Overzicht

Nick Ottens

54 Artikelen
26 Waanlinks
263 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het Rusland van Medvedev

, door

medvedev

Na de fameuze machtswisseling van vorig jaar lijkt het er steeds meer op dat President Dmitri Medvedev van Rusland een wat andere politiek bedrijft dan zijn voorganger en mentor Vladimir Poetin. Alhoewel Medvedev even gelukkig is met de informele bondgenootschap met Iran heeft hij ook de banden met omringende en opkomende mogendheden als Brazilië, India en China binnen de BRIC en de Sjanghai Samenwerkingsorganisatie aangehaald. Binnen de eerste werkt Rusland om op het internationale vlak meer diplomatieke en financiële invloed te vergaren terwijl binnen de laatste het land de verhoudingen met Centraal- en Zuid-Azië onderhoudt. Tevens verwelkomde de president afgelopen zomer graag Barack Obama in Moskou om over een reductie van kernwapens te spreken.

Medvedev lijkt in het buitenland te scoren maar worstelt tegelijkertijd met een verouderde krijgsmacht en een economie in recessie die vooralsnog weinig tekenen van herstel vertoont. Waar de andere drie BRIC-landen reeds dit jaar uit de malaise weten op te klimmen wordt voorspeld dat Rusland pas in 2012 terug op het groeipad zal keren. The Economist noemde het “de prijs die Rusland betaalt voor het niet ontwikkelen van een eigen financiële markt en het niet intomen van de inflatie.” De twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden door de mentaliteit van de gemiddelde Rus die het leven te onzeker acht om geld te sparen of een verzekering af te sluiten. In plaats daarvan geeft hij elke roebel die hij verdient liever zo snel mogelijk uit.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het succesverhaal van Brazilië

, door

dasilva

Brazilië heeft onder aanvoering van President Da Silva een indrukwekkende opmars gemaakt op het wereldtoneel, zowel in economisch als in politiek opzicht. Lang werd over Brazilië gesproken als “dat land dat altijd groots potentieel zal hebben” en zette de enorme groei van China en India de Zuid-Amerikaanse kolos in de schaduw. De afgelopen jaren is de groei echter sterk toegenomen en ondanks de wereldwijde recessie loopt Brazilië voor.

Volgens de Wall Street Journal zijn tussen 2005 en begin 2008 meer dan twintig miljoen Brazilianen tot de middenklasse toegetreden waarmee nu de helft van de bevolking op een maandinkomen van 635 dollar of meer leeft—en dat heet een goed inkomen in Brazilië. “De nieuwe middenklasse heeft een verdubbeling van de binnenlandse markt voor cosmetica, thuiselektronica en computers aangedreven sinds 2002,” schrijft de krant. Wellicht nog belangrijker is dat het land rijk is aan grondstoffen en geprofiteerd heeft van de toenemende vraag naar sojabonen, ijzererts, hout en koper.

Die vraag komt voornamelijk uit China dus pleit Da Silva voor vrijhandel. Nog niet zo lang geleden wikkelde zijn land zich in protectionisme in de vorm van hoge importtarieven maar een bescheiden economische groei van 1,3% gedurende het laatste kwartaal van 2008 deed ook Da Silva inzien dat Brazilië zich niet van de rest van de wereld kan afkeren. Washington begrijpt tegelijkertijd het nut van nauwere banden met Brazilië nu het land over aanzienlijke olievoorraden blijkt te beschikken wat het een aantrekkelijk alternatief maakt voor bijvoorbeeld Venezuela.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Clinton in Pakistan

, door

Clinton Pakistan

Nadat Hillary Clinton zichzelf duidelijk profileerde als het gezicht van de Amerikaanse buitenlandse politiek is zij al meerdere malen de wereld rondgevlogen. Na bezoeken aan Rusland, waar zij de verkoelde verhoudingen met de voormalige aartsrivaal nieuw leven in trachtte te blazen, en aan Afrika en Zuidoost-Azië deed de minister vorige week onder meer Pakistan aan tijdens een reis door het Midden-Oosten.

