Neppe feel good
Je zal toch maar dom zijn. Echt, het betere tedomomtepoepen werk. Dan moet je maar hopen dat je vrienden, collega’s en familieleden ook niet al te snugger zijn – en dat is gelukkig meestal het geval – want sociale uitsluiting ligt op de loer.
Maar anders kan je nog altijd kijker worden van Lekker Slim, de feelgood quiz waarin ook de sukkelaar de meeste vragen thuis op de bank kan beantwoorden. In de show moeten oetlullerige jongens raden welk antwoord zwakzinnige fotomodellen geven op een makkelijke vraag. Zo van: is de Euromast 1 kilometer hoog? Weten die ganzen natuurlijk nooit. Lachen thuis om zoveel domheid.
Natuurlijk weten ze het niet, want het zijn actrices. Ze spelen slechts dommetje omdat dat moet van de producent. De show is nep, het gaat om het goede gevoel van de mensen op de bank, die nu weten dat er mensen bestaan die nog dommer zijn dan zij.
Nederland heeft een traditie in het maken van shows waarbij mensen doen alsof ze dom zijn. De meeste (ik zeg: de meeste) bekende Nederlanders zijn namelijk best intelligente mensen. Maar op tv doen ze alsof ze nog maar net hebben geleerd het eigen achterwerk af te vegen. Ineens weten ze niet meer hoe een kookwekker werkt, waar Frankrijk ligt en wanneer de Tweede Wereldoorlog ook alweer eindigde.
Vaandeldrager is natuurlijk Beau (ik schrijf een boek maar kan niet spellen) van ED, tijdens de zaterdagavondknaller “Ik hou van Holland”. Prima show trouwens. Makkelijke vragen, veel Linda de Mol en als het saai wordt gaat het publiek “spontaan” staan en iedereen zingen. Jammer alleen van Beau, die expres woorden verkeerd spelt om niet te slim te lijken. Want zelfs domme mensen snappen dat hij echt wel weet hoe je concurentsie concorentie conkurrentie schrijft.
Maar hoe geraffineerd de Endemollen van deze wereld spelen met de onnozelaars blijkt pas echt uit de talentenshows. Daar treden dan weer domme mensen op die -over het algemeen- inderdaad niks kunnen en zichzelf en plein public volstrekt voor paal zetten. Nadat we uitgelachen zijn moeten we er ook nog respect voor hebben, want die mensen “volgen toch hun droom”.
Wat dat precies is, wordt in Nederland niet zo duidelijk. Maar in Engeland wel. Daar heeft een talentenshow al voor de tweede maal een onbekende parel opgeleverd in de vorm van een monsterlijk mens dat prachtig blijkt te kunnen zingen. De beelden zijn schitterend: een ultieme have-not die de jury de ogen laat uitpuilen en de monden laat openvallen met de zang van een nachtegaal.
Het is allemaal nep natuurlijk. De nachtegaaltjes in kwestie zingen best mooi, maar niet virtuoos, en de jury wist natuurlijk allang dat deze mensen konden zingen, want ze zijn juist uitgekozen op de combinatie lelijkheid en leuke zingzang. Een goed script en fijne dramatiek doen de rest.
De beelden van de show worden overal ter wereld uitgezonden, zijn een hit op youtube en zorgen tot het einde der tijden voor nooit aflatende stroom kans- en talentlozen die zich voor schut zetten op een podium voor een camera. Want lachen om mensen die dommer zijn dan wij, daar krijgen we nooit genoeg van. Dat snap ik zelfs. En ik ben ook niet al te snugger.
Luister niet naar de Econoom
Een wichelroede? De rechter keek vorige week verbaasd naar de eigenaar van een grondonderzoeksbedrijf. Twee werknemers hadden in januari 2006 in Utrecht grondboringen gedaan. Ze maakten geen gebruik van kaarten, maar namen een wichelroede ter hand om de positie van ondergrondse gasleidingen te bepalen. Maar bij de tweede boring ging het fout. Ze raakten een gasleiding en veroorzaakten zo een explosie waarbij een 12-jarig meisje ernstig gewond raakte.
Dat mensen op het voorhoofd wijzen bij het gebruik van een wichelroede is logisch. Maar vreemd genoeg zijn de wichelroedelopers alom vertegenwoordigd in de Nederlandse media. Economen, noemen we ze.
