Tja, als ze er niet meer in het echt zijn, die feestjes, dan maar in je hoofd… Nieuw werk van Pain, het melodieus poppy industrial metal project van Peter Tägtgren, de Zweedse duizendpoot die we hier al vaker en in verschillende hoedanigheden langs hebben zien komen. Hij stelt, wederom, niet teleur.
Bam Bam was, als ik het goed begrijp, de band van Tina Bell, en één van de eerste, zo niet de allereerste, grunge band. We hebben het zelfs over de vroege jaren 80, Bam Bam werd opgericht in hetzelfde jaar dat debuutalbum Show No Mercy van Slayer het daglicht zag! Het zou nog een jaar of 10 duren voordat de grunge als stijl door zou breken (en allerlei gave metal terug in de periferie van de muziek zou drukken, omdat de industrie een nieuw lievelingetje had gevonden, grummel grummel).
Ok, we hebben ze nu twee keer gehad in en mashup, een keertje samen met Atari Teenage Riot, en ze staan in onze lijst van de beste live-albums… maar Slayer heeft zelf nog nooit een Closing Time gehad? Nooit? Het machtige Slayer, dat begin jaren 80 een enorme bijdrage heeft geleverd aan de (metal)muziek, en een ongelooflijke invloed gehad op talloze bands in het genre?
Dat we hier op Sargasso nooit aandacht aan hebben besteed, lieve lezers… hier past ons schaamte, diepe, diepe schaamte. Omdat ze zoveel goede muziek hebben (vooral uit de eerste tien jaar uit hun carrière gebiedt de eerlijkheid me te zeggen), begin ik maar waar het met mij mee begon: War Ensemble, het eerste nummer van hun vijfde studieplaat Seasons in the Abyss. Ik hoorde het voor het eerst op een langspeelplaat, geleend bij de lokale bibliotheek (nou ja, wel besteld in de dichtstbijzijnde stad, want Slayer, dat hadden ze niet in ons dorpje), en getrouw overgezet naar een vervolgens kapotgedraaid cassettebandje – die misdaad tegen de copyrightwetgeving is inmiddels wel verjaard, vermoed ik.
Enige tijd geleden trakteerde ik jullie al op wat uitermate vermakelijke YouTube-ongein. Er is daar natuurlijk nog veel meer moois te vinden. Zoals ‘mashups’: twee of meer nummers samenvoegen tot één geheel. Dat kan natuurlijk heel lelijk worden, maar meneer Bill McClintock is er uitermate bedreven in. Zoals jullie horen in bovenstaande samenvoeging van Careless van jaren ’80 pophelden Wham! en het geweldige Seasons in the Abyss van Slayer.
QUOTE - In februari van het eerste jaar begon het vak rechtsfilosofie. Het stond ingeroosterd op de donderdag aan het eind van de middag en op de vrijdagochtend daarna, de twee impopulairste momenten van de week. Vooraf hadden ouderejaars de geesten al rijp gemaakt voor het skippen van het hoorcollege. Waar het vak nog begon met een hoorcollege waarbij studenten op de trappen moesten zitten, was het aantal toehoorders in een week of drie gedecimeerd tot een man of tachtig. Als het mooi weer was en het terras lonkte, waren het er veertig.
QUOTE - We zijn hier wel vaker kritisch geweest op universitaire rankings. Afgaande op dit artikel op ScienceGuide, over één van de kandidaten voor de scriptieprijs van die website en de Landelijke studentenvakbond, kunnen we dat blijven. Scriptieschrijfster Tessa Groen verzamelde twee jaar data voor rankings als student-assistent, en schreef mede op basis van de kennis die ze daar op deed haar scriptie.
Universiteiten die niet voldoen aan het ideaalbeeld waardoor een ranking onderlegd is, staan dus vanzelf op achterstand, terwijl universiteiten die het vanaf het begin goed doen in rankings, dat voordeel makkelijker kunnen uitbouwen. Zodoende is er sprake van het Matheus-effect, ziet Groen, die het samenvat onder de term ‘academisch kapitalisme’. “De rankings weerspiegelen de economische ongelijkheid in de academische wereld. Wie meer geld heeft, kan meer middelen inzetten om zich te spiegelen aan wat de rankingsorganisaties ‘excellent’ noemen – bijvoorbeeld meer onderzoek doen en meer publiceren.”
ACHTERGROND - Toen ik ruim drie jaar geleden* begon met mijn promotieonderzoek naar het Nijmeegse bijstandsexperiment, had ik beloofd jullie af en toe een update te geven over interessante dingen die ik tegenkwam in de literatuur. Dat heb ik, ahum, slechts vrij beperkt gedaan. Bij deze alsnog wat interessante dingen, uit de (redelijk recente) Nederlandse literatuur. Iedereen die dit boeiend vind kan dus zelf vrij laagdrempelig dieper de materie in.
