Er wordt vaak lacherig gedaan over ‘Timmerfrans’ en z’n negen talen, z’n facebookpagina en z’n eigenpijperige promotiefilmpjes.
Maar als je hem dit emotionele appèl in onberispelijk Engels hoort geven bij de VN-Veiligheidsraad om een onafhankelijk onderzoek te steunen naar het neerhalen van het Maleisische passagiersvoertuig MH17 en een snelle berging van de lichamen, dan komt hij van alle ministers wel het meeste over als een staatsman.
RECENSIE - Het primaire probleem van een Zomergast als Freek de Jonge is de vooringenomenheid van de kijker. Zo’n beetje iedereen heeft wel een beeld bij Freek; en wat des te funester is voor dit programma: een navenant gevoel.
Op mij komt De Jonge bijvoorbeeld nogal eens over als een verzuurde dominee, zo eentje die de kerk heeft zien leeglopen en daar heimelijk verbitterd over is. Toch blijft hij preken, tegen beter weten in. Iets soortgelijks zal gelden voor velen van mijn generatie, die Freek pas hebben leren kennen in zijn nadagen, lang na zijn successen in de progressieve jaren ’70 en ’80. De tijdgeest is veranderd, evenals het cabaret, en als je Freek de Jonge daartegen hoort ageren, krijg je het idee dat hij daar niet goed mee om kan gaan.
De uitdaging voor de programmamakers en presentator Wilfried de Jong lag er dan ook in om de kijker voorbij haar eigen vooroordelen te loodsen en de blik opnieuw te openen voor de persoon Freek.
Catechisatie
Anderhalf uur lang leek het alsof daar niet van zou komen. De Jonge was weliswaar goed geluimd, maar dirigeerde het programma als betrof het een seculiere catechisatieles. De beeldfragmenten fungeerden daarin als bijbelpassages waarmee de dominee zijn levenslessen bij het publiek wilde inprenten. “En als je het volgende fragment laat zien, krijg je antwoord op je vraag”, reageerde Freek wat kortaf op een interruptie van Wilfried. “Ik ben een liefhebber van het stichten, mensen wijzer maken”, zo zou hij ‘zijn’ avond besluiten.
DOCUMENTAIRE - Tijdens zijn leven waarschuwde de Israëlische publieksintellectueel Yeshayahu Leibowitz keer op keer voor het pad naar nationalisme, racisme en fascisme. Het zijn profetische woorden gebleken.
Het betitelen van Israël als ‘nazistaat’ wordt in de regel veroordeeld als antisemitische retoriek.
Niet ten onrechte: doorgaans heeft het de bedoeling Israël (en per implicatie: Joden) als het ultieme kwaad in de wereld voor te stellen, of in een perverse omkering de voormalige slachtoffers van de Holocaust nu zelf in de rol van de grootste beulen te kunnen hullen en daarmee de Europese medeplichtigheid aan de Holocaust moreel te doen verschrompelen.
Toch zal niemand de Joods-Israëlische intellectueel Yeshayahu Leibowitz (1903 -1994) van antisemitisme kunnen beschuldigen als deze spreekt van een ideologische trend binnen Israël richting wat hij ‘Judeo-Nazisme’ noemt. Niet alleen was Leibowitz zelf orthodox-joods, maar ook was hij zestig jaar lang actief in het publieke debat in Israël. Amos Oz noemde hem ‘een van de grootste denkers van onze tijd’.
Van religieuze naar nationale identiteit
In het kort komt Leibowitz’ argumentatie hier op neer:
Met de emancipatie en assimilatie van de Joden in de 19e eeuw heeft er een wezenlijke verschuiving plaatsgevonden in het karakter van het Jodendom. Het kenmerkende aan het Joodse volk was tot dan duizenden jaren lang de Joodse godsdienst geweest; men had geen eigen land, geen gemeenschappelijke spreektaal, geen wereldwijd gedeelde cultuur, maar men had de religie die Joden samenbond en hen maakte tot wat ze waren.
Nee, dit is geen bespreking van Paul Verhoevens versie van de onzichtbare man. De titel van dit stukje is ontleend aan het gelijkluidende liedje op Marillions conceptalbum Brave, over de holle mens.
