Weer stokken hinderpaal op 1mei
Dit jaar in Utrecht een 1 mei demonstratie waar stokken een hinderpaal zijn. Herhaling van Rotterdam vorig jaar?
Elk jaar zijn er zeker twee dagen waar het land zich voorbereidt op oproerkraaiers: Koninginnedag en de jaarwisseling. Het resultaat is elke keer weer een paar honderd arrestaties en tientallen gewonden. Ondanks de lokale verschillen in heftigheid, spreekt men al jaren van rustig verlopen dagen.
In tegenstelling tot andere landen, hoeft de overheid zich niet op de 1e mei voor te bereiden. Ook dit jaar zal die dag in Nederland uitermate rustig verlopen. Tenzij op een van de vele koopzondagen het publiek aan het plunderen slaat of er grote rellen uitbreken bij een van de voetbalwedstrijden. Maar dat heeft dan niets met De Dag van de Arbeid te maken.
Op het verjaarsfeestje van de PvdA zal ongetwijfeld met de nodige nostalgie gemijmerd worden over de opkomst van de arbeidersbeweging. Wie De Nieuwe Buitensociëteit in Zwolle passeert en niet op de teksten let van de daar aangeheven liederen, denkt vast de gezangen van een kerkgenootschap te horen. Op naar het licht en Morgenrood doen qua toonzetting niet onder voor God, enkel licht of Morgenglans der eeuwigheid. Wil de PvdA haar populariteit vergroten, dan zou de partij eens wat hedendaagse songwriters aan het werk moeten zetten.
Hoe anders verloopt de 1e mei in andere landen. Berlijn bereidt zich elk jaar voor op traditionele matpartijen met het gezag. In Griekenland werden vorig jaar banken en winkels belaagd. De 1 mei-viering werd aangegrepen om te demonstreren tegen de bezuinigingen, tengevolge van de kredietcrisis. In Spanje verwacht men vandaag om dezelfde reden ook schermutselingen. En waar het in andere landen feestelijker zal toegaan, kan men wel op massale bijeenkomsten rekenen.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag de maandelijkse bijdrage van, P.J. Cokema.
Het is beroerd gesteld met de Nederlandse arbeidsethos. We willen niet werken. Nou vooruit, een klein beetje nog wel, maar het moet niet te gek worden. En waarom willen we niet werken? Omdat we het veel te goed hebben.
Dat is, zo meldt Elsevier, de conclusie van sociologen Ferry Kosten en Rudi Wielers, die twee stellingen over de oorzaken van een veranderend arbeidsethos, toetsten aan het bruto nationaal product en een wereldwijd onderzoek naar opvattingen over werk.
Onder sociologen heerst verdeeldheid over de hedendaagse arbeidsethos in vooral welvarende landen. Eén groep stelt dat de arbeidsethos er niet minder om is, maar dat werk niet langer als zaligmakend wordt ervaren voor portemonnee en behoud van baan. De kwaliteit van het werk is belangrijker geworden. Leuke collega’s en zelfontplooiing zijn de leidende drijfveren.
Een andere groep meent dat vrije tijd, familie en vrienden belangrijker worden gevonden dan werk. Volgens Kosten en Wielers is dat laatste waar.
Nu kan er over de invulling van het begrip arbeidsethos verschillend worden gedacht. Heb je een hoge arbeidsmoraal als je alleen maar hard en veel werkt? Of getuigt het ook van een uitstekende werkhouding, als je in korte tijd de hoogste kwaliteit levert?
Wat je er ook over denkt, de overheid wil dat we harder en langer gaan werken. De vergrijzing wordt er met de haren bijgesleept om mensen te motiveren tot minstens hun 67e levensjaar te blijven werken. En in deze bezuinigingstijden zullen op veel plekken minder mensen dezelfde hoeveelheid werk moeten gaan doen.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag de maandelijkse bijdrage van, P.J. Cokema, met een terugblik op de tweede verdiepingsstudie van het Continu Onderzoek Burgerperspectieven (COB) van het SCP.
“Bestuurlijke en sociale vernieuwing zullen in het komende jaar veel van Uw aandacht vergen, ter versterking van de kwaliteit van en de saamhorigheid in onze samenleving. Ook de internationale ontwikkelingen die aanleiding geven tot hoop en vrees zullen belangrijke beslissingen van U blijven vragen”.
Nostalgie is een vorm van geheugenverlies. Wie dit citaat in de tijd probeert te plaatsen, zal zeer waarschijnlijk niet zo diep graven. Toch is het citaat ruim twintig jaar oud. Het is de slotzin uit Hare Majesteit’s troonrede van 1990.
