jaren geleden ook in Nederland bij een breder publiek bekend door een optreden in De Wereld Draait Door, waar hij True Sorry speelde.
Morgen zijn er tussentijdse verkiezingen in de Verenigde Staten van Amerika, en er is nog nooit zoveel geld vanuit het bedrijfsleven en miljardairs gestopt in de campagnes van ‘hun’ kandidaten.
In 2010 bepaalde het Amerikaanse Hooggerechtshof dat het geven van campagnegeld het equivalent is van je mening uiten. Allerlei beperkingen op het geven van campagnegeld konden daarmee de prullenbak in.
Gevolg? Bedrijven als Chevron kunnen nu via zogenaamde super-PACs hele gemeenteraden ‘kopen’. Handig, als je af wil van een lastige gemeenteraad, die je processen aandoet en dwarsligt bij het verlenen van milieuvergunningen over twee van je grootste olieraffinaderijen.
Bernie Sanders is een van de weinige écht progressieve stemmen in de Amerikaanse Senaat. Hij spreekt met Bill Moyers over de corrumperende werking van campagnegelden in de Amerikaanse politiek, en wat de mogelijkheden zijn om een in toenemende mate lethargisch electoraat politiek actief te krijgen.
Om nog maar even in griezelsferen te blijven: in 1979 maakte de Britse post-punkband Bauhaus hun debuut met ‘Bela Lugosi’s Dead’, een ode aan de acteur die Graaf Dracula in 1931 het imago voorzag zoals we dat allemaal kennen: chic, gesoigneerd, charmant en mysterieus.
Bela Lugosi’s Dead wordt algemeen beschouwd als de oorspronkelijke gothic rock plaat.
In 2009 bracht niemand minder dan Ryan Gosling een griezelplaat uit om Halloween te vieren: Dead Man’s Bones.
Slaapkamers die worden bezeten door poltergeisten; verdronken spooksteden; rottende lijken in hun graf, kwijnend over hun geliefde. Genoeg enge verhalen om een album vol sfeervolle liedjes mee te vullen
Het blijkt ook prima materiaal te bieden voor fraaie covers.
Ooit, lang voordat Peter Gabriel bekend werd met nummers als ‘Sledgehammer’ en ‘Solsbury Hill’ en Genesis pophits scoorde met ‘Land of Confusion’ en ‘I Can’t Dance’, was Genesis een progressieve rockband met Gabriel als frontman en Phil Collins op drum.
De sets waren net zo magisch en sprookjesachtig als de nummers, en Gabriel verkleedde zich tijdens optredens in een aantal buitenissige figuren, die ongetwijfeld op symbolische wijze karakters uit de liedjes of iets anders geheimzinnigs moesten verbeelden.
Een dwarsfluit als fallussymbool! Na Jethro Tull kun je nooit meer hetzelfde naar Berdien Stenberg luisteren. De Britse progressieve rockband ontwikkelde zich in de jaren zeventig en tachtig van folk naar hardrock.
Luister ook eens naar: Dr Bogenbroom; The Whistler; Acres Wild; of Rare and precious chain.
Christa Päffgen (1938–1988) had alles in zich om een wereldberoemd fotomodel en filmster te worden. Ze was lang, blond, gracieus, een klassieke schoonheid; mannen vielen voor haar als een blok. Ze deed fotoshoots voor modebladen als Vogue en Elle, een rolletje in Fellini’s La Dolce Vita (1959) kreeg een kind met de Franse acteur Alain Delon: kortom, ze was goed op weg om haar dromen waar te maken.
In het New York van 1965 koos ze voor een andere carrière, die van alternatieve rockzangeres. Ze leerde Andy Warhol kennen, zong als Nico een aantal nummers op de eerste plaat in van de Velvet Underground, verfde haar haar bruin, raakte verslaafd aan heroïne, begon een solocarrière en maakte een aantal experimentele avant-garde platen.
Laten we het er maar op houden dat je het moet horen om hetzij betoverd, hetzij voor altijd afgeschrokken te worden.
Op haar negenenveertigste brak haar excessieve drugsgebruik en bohemienne levensstijl haar op. Päffgen kreeg een hartaanval tijdens het fietsen, viel op haar hoofd, hield er een hersenbloeding aan over, werd verkeerd gediagnosticeerd met een zonnesteek, en overleed.
In 1995 verscheen de iets meer dan een uur durende documentaire Nico/Icon van Simone Ofteringer. Die is nog altijd de moeite waard:
Eigenlijk vind ik het Canadese rockbandje Metric helemaal niet zo goed. Ze zijn op hun sterkst als ze andere artiesten coveren. Maar dit nummer blijft op de een of andere manier in het hoofd steken.
De akoestische versie mag er ook zijn.
Omdat je geen recht kunt doen aan natuurfenomeen Nina Hagen, hier de volledige televisieregistratie van haar concert in de Westfalenhalle in 1978. Hagen is hier op de top van haar kunnen, tussen de musici die later de band Spliff zouden vormen.
Andy Kaufman was bekend om z’n praktische grappen: fucken met z’n publiek, spanning genereren en kijken hoe ver je die spanning op kon voeren, daar ging het om. Zijn publiek verwacht een komische show, en hij presteert het om urenlang uit The Great Gatsby voor te lezen; hij vertelt op TV dat hij Jezus heeft omarmd en met een gospelzangeres gaat trouwen. Zelfs zijn collega’s houdt hij voor de mal: hij doet tijdens opnamen van een sitcom net alsof hij ruzie maakt over het script.
Wie daar meer van wil weten, moet Man on the Moon (1999) maar eens bekijken; een van de weinige films waarin Jim Carrey wel te verteren valt.
Volgens mij wil Nelle Boer de Andy Kaufman uithangen. Eerder al hield hij de media voor de gek met de creatie van een nazikunstenaar die een naaktportret van Eva Braun zou hebben vervaardigd. Deze week onthulde hij dat hij een veelgevraagd Marokkaans-Nederlandse commentator, Nizar Mourabit, bij elkaar had geboetseerd. ‘Mourabit’ schreef opiniestuk op opiniestuk in landelijke dagbladen (Trouw, Volkskrant) zonder dat iemand doorhad dat Mourabit helemaal niet bestond.
In twee stukken op De Correspondent onthult Boer zijn hoax en licht hij zijn motieven nader toe. Veel wijzer worden we daar niet van.