Gin

20 Artikelen
13 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vrouwenbesnijdenis: verminking of een mensenrecht?

bondoDe afgelopen week was het anti-FGM week in Sierra Leone. Een hele week zou in het teken staan van vrouwenbesnijdenis, of female genital mutilation in het Engels. Sierra Leonese vrouwen noemen het female circumcision, want of het verminking is of niet, daar kan een lange discussie over worden gevoerd. En de titel van de week was voor de Sierra Leonese vrouwen misschien al aanleiding genoeg om de week met argwaan en ongenoegen te beschouwen en op heel wat besnijdenissen te trakteren. Met als dieptepunt de ontvoering van vier vrouwelijke journalisten, die vervolgens naakt door de straten van de stad Kenema moesten paraderen. Na dit incident kwam de week na vier dagen al ten einde.

Ten onrechte wordt vaak gedacht dat vrouwenbesnijdenis een Islamitisch gebruik is. Maar hoewel de Sierra Leonese bevolking voor ongeveer 60 procent uit moslims bestaat, heeft besnijdenis nu net helemaal niets met religie te maken. En wat ook vaak ten onrechte wordt gedacht, is dat het gebruik afkomstig zou zijn van dominante mannen, die hun vrouwen niet op andere manieren in toom weten te houden.

In Sierra Leone is het een vrouwenaangelegenheid. Mannen mogen zelfs niets weten over de rituelen en gebruiken die aan de besnijdenis vasthangen.

Vrouwenbesnijdenis is in Sierra Leone een cultureel gebruik, dat diep verweven is met de wortels van de samenleving. Het is eeuwenoud, en onderdeel van de zogenaamde secret society Bondo (Mende stam), of Sande (Temne stam). De sociale ruggengraat in Sierra Leone wordt gevormd door de secret societies. De mannen hebben hun eigen tegenhanger: Poro. Het is een scheiding van de seksen, waarin jongens toetreden tot het domein der mannen, en meisjes tot het domein der vrouwen. En beide seksen hebben hun eigen gebruiken, die zij door middel van overerving en tradities voortzetten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Sierra Leone nog steeds instabiel

Gisterochtend werd bekend dat junior officieren van het leger van Sierra Leone, in een brief aan de Sierra Leonese overheid, hebben gedreigd met aanvallen op de hoofdstad Freetown. De brief werd vorige week verstuurd. Vanwege veiligheidsredenen besloot de overheid de brief geheim te houden voor het publiek. De precieze inhoud van de brief is voor het Sierra Leonese publiek onbekend, maar het lijkt het om tribale kwesties binnen het leger te gaan. Slechts één radiostation bericht over het nieuws. De belangrijkste nieuwsstations (Radio UN en Capital Radio Freetown) zwijgen de kwestie dood. Ondanks de verklaring van de Minister van Informatie vanmorgen dat de kwestie “zeer serieus” is, en dat de nationale veiligheid wordt bedreigd.

De gebrekkige informatievoorziening is het meest angstige aspect aan deze kwestie. De Sierra Leonezen die op de hoogte zijn van de ontwikkelingen vrezen dat de overheid de dreigementen niet serieus genoeg neemt. De burgeroorlog (die duurde van 1991 tot 2002) die Sierra Leone volkomen ontwrichtte, begon ooit met dreigementen van een ‘ontevreden’ korporaal, Foday Sankoh. De destijds heersende APC-regering nam zijn dreigementen niet serieus, waardoor het Sankoh lukte met een groep van slechts 100 huurlingen een burgeroorlog te ontketenen. Het Sierra Leonese volk is bang voor een herhaling van het verleden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Falende hulpverlening (III)