Nou heb ik niets tegen economie an sich. Het kan een nuttige studie zijn om ontwikkelingen in het verleden te duiden. Als een historische discipline, zeg maar. Maar de voorspellende gave van economen is nul. Toch is juist dat de reden dat de Sweder van Wijnbergens van deze wereld voortdurend worden opgevoerd in praatprogramma’s en nieuwsuitzendingen. Ze geven hun ongezouten mening over de hulpmaatregelen die overheden nemen om de crisis te bezweren, of presenteren een feilloos plan om het beter te doen.
En dat terwijl hun staat van dienst in het voorspellen net zo discutabel is als die van een cashende bankdirecteur. Want voordat de hypotheek-bubble uitbarstte was er nauwelijks een econoom te vinden die zich zorgen maakte. En tegenover die doemdenkers stonden minstens twee keer zoveel “wetenschappers” die geloofden dat de bomen tot in de hemel groeiden. De grote meerderheid rook pas stront toen ze er kniediep instonden.
Ze zijn er weer!
9 doden, maar Twitter heeft gewonnen
De oorzaak, gevolgen en het aantal slachtoffers van de vliegramp op de Polderbaan is tijdens het schrijven van deze post nog niet duidelijk, maar volgens de online kwek-adepten is er al wel een winnaar: Twitter!
“Vanochtend crashte een vliegtuig bij Schiphol. Twitteraars deden als eerste live verslag,” ronkt Jaap Stronks bij Bright nog geen uur na het ongeluk.
Het is een soort nietsontziende geilheid waar ik me al jaren aan erger: het constant benadrukken van de snelheid van het internet en doorgeven van nieuwsfeitjes voordat de professionele media dit kan.
Vooral de tech-optimisten zoals bij Bright maken zich er schuldig aan. Wie zag een maand geleden het eerst dat er een vliegtuig in de Hudson lag? Precies: meneer Twitter. De CCTV-toren in Peking in de fik? And the winner is: Twittuuuurrrrrrr!
Het is allemaal niet nieuw. Tien jaar geleden werden dezelfde magische krachten toegeschreven aan het internet in het algemeen. Na 11 september waren weblogs het burgerjournalistiek medium bij voorkeur.
Heus, Twitter is best een leuk concept, en kan waardevol zijn om bepaald nieuws ongefilterd tot je te nemen. Maar kom op jongens. Ik hoef niet meer te horen dat boer Gerritse op twitter als eerste “Er ligt een rare metalen buis in mien weiland” schreef. Wie zou het trouwens lezen?
In Dayton is Darwin nog steeds niet populair
Dat de 150 jaar oude evolutietheorie nog steeds zoveel stof doet opwaaien is eigenlijk een wonder. Nu creationisten weer stevig aan de weg timmeren, keert Sargasso terug naar de plaats waar het beroemdste Darwin-proces ooit werd gehouden. Tegenwoordig leren Amerikaanse kinderen op school de evolutietheorie en hoort de geschiedenis van deze plek tot de nationale canon. Toch blijft Darwin een persona non grata in Dayton, Tennessee.
Het museumpje in de kelder van het gerechtsgebouw is niet bepaald druk bezocht. Een eenzame gepensioneerde vrijwilliger past op de collectie die voornamelijk bestaat uit oude krantenknipsels en foto’s. “We krijgen vandaag vooral mensen die even naar het toilet willen vanwege de markt buiten. Maar op sommige dagen krijgen we wel eens een schoolklas. De meeste mensen willen vooral de rechtszaal boven zien.”
Het Rhea County courthouse is niet te missen midden in het stadje Dayton in het zuiden van Tennessee. Het gebouw is pakweg honderd jaar oud en omringd door een publiek parkje. Er wordt nu een jaarmarkt gehouden, met lokale producten, snuisterijen en kraampjes van de kerk en een grote demonstratietent van het leger. Het is een christelijk plattelandsplaatsje zoals er nog honderden zijn in het zuiden van de VS.
Toch werd hier, in de rechtszaal en later buiten in het park, in 1925 het proces van de eeuw gehouden.
John T. Scopes, een 24-jarige leraar op een lokale school, stond toen terecht voor leren van de theorie van Darwin aan zijn leerlingen. Eerder dat jaar was het leren van iets anders dan het bijbelse scheppingsverhaal door de staat Tennessee verboden. Het proces zou de geschiedenis ingaan als een grote nederlaag voor het creationisme en zorgde dat de topadvocaten van het land, de landelijke pers en duizenden belangstellenden het plaatsje overspoelden. Reporters noemden het Scopes-proces eufemistisch “monkey-trial”.