Clinton deed het aardig in de Pakistaanse media en lijkt meer dan de vorige regering het belang van een stabiel Pakistan in te schatten. De toestand waarin het land verkeert blijft echter precair: Talibanstrijders behouden er, ondanks recente offensieven van de Pakistaande krijgsmacht, een aanzienlijke machtsbasis die de inspanningen van de coalitietroepen over de grens in Afghanistan frustreert.

Enkele weken voor zij op reis ging gaf Clinton al aan waarom de Amerikaans-Pakistaanse verhoudingen onder druk staan: het land ontvangt Amerikaanse steun in de vorm van geld, wapens en training naar al eerder voelde het zich in de steek gelaten toen de Amerikanen, nadat de Russen eind jaren tachtig uit Afghanistan werden gedreven, hun interesse voor het gebied verloren. Aanhoudende bombardementen van onbemande vliegtuigen op Pakistaans grondgebied maken de situatie er niet gemakkelijker op.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het politieke spectrum in Amerika

, door

Left right

Dat het politieke landschap in de Verenigde Staten behoorlijk gepolariseerd is (en wordt) zal niemand zijn ontgaan. Deze diagram van Information is Beautiful geeft prachtig weer hoe de ideologische scheidslijnen dikwijls worden uitgelegd: alsof de politieke keuze er één is tussen links en rechts; tussen socialisme en conservatisme; tussen Democraten en Republikeinen. Vanzelfsprekend is dat een simplificering die de Amerikaanse politiek weinig goed doet echter het is wel degelijk interessant om eens na te gaan hoe dit zwart-witdenken wordt doorgetrokken om niet alleen politieke maar ook maatschappelijke vraagstukken te benaderen.

Links heet in de Verenigde Staten liberaal en streeft naar een rechtvaardige maatschappij waarbij de economie moet worden gereguleerd en het belang van het collectief voorop staat. Rechts daarentegen hangt een meer traditionele interpretatie van het liberalisme aan en houdt persoonlijke vrijheid en een kleine overheid hoog in het vaandel. In de praktijk komt dit erop neer dat links opkomt voor werknemers en met name de stedelijke middenklasse aanspreekt terwijl rechts de werkgevers verdedigt en haar aanhang voornamelijk onder de maatschappelijke bovenlaag en op het platteland vindt.

De ideologische tweespalt omhelst echter meer dan puur economische en politieke zaken. Waar links geassocieerd wordt met openheid, tolerantie, pacifisme en wellicht enige naïviteit zou rechts meedogenloos zijn, nationalistisch, oorlogszuchtig en te veel waarde hechten aan godsdienstige normen. Deze eigenschappen vertegenwoordigen de extremen van de Democratische en de Republikeinse Partij: de hippies en de evangelische zeloten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Somalische misser van George W. Bush

, door

somalie-door-kevin-sites

De Verenigde Staten hebben een lange en ongelukkige geschiedenis met Somalië. Begin jaren negentig stroomden de eerste Amerikaanse troepen binnen om orde te herstellen in het door burgeroorlog geplaagde Oost-Afrikaanse land. Deze troepenmacht werd uiteindelijk in 1995 teruggetrokken, Somalië weinig beter achterlatend dan het het had aangetroffen. Na jaren van onrust en geweld slaagde de zogenaamde Unie van Islamitische Rechtbanken erin om haar gezag vanuit de hoofdstad Mogadishu uit te breiden tot over het gehele zuiden en midden van het land. De U.I.R. was weinig populair in het Westen vanwege diens strenge interpretatie van de sharia maar het regime kon op brede steun onder de bevolking rekenen en slaagde erin effectief te regeren. Het was ’s lands beste kans op stabiliteit in decennia.

President George W. Bush en de zijnen zagen dat anders. Een kleine verzameling Al Qaida aanhangers hield zich op in enkele dorpen in Somalië dus moest militair geweld ingezet worden om waarschijnlijk niet meer dan twee van deze terroristen van het leven te beroven. Door Al Qaida een minimale slag toe te brengen brachten de Amerikanen tegelijkertijd de Unie van Islamitische Rechtbanken aan het wankelen.