Edward J. is een ex-kindsoldaat uit Sierra Leone. Hij werd ontvoerd door rebellenleger RUF toen hij acht jaar was. Hij vocht bijna tien jaar. Eerst bij de RUF, en daarna bij burgerdefensiemacht de Kamajors. Toen de oorlog afgelopen was, kreeg hij honderd dollar in ruil voor zijn geweer, maar dat werd ingepikt door zijn commandant, omdat niemand toezicht hield op dat soort praktijken. Bij thuiskomst bleek zijn vader te zijn vermoord door de RUF. Zijn moeder kon niet voor hem zorgen. Edward komt van het platteland, waar ontwikkelingsorganisaties al vele jaren proberen de landbouw te stimuleren en te ontwikkelen. Op hulpverleningsgebied valt Edward in vier verschillende doelgroepen: kindsoldaten, oorlogskinderen, gemarginaliseerde jeugd, en ontwikkeling van boeren. Toch heeft hij nog nooit hulp gekregen. Hij woonde in bij twee NGO-medewerkers (Sierra Leonezen) die voor grote internationale organisaties werkten, deed klussen voor hen en betaalde zo zijn eigen schoolgeld. Hij keek toe hoe de NGO-medewerkers geld, dat onder meer voor zijn eigen doelgroepen bestemd was, in hun zakken stopten en er uiteindelijk grote landhuizen van bouwden. Daarnaast keek hij (en kijkt hij nog steeds) toe hoe grote internationale organisaties allerlei projecten met kleine kinderen uitvoerden in zijn regio, en claimden met oorlogskinderen en kindsoldaten te werken, terwijl kinderen die de oorlog bewust meemaakten, niet meer tot de allerjongsten behoorden. Edward behoort tot de allerarmsten en kanslozen van de Sierra Leonese samenleving. Hij vertelt zijn verhaal, zonder in detail te treden over de specifieke organisaties. Edward gelooft dat hulpmisbruik op grote schaal voorkomt, en wil daarom niet een specifieke NGO of NGO’s aan de schandpaal nagelen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Falende hulpverlening (II)

Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone. Dit is deel 2 van de serie Falende Hulpverlening, waarin zij Sierra Leonezen aan het woord laat over de hulp die zij ontvangen. Vandaag het relaas van Lansana.

NaCSA is de Nationale Commissie voor Sociale Actie in Sierra Leone. De missie van NaCSA is publieke projecten te financieren, die inkomens genereren voor ‘zoveel mogelijk arme mensen als mogelijk’, en armoede te verminderen. Het zou er in de werkwijze van NaCSA om gaan bij te dragen aan duurzame ontwikkeling, dat weer moet leiden tot: armoedebestrijding, vermindering van het risico op conflict, en het verhogen van het welzijn van Sierra Leonezen. NaCSA is een grootschalig project, en opereert op verschillende gebieden. Educatie bijvoorbeeld, door het bouwen van scholen, maar ook activiteiten die betrekking hebben op gezondheid, zoals AIDS campagnes. NaCSA wordt gefinancierd door: African Development Bank, Department for International Development (DFID/UK), de Franse overheid, de Sierra Leonese overheid, Islamic Development Bank, United Nations Development Programme (UNDP), United Nations High Commission for Refugees (UNHCR) en de Wereldbank. Op haar website en in de kranten publiceert NaCSA regelmatig haar achievements. De foto’s bij de berichten tonen de mooie gebouwen die door het project worden opgebouwd in opgeleverde staat, en wie puur op het beeld afgaat, zou denken dat NaCSA het ontzettend goed doet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Falende hulpverlening

Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone. Dit is deel 1 van de serie Falende Hulpverlening.

‘Hulp’ moet helpen, maar helaas gaat er in de internationale humanitaire hulpverlening en ontwikkelingssamenwerking ontzettend veel mis. Sierra Leone is één van de landen waar al meer dan tien jaar veel geld en moeite geïnvesteerd wordt in humanitaire hulpverlening. Toch is het land nog altijd het armste land ter wereld, en bleek uit onderzoek van de VN vorig jaar dat Sierra Leone nog altijd de slechtste plek op aarde is. In Sierra Leone is nauwelijks schoon drinkwater, er is geen regelmatige elektriciteitsvoorziening, de gemiddelde leeftijd schommelt tussen de 37 en 42, de kindersterfte is torenhoog, een schrikbarend aantal vrouwen overlijdt tijdens de bevalling, 60% van de bevolking is nog steeds analfabeet, en meer dan de helft van de bevolking leeft van minder dan een dollar per dag. Uit de harde cijfers blijkt dat hulpverlening aan Sierra Leone al vele jaren grandioos faalt. Hoe komt het, en wat zou er aan gedaan moeten worden? In de White Man’s Burden beschrijft voormalig World Bank medewerker uitgebreid hoe westerse instituties door verkeerde hulpverlening enorm veel geld verspillen. De Nederlandse journaliste Linda Polman beschreef in haar boek ‘De Krisiskaravaan’ hoe noodhulpverlening soms haatregimes ondersteunt, of oorlogen in stand kan houden. In deze serie geven Sierra Leonezen hun eigen kijk op de hulp die zij ontvangen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Pro Ana (II)