Alle artikelen waar ik het hieronder over heb komen uit het boek ‘Streng Maar Onrechtvaardig – De bijstand gewogen’. Het is het jaarboek 2020 van het Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken, en gaat zoals de titel al verraadt over de bijstand. In 13 artikelen (plus een inleiding en een conclusie) laten wetenschappers uit verschillende disciplines hun licht schijnen over hoe het gesteld is met de ‘rechtvaardigheid van de bijstand’. De duiding vanuit (onder andere) historische, filosofische, juridische en sociologische perspectieven, tja… laten we zeggen dat de titel van het boek al een hint geeft?
Ik beperk me tot een aantal artikelen die relevant zijn voor mijn eigen onderzoek, verwacht dus geen hele boekreview.
Laten we beginnen met de huidige re-integratiesystematiek. Deze wordt pijnlijk beschreven in het stuk “Naar een ‘droombaan’ via een ‘broodbaan’ – Re-integratie naar betaald werk door training in optimisme”, door de socioloog Josien Arts. Zij deed een jaar lang onderzoek onder zowel klanten als klantmanagers bij drie sociale diensten. Wat ze beschrijft stemt niet vrolijk. Een aantal maatschappelijke ontwikkelingen vinden elkaar op dit onderwerp: werk, dat zeker aan ‘de onderkant van de arbeidsmarkt’ steeds onzekerder en flexibeler wordt; eisen aan werknemers die steeds hoger worden, ook bij laagopgeleid werk; bijstandsgerechtigden die steeds meer verplichtingen krijgen, volgens de wet ‘geactiveerd’ moeten worden en geprikkeld tot ‘zelfredzaamheid’; de bezuinigingen op re-integratie, waardoor sociale diensten mensen eigenlijk weinig te bieden hebben (bijvoorbeeld op het gebied van scholing).
Ja mensen, wat kan ik er van zeggen? Ik heb nu eenmaal een zwak voor zingende Vlaamse dames. En Caro Tanghe van het Belgische Oathbreaker zingt de sterren van de hemel (en de verloren zielen uit de put van de hel), terwijl de rest van band het op perfecte wijze muzikaal begeleidt. Het geheel is, inclusief het clipje, af en toe een beetje beklemmend, maar daarom niet minder mooi (wellicht juist daardoor).
Het is wel weer tijd voor wat Duits. En voor wat eclectisch samenspel van traditionele (middeleeuwse) instrumenten, poëzie uit de romantiek en, (natuurlijk), rock/metal. In Extremo is het gezelschap dat al deze zaken op een fraaie manier combineert. Het nummer Spielmannsfluch komt van het album waar ze mee doorbraken in 1999, Verehrt und Angespien. Het is uiteraard aan de lezer-luisteraar zelf of die ze wil bespugen of vereren (of iets daartussenin). O ja, als bonus nog wat sfeer van het onvolprezen Wacken Open Air festival, waar het in de jaren dat dit werd opgenomen vrij goed toeven was.
QUOTE - Het sociaal minimum in Nederland moet linksom of rechtsom omhoog. En het systeem van uitkeringen, toeslagen en aanvullende regelingen waarin mensen met lage inkomens nogal eens verdwalen, is hard aan een drastische vereenvoudiging toe. Dat vindt de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG).
Goh. Voor de lezer van deze site zal het geen totale verrassing zijn, zullen we maar zeggen. Ook niet voor mensen die zelf hebben geleefd van de bijstand, of mensen kennen die dat hebben gedaan, of mensen die in algemene zin de actualiteiten volgen. Want:
Gisteren hadden we een Closing Time met Elizabeth Zharoff als recensent. Hierboven laat ze zien dat ze zelf ook best aardig een moppie mee kan zingen. Verder staat dit zó ver van mijn gebruikelijke muziek af dat ik hier werkelijk geen zinnig woord over kan zeggen, buiten dat een songtitel als “allerlei soorten martelingen” eigenlijk ook best prima had gekund in de genres waar ik meer bekend mee ben.
Ok, deze Closing Time gaat iets meer tijd kosten om uit te leggen, omdat anders niet iedereen direct zal snappen waar ze naar kijken. Er staat muziek op YouTube, dat weet u al (daar halen we iedere dag de Closing Times vandaan). Daarnaast bestaan er recensenten, mensen die Dingen Vinden van (bijvoorbeeld) muziek. Daarnaast heeft YouTube een genre ‘reaction videos’, dat bestaat uit filmpjes van mensen die ergens voor het eerst naar kijken, meestal naar iets bijzonders en wonderlijks, waarbij wordt opgenomen hoe ze reageren.