COLUMN - Nondeju. Dat is een woord dat ik in het dagelijks leven nooit gebruik, maar het lijkt nu ontzettend toepasselijk. Ik zat lang in de ontkenningsfase, of tenminste in de het-zal-allemaal-zo’n-vaart-niet-lopen-fase, maar het is me nu wel duidelijk. Ik word wakker in een vreemde wereld. Een wereld waarin onderscheid wordt gemaakt tussen goed volk en, nou ja, geen goed volk. Of zo. De criteria zijn nog niet helder.
Klaas Dijkhoff staat inmiddels bekend om zijn gebakken-luchtballonnetjes. Eerst over het korten van uitkeringsgerechtigden en het uitzetten van vluchtelingen (gechargeerd), nu over het dubbel straffen van mensen die in bepaalde wijken een misdrijf begaan.
Het is natuurlijk een bliksemafleider, wegens gedoe rond de dividendbelasting die in de Algemene Beschouwingen een heet hangijzer zijn. Daarom gooit hij er een belachelijk voorstel in waar iedereen van op zijn achterste benen gaat staan. Hij weet dat het een onmogelijk plan is, het is in strijd met de grondwet en de mensenrechten, het is ook onuitvoerbaar.
Toch gaat hij met hart en ziel het debat aan. Op de radio hoorde ik hem fulmineren tegen Alexander Pechtold, want die zou nooit iets gedaan hebben voor “de mense” in de wijken die ermee te maken hebben (of dat goed volk is blijft in het midden). Er even aan voorbijgaand dat de VVD al jaren het beleid bepaalt. Dat uitgaat van laisser-fair van de markt (hallo malafide taalbureaus, uitzendbureaus, incassobureaus en wat voor bull-shit-bureaus je ook maar kan bedenken) en zelfredzaamheid van de burger. Dat beleid dat flink gesnoeid heeft in de budgetten van de sociale advocatuur en de rechterlijke macht. Dat verantwoordelijk is voor de puinhopen bij de Belastingdienst en de Nationale Politie. Dat beleid dat het nieuwkomers (en oudkomers) ontzettend moeilijk heeft gemaakt om te integreren.