Introductie door de redactie: In onderstaand stuk staat genoemd hoe vaak het gelezen is. Dat geldt voor de versie op haar eigen blog. Ook op Sargasso is indertijd het stuk verschenen. Ook op Sargasso staat het bovenaan in de lijst met meest gelezen stukken met 50.000 views. Gin is associated blogger en doet verslag vanuit Sierra Leone.

In de zomer van 2006 schreef ik een stuk over pro ana, wat nogal wat stof deed opwaaien. En nog altijd trekt het stuk dagelijks vele bezoekers. In totaal werd het 124.894 keer gelezen. Pro ana leeft dus.
Maar wat is pro ana? Letterlijk: Professional Anorectic. Professionele anorexia, ofwel (met name) vrouwen die anorexia als een levensstijl beschouwen, en niet als ziekte of afwijking. Pro ana, strikt genomen, is dus iets anders dan anorexia, al blijkt dat er heel wat verschillende interpretaties over de term bestaan. Ik hou me even aan de ‘officiële’ term, dat maakt discussiëren wel zo makkelijk. Pro ana als keuze. Een keuze om graatmager te zijn, of te willen worden. In mijn eerste stuk nam ik Pro Ana nogal op de korrel, want het dreigde een ware hype te worden, iets waar ik met de allerbeste wil van de wereld gewoon niet bij kon.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

NGO Maffia

Gin is associated blogger bij Sargasso en blogt vanuit Sierra Leone.

Vanaf uw kant van de wereld zal het er ongetwijfeld fantastisch uitzien, hulpverleningsland. We doen met z’n allen wat aan het leed in de wereld, dat is fantastisch! En eerlijk gezegd, dat is het ook. Dat u van uw zuurverdiende geld iets voor een ander over heeft. Het is alleen zo vreemd dat u er zo weinig voor terugverwacht. Dat liefdadigheidsinstellingen helemaal niet zo goed functioneren, dat weet u best wel, niets nieuws onder de zon. Die discussie wordt nu al jaren gevoerd. Maar ach, is uw reactie, ook al helpen ze een klein beetje, dan is het nog altijd beter dan helemaal niets doen. Geoorloofd dus, die slecht functionerende NGO’s. En ach, dat hun personeel zich soms meer dan misdraagt in hun hulplanden, dat noemen we ontspanning, of overspanning. Moet kunnen. Het is een hele opoffering om onder die idiote arme lui te werken, dus moet je je overmatig kunnen uitleven. De boog kan niet altijd gespannen zijn natuurlijk. En dat is waar, en ontspannen kan natuurlijk alleen met andere westerlingen, met duur eten, en duur drinken. Duur alles eigenlijk. Het geld is toch gratis. Een paar centen uit de spaarpot van pietje, een paar centen van een geldinzameling van school x en kerk y, een tientje van mevrouw de Wit, een paar honderd euro’s van dat bedrijf dat toch geld als water heeft.

