U denkt bij de harp allicht niet direct aan jazz, maar Dorothy Ashby deed dat wel. Het kostte haar nogal wat moeite om haar mede-jazzers ervan te overtuigen dat de harp een plek had in hun muziek, maar uiteindelijk gingen ze overstag. Het hoogtepunt van haar carrière was in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen ze in Detroit een eigen radioshow had.
Mighty Sam McClain neemt even de tijd om op gang te komen in bovenstaande klaagzang. Blues zoals het bedoeld is. Sam overleed vorig jaar na een carrière die op vijfjarige leeftijd in de kerk begon en eindigde na zestig jaar van afwisselend optreden en hard werken in baantjes die niets met zijn talent van doen hadden.
De Glass Animals, gewoon een leuk indiepop bandje uit Oxford. Op 4 november te zien in Paradiso.
Reggae uit Italië, het is toch een beetje verdacht, maar Mellow Mood klinkt lekker loom en krijgt hier bovendien ondersteuning van Hempress Sativa, die ook een fijne Fugees-cover in de keel heeft.
Het Colombiaanse Bomba Estéreo heb ik vorig jaar ook al eens onder de aandacht gebracht. Maar nog een keer kan geen kwaad, want dit is een van de beste eigentijdse acts uit die contreien. De nieuwe clip is twee weken uit en al over de drie miljoen clicks. Zoveel latino’s kunnen onmogelijk ongelijk hebben.
Hierboven ziet u singer/songwriter Denise Ho een poging doen dit zoetsappige liedje een live uitvoering te geven, terwijl ze uit alle macht probeert de slappe lach te bedwingen.
De Chinese autoriteiten zouden willen dat het daarbij gebleven was, want sinds twee jaar is de populaire zangeres politiek activist voor de democratie in Hong Kong geworden. Het kostte haar onder andere een contract met Lancôme.
„Als je het eigen risico afschaft, gaat de premie die mensen moeten betalen voor hun zorgverzekering met zo’n 284 euro per jaar omhoog. Dát is het eerlijke verhaal.”
Minister Edith Schippers vindt het eigen risico juist heel sociaal. Dat woordgebruik geeft een aardige kijk op de redeneertrant onder liberalen. “Sociaal” draait er niet om dat kosten van de zorg zoveel mogelijk gespreid worden onder de zieken en de meer fortuinlijken. Het is juist sociaal als zieke mensen hun gezonde medemens wat meer ontzien bij de financiële gevolgen.
‘De angst is dat er in de maatschappij steeds meer weerstand komt tegen vaccineren. Maar je moet mensen gewoon goed voorlichten.’
Emeritus-hoogleraar kindergeneeskunde Ronald de Groot verwondert zich over aarzelingen om een vaccin tegen het rotavirus in het nationale vaccinatieprogramma op te nemen en illustreert en passant ook even hoe je als deskundige mensen tegen je in het harnas kunt jagen, namelijk door hun bezwaren weg te wuiven en het erop te gooien dat ze gewoon niet genoeg kennis hebben om te beseffen dat jij gelijk hebt. En je kunt het op het sentiment gooien, uiteraard:
Naar aanleiding van de uitspraak van Jeroen Dijsselbloem (de PvdA-politicus, niet de minister van financiën) over het paal en perken van topsalarissen, stond vanochtend een brief van hoogleraar accountancy Jan Bouwens in de Volkskrant, die daarin een aantoonbare correlatie tussen topsalarissen en waarde van bedrijven (pdf samenvatting van aangehaalde studie) ombouwt tot een oorzakelijk verband. Dat leidt tot de bekende riedel: als je geen topsalarissen toelaat, krijg je ook geen topbedrijven.
Het aardige is dat precies dezelfde studie van Xavier Gabaix en Augustin Landier ook gebruikt is om precies het tegenovergestelde te betogen, namelijk dat een aantoonbaar oorzakelijk verband tussen salarissen en bedrijfsprestaties juist niet te leggen valt. Sterker nog, de twee Fransen berekenden dat als een bedrijf met de 250st getalenteerde CEO plotseling hét toptalent zou rekruteren, dit slechts een groei van 0,016 procent zou opleveren. Anders gezegd: de invloed van kleine verschillen in talent, die vaak in enorme salarisverschillen worden vertaald, is minimaal.
Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat de talenten van de CEO geen invloed hebben op het welvaren van het bedrijf. Dat is uiteraard wel zo. Het zegt alleen dat de CEO niet meer getalenteerd wordt als je hem meer betaalt. Een meer getalenteerde CEO van buiten halen heeft ook niet vanzelfsprekend grote invloed op de waarde van het bedrijf. Het kán natuurlijk wel, maar het is geen wetmatigheid.
Vermoedelijk heeft Rodrigo Duterte, de Filippijnse president die Barack Obama als hoerenzoon aanduidde (en in reactie ‘a colorful guy’ genoemd werd), nog nooit van Mark Rutte gehoord. Dat is jammer, want ik denk dat onze premier ook wel iets onwelvoeglijks naar zijn hoofd gesmeten zou willen krijgen. Hij zou vermoedelijk ook wel een ‘colorful guy’ willen zijn.
Sinds hij erin slaagde zich een hele uitzending van Zomergasten lang op de vlakte te houden heeft de natie weer goed op het netvlies hoe geruisloos Mark Rutte is. Dat is handig als je ongestoord plannetjes wilt doorzetten, maar komt in verkiezingstijd minder van pas. Wil Rutte nog eens ‘hoerenzoon’ naar het hoofd geslingerd krijgen, dan zal hij zijn lichtst ontvlambare rivaal toch anders moeten aanduiden dan ‘onze blonde vriend’.
Vrienden van mij zijn onlangs in Sint-Petersburg geweest. Hadden zij daarover vooraf in overleg moeten treden met de nabestaanden van MH-17? Die vraag borrelde in me op toen ik vanochtend in de krant las dat sommige nabestaanden de KNVB verweten zich stil te houden over de kwalificatierondes voor het WK in Rusland (waar we vermoedelijk niet eens heengaan, gezien de spelprestaties). Dat zou niet goed zijn voor hun rouwverwerking.
Nu is het niet aan mij om andermans leed te relativeren en een WK in een maffiastaat is ook niet zo’n heel tof idee, maar hoe ver moet je de netten van je verdriet uitwerpen? Er waren ook nabestaanden die het wilden laten lopen, las ik. Niet om de KNVB te ontzien, maar zichzelf.
Oke mensen, ik kon alleen het volledige album vinden, dus u krijgt de mogelijkheid om veertig minuten te luisteren naar het debuutalbum van Osamu Kitajima. Psychedelische rock met Japanse roots uit de jaren zeventig. Het eerste nummer duurt krap vier minuten.