Karin van der Stoop

Closing Time | Way Out West

27 september 2018 , 21:00 , door Karin van der Stoop

Toen ik eind jaren ‘80/begin jaren ’90 danig werd bijgespijkerd wat muziekkennis betreft, waarmee ik bedoel dat ik allerlei muziek leerde kennen die niet op dat moment in de Top 40 stond, begon de housescene voet aan de grond te krijgen. Ik vond het in eerste instantie drie keer niks, wat een nepmuziek. Tot ik mijn eerste pilletje kreeg, waarna vele nachten in de Waakzaamheid volgden.

Halverwege de jaren ’90 werd the place to be de Mazzo. Daar ontmoette ik een heerlijke gozer die me mee naar huis nam en sindsdien woon ik in Amsterdam (allang niet meer met dezelfde gozer trouwens.). We begonnen samen een winkeltje, de alien-winkel die ik in deze Closing Time even aanstip. Dat bleek een gouden greep, nog voor de opening stonden de mensen al te dringen om naar binnen te gaan, alleen vanwege een petje en een T-shirt in de etalage met een alien-hoofd. We hadden ook mazzel met de tijdgeest; de film Independence Day kwam uit op de dag dat we open gingen. Precies een jaar later landde de Pathfinder op Mars. Toen was onze winkel al veranderd in een vrij bizarre toko, met een behoorlijke collectie aliens in allerlei vormen. Van kettinkjes tot alien-embryo’s in een glazen pot, alles verlicht door blacklight om de glow-in-the-dark-items goed tot hun recht te laten komen.

Closing Time | Crowded House

26 september 2018 , 21:00 , door Karin van der Stoop

Crowded House ging in 1996 ter ziele, om in 2006 weer uit het graf op te staan. Dat heb ik eerlijk gezegd van Wiki, want het was me totaal ontgaan. De gebroeders Finn hebben nauwelijks een deuk in een pakkie boter geslagen sinds ze hun succesvolle band hebben opgedoekt. Misschien dat Neil daarom nu met Fleetwood Mac op tour gaat.

Niettemin koester ik het album Woodface al sinds jaar en dag. Ik weet niet wanneer ik Crowded House zo goed ben gaan vinden. Lange tijd was het gewoon zo’n band die ik op de radio hoorde en lekkere liedjes maakte, maar waar ik verder niet veel aandacht voor had.

Closing Time | Neil Young

25 september 2018 , 21:00 , door Karin van der Stoop

Neil Young is vooral de held van mijn vriend, maar hij kan bij mij ook een aardig potje breken. En dat doet ie dan ook best wel, hij trekt zich weinig aan van conventies, speelt en zingt niet heel strak en experimenteert er op los. Je weet eigenlijk nooit echt wat je aan hem hebt (daar kan platenbaas David Geffen over meepraten).

Maar hij heeft wel een indrukwekkende 37 studioalbums op zijn naam staan. Veel protestsongs, waarvan de bekendste misschien wel Southern Man is, waarop Lynyrd Skynyrd ludiek antwoordde met Sweet Home Alabama.

Foto: camping-987707_1280_pixabay

Een echt deeleconomie

24 september 2018 , 08:00 , door Karin van der Stoop

COLUMN - Vorig weekend gingen we op bezoek bij vrienden op een camping in Friesland. De gastheer en -vrouw reden met ons mee. Onderweg belde zij alvast met de receptie om te vragen hoe ze ons als gasten moest aanmelden. Ik begreep het daarop volgende gesprek niet helemaal. Blijkbaar hing dat aanmeldproces af van wie er op dat moment zat, de ene was heel streng en de ander heel makkelijk. Nou kon ik me nog voorstellen dat er heel wat personeelsverloop is op zo’n camping, maar niet dat zo’n proces telkens anders kon gaan.

Bij aankomst werd het duidelijk; het waren de camping-gangers zelf die de receptie bemanden. Om de beurt namen ze een week voor hun rekening. Ook de wc’s werden in roosterdiensten door de mensen zelf schoongemaakt. En brandschoon mag ik wel zeggen. De opgehangen lijsten waren netjes ingevuld met naam en tijdstip, heel professioneel. Even later zag ik een vrouw met een schepnetje het zwembad onder handen nemen. Het hele park zag er prachtig aangeharkt uit.

Dit leek wel een echte deeleconomie. Er is geen centrale beheerder; ze doen alles zelf. De grond is in eigendom van allen, het sta-geld per jaar maar 800 euro. Dat je nog naar beneden kan werken in het voorjaar, als er werkzaterdagen zijn waarop onderhoud wordt gepleegd. De caravans kunnen in de winter gewoon blijven staan.