Als u er werkelijk zo over denkt, dan moet u eens een goede handdoek aanschaffen, om u achter uw oren behoorlijk droog te kunnen wrijven. De humanitaire sector is de derde economie ter wereld. Er gaan miljarden in om.
Miljarden. Laat dat maar even goed bezinken. Uw eigen bescheiden bijdrage mag dan niet zoveel lijken, maar alles op een hoop gegooid, zijn het toch bedragen waar je iets voor mag verwachten, toch? En laten we het woord ‘helpen’ eens onder de loep nemen. Heeft u zich weleens afgevraagd waar dat woord voor staat? Eerst en vooral gaat het om assisteren, bijstaan, meehelpen, ondersteunen. Nergens staat geschreven dat helpen ‘maar wat doen’ betekent. Helpen kent grenzen. Daar waar helpen overgaat in veranderen, zou toch iemand eens aan de noodrem moeten trekken. Toch? Puur volgens taaltechnische interpretatie bekeken. En heeft u zich weleens afgevraagd of het niet ontzettend arrogant en hautain is om een hulpbehoevend land binnen te banjeren met je miljoenen, maar even de lakens uit te komen delen zonder te weten waar je over praat, vervolgens een goed deel van de economie om zeep helpt, en de cultuur volkomen ontwricht? Moet u zich eens voorstellen dat Nederland in lastig vaarwater terechtkomt, en dat Saudi Arabiërs ons komen vertellen dat ze ons wel willen helpen, maar dat we dan eerst onze barbaarse manier van leven op moeten geven. Stelt u zich eens voor dat u net uw derde kind heeft begraven, en de laatste twee zijn constant ziek van ondervoeding. De Algerijnen besluiten geld in te zamelen om ons te helpen, maar dan komen ze met die grote zak geld en doen ze er vervolgens dingen mee, die kant noch wal raken. Kind nummer vier gaat dood, en nummer vijf ligt op het randje. Zou u dan niet vreselijk kwaad worden als de Algerijnen de hele wereld proberen wijs te maken dat ze ons zo fantastisch helpen? Of zegt u dan ook nog: ‘Ach, zelfs al helpt het maar een beetje, dan nog is het allemaal prachtig.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Cocaine Plane

Een mysterieus cocaïnevliegtuig, dat vorige week zondag 13 juli verlaten werd gevonden op Lungi Airport met 750 kilogram cocaïne aan boord, heeft Sierra Leone volledig in haar greep. De lang verwachtte uitslagen van de lokale verkiezingen van 5 juli jongstleden, die vandaag officieel zullen worden gemaakt, zijn plotsklaps niet interessant meer. Iedereen is ‘high’ van het cocaïneschaal dat zich over de overheid dreigt uit te vouwen.

Wat is er gebeurd? Zondagnacht, 13 juli, vlak voordat het vliegtuig van President Ernest Bai Koroma zou landen, cirkelde er een onbekend vliegtuig boven de luchthaven rond. Het kreeg pas toestemming te landen nadat de hoogste luchthavenautoriteit was opgetrommeld en er een team klaar zou staan om de inzittenden te onderscheppen. In theorie, want toen het vliegtuig uiteindelijk landde, hadden de inzittende genoeg tijd om weg te komen. Ze lieten een vliegtuig vol met cocaïne achter. Straatwaarde: tussen de 200 en 300 miljoen euro, in Europa. Dat is dus nogal wat geld om zo onhandig mee om te springen, zeker als je je bedenkt dat het vliegtuig was uitgerust met GPS, dus in het donker kon landen en dus willekeurig welke verlaten plek in Sierra Leone (die er te over zijn) had kunnen uitkiezen als eindbestemming.

Vreemd genoeg kozen ze voor de nationale luchthaven, waar toevallig net op dat moment ook de president aankwam, die stante pede de beslissing nam hoogstpersoonlijk de leiding over het onderzoek op zich te nemen. Binnen een paar uur waren er 58 personen gearresteerd, waaronder een hele hoop Zuid-Amerikaanse maffioso, politie agenten en officieren, en werden de Vice President, de minister van aviatie en Sierra Leone’s bekendste profvoetballer Mohamed Kallon door de kranten beschuldigd van betrokkenheid.
Een doos met 40 kg cocaïne verdween spoorloos van de plaats delict en werd teruggevonden in het staatshuis. Alle zogenaamde bewijzen van betrokkenheid wijzen in de richting twee ministers die toevallig genoeg vorige week, vlak voordat de ‘mysteryplane’ in Sierra Leone neerdaalde, van de president te horen hebben gekregen dat hun positie in het geding is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Verkiezingsnieuws uit Sierra Leone

Gin zit al weer enige tijd in Freetown, Sierra Leone. Heel af en toe ontvangen we weer een teken van leven. Hier een recente bijdrage over de lokale verkiezingen van morgen.