Veel is er in de afgelopen twintig jaar niet veranderd. De nostalgie is hetzelfde gebleven. Het onbestemde gevoel dat vroeger alles beter was. En dan hebben we het niet over gisteren of vorig jaar. De historische heimwee verlangt naar de waan van de dag van zo’n twintig jaar geleden. De negentiger jaren dus. De troonrede van 1990 wekt de indruk dat er toen zorgen waren over de manier waarop we samenleven, over de multiculturele samenleving en de Europese integratie en over een matig functionerend politiek bedrijf. Precies die zaken waar Nederlanders zich vandaag onbehaaglijk bij voelen, volgens het Continu Onderzoek Burgerperspectieven (COB) van het SCP.
Twee conclusies uit het SCP-rapport: mensen zijn tevreden met hun eigen leventje, maar niet met de maatschappij waarin ze leven. En lageropgeleiden, lezers van de Telegraaf en PVV-aanhangers zijn het minst gelukkig met de samenleving van vandaag.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, over Egypte, Europa en Nederland.
Er wordt misschien wat vreemd opgekeken van Amerika’s reacties op de situatie in Egypte. In de commentaren wordt regelmatig herinnerd aan de steun die de V.S. altijd aan Mubarak hebben gegeven. Opzienbarend dus dat de VS deze meneer nu dringend adviseren op te stappen. Een beetje laat, nietwaar?
Maar goed, de Amerikaanse regering beseft goed dat ze niet om de protesterende massa’s heen kan. Europa lijkt zich daar ook bewust van te zijn. Maar elke steun nu aan de bevolking van Egypte, en eventueel Tunesië, Jordanië, Jemen en wie weet Syrië, Libië, Saoedi Arabië en Marokko, staat in hetzelfde vreemde daglicht als de steun van de VS.
Europa kent al ruim 16 jaar het Euro-Mediterraan Partnerschap. In 1995 kwamen 15 Europese landen tot een overeenkomst met landen uit Zuid-Europa en Noord-Afrika, die de basis moest zijn voor “een gemeenschappelijke ruimte van vrede, stabiliteit en welvaart te creëren door middel van een intensivering van de dialoog op het gebied van politiek en veiligheid, een economisch en financieel partnerschap en een sociaal, cultureel en menselijk partnerschap.”
In 2004 namen 25 EU-lidstaten en 10 Noord-Afrikaanse en Midden-Oosten landen deel aan het partnerschap. Waaronder Egypte en Tunesië. In 2005 werd het tienjarig bestaan gevierd, waarbij onderstreept werd dat men aardig op weg was naar vrijhandelszones, culturele uitwisseling en verbetering van welvaart, democratie en mensenrechten.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, gaat de effecten van de kaasschaafmethode in beeld brengen en lanceert de kaasschaaf- en kansenmonitor.
Zowel de crisis als de bezuinigingen bieden kansen. En mantra die u komend jaar wel vaker te horen zult krijgen. De overheid neemt in ieder geval haar kans waar. Met de kaasschaaf wordt de samenleving ontdaan van overtollig geachte vetlaagjes.
Vorig jaar kregen gemeenten en Rijk de begrotingen rond. Dit jaar zullen die hun praktische uitwerking moeten krijgen. Tijd om de kaasschaaf- en kansenmonitor te starten.
De kansen worden bijgehouden op mijn eigen webstek. Uw kanswaarnemingen kunt u daar kwijt. Op GC ga ik, met uw hulp, de resultaten van de kaasschaafmethode bijhouden.
We weten nu al dat de kaasschaaf op veel terreinen en voor veel organisaties gevolgen heeft. Grotendeels komt dat neer op reorganisaties en afslanking van aanbod. Voor de kaasschaafmonitor komen alleen die voorzieningen, diensten en organisaties in aanmerking, die helemaal zullen verdwijnen. Valt het mee of krijgen we te maken met een gigantische kaalslag?
Het jaar begint goed. Op 1 januari sloten tien voorzieningen de deuren. Gemeenten krimpen het aantal servicepunten (gemeenteloketten) in. Bibliotheken sluiten filialen. Voorlichtings- en adviescentra voor gezondheid, onderwijs en startende ondernemers zijn gesloten. Een fietsenstalling, een meldpunt voor overlast en een uitleencentrum voor BKR-kunst zijn gesneuveld.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, laten we aan het woord over de Blogparel van het Jaar. Een weblogaward, die hij vorig jaar op zijn eigen webstek begon.
Wout? Waar is Wout? Een van de scherpzinnige reacteurs op GC, die vorig jaar de eerste prijs won, in de categorie reacties van de Blogparel van het Jaar. Hij was voorgedragen door Pedro, een regelmatige reactant hier op GC. Wout was moeilijk bereikbaar. Hij reageerde nog wel op de uitslag: ”Dankuwel, dankuwel, ik ben vereerd! Al deze jaren heb ik gecommentaard zonder enige blijk van waardering. Edoch, met veel spijt moet ik deze prijs afslaan. U ziet, alle grootheden slaan prijzen af en deze kans om mij een grootheid te wanen kan ik niet voorbij laten gaan”.