Wakker in een vreemde wereld

20 september 2018 , 16:00 , door Karin van der Stoop

COLUMN - Nondeju. Dat is een woord dat ik in het dagelijks leven nooit gebruik, maar het lijkt nu ontzettend toepasselijk. Ik zat lang in de ontkenningsfase, of tenminste in de het-zal-allemaal-zo’n-vaart-niet-lopen-fase, maar het is me nu wel duidelijk. Ik word wakker in een vreemde wereld. Een wereld waarin onderscheid wordt gemaakt tussen goed volk en, nou ja, geen goed volk. Of zo. De criteria zijn nog niet helder.

Klaas Dijkhoff staat inmiddels bekend om zijn gebakken-luchtballonnetjes. Eerst over het korten van uitkeringsgerechtigden en het uitzetten van vluchtelingen (gechargeerd), nu over het dubbel straffen van mensen die in bepaalde wijken een misdrijf begaan.

Het is natuurlijk een bliksemafleider, wegens gedoe rond de dividendbelasting die in de Algemene Beschouwingen een heet hangijzer zijn. Daarom gooit hij er een belachelijk voorstel in waar iedereen van op zijn achterste benen gaat staan. Hij weet dat het een onmogelijk plan is, het is in strijd met de grondwet en de mensenrechten, het is ook onuitvoerbaar.

Toch gaat hij met hart en ziel het debat aan. Op de radio hoorde ik hem fulmineren tegen Alexander Pechtold, want die zou nooit iets gedaan hebben voor “de mense” in de wijken die ermee te maken hebben (of dat goed volk is blijft in het midden). Er even aan voorbijgaand dat de VVD al jaren het beleid bepaalt. Dat uitgaat van laisser-fair van de markt (hallo malafide taalbureaus, uitzendbureaus, incassobureaus en wat voor bull-shit-bureaus je ook maar kan bedenken) en zelfredzaamheid van de burger. Dat beleid dat flink gesnoeid heeft in de budgetten van de sociale advocatuur en de rechterlijke macht. Dat verantwoordelijk is voor de puinhopen bij de Belastingdienst en de Nationale Politie. Dat beleid dat het nieuwkomers (en oudkomers) ontzettend moeilijk heeft gemaakt om te integreren.

Closing Time | Otis Redding

16 september 2018 , 16:00 , door Karin van der Stoop

Toen ik vorige week mijn katje moest laten inslapen schreef ik een emotionele Closing Time. Niet lang daarna pleurde ik die de prullenbak in. Ik vond het te cliché. Want ik trek me natuurlijk heus wel iets aan van de reacties, en de “afgelikte boterham” die Gerry Rafferty werd genoemd was ik niet vergeten. Ik probeer in mijn Closing Times sindsdien de geijkte nummers te vermijden. Dat is op zich ook niet zo moeilijk.

Closing Time | Marc Broussard

12 september 2018 , 21:00 , door Karin van der Stoop

In mijn laatste Closing Time maakte ik via Neil Finn een bruggetje naar een volgende, die ook al klaarstaat. Maar toch even iets heel anders tussendoor. Via allerlei omwegen kwam ik op een playlist (nou ja, eigenlijk gewoon door de algoritmes op YouTube) die ik al dagen met veel plezier beluister. Wat een ontdekking! Een van de leukere nummers is van Marc Broussard, die hier samen met zijn vader een cover van Solomon Burkes Cry To Me speelt. En dat doen ze zeer verdienstelijk!

Closing Time | The Zoo

11 september 2018 , 21:00 , door Karin van der Stoop

Begin jaren ’90 woonde ik in Hilversum, had kort een baantje bij platenmaatschappij BMG en een vriendin die bij de Free Record Shop werkte. Waardoor ik opeens totaal onbekende artiesten en bands leerde kennen. Zoals deze.

The Zoo is een project van Mick Fleetwood uit 1992, met zangers Bekka Bramlett en Billy Burnette (die alliteratie, hoe verzin je het!) en qua genre zou ik zeggen countryrock. Waarbij af en toe lekker los gegaan wordt met de gitaren. Het sloeg niet erg aan, in Nederland helemaal niet en in de VS haalde single Taking It Out To The People slechts een 19e plaats. Toch vind ik het best een lekker album. Dat ik nog eens helemaal heb afgeluisterd, en het eerste nummer springt er voor mij toch wel uit. Ik vind dat intro vrij briljant.

Closing Time | Muse

9 september 2018 , 16:00 , door Karin van der Stoop

Deze Closing Time is wat activistisch. Omdat muziek dat ook vaak is. En ik hou ervan.

Het rommelt in Den Haag. Gister werd bekend dat Lili en Howick toch mogen blijven, na een shitstorm vanuit “het volk”. Ik zet dat tussen haakjes, omdat we dat volk natuurlijk niet als één groep kunnen aanduiden. Maar tussen alle polarisatie door, lijken mensen elkaar nu toch te vinden in een zekere verontwaardiging. Het ressentiment tegen de afschaffing van de dividendbelasting broeit nog steeds. We zien met zijn allen de gevolgen van diverse bezuinigingen, die destijds misschien geld opleverden, maar nu maatschappelijke kosten met zich meebrengen. De zorg, het onderwijs en, godbetert het stokpaardje van de VVD, de handhaving staan op instorten. Ja het rommelt in Den Haag, en de donder is aanstaande.

Foto: SP Groningen (cc)

Lili en Howick mogen toch blijven

8 september 2018 , 18:48 , door Karin van der Stoop

NIEUWS - Het was bijna niet meer te verwachten, maar Lili en Howick mogen toch blijven. Nadat ze eerder waren ondergedoken en op de dag van uitzetting weggelopen (of weer ergens anders ondergebracht, dat weten we natuurlijk niet), strijkt staatssecretaris Harbers nu toch met de hand over het hart. Ahum.

Ontploffing

De sociale media en commentaren op opiniesites ontploften vandaag zo ongeveer, nadat er een zoektocht naar de kinderen was aangekondigd. Het woord klopjacht viel en #ikwerknietmee werd trending. Gisteravond was er bij Pauw ook grote verontwaardiging over de situatie.

Rond 15.30u zaterdagmiddag meldde Ron Fresen van het NOS op Twitter eerst dat er “koortsachtig overlegd werd” en even later dat ze mogen blijven. Onder die tweet vind je overigens ook weer een heleboel azijnzeikers die het de bijl aan de rechtsstaat vinden, maar dat zijn zoals we weten meestal luitjes die daar weinig van snappen.

De wet

De discretionaire bevoegdheid is juist in het leven geroepen omdat procedures en de wet nou eenmaal niet altijd voldoen. Die zijn vrij rigide. Zo kon de rechter in de laatste procedure de advocaat van de moeder niet anders dan in het ongelijk stellen – het argument was dat zij psychisch niet in orde is en dus niet in staat de kinderen te verzorgen – omdat ze geen officiële diagnose kon overleggen. Terwijl we allemaal wel kunnen bedenken dat zij daar inderdaad niet toe in staat is, gezien de omstandigheden waarin ze leeft. Ze heeft geen werk, geen fatsoenlijk onderkomen en heeft haar kinderen al een jaar niet gezien. Dat er geen arts is om een diagnose te stellen doet daar niets aan af.

Closing Time | Paolo Nutini

2 september 2018 , 16:30 , door Karin van der Stoop

Deze Closing Time van mijn hand is er weer 1 in de categorie “well hello, how come I didn’t know?!”.

Paolo Nutini kennen we van New Shoes en Iron Sky. Vooral dat eerste nummer vond ik destijds (was het echt 2007??) erg tof, met een originele tekst en een lekker hoofdbobbend deuntje. Verder hebben we niet zoveel van deze man gehoord in Nederland.

Maar ik vond onder andere deze clip van hem, die bewijst dat hij behoorlijk wat in zijn mars heeft. Een goede live performance vind ik altijd een graadmeter voor de kwaliteit van een artiest, en deze staat als een huis. Hij ziet eruit alsof hij high as a kite is, zo gaat hij op in zijn muziek. En hoewel er zo’n 10 bandleden om hem heen staan is het toch een behoorlijk intiem sfeertje. Dat is knap.

Closing Time | Joey Satriani

1 september 2018 , 16:00 , door Karin van der Stoop

In de Closing Time over Gerry Rafferty had ik het over mijn kennismaking met de hardrock door mijn toenmalige vriend. Het duurde wel even voor ik daar iets mee kon. Ik trok het in het begin niet zo goed, de rauwe zang en de snerpende gitaren.

Maar gaandeweg leerde ik waardering opbrengen voor het genre. Bijvoorbeeld door Gary Moore, die ook met Thin Lizzy werkte en blues-nummers maakte. Ik kreeg ook een stortvloed van symfonische rock over me heen, omdat dat wat makkelijker te behapstukken is. Daarna begon ik te wennen aan bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Metallica. Snerpende gitaren werden begrijpelijk en uiteindelijk een openbaring. Joey Satriani is de belichaming daarvan.