Max Molovich, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 21-11-2022

In memoriam: Ben Hoogeboom (1953 – 2012)

16 oktober 2012 , 11:00 , door Max Molovich

ACHTERGROND - Om de dag verscheen op deze plek, om 11.00 uur, een stukje van Ben Hoogeboom. Afgelopen zondag 14 oktober 2012 is Ben overleden. Dit was zijn laatste stukje.

Ben is dood. Zomaar ineens. Hij heeft niks aangekondigd. Geruisloos heengegaan. Typisch Ben. Nooit iemand tot last. Negen dagen geleden schreef hij zijn laatste mailtje aan me. Afgelopen donderdag schreef hij zijn laatste stukje. Over de componist Samuel Barber. Ik hoorde het van Wouter, die ervan uitging dat ik het nieuws al wist. De zus van Ben had ons een mailtje gestuurd om het droeve nieuws te vertellen.

Ben was de eerste die ik vroeg om mee te doen aan Nurks. Hij was meteen enthousiast (hoewel hij over de naam zijn bedenkingen had). Zijn kennis van lettertypes en opmaak is trouwens van bepalend belang geweest voor de lay-out van Nurks. Zijn adviezen duldden geen tegenspraak: het enige lettertype dat in aanmerking kwam was de Georgia. Alle andere beschikbare lettertypes waren kinderachtige onzin.

Ik had Ben gevraagd of hij zijn serie over het fictieve dorp Dirkswoud op Nurks wilde plaatsen. Dat wilde hij wel. Maar daar bleef het niet bepaald bij. Hij schreef nog veel meer. Veel stukjes waarin hij zijn ongezouten mening zo scherp mogelijk verwoordde. En ongezouten meningen had hij. Vooral over religie. En over muziek. En over literatuur. En over kunst. Hij deinsde er niet voor terug om Picasso bijvoorbeeld een matig schilder te noemen die hooguit twee goede kunstwerken had gemaakt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

De voicemail van Twan Huys

15 oktober 2012 , 08:00 , door Max Molovich

COLUMN - Vrijdag 12 oktober 2012. De avond ervoor zijn de opnames geweest van College Tour met Willem Holleeder. Waarin Willem Holleeder onder leiding van Twan Huys vragen beantwoordde van studenten. Holleeder wil de avond even doornemen, maar Twan Huys neemt niet op.

9.32 uur
“Twan! Met mij. Je gappie Willem. Ik wilde nog effe zeggen dat ik het gister ontzettend gezellig vond. Leuk ook om eens zo’n live uitzending mee te maken. Wat daar allemaal niet bij komt kijken, zeg. Niet te geloven. Wat een gedoe. Dan is een biermagnaat ontvoeren een stuk makkelijker om aan je poen te komen. Haha. Ach ja. Gekkigheid Twan. Gekkigheid. Daar hou ik van. Het leven is al serieus genoeg. Maar goed. Jammer dat je niet opnam. Ben benieuwd naar de uitzending vanavond. Bel effe terug, wil je? Doe-doei.”

11.46 uur
“Twan! Willem hier weer. Ik kom net bij Ferry vandaan. Je weet wel, die van dat klokkie om m’n pols dat jij zo mooi vond. Goed nieuws. Ik heb voor jou ook zo’n klokkie geregeld. Ligt morgen bij je in de bus. Graag gedaan hoor.”

13.10 uur
“Twan. Willem hier. Bel effe terug.”

13.51 uur
“Twan…Wat een eigenaardige naam heb jij eigenlijk Twan… Twan Twan Twan. Heel vreemd.”

Uitzending gemist: College Tour met Willem Holleeder

14 oktober 2012 , 00:50 , door Max Molovich

Uitzending gemist: College Tour met Willem Holleeder

Foto: Dioboss (cc)

Tik tak: waarom loopt onze biologische klok te langzaam?

11 oktober 2012 , 17:00 , door Max Molovich

COLUMN - Waarin Max Molovich antwoord hoopt te krijgen op een vraag waar hij al een tijdje mee rondloopt: waarom hebben wij een biologische klok die iets te langzaam tikt?