Tja, reacteurs zijn een slag apart. Waar de winnende bloggers nog wel de moed hadden de prijzen in ontvangst te nemen, weigerden de gelauwerde reacteurs uit hun anonieme kast te komen. Dat was jammer, want de Blogparel is ook bedoeld om hun bijdragen aan de blogosphere te waarderen. Want laten we eerlijk zijn, wat zou een weblog zijn zonder al die comments, die de boel verlevendigen?
De Blogparel begon in een opwelling. Bij de uitreiking van de Dutch Bloggies verzuchtte een van de juryleden dat er maar weinig pareltjes gevonden waren. Binnen de context van de Dutch Bloggies mag dat waar zijn, ik zag ze wel. Ik zag het alleen wat kleiner. In weblogartikeltjes en in de comments, zag ik soms parelende kwinkslagen. Opmerkingen waar je van in de lach schiet, maar toch ook over na ging denken. Een formule, bekend van de IG Nobelprijs.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Hier weer onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, met wat huis-, tuin- en keuken-economie.
Het CBS kwam vorige week met opbeurende statistiek: de tranportsector klimt uit het dal. Expediteurs kenden een grotere omzet, de luchtvaart zag vracht en passagiers toenemen en het goederenwegvervoer transporteerde ook een hoger vrachtaanbod.
Als het met die sector beter gaat, dan moet het met de economie toch ook goed gaan? Alles dat we kopen wordt immers van de fabrieken naar de winkels getransporteerd? Of naar het buitenland. Ook met de export gaat het beter, meldde het CBS de afgelopen week.
Een dag later komt het CBS dan met een fikse tegenvaller. De armoede in dit landje neemt toe. Nou heb ik net genoeg economisch benul om te weten dat armoede hier, geen indicatie is voor de ontwikkeling van ’s lands economie. Armoe of niet, Nederland is een van de meest welvarende landen in Europa, zegt het CBS nog dezelfde dag.
Weer een dag later gevolgd door treurige berichten dat de werkloosheid vrijwel onveranderd is en de detailhandel wat minder omzet had. Behalve bij de internetdetaillisten. Bij hen is het booming business.
Een leek krijgt zo wel de indruk dat het, statistisch gezien, beter gaat met de economie, slechter met de mensen, maar dat we europees vergelijkenderwijs niet moeten zeuren.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, steekt u een hart onder de riem voor de komende donkere dagen. Een doodsteek of een opstekertje?
Een schip drijft op de wet van Archimedes. Maar wat drijft een mens? Een vraag die voor de kapitein op het schip misschien wel belangrijker is dan zijn kennis van de machinekamer. Want wat moet hij met een depressieve machinist, die aan de drank is? Overboord gooien wegens wangedrag? Of een peptalk houden, in de hoop dat de man van drank afblijft?
Een vraag die de komende tijd voor bijna iedereen belangrijk wordt. Niet alleen staan de donkere winterse dagen voor de deur, de geplande bezuinigingen gaan ook heel wat vragen van leidinggevenden en de mensen op de vloer. Als je dan weet wat mensen drijft, kun je iedereen bij de les en gemotiveerd houden. Worden we gedreven door de moed der wanhoop of door toewijding en vitaliteit?
Wie denkt een opstekertje te kunnen gebruiken kan zich inschrijven voor de masterclass Psychologisch kapitaalmanagement. Vanaf woensdag 17 november kun je op de Erasmus Universiteit in drie dagen en voor 1975 euro leren hoe positieve psychologie de hypochonders in je organisatie in het gareel houdt. Kan bruikbaar zijn voor elke hoofdredacteur die een groepsblog aan de gang moet houden. Of voor arbofunctionarissen die met de zwaarmoedigen te maken krijgen, als ze weer eens een dagje ziek thuis zitten te sippen. Voor hen is er 18 november een congres, waar ze opgepept kunnen worden door Willem van Rhenen, hoogleraar in bevlogenheid en productiviteit aan de Nyenrode Business Universiteit.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag doet onze maandelijkse gast, P.J. Cokema, een poging ‘geschiedenis te schrijven’.
GC-redacteur Ger vroeg zich begin deze maand af waarom een week eigenlijk geen acht dagen heeft. Zelf denk ik dat historische gebeurtenissen best in vier dagen volbracht kunnen worden. De Nederlandse geschiedenis van land en water, kun je blijkbaar in een week van negen dagen afdoen.
Van 16 tot en met 24 oktober woedt de Week van de Geschiedenis weer door het land. Net nou Rutte geschiedenis schrijft als eerste liberale premier sinds mensenheugenis, een historisch feit dat gedoogd wordt door een man die een bloedhekel aan tsunami’s heeft, willen de organisatoren ons er aan herinneren hoe onze identiteit verbonden is met het thema land en water.