Watch us grin and grin
See the lies behind our eyes
See the will to win
We’ll buy you and we’ll sell you
But perhaps we’ll save your skin
Grijnzende gezichten van mannen in pakken die besluiten nemen die enkelingen tot voordeel strekken en honderdduizenden zo niet miljoenen in het ongeluk storten. Mannen die dergelijke beslissingen zonder blikken of blozen kunnen rationaliseren. Mannen met macht.
Maandagavond keek ik in het grijnzende gelaat van Donald Rumsfeld, die zonder met zijn ogen te knipperen zijn aandeel in de Irakoorlog en de foltermethodes in Guantanamo Bay rationaliseerde en wegrelativeerde.
Je ziet huid, spieren, kaken, ogen bewegen, je hoort woorden, argumenten, maar veel meer dan een pratend hoofd wordt het niet.
Er schuilt overduidelijk intelligent bewustzijn achter het masker van kraakbeen en spieren, maar geen ziel. We zien iemand die vele miljoenen levens in oorlog en ellende heeft gestort. En hij glimlacht en masseert het allemaal weg met zijn hersengymnastiek, zonder een greintje zelfreflectie. Integendeel: de zelfvoldaanheid grijnst je tegemoet.
Welke nou weer? Nou die ene met 29 impressies van beroemde zangers en acteurs in één zelfgemaakt liedje.
Youtube staat vol hoaxvideo’s, het internet vol leugens, en mensen willen graag bedrogen worden.
De goden hebben de aarde voor alle mensen gemaakt. Maar toen de koningen kwamen met hun kronen en stalen zwaarden eisten ze haar voor zichzelf alleen op.
Mijn bomen, zeiden ze. Jullie mogen die appels niet eten. Mijn rivier, jullie mogen daar niet in vissen. Mijn bos, jullie mogen daar niet in jagen. Mijn grond, mijn water, mijn kasteel, mijn dochter, blijf er met je handen van af of ik hak ze af, maar als jullie voor me knielen, mogen jullie er ook een ietsjepietsje van hebben.
Jullie noemen ons dieven, maar een dief moet tenminste dapper, slim en snel zijn. Een knieler hoeft alleen maar te knielen.
– George R.R. Martin, Een Storm van Zwaarden, deel 1: Staal en Sneeuw
Er wordt over en weer een hoop geklaagd over hoe de media berichten over het Israëlisch-Palestijnse conflict. Wie Israël een warm hart toedraagt ervaart de berichtgeving en opiniëring meestal als te pro-Palestijns; wie met de Palestijnen sympathiseert, vindt de berichtgeving meestal veel te pro-zionistisch.
Joris Luyendijk besteedt in zijn boek Het zijn net mensen ettelijke pagina’s over de vraag hoe het komt dat verslaggevers en redacties er over het algemeen meer toe geneigd zijn het Israëlisch perspectief te kiezen.
Onlangs maakte het Jeugdjournaal onmiskenbaar een uitglijder, waar verscheidene redacteuren inmiddels hun spijt over hebben betuigd.
Maar zelden ging het zo gruwelijk mis in dit fragment op een landelijke Amerikaanse zender, waar sterpresentator Diane Sawyer een filmpje over het verwoestende bombardement op Gaza voorstelt alsof men kijkt naar de gevolgen van de mortierregen van Hamas op Israël.
Zoals Rania Khalek op de Electronic Intifadah opmerkt:
Sawyer’s bald misreporting reflects either a deliberate lie by ABC News or willful ignorance so severe that Palestinian death and misery is invisible even when it’s staring ABC producers right in the face.
Sommige journalisten zijn blijkbaar inderdaad zo onwetend over het conflict dat ze Palestijnse misère zelfs niet zien terwijl ze het van commentaar voorzien.
Nederland is door naar de halve finale van het wereldkampioenschap voetballen, nadat Oranje de serie strafschoppen in haar voordeel besliste. Coach Louis van Gaal verving vlak voor dat moment de vaste doelman Jasper Cillessen voor reservedoelman Tim Krul.
Dat pakte goed uit voor het Nederlandse team, want Krul wist twee doelpunten te voorkomen; genoeg om Oranje de overwinning op Costa Rica te bezorgen. Dat had de hele wedstrijd en de verlenging een goal weten te voorkomen door vrijwel alle spelers in de verdediging te zetten.
Zoals bekend heeft de fundamentalistisch-revolutionaire beweging ISIS het kalifaat uitgeroepen in delen van Irak en Syrië.