Het tv-programma Labyrint ging gisteren over de biologische klok. En dan niet de biologische klok die ervoor zorgt dat vrouwen op een gegeven moment kindertjes willen. Maar over de biologische klok die ons lichaam elke dag op een vast tijdstip vertelt dat het slaap moet gaan krijgen of juist wakker moet worden.

Die biologische klok staat ingesteld op 24 uur per dag. Een onderzoeker onderzocht wat er gebeurde als je mensen laat denken dat een dag 28 uur duurt. Dit doe je door mensen in een afgesloten ruimte op te sluiten en het dag- en nachtritme te verleggen door het op andere tijden licht te laten zijn en ze op andere tijden te eten te geven. Gevolg: de hoofdklok blijft dezelfde tijden aanhouden alleen raken er heel wat andere klokken (die van het maag-en-darmstelsel bijvoorbeeld) enigszins ontregeld, met allerhande problemen als moeheid en obesitas tot gevolg, om het even samen te vatten.

Mijn interesse was gewekt: ik loop al jaren rond met een vraag over ons dag-en-nacht-ritme die ik maar niet beantwoord. Helaas is mijn vraag ook tijdens deze uitzending van Labyrinth niet beantwoord. Vandaar dat ik ’m maar even hier stel. Wellicht zit er onder de lezerschare van Sargasso nog een bioloog die mij kan vertellen wat ik nu wel eens zou willen weten.

Foto: Roel Wijnants (cc)

GroenLinks en Jolande Sap: the singer, not the song

8 oktober 2012 , 16:00 , door Max Molovich

COLUMN - It’s the singer, not the song, zong Mick Jagger ooit. En hij kon het weten. Maar de zanger en het liedje moeten wel bij elkaar passen. Anders wordt het niks.

Nu het partijbestuur van GroenLinks Jolande Sap het ravijn in heeft geduwd en zichzelf heeft laten meesleuren, lees ik in De Spits dat GroenLinks de tijd moet nemen om het partijprogramma onder de loep te nemen. GroenLinks zou een soort D66 Light zijn geworden en een te onduidelijke koers varen om kiezers mee aan te spreken.

Ik denk niet dat er zoveel mis was met het partijprogramma. Ik denk ook niet dat mensen niet op GroenLinks hebben gestemd omdat ze het partijprogramma onduidelijk vonden. Het gaat om degene die dat partijprogramma over het voetlicht moet brengen.

Het liedje van Femke Halsema

Het liedje dat Jolande Sap zong was gebaseerd op dezelfde melodie als het liedje dat Femke Halsema zong. Het liedje was door Femke Halsema zelf geschreven. Zij kon het met overtuiging zingen. Jolande Sap kon dat niet.

Je leest nu overal dat het een kapitale fout van Jolande Sap is geweest om met de Kunduz-missie in te stemmen. GroenLinks zou te machtsgeil zijn geweest en iets hebben gedaan wat helemaal niet bij haar aard paste. Hetzelfde met de deelname aan de coalitie formely known as the Kunduz-coalitie. Dat was op zich een prestatie van formaat, maar het lukte Sap niet om dat met volle overtuiging uit te dragen.

Foto: Playing Futures: Applied Nomadology (cc)

Ceci n’est pas une feestje

25 september 2012 , 16:00 , door Max Molovich

COLUMN - Waarin de auteur probeert uit te leggen waarom het onzin is om media (of het nu social media of traditionele media zijn) de schuld van de ravage in Haren in de schoenen te schuiven.

Eerst was het een social media-hype. Toen het rellen werden, waren de traditionele media al snel de hoofdschuldigen. Tenminste, dat vonden zij van de social media. En Sjors Fröhlich (waar kwam die ineens vandaan?) vond het ook. Als de traditionele media zich nergens mee bemoeid hadden, dan was er niks aan de hand geweest.

Dat is misschien zo. Maar je kunt je wel afvragen waarom de traditionele media zich ermee gingen bemoeien. Het is niet de schuld van de traditionele media dat de traditionele media het zo interessant vonden dat de traditionele media het niet meer konden negeren.

