Gerd Leers moet stoppen met opzoeken van de uiterste grenzen van de wet bij het terug (willen) sturen van asielzoekers.
Gisteren in de Volkskrant verwoordde Kader Abdolah mijn gedachten over Leers mooier dan ik het zelf waarschijnlijk ooit zal kunnen. (Abdolah is een vluchteling, nota bene.) Hoe kan Leers voor het oog van Nederland verandert zijn van die aimabele strenge doch rechtvaardige burgemeester van Maastricht in een hardvochtig machtspoliticus die geen enkel middel schuwt om uitgeprocedeerde asielzoekers ‘te stimuleren om het land te verlaten’.
Vroeger was hij voor een ruimhartig asielbeleid en tegenwoordig probeert hij een moeder van haar kinderen gescheiden te houden en haar zo te dwingen terug te keren naar Angola. Gelukkig zijn er competente rechters die dit soort ongein niet toleren. Het meest tenenkrommend was nog wel hoe Leers afgelopen week bij Pauw en Witteman zijn beleid namens Rutte-1 verdedigde. Die mensen die komen hier namelijk alleen maar om te profiteren van onze voorzieningen en als we niet oppassen herkennen onze kleinkinderen Nederland straks niet meer, bezwoer Leers P&W.
Bovendien is het niet zijn schuld dat hij die moeder van haar kinderen moet scheiden, ze wil helemaal niet weg. Het is haar verantwoordelijkheid, niets maar dan ook niets zei hij over de verantwoordelijkheid van de overheid. Die mevrouw is hier al vanaf 2001, dat zij eindeloos is beroep gaat lijkt me nogal logisch. Wie wil er nou terug naar Angola en twee van haar kinderen zijn ook nog hier geboren. Dat het negen jaar kan duren worden ligt niet aan degene die gebruik maakt van de regels, maar aan de regels zelf.