De Egyptisch-Belgische journalist Khaled Diab zet in korte maar krachtige pennestreken zowel uiteen hoezeer de fantasie van ISIS verschilt van de historische kalifaten als hoe de postkoloniale geschiedenis de droom van het kalifaat heeft doen herleven:
The problem with this new caliphate, which, an ISIS spokesman claimed on Sunday, had been established under Abu Bakr al-Baghdadi, an Islamist militant leader since the early days of the American occupation of Iraq, is that it is ahistorical, to say the least.
Boze bewoners uit de Rudolf van Brammenstraat in de Haagse Spoorwijk hielden vandaag drie uur lang een Vestia-kantoor bezet.
Vestia dreigt de huurders van een straat in Spoorwijk uit hun huis te zetten als ze niet elk duizenden euro’s onterecht verkregen korting terugbetalen. De corporaties heeft al enkele jaren een conflict over de huurkorting met bewoners in de Van Brammenstraat.
De huurders van in totaal vijfentwintig woningen kregen de afgelopen 3,5 jaar een huurkorting vanwege problemen met de waterpomp en het ventilatiesysteem in hun woningen. Ze werden daarbij door de huurcommissie tot twee maal toe in het gelijk gesteld, maar wooncorporatie Vestia heeft nu voor de rechter alsnog gelijk gekregen dat de problemen voor alle woningen al in 2011 zijn verholpen en per 1 januari 2012 een korting niet langer op z’n plaats was.
Steracteur Gary Oldman illustreert fraai hoezeer filosemitisme en antisemitisme twee kanten van dezelfde medaille zijn.
In een interview met Playboy Magazine beweerde hij over Mel Gibsons antisemitische tirade uit 2006, dat Mel vooral de fout had gemaakt lelijke dingen te zeggen over Joden terwijl Joden Hollywood beheersen.
Schelden op vrouwen, homo’s en minderheden moet namelijk gewoon kunnen, vindt Oldman, aangezien vrouwen, homo’s en minderheden zelf net zo goed schelden op anderen. Maar alleen als je blank, heteroseksueel of man bent wordt je er door de politieke correctheid op afgerekend. Hoe oneerlijk!
Mel Gibson is in a town that’s run by Jews and he said the wrong thing because he’s actually bitten the hand that I guess has fed him – and doesn’t need to feed him anymore because he’s got enough dough.
He’s like an outcast, a leper, you know?
But some Jewish guy in his office somewhere hasn’t turned and said, “That f***ing kraut” or “F*** those Germans,” whatever it is? We all hide and try to be so politically correct. That’s what gets me.’
Daags nadat er de voorspelbare ophef over Oldman’s opmerkingen ontstond, ging hij door het stof in een brief aan de Anti-Defamation League (min of meer de Amerikaanse variant van het CIDI). Boodschap: ik ben geen antisemiet, ik houd juist enorm van Joden!
OPINIE - Saddam Hussein had dus gewoon wél chemische wapens!
Hela, dat zeg ik niet, dat zegt arabist Hans Jansen en die heeft het weer van een reactionaire Amerikaanse website, en die plukken weer een citaatje van de Daily Telegraph, die op hun beurt weer de Wall Street Journal citeerden.
Lees je vervolgens dat oorspronkelijke artikel op de WSJ, dan blijkt het om Saddam’s voornaamste doodsfabriek te gaan… waar al sinds jaar en dag oude rommel staat weg te roesten. Ondertitel: “Officials Don’t Believe the Militants Will Be Able to Create a Functional Weapon From the Material.”
Toch weet de website American Thinker (what’s in a name?) daarvan te maken dat Saddam Hussein blijkbaar een heel arsenaal aan chemische massavernietigingswapens paraat had, klaar om toe te slaan. Bush had dus gewoon gelijk en links bestaat uit een stel zultkoppen. Jansen kakelt het allemaal vrolijk na.
Afgetakelde fabriek
Terwijl iedere krantenlezer je had kunnen vertellen dat dit wel om wensdenken van rabiaat rechts moest gaan: had er ook maar één enigszins functionerende fabriek met een chemisch wapenarsenaal in Irak gestaan dan hadden de Amerikanen ‘m in de tien jaar na de invasie wel gevonden en daar met veel misbaar hun ‘smoking gun’ uit gesleept. Maar we hebben nooit meer iets over die weapons of mass destruction vernomen, dus je mag er gevoeglijk vanuit gaan dat de neoconservatieve gekkies die ons de oorlog in sleepten niks hadden om over naar huis te schrijven.