Wist je dat de eerste vorm van democratisch bestuur in Nederland rond de beheersing van water werd georganiseerd? Rond 1200 ontstonden de waterschappen, zo deelt de organisatie mee in de rubriek ‘land en waterweetjes’.
Zo is het maar net. Nederlands democratie begon heel praktisch en is in acht eeuwen tijd verworden tot een bestuurlijk gedrocht dat van voren niet weet hoe het van achter leeft. Anders kan ik de huidige politieke situatie niet duiden.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag de maandelijkse bijdrage van P.J. Cokema, die drukke tijden voor het Plein verwacht.
Pleinpraatjes vullen geen gaatjes
Je kunt je afvragen waarom de burger soms zijn mondigheid op het Amsterdamse Museumplein demonstreert. Voor een uitwisseling met de politiek moet je immers in Den Haag zijn? En dan niet op het Malieveld, maar op het Plein, voor de ingang van de 2e Kamer. Veel burgers weten dat ook wel. Wie denkt dat de actiebereidheid in Nederland af valt te meten aan een enkele massale happening op het Museumplein of het Malieveld, vergist zich deerlijk in Neerlands maatschappelijke betrokkenheid. Pleinvrees? Nooit van gehoord.
Bijna wekelijks staan individuen, kleine of grotere groepen op het Plein en kloppen aan bij de 2e Kamer. Het Plein is niet alleen vanwege het parlement een uiterst geschikte locatie. Na gedane mondigheid is het goed vertoeven in de vele horecagelegenheden rond het Plein, dat dus aanzienlijk beter is gefaciliteerd dan het Malieveld met de ene poffertjeskraam.
Precies een week voor Prinsjesdag is het weer een drukte van belang. Deze keer opgeluisterd door de Marinierskapel die, als repetitie voor de 3e Dinsdag in september, de betrokken burgers vergast op een lunchconcert.
Vrijwel tegelijkertijd marcheren FNV-vrouwen en GGZ-cliënten het Plein op. De kans is groot dat er een verkeersopstopping plaatsvindt, want ook de eigenaars van belastingvrije auto?s gaan naar het Plein.
De vrouwen van Nederland gaan een ludieke perfomance geven, om hun in mei opgesteld manifest te presenteren. Ik adviseer ze even met de dirigent van de Marinierskapel te overleggen. Daar moet dan toch een fraai muzikaal spektakel van te maken zijn.
De vrouwen komen op voor het recht op inkomen, werk, zorg, ontwikkelingskansen, solidariteit en duurzaamheid. Voor iedereen. Het kort en krachtige manifest (pdf) is duidelijk en komt zeker niet te vroeg. Want hoewel er een afbraakkabinet in de maak is, op veel terreinen is de sloop van een solidair en zorgzaam Nederland al in volle gang.
GC heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag de maandelijkse bijdrage van P.J. Cokema, op zoek naar een mogelijke opvolg(st)er van Bianca Hoogendijk.
Terwijl nog niets zeker is, zoekt BNN al de nieuwe First Lady (m/v) van Nederland. Vandaag, 30 augustus, probeert Sophie Hilbrand een levenspartner voor Mark Rutte te vinden.
In een interview in 2006 gaf Mark al te kennen toe te zijn aan een partner voor het leven. Bij voorkeur sterke carrièrevrouwen als Sophie Hilbrand zelf. Waarmee het datingprogramma eigenlijk al de deal kan sluiten.
Natuurlijk is een serieus magazine als GC meer geïnteresseerd in de politieke partners, waarmee Mark Rutte het wat langer dan een paar weken mee vol kan houden. De status van en aandacht voor de premierpartners gaat in Nederland ook lang niet zover als in Amerika of Frankrijk. Uit de geschiedenis van Nederlandse premiervrouwen (mannen hadden we tot nu toe niet in die rol) valt ook geen eenduidig profiel te halen. Wie er meer over wil weten leze ?Getrouwd met de premier?. De auteur, Peter Rehwinkel (tot vorig jaar nog 1e Kamerlid voor de PvdA, nu burgmeester van Groningen), beschrijft de 14 partners van de naoorlogse premiers.
Goed, er zijn wat anekdotes over de eerste vrouwen. Liesbeth den Uyl en Bianca Hoogendijk, die als sterke vrouwen met een zelfstandig en werkzaam leven te boek staan. Mevrouw Den Uyl wat meer in de publiciteit dan mevrouw Hoogendijk, dat wel. De meeste First Ladies hielden zich, evenals Balkenende?s levensmaatje, op de achtergrond. Geen flamboyante types als mevrouw Sarkozy of een moeder der natie Obama.