Net zoals de meeste mensen staan ook de mensen die deel uit maken van de traditionele media midden in het hedendaagse leven. En maken ook zij van de traditionele media gebruik van sociale media. De mensen van de traditionele media twitteren en facebooken dat het een lieve aard heeft, gebruiken het als bron en proberen er hun waren mee te slijten. Het NRC gebruikt Twitter zoals nieuwsprogramma’s sinds jaar en dag de man van de straat gebruiken: om iets te kunnen zeggen over nieuws als er nog niets over te zeggen valt. De mensen van de traditionele media weten hoe de social media werken en begrijpen heus wel dat een uitnodiging op Facebook waar twintigduizend man zich voor hebben aangemeld terwijl ze eigenlijk niet zijn uitgenodigd, geen nieuws is.

Foto: Robert Croma (cc)

Innocence of muslims, Salman Rushdie en Charlie Hebdo

20 september 2012 , 09:00 , door Max Molovich

COLUMN - Dat Innocence of Muslims clearly a piece of crap is, moge duidelijk zijn. Maar maakt dat wat uit?

Innocence of Muslims. Ik heb ‘m niet gezien, maar overal waar ik kom lees ik het dat het zo ongeveer de slechtste film aller tijden moet zijn. En inderdaad, als ik foto’s zie, dan ziet het er niet best uit. De maker heeft niet eens de moeite genomen zijn acteurs schaduwen mee te geven.

Zelfs Salman Rushdie, wiens Joseph Anton: a Memoir (over de fatwa die hij in 1989 aan zijn broek kreeg) deze week is uitgekomen, laat niet na te bandrukken dat Innocence of Muslims een smerige kutfilm is. “Clearly, it’s a piece of crap, it’s very poorly done and it’s malevolent.” Hij gebruikt dit om aan te tonen hoe buitenproportioneel de reactie van sommige radicale moslims is, maar toch. Eigenlijk zou het niet uit moeten maken of het nu een piece of crap is of een piece of art.

In datzelfde stuk wordt Christopher Hitchens geciteerd. In zijn autobiografie Hitch-22 schrijft hij wat zijn reactie was toen The Washington Post hem op 14 februari 1989 hem vroeg wat hij vond van Rushdie’s fatwa: “It was, if I can phrase it like this, a matter of everything I hated versus everything I loved. In the hate column: dictatorship, religion, stupidity, demagogy, censorship, bullying, and intimidation. In the love column: literature, irony, humor, the individual, and the defense of free expression.”

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Met Gewoon Jos door Gewoon NL, slot: ’t Lolbroekje

13 september 2012 , 20:00 , door Max Molovich

Waarin Max Molovich met de charismatische politicus Jos Kuintjes op verkiezingscampagne door gewoon Nederland trekt. Aflevering 8: peuterspeelzaal ’t Lolbroekje. Gewoon Jos komt erachter dat Max op de Piraten heeft gestemd. Er knapt iets in hem.

Als ik rond de klok van 20.45 uur het schoolpleintje van peuterspeelzaal ‘t Lolbroekje betreed, zie ik Jos meteen zitten. Voor de deur. In het schijnsel van het ganglicht. Op z’n hurken. Handen in het haar. Naast hem een tas van de Aldi. Voor hem een reeks flyers met de bekende mintgroene kleur. Jos staat erop met zijn duim omhoog. De tekst: “Stem wijzer: stem gewoon Jos voor een Gewoon NL.” Vreemde kriebels in mijn buik.

Ik loop naar ‘m toe en vraag wat er is. Hij kijkt me aan. In tranen. “Ik dacht dat je een grapje maakte”, zegt hij. Moedeloos schuddend laat hij zijn hoofd weer in zijn handen zakken. Ik ruik een vreemde geur. “Wat bedoel je”, vraag ik. Hij kijkt omhoog. Door de tranen heen zie ik nu ineens zijn woede. “De piraten?”, zegt hij, nauwelijks hoorbaar. “Je hebt op de Piraten gestemd? Wat is dit voor apenland?”

Een half uur geleden belde ik Jos op om te vragen of ik langs kon komen. Hij vroeg me of ik al gestemd had. Ik vertelde hem dat ik op de Piraten had gestemd. Hij moest lachen. Een vrouw zet haar fiets in het fietsenrek, stapt af en loopt het gebouw binnen. “Ik dacht dat je een grapje maakte, Max. Ik dacht gewoon dat je een grapje maakte. De Piraten? En weet je wie er niet op stond, Max, weet je wie ze gewoon vergeten hadden om op die lijst te zetten? Mij, Max. Gewoon NL was nergens te bekennen. Ik stond gewoon niet op de lijst. Ze hebben me godverdomme gewoon genegeerd. Heb ik gewoon voor niks al die weken mijn stinkende best gedaan. Heb ik gewoon voor niks al die mensen gemobiliseerd. Geen Gewoon NL te bekennen. Maar wel een zooitje Piraten. Ik zeg het je: hier zit Camiel achter. Die vuile hufter.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het populisme is niet afgestraft

13 september 2012 , 14:00 , door Max Molovich

Waarin de auteur de verkiezingsuitslag relativeert. En constateert dat het populisme volop leeft in het politieke midden.

Het politieke midden is terug. Lees ik. En volgens Jolande Sap is het populisme afgestraft. Dat is het natuurlijk helemaal niet. Het populistische stokje van Wilders, waar Sap op doelde, is met veel enthousiasme overgenomen door de VVD. Of moet ik die enorme billboards als onschuldige marketing zien? En wat het populisme van de SP betreft (als u mij toestaat de oplossingen van de SP als populisme te bestempelen): waarom dacht u dat Samsom er zo op bleef hameren dat hij veel dichter bij de SP staat dan bij de VVD.

Het politieke midden is niet terug en het populisme is niet weg. De flanken en hun populistische technieken en standpunten, zijn enthousiast geabsorbeerd door het politieke midden. De VVD loopt nu van Wilders tot Pechtold en de PvdA van Pechtold tot Roemer. Het CDA doet er niet meer toe. We hebben eigenlijk een twee partijenstelsel met wat grotere en kleinere splinterpartijen. Amerikaanse toestanden.

Rutte was de republikein die waarschuwde voor de socialisten (mijn grootste verbazing toen de voorlopige prognose werd bekendgemaakt, was trouwens dat deze frame, het oproepen van de angst dat de PvdA de grootste zou worden en met de SP in zee zou gaan, zo goed had gewerkt). Samsom was de wijze Obama die de strijd relativeerde en zichzelf als een soort wijze staatsman boven de partijen stelde, wat hem aardig lukte. Ondertussen maakte hij Roemer overbodig. Die had zelf natuurlijk het een en ander aan voorwerk gedaan. De SP was klaar voor de macht. De vraag was of de achterban dat ook vond. Die bleek, toen puntje bij paaltje kwam, toch iets meer vertrouwen in Samsom de staatsman dan in Roemer de staatsman te hebben.

Ik zweef niet, ik dwarrel

12 september 2012 , 12:00 , door Max Molovich

Waarin de auteur tot de conclusie komt dat hij zich door niemand vertegenwoordigd voelt.

Ooit, ergens aan het begin van deze tot nu toe enorm gezellig eeuw, besloot ik om de rest van mijn leven D66 te stemmen als er landelijke verkiezingen waren. Leek me wel zo makkelijk. Een mens moet immers al zoveel keuzes maken in het leven.

Vervolgens ging D66 in zee met VVD en CDA (terwijl ze aan een vriend van mij, per mail, hadden bezworen, inclusief spuug door vingers, dat ze dat nooit zouden doen). Als straf besloot ik bij de gemeenteverkiezingen PvdA te stemmen. Ik had er spijt van zodra ik het stembiljet in de bus deed. Het voelde als verraad. Ik besloot toch weer voor D66 te gaan.

Maar toen werd Alexander Pechtold lijsttrekker in plaats van Lousewies van der Laan. En voor Pechtold koesterde ik meteen een flinke aversie, die ik eigenlijk nooit ben kwijtgeraakt. Waar die aversie precies in zit, weet ik niet. Hij heeft iets onoprechts. Hij geniet teveel van zijn eigen spitsvondigheden. Hoe hij de rol als Wilders-basher invulde, zinde me ook niet. Hij nam de handschoen iets te gretig op en voer er iets te wel bij. Zonder Wilders zat Pechtold inmiddels al lang weer met een hamertje schilderijtjes te slijten.

