Een podium voor klimaatscepticus Marcel Crok in een bericht over de poolexpeditie naar Spitsbergen. De journalist van de NOS doet netjes aan “wederhoor” met dit artikel.
Hebben ze bij de NOS ook al eens een interview met de Flat Earth Society overwogen?
Barry Adamson is een Bad Seed die voor zichzelf begon – en dat deed hij zo verdienstelijk dat hij wat mij betreft z’n leermeester overstegen is – in elk geval voor z’n vroegere werk. Dat vroegere werk kenmerkt zich door een duistere inslag, veel jazzy invloeden en een flinke dosis humor. The dark and murky world of Barry Adamson, zo heet de verzamelaar uit die periode heel terecht.
Zoals op Come Hell or High water van het album As above, so below.
Cafe Tacuba is een prettig gestoorde band uit Mexico die z’n best doet op elke plaat weer anders te klinken. Verschillende stijlen worden daarbij moeiteloos gecombineerd.
En kennelijk zijn ze daarmee erg populair geworden in Latijns Amerika.
Voor wie het publiek er te veel doorheen vindt schreeuwen in haar enthousiasme, hier is de studioversie te horen.
Na Elma Drayer en Patrick van Schie is het een verademing om te lezen dat Trouw ook goede columnisten kan hebben: Ger Groot met een column over de Griekse crisis die mij uit het hart gegrepen is.
Ryuichi Sakamoto draait al heel wat jaren mee in de muziekwereld. In de jaren 70 begon zijn carriere met het Yellow Magic Orchestra, dat als een van de pioniers van de electronische pop wordt beschouwd. Daarna werkte hij veel samen met David Sylvian. Tegenwoordig is hij vooral bezig met ambient.
Hier horen we ‘m op een van z’n vele solo-albums, in een traditioneel Japans lied, in een curieuze combinatie met Senegalees Youssou N’Dour. Uit 1989.
Grotendeels dezelfde muzikanten als gisteren, maar totaal andere muziek. Mr Bungle, een zijproject van Faith No More.
Bekend vanwege hun verkleedpartijen, en hun neiging om vele genres in een muziekstuk te proppen.
Secret Chiefs 3 is een project van de bandleden van Mr Bungle, maar dan zonder de beruchte schreeuwlelijkerd Mike Patton. Ze bestaan al bijna 20 jaar, en brengen eens in de zoveel jaar weer een nieuwe plaat uit die opnieuw totaal niet in wat voor hokje dan ook te plaatsen valt.
Dit stuk komt van Book M uit 2001.
Op Vox bepleit journalist Max Fisher in een lang stuk dat zich een levensgevaarlijke situatie aan het ontwikkelen is met Rusland, en dat WOIII helemaal niet zo ondenkbaar is.
Fisher:
[Putin] has enshrined, in Russia’s official nuclear doctrine, a dangerous idea no Soviet leader ever adopted: that a nuclear war could be winnable.
Op een dag dat misschien de hitterecords gaan sneuvelen, gaat Closing Time op zoek naar muziek die hier het best bij past. Niet de opgefokte, uitbundige warmte van een zwoele zomernacht, want daar is het te warm voor. Nee, het gaat om de lome, zinderende hitte die op het midden van de dag als een loden deken over alles heen ligt, en die de lucht doet trillen.
Het ultieme muziekstuk dat deze sfeer vastlegt is volgens mij Midday van Michael Brook. Lome lange bassen, conga’s en de infinite guitar van Brook, met een zware handtekening van Brian Eno over alles heen.
Linsey Pollak is een muzikale duizendpoot uit Australie die sinds 1971 bezig is met het zelf maken van instrumenten. Wat begon met simpele bamboefluitjes, heeft zich uitgebreid tot de meest bizarre instrumenten in een veelvoud van projecten en bandjes. Zijn specialiteit is muziekinstrumenten maken uit alledaagse gebruiksvoorwerpen, zoals fietsen, vissersstoeltjes, rubber handschoenen, gieters, condooms of diverse groenten en vruchten.
Hieronder is hij bezig op Mr Curly.
Check vooral z’n website, de man heeft een enorme hoeveelheid geniale projecten!
Zo bericht de NOS. Dit naar aanleiding van onderzoek van onder meer de TU Delft:
De onderzoekers schatten de kans op een stijging van 1,7 meter op 5 procent.
Het onderzoek verschijnt vandaag in het wetenschappelijke tijdschrift Climate Research.
Zo bericht Trouw. Met name toen ik dit stukje las:
De weigering is een klap in het gezicht van PvdA-kamerlid Henk Leenders. Vorige week verdedigde hij zijn plan nog met het argument dat als deze organisaties stemrecht krijgen, bij de jacht ‘het belang van de natuur altijd op één staat’.
… kon ik een brede grijns toch niet onderdrukken. Dat je alles kapot compromist tot hopeloze slappe aftreksels van wat je ooit zei te gaan doen is misschien nog te verdedigen, maar die continue neiging zulk soort slappe compromissen recht proberen te praten tot een succes…