In december van 2006 besloot men in Washington logistieke en militaire steun te leveren aan het naburige Ethiopië. Hiermee kon dit land Somalië aanvallen en de U.I.R. gedurende een bloedige oorlog van twee jaar ten val brengen: een oorlog die logischerwijs zowel het moslimextremisme als het antiamerikanisme in het land alleen maar sterkte.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Internetrevolutierevolte

, door

red_rooster_by_domnx-1

Het begon allemaal met Francisco van Jole. Nu bij de VARA de leugen niet langer regeert gaat de columnist op Internet verder want van internet weet Van Jole veel. In de Varagids lichtte scheidend voorzitter Vera Keur een tipje van de sluier op: de naam van het project waaraan Van Jole reeds een jaar zou werken: De Joop. Gelet op de commercialisering van de omroep die zich onder Keur heeft voltrokken kan dit niet anders dan een vette knipoog zijn naar het arbeidersverleden waar de VARA van tegenwoordig weinig maar dan lippendienst aan bewijst.

Naast Van Jole is ook Jeroen Mirck betrokken bij wat een “progressieve nieuws-, opinie- en debatsite” moet worden, in de woorden van Keur. Mirck zelf ageert al vrolijk tegen de “rechtse schreeuwerds” die volgens hem de Nederlandse blogosfeer verzieken maar de boze roze olifant wordt natuurlijk niet bij naam genoemd. De Joop wordt meer dan een anti-site, begrijpt U? “Het zijn de naargeestige kinderen van [Theo] van Gogh die alles wat riekt naar intelligentie desastreus met de grond gelijkmaken,” sprak Van Jole. Daar hebben ze bij de VARA geen boodschap aan.

Prompt kwam Bert Brussen in het verweer, ongetwijfeld gedreven door enige genegenheid die hij nog altijd koestert voor zijn voormalige werkgever. “Een weblog beginnen met door belastingbetalers omroepgeld is sowieso al BAH maar een [weblog] laten leiden door Francisco van Jole is ronduit smerig,” aldus de pleitbezorger van weblogs bij uitstek. Van Jole is “gemeen”, “achterbaks” en “ronduit gevaarlijk,” schrijft Brussen. Voor De Joop heeft hij dan ook geen goed woord over. “De VARA grossiert in rare namen.” Als tegenactie kwam er: De Jaap. “Hoe DeJaap er uitgaat zien? Geen idee. Wat de exacte inhoud wordt? Geen idee? Toekomstdroom, businessplan, beleidslijn? Welnee.” Dergelijke capriolen zijn “gedoemd om te mislukken.” De Jaap daarentegen is helemaal Web 2.0 en klaar voor de strijd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het probleem Afghanistan

, door

Khyber Pass door Charlie Phillips

De afgelopen verkiezingen in Afghanistan hebben de Afghaans-Pakistaanse strategie van de regering Obama zwaar onder druk gezet. Een voornaamste pilaar van die strategie was de vestiging van een stabiele, legitieme Afghaanse staat wat de Amerikanen in staat zou stellen om op den duur het land te verlaten. Geruchten van wijdverbreide verkiezingsfraude en het geweld dat de Taliban ontketenden tegen hen die stemden (waardoor minder dan 40% van de Afghanen naar de stembus ging in tegenstelling tot de 70% van de stemgerechtigden die in 2004 kwam opdagen) hebben echter het tegenovergestelde resultaat bewerkstelligd: de regering van President Hamid Karzai lijkt corrupter en onbetrouwbaarder dan ooit tevoren. De Taliban profiteren hiervan door Karzai des te meer als een marionet van het Westen af te schilderen die geen waar mandaat heeft van de Afghaanse bevolking.

Dit betekent dat de NAVO meer verantwoordelijkheid op zich moet nemen, wil het de missie in Afghanistan met succes afronden: het is de enige aanwezige autoriteit die bij machte is om tegelijkertijd de opstand neer te slaan en het land weder op te bouwen. De militaire opperbevelhebber, Generaal Stanley McChrystal heeft daarom om meer troepen gevraagd en voegde daar de waarschuwing aan toe dat wanneer de NAVO-bondgenoten er niet in slagen om binnen een jaar het initiatief te herwinnen en de Taliban terug te dringen, hen dat waarschijnlijk nooit zal lukken. De komende twaalf maanden zijn volgens McChrystal van essentieel belang maar dit is geen populaire boodschap in het Westen.

Vorige Volgende