Donderdag 3 Juli, 2008 – Freetown

Woensdagnacht in nachtclub Paddy’s, Freetown is er een optreden van Artist’s for Peace, een initiatief van de UN ter plaatse. Populaire artiesten trekken door het land om mensen er van te overtuigen toch vooral geen geweld te gebruiken tijdens de lokale verkiezingen van aanstaande zaterdag. Het idee is niet gek; vanwege het hoge aantal ongeschoolden en analfabeten is muziek de nummer één tool om je boodschap over te brengen. Sierra Leonezen houden van muziek en als de boodschap niet te ingewikkeld wordt verpakt, is de hele bevolking in staat het bericht te begrijpen. Het optreden is bruisend, Paddy’s is afgeladen met bezoekers, en iedereen geniet van de lekkere beat van de nummers. Aan het einde van het optreden moet iedereen opstaan, een ketting met elkaar vormen en het volkslied zingen om ervan doordrongen zijn dat geweld geen oplossing is. De aanwezige Sierra Leonezen zingen uit volle borst mee met het volkslied. Men wil onder geen beding meer rottigheid zien in de samenleving. De tranen staan me in de ogen, en een moedeloos gevoel bekruipt me. Er is de afgelopen weken zoveel geïnvesteerd in dit soort initiatieven, en toch kan je al bijna op je tien vingers natellen dat de verkiezingen niet vredig zullen verlopen. Hoewel het een ‘moral booster’ zou moeten zijn, geeft het bij de mensen om me heen toch vooral een gevoel van zinloosheid. De lokale verkiezingen zijn een grote test voor Sierra Leone, waar zes jaar geleden een burgeroorlog werd beëindigd.

Afgelopen Augustus werden de nationale verkiezingen gehouden, die boven verwachting vreedzaam zijn verlopen. ‘Sierra Leone is een voorbeeld voor andere Afrikaanse landen’, kopten de internationale kranten. De verkiezingen waren ‘free and fair’, hoewel er toch op grote schaal fraude werd gepleegd, waar men het op straat nog dagelijks over heeft. Van de lokale verkiezingen hangt wat meer af dan van de nationale verkiezingen, dit gaat om je directe leefomgeving, je dagelijks leven, en dus is er behoorlijk wat te doen op campagnegebied. Intimidatie op intimidatie, geweldsincidenten in de provincies, en dubieuze terugtrekkingen van kandidaten maken de verkiezingen al voordat ze hebben plaatsgevonden niet ‘free and fair’. De verkiezingen gaan, hoewel er ook onafhankelijke kandidaten meedoen, grotendeels om een strijd tussen de twee grote politieke partijen in dit land: regerende partij APC, afkomstig uit het Noorden van het land en grotendeels bestaand uit leden van de Temne stam, en oppositiepartij SLPP, afkomstig uit het zuiden van het land en grotendeels bestaand uit leden van de Mende stam.
Traditioneel gezien hebben beide partijen hun strongholds, waar ze sinds jaar en dag de scepter over zwaaien, en die gebieden staan nu onder druk.
Onder het bewind van de APC is de Sierra Leonese economie in een neerwaartse spiraal geraakt, waardoor de partij behoorlijk wat support verliest en daarbij wordt er door de APC flink aan de democratie getornd, waardoor veel mensen zo hun bedenkingen hebben gekregen over de goede bedoelingen van deze partij. De APC regeerde van 1973 tot 1991 over Sierra Leone in een semi-dictatuur, waarbij intimidatie en onderdrukking belangrijke regeringsmiddelen waren. Het bewind van de APC leidde in 1991 tot een elfjarige burgeroorlog, die gekenmerkt werd door zulke ongekende wreedheden, dat de oorlog vaak getypeerd wordt als ‘de meest wrede en brute oorlog aller tijden’.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

“Soft” drugs in Sierra Leone

Gin bezocht vorig jaar Sierra Leone ihk van haar afstudeerscriptie naar kindsoldaten. Recent is ze opnieuw naar Sierra Leone getogen. Via de mail ontvingen we onderstaande bijdrage.

Portret jongeman Sierra LeoneBelgië blijft tegen de aanleg van de omstreden wietboulevard in Maastricht die een einde zou moeten maken aan overlast van drugstoerisme tussen Nederland en België. Het doet de Nederlandse beleidsbepalers geen donder. De wietboulevard komt er, de Belgen moeten niet zo zeuren. De Nederlandse geldwolven zien een lucratieve manier om meer Belgen aan de soft drugs te helpen en zo hun centjes in Nederland te spenderen zonder er overlast van te hebben, want die overlast, die mogen de Belgen zelf houden.

In Nederland vinden we het intussen heel normaal dat softdrugs legaal verkrijgbaar zijn. Het zijn immers maar softe drugs. Een typische naam, want zo soft zijn dat soort drugs helemaal niet, alle wetenschappelijke onderzoeken die anders beweren ten spijt. Men zou eens naar Afrika moeten komen en een oorlog hier van dichtbij moeten bekijken om te zien hoe ‘soft’ softdrugs in werkelijkheid zijn. Ik spendeer nu zes maanden bijna al mijn dagen met ex-kindsoldaten in Sierra Leone, die groot zijn geworden met een joint in hun mond, en een geweer in de hand. De twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Men kan met afgrijzen naar beeldmateriaal van kindsoldaten kijken en zich afvragen hoe het toch komt dat een kind zich kan ontpoppen tot een wrede moordenaar. Het antwoord is binnenkort te vinden op de Maastrichtse wietboulevard. Soft drugs. Marihuana voornamelijk. Het geeft kindsoldaten een ‘mind to kill’, de moed en de wil om te doden. Op die manier worden ze geïntroduceerd in het domein van moord en doodslag. De jongens waar ik mee werk, zijn stuk voor stuk hele dagen letterlijk gevoerd met marihuana. Zonder drugs konden velen van hen niet eens hun kots ophouden als ze bloed zagen. Soft drugs dus. Drugs die worden gebruikt om een mens hard te maken. Zo soft zijn dat soort drugs dus niet. En de beweringen dat alcohol erger zou zijn dan soft drugs slaan in dit opzicht als een tang op een varken, want beiden hadden precies dezelfde uitwerking op kindsoldaten in Sierra Leone, met dit verschil dat ze drugs verkozen boven alcohol, zodat ze hun koppie er nog bij konden houden en niet als met een verlamd brein aan de frontlinies zouden staan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

VN beschuldigd van verkiezingsmanipulatie in Sierra Leone

Op 11 augustus jongstleden werden in Sierra Leone de parlementaire en presidentiële verkiezingen gehouden.

Bij de parlementaire verkiezingen verkreeg oppositiepartij APC een meerderheid in het kabinet, en met een runoff verkiezing zal aanstaande zaterdag (8 september) de nieuwe President worden verkozen.

De strijd gaat tussen Solomon Berewa van de regerende partij SLPP en Ernest Bai Koroma van de APC.

slpp.jpgDe verkiezingen van 11 augustus zijn rustig en zonder noemenswaardige schermutselingen verlopen, en tot ‘free and fair’ uitgeroepen door betrokken instanties en de internationale gemeenschap. Terwijl de internationale kranten nog volstonden met felicitatie berichten over de succesvolle en democratische verkiezingen in Sierra Leone, braken in het land zelf her en der onrusten uit. Al meer dan een maand staat het sociale leven voor velen geheel in het teken van de verkiezingen en de gemoederen tussen supporters van de twee presidentskandidaten lopen op sommige plaatsen hoog op. Vorige week dreigde de zittende president, Kabbah, de noodsituatie uit te roepen als het verkiezingsgeweld zou toenemen. Op verschillende plaatsen werd preventief de avondklok ingesteld en reisde een delegatie van ECOWAS (een samenