Overzicht

Jorn

216 Artikelen
1 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Klanken uit het Ondergrondse (32)

, door

Cultureel Redacteur Soms heb je van die bands die bekender zijn buiten hun eigen land dan van waar ze vandaan komen. Dit is ook het geval met Enablers, een viertal dat resideert in San Fransisco, maar toch meer aanhang weet te vinden in Europa. Afgelopen zaterdag traden ze op in De Nieuwe Anita in Amsterdam dat wederom aantoonde een goed gevoel te hebben voor onafhankelijke indie-bands. Het was de aftrap naar een Europese tour die de band moet leiden langs een aantal podia, onder andere in Parijs, Manchester en Madrid. Eerder dit jaar waren ze ook al te zien in Bitterzoet dat op de maandagavonden met Subbacultcha en Amsterdam Underground Collective een programmering neerzet die in de gaten moet worden gehouden.

Bij opkomst op het bescheiden podium bleek dat de heren al enigszins op leeftijd waren en ook hun staat van dienst toont een behoorlijke mate van gerijptheid. Zo heeft gitarist Joe Goldring bijvoorbeeld samengewerkt met leden van Swans, June of ’44 en Neurosis. Beide gitaristen (een bas ontbreekt) zijn onverbeterlijke tokkelaars, hetgeen duidelijk hoorbaar is in uitgesponnen arrangementen waarbij de gitaren naadloos in elkaar overlopen om het gebrek aan bas op te vangen. De composities krijgen daardoor een sterk wiskundig karakter en leunen ook regelmatig op jazz, ondersteund door de ritmes van de drum. Daar overheen proclameert zanger Pete Simonelli zijn poëtische teksten. Afgelopen zaterdag werd het gevoel van een voordracht versterkt door de gelijkvloersheid van podium en zaal waardoor het publiek volledig kon opgaan in muziek en tekst.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Klanken uit het Ondergrondse (31)

, door

Cultureel Redacteur In een zompige kleine zaal van Paradiso stonden gisteren mijn nieuwe helden geprogrammeerd; A Frames uit Seattle. Dat het er bij het optreden van A Frames met de benen uit hing, was toch wel een verrassing voor dit drietal. Het had er dan ook mee te maken dat net daarvoor het uitverkochte concert van the Knife in de grote zaal was afgelopen en velen dachten nog even te gaan genieten van een obscuur naprogramma in de bovenzaal. Dat de muziekstijlen van deze bands toch iets te ver uiteen liggen, bleek al na twee nummers waarna in de kleine zaal eindelijk weer wat zuurstof in de lucht kwam en de helft van de aanwezigen het alweer voor gezien hield. Toch was ook dit geen slechte score voor A Frames want in Nederland zijn ze nauwelijks bekend en wellicht hebben ze er nu een kleine schare nieuwe fans bij van the Knife die toch waren blijven hangen.
Het is te danken aan de Konkurrent (distributie van A Frames in Nederland) dat dit concert überhaupt in Amsterdam plaats vond, want oorspronkelijk stonden ze alleen geboekt in Groningen en dat terwijl er nog ruimte was in hun schema. Het gevolg was wel dat de heren aan het eind van hun tour aan het eind van hun Latijn waren en een beetje futloze indruk maakten (m.u.v. de drummer). Het deerde echter verder niet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De schaduwkant van Dj Shadow

, door

Cultureel Redacteur Het zal niet meevallen voor een muzikant wanneer zijn eerste album meteen zijn magnum opus blijkt te zijn. Dit overkwam Dj Shadow in 1996 toen hij het album Entroducing uitbracht. Josh Davis (Dj Shadow) was al vanaf begin jaren ’90 bezig in de hiphop-underground, maar werd pas echt opgepikt toen hij een deal sloot met het Mo Wax label van James Lavelle. De mix van onbekende samples, zware drums en bezwerende orgelpartijen, leverde zijn muziek al meteen het predikaat triphop op, iets dat hij zelf overigens nooit heeft zien zitten. Ook kan men het niet echt hiphop noemen ook al is dat de achtergrond van Dj Shadow; de combinatie van funk, soul groove en vooral die samples maakte Entroducing tot een eclectisch geheel dat men eerder de naam heavy lounge zou kunnen geven. Hoe dan ook, Entroducing liet een geheel nieuw geluid horen dat hem zeer positieve kritieken opleverde. Tja, probeer dan maar eens wat nieuws te maken…

Het eerstvolgende album verscheen desondanks al in 1998, namelijk Psyence Fiction van Unkle, een project dat hij samen met diezelfde James Lavelle was gestart. Vooral Lonely Soul is een geliefd nummer op alternatieve radiostations. Het album werd over het algemeen vrij goed ontvangen in de pers, maar degene die er behoorlijk ontevreden over
was, was Dj Shadow zelf, zo erg zelfs dat hij zich later distantieerde van dit album. In 2002 verschijnt zijn tweede solo-album The Private press met onder andere een gastbijdrage van de op dat moment populaire rapper Mos Def. En ook daarop zijn de kunsten van Dj Shadow te bewonderen, maar het album haalt het toch niet bij zijn debuut, misschien juist omdat er in de loop der jaren een beetje de nieuwigheid van afgesleten is. In september verscheen na vijf jaar afwezigheid een derde album, te weten The Outsider.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het absurde onderbewustzijn van Paul Klemann

, door

Cultureel Redacteur Simon Carmiggelt schreef ooit dat het hem frustreerde dat hij zijn dromen altijd vergat. Zijn nachtelijke reizen bevatten volgens hem zoveel filosofische inzichten dat het een doodzonde zou zijn deze aan de mensheid te onthouden. Om dit euvel te bestrijden legde hij pen en papier op zijn nachtkastje en dwong hij zichzelf te waken wanneer er weer één van die scherpzinnigheden zich aan de binnenkant van zijn oogleden presenteerde. Het lukte Carmiggelt een volzin te produceren tijdens zijn halfslaap, maar toen hij ’s ochtends vol spanning deze nalas, vond hij tot zijn grote verbazing de merkwaardige zin “Eekhoorntje op lange weg”. Dit resultaat stelde hem dusdanig teleur dat hij daarna nooit meer iets van zijn dromen aan het papier heeft toevertrouwd.

Paul Klemann (1960) durft de confrontatie met zijn onderbewustzijn wel nog aan. Vanaf midden jaren legt hij zijn dromen vast in tekeningen. Hij beschouwt deze dromen als fascinerende belevenissen, afkomstig uit onbegrepen regionen die dienen te worden overgeheveld naar de dag. ’s Ochtends schrijft hij de dromen onmiddelijk op waarna hij ze ’s middags in kleurpotlood
op papier zet. Het heeft iets weg van Marcel van Eeden’s tekenlog, met dit verschil dat van Eeden zich baseert op bestaande beelden. Maar de dwangmatigheid van het dagelijks tekenen is dezelfde. In het Teylers Museum in Haarlem is een deel van deze tekeningen uit verschillende verzamelingen bijeen gebracht. Tegelijkertijd bestond er tot afgelopen zaterdag de mogelijkheid
om werk van Klemann te kopen in galerie Rob de Vries, eveneens in Haarlem.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Art Olive expo toont hoopgevend talent

, door

Cultureel Redacteur Art Olive presenteerde van 14 t/m 17 september voor de zesde keer de Art Olive Jong Talent. Deze verzameling werken van dertig net afgestudeerde kunstenaars uit het hele land was te zien in hun eigen galerie op het Westergasfabriekterrein in Amsterdam. Art Olive is ooit begonnen als online galerie en is daarmee een belangrijke speler op kunstgebied geworden. Met de vaste openstelling elke zondag begint de galerie zich ook aardig offline te roeren.

De expositie geeft een aardig beeld van wat we de komende jaren mogen verwachten uit de kunstwereld. Uiteraard zijn de kunstenaars nog maar net verlost van hun begeleiders en is hun leidende hand in de werken soms nog terug te zien, maar de talenten komen uiteindelijk vanzelf wel boven drijven. Ook is er genoeg bagger te zien, maar het kaf scheidt zich uiteindelijk van het koren. Nu zult u denken; “Wat heb ik nu aan een beschrijving van een expositie die al is geweest?”, maar uiteraard zijn de meeste getoonde werken terug te vinden op de website. Het is echter wel jammer dat de bezoeker minder dan een week de tijd kreeg om de werken te bewonderen.

Al bij binnenkomst was er een werk van Daan Brinkmann (Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (Kabk), Den Haag) dat de aandacht trok. Zijn Contact leek een onschuldige box met daarin twee metalen bollen en de vraag rees wat daar nu weer mee bedoeld werd. De installatie bleek echter een zogenaamd “skinstrument” te zijn, een muziekinstrument dat d.m.v. aanraking door twee mensen op de huid, resonanties kan voortbrengen. Waarschijnlijk zijn er volledige composities mee te fabriceren, maar helaas was niemand van de aanwezigen gevorderd genoeg in het gebruik.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ontdek je Plekje (25)

, door

Cultureel Redacteur Ze zijn er weer; die luchtfoto’s van ogenschijnlijk prachtige plekken op de aarde die bij nader inzien pijnlijk duidelijk maken hoe slecht het met de aarde gesteld is op dit moment. Of het nu natuurlijk geweld is, zoals bij de tsunami of de orkaan Katrina, ecologische veranderingen in het landschap door menselijk toedoen of juist te wijten is aan de grote concentratie van mensen op bepaalde plekken, tijdens de tentoonstelling De Aarde Vanuit de Hemel bij de Stopera in Amsterdam worden de gevolgen duidelijk zichtbaar in 120 foto’s van 1.20 bij 1.80 meter. Het is een reprise van dezelfde tentoonstelling uit 2003, met dien verstande dat het maken van de luchtfoto’s een doorlopend proces is en de nu getoonde foto’s dus variëren ten opzichte van toen.

Het project is het werk van Yann Arthus Bertrand (1946), een Franse fotograaf die in 1976 besloot om zijn toenmalige beroep als ballonvaarder in Kenia, te combineren met zijn wens om fotograaf te worden. Hij fotografeerde de landschappen die hij onderweg tegen kwam en hiermee begon zijn interesse voor de luchtfotografie. Het kunnen wegsmeltende gletsjers zijn, de effecten van het wegkappen van de mangrovebossen ten behoeve van de garnalenvisserij of zelfs het effect van de bestrijdingsmiddelen die gebruikt worden bij de bloementeelt in Lisse. Bertrand heeft er oog voor.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De god van Nederland

, door

Cultureel Redacteur ‘Wanneer men van allen die zich inschryven als behoorden behoorende tot een der tallooze christelyke gezindheden, aftrok de velen die zich gereformeerd lutersch, katholiek noemen, of: omdat ze nu eenmaal tot die gemeente behooren, of: omdat men toch iets wezen moet, of: om ’t voorbeeld voor de kinderen, of: uit mensenvrees dan voorzeker zouden er weinigen overblyven.’ – Multatuli (1872)

Op dit moment zien we eigenlijk twee soorten geloofsbelevingen in Nederland op de voorgrond treden; enerzijds kennen we nog het orthodoxe strenge geloof zoals dat tot uiting komt in de zwarte kousen gemeenschappen van de SGP die nog vroom op zondag de was niet buiten hangen, de televisie uit laten en beledigd zijn wanneer Madonna in ons land verschijnt en zich aan een kruis laat ophangen, terwijl de enige waarde die je daar aan mee moet geven, de iconische is. Aan de andere kant heb je de geloofscultuur zoals die naar voren komt tijdens de EO-jongerendagen waarbij het prijzen van de heer ineens hip geworden is en jongeren in merkkleding (die je vroeger nooit zag in de Galgenwaard) in extase raken bij het gezang van een moderne profeet.

Het bovengeschetste is natuurlijk enigszins gechargeerd, maar feit is wel dat de christelijke geloofsbeleving de afgelopen decennia veranderd is. In de jaren negentig kenden we nog een opkomst van de new age stromingen, terwijl het er nu op lijkt dat er weer een revival van het christelijke geloof in gang is gezet. Weliswaar lopen de kerken leeg; acht jaar geleden rekende de helft van de bevolking zich nog tot een kerkgenootschap, nu is dat 33 procent, maar de invulling van het geloof is aan het veranderen. De mens heeft nu eenmaal behoefte aan samenkomst en aan een symboliek die de onzekerheden in het leven kan reduceren. Hoe deze beleving er heden ten dage uit ziet, is goed te zien op de fototentoonstelling De God van Nederland in het Catharijneconvent in Utrecht.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Klanken uit het Ondergrondse (30)

, door

Cultureel Redacteur Degenen die de media rondom het Lowlands festival hebben gevolgd, weten dat the Veils rondom het verschijnen van hun tweede
album Nux Vomica een waar media-offensief zijn aangegaan om nieuwe zieltjes voor dit schijfje te winnen. Op de bijbehorende foto’s zagen we een dromerige jongeman met een veel te grote hoed die blijkbaar de zoon is van XTC’s Barry Andrews, die het grootste deel van zijn leven is opgegroeid in Nieuw-Zeeland en die na het succes van het eerste album The Runaway Found uitgekeken was op zijn oude maten om met een volledig nieuwe begeleidingsband opnieuw te beginnen. Na twee jaar is Nux Vomica (dat zowel een geneesmiddel als een vergif kan zijn) dus een volledig nieuw wapenfeit.

Finn Andrews, want zo heet de jongeman waar het hier over gaat, is een singer songwriter die zo nu en dan wel eens een stevig potje wil rocken en daarvoor heeft hij andere bandleden nodig. De ene keer, zoals bij het openingsnummer Not Yet bouwt hij rustig op om vervolgens in de richting van David Eugene Edward’s 16 Horsepower of Woven Hand te paraderen, de andere keer neemt hij plaats achter het orgel en neemt hij de plaats in van opper-bard Nick Cave door er wat rafeliger randjes aan te laten zitten zoals in Jesus for the Jugular of in het titelnummer Nux Vomica. Daartussenin bewandelt Andrews de
folkloristische weg of maakt hij een enkele uitglijder met Advice for young mothers to be.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Klanken uit het Ondergrondse (29)

, door

Cultureel Redacteur We gaan weer langzaam richting september en dat betekent dat de muziekindustrie weer wakker wordt en er nieuwe releases verschijnen na een periode van relatieve radiostilte. Het is vooral prettig wanneer je mensen kent van platenlabels die een tipje van de sluier kunnen lichten om ons te laten zien wat er zoal te verwachten is. De komende weken kunnen jullie impressies verwachten van een aantal nieuwe releases.

Zoals elk genre herleeft of zichzelf opnieuw uitvindt, is dit natuurlijk ook het geval bij de psychedelische rock uit de jaren zestig en zeventig. Eén van de protagonisten in dit genre is de vijfkoppige band Comets on Fire uit San Fransisco, waarvan in augustus het album Avatar verschijnt. De oorsprong van Comets on fire ligt in de hippiestad Santa Cruz waar zanger/gitarist Ethan Miller en bassist Ben Flashman een rockgroep wilden laten ontstaan die tot geen enkele genre of mode rekenen is, vrij is van commerciële pretentie en die er puur op gericht was om chaos te creëren. Daarmee lijkt hun doelstelling veel op de werkwijze van het veelkoppige collectief Sunburned Hand of the Man dat met een aantal vrijzinnige, creatieve geesten jazz vermengt met noise en waarbij geen enkel uitgangspunt vast lijkt te staan. Met deze band zijn ze dan ook op tour geweest in de V.S.

Vorige Volgende