Die nederlaag kwam overigens niet door het proces zelf. Scopes werd veroordeeld voor het overtreden van de wet en veroordeeld tot het betalen van honderd dollar. Maar het werd geen succes voor de openbare aanklager, William Jennings Bryan. Bryan was een Bekende Amerikaan, religieus, prohibitionist en drie keer verliezend presidentskandidaat. Zijn uitspraken over de evolutietheorie waren soms zo rabiaat fundamentalistisch, dat hij in de meeste kranten vooral geridiculiseerd werd. De publieke opinie keerde zich zo tegen de anti-evolutionisten en de kranten maakten van Scopes een martelaar voor de burgerlijke vrijheden.
Het proces was duidelijk opgezet door de Amerikaanse burgerrechtenorganisatie ACLU, die Scopes benaderd hadden om juist de theorie van Darwin te doceren om een proces uit te lokken. Tientallen jaren later schreef Scopes in zijn biografie dat hij de theorie nooit werkelijk aan zijn leerlingen had geleerd. De bepaling in de wetgeving van Tennessee bleef overigens tot eind jaren zestig van kracht.
In de ogen van veel inwoners van Dayton is Bryan juist de martelaar voor de vrijheid van meningsuiting en religieuze vrijheid.
“Het proces ging niet over Darwin, maar over het recht om in een andere theorie te geloven,” stelt oud-docent John Gregorius. “En dan bedoel ik het recht om in de bijbel te geloven.” Tot voor kort gaf hij les op het christelijke Bryan College, waar het creationisme nog vurig in stand wordt gehouden. “Maar het proces heeft op die vragen nooit antwoord gegeven. Er werd niet gedebatteerd, maar alleen gesproken in soundbites. De media en lokale ondernemers hebben de rechtszaak gebruikt om het toerisme naar deze streek te promoten. Dat was nodig, nadat de staalindustrie hier verdween. Maar met Darwin had het allemaal weinig te maken.”
Niemand zit op populisten te wachten
“Wat is er mis met rancune?”, antwoordde Ronald Sörensen ooit op mijn vraag of zijn politieke motieven niet zijn ingegeven door persoonlijke frustraties. Het bevestigde voor mij het beeld van de man, en eigenlijk de complete Leefbaar-beweging. Immers, startte ondernemer en professioneel gefrustreerde Henk Westbroek de beweging niet samen met de rancuneuze PvdA-outcast Jan Nagel? Werd de beweging niet vlotgetrokken en uiteindelijk de modder ingestuurd door ex-communist Pim Fortuyn, die zich elders onmogelijk maakte?
De inmiddels talrijke politieke erfgenamen, of ze nu Pastors, Wilders of Verdonk heten, spreken het deel van de bevolking aan dat even rancuneus, gefrustreerd en “maatschappelijk teleurgesteld” is als zij. En bleven die vroeger nog thuis tijdens de verkiezingen, tegenwoordig komen ze massaal stemmen.
Maar daar blijft het ook bij.
Een paar jaar geleden werden in Rotterdam de zogenaamde islam-debatten gehouden. Georganiseerd door de gemeente, op initiatief van o.a. Leefbaar Rotterdam. Bedoeling was om de problemen tussen de bevolkingsgroepen in kaart te brengen. De opkomst was groot. Tenminste, van de Rotterdamse moslim-bevolking. De “autochtone rotterdammers” werden over het algemeen vertegenwoordigd door een handjevol extreemrechtse arbeidsongeschikte buschauffeurs. De rest bleef gewoon thuis.
Aanhangers van rechtse populisten lijken sowieso moeilijk te porren. Dat is ook de reden waarom de PVV geen partij-bijeenkomsten kent, of dat Verdonk alleen steun kan vinden bij verstokte rokers in Groningen. Behalve de mensen die naar de stembus gaan, is er eigenlijk niemand.
De poging van Ronald Sörensen om een populistische omroep te beginnen toont dat mooi aan. Hij zit op drieduizend leden, en de vijftigduizend gaat ie nooit halen, al wordt de deadline naar volgend jaar verplaatst. Er is gewoon niemand geïnteresseerd. De boosheid over de linkse media is niet groot genoeg om een paar euro neer te tellen voor een rechtse tegenhanger.
Misschien is er niks mis met rancune. Het levert alleen hele vervelende televisie op.