In Your Dreams: IMF-rapport biedt oplossing voor de crisis

10 september 2012 , 09:35 , door Max Molovich

Waarin de auteur keihard in een nepeditie van NRC Next trapt en zichzelf in een klein hoekje plaatst om zich kapot te schamen.

Waarin een gehackt IMF-rapport een uitweg uit de financiële crisis belooft door het beleid radicaal om te gooien.

“Yes it can” staat er groot op de voorpagina van NRC Next die mij vandaag gratis werd aangereikt op station Amsterdam Sloterdijk. Hackers hebben een ‘explosief IMF-rapport’ gehackt, waarin staat dat we met een radicaal andere aanpak de financiële crisis kunnen doorbreken.

“In your dreams”, was het eerste wat ik dacht. Eigenlijk denk ik dat nog steeds nu ik het artikel heb gelezen. Maar je weet het nooit natuurlijk. Het rapport is geschreven door vijftien hoge IMF-functionarissen en toponderzoekers. Volgens de hackers wil IMF-directeur Christine Lagarde het rapport geheim houden.

Het 55 pagina’s tellend document heet ‘The Only Way Out’ en stelt dat de maatregelen die het IMF tot nu toe heeft genomen om de financiële crisis te bestrijden een contraproductief effect hebben gehad. Het beperken van overheidsuitgaven en een gunstig monetair beleid voor de financiële sector hebben alleen maar tot meer problemen geleid. “Want terwijl overheden banken overeind proberen te houden, draaien zij ook nog eens op voor de kosten van een ontwrichte economie: de lagere belastingopbrengsten en toegenomen kosten van werkloosheidsuitkeringen.” Staatsschulden lopen verder op, bedrijven en consumenten houden de hand op de knip met een verslechterde economie tot gevolg. Willen we uit de crisis komen, dan moet de focus niet meer op het redden van de financiële sector liggen. En ook niet op strenge begrotingsnormen.

Met Gewoon Jos door Gewoon NL, afl. 7: Nierop

9 september 2012 , 11:00 , door Max Molovich

Waarin Max Molovich de charismatische Jos Kuintjes volgt op campagne door gewoon Nederland. Aflevering 7: Nierop. Over de crisis die niet bestaat.

Buiten staat een eenzame demonstrant met een bord in zijn hand waarop wij lezen: “Pleurop uit Nierop!” Of de boodschap aan Jos Kuintjes is gericht, wordt niet duidelijk. Binnen is Jos bezig aan een gloedvolle speech over de stand van zijn land en over de naderende verkiezingen. De massaal toegestroomde nieuwsgierigen in partycentrum ‘t Luifeltje hangen aan de lippen van de man die wel de Nederlandse Obama wordt genoemd.

Vergeet Mark Rutte, vergeet Emile Roemer, vergeet Geert Wilders en vergeet vooral ook niet Diederik Samsom te vergeten: hier staat de toekomstige leider van ons land. De man die ons de crisis uit zal loodsen. Niet door malle socialistische ideeën, niet door holle frasen over je handen uit de mouwen steken en aanpakken in plaats van doorpakken, maar gewoon door gewoon na te denken en gewoon logisch te redeneren.

Er is namelijk geen crisis, betoogt Jos Kuintjes. “Kijk naar buiten. Woedt daar een crisis? Nee. De mensen rijden in hun auto’s, kijken naar hun tv’s, wonen in hun huizen, gaan naar hun werk. Een uitzondering niet te na gesproken. En nu weet ik wel dat je ook de uitzonderingen niet mag negeren. Integendeel. De uitzonderingen zijn zeer belangrijk. Maar de uitzonderingen bevestigen de regel, ze zijn het niet. In dit land hebben we de neiging om het om te draaien. Om de uitzondering als de regel te zien en ons beleid op de uitzondering te baseren vanuit de vrees dat de uitzondering de regel wordt en alles op z’n kop zet. Maar ondertussen zet je alles op z’n kop. Ondertussen ben je met paniekvoetbal bezig. En die paniekvoetbal, waarde mensen, die paniekvoetbal, dát is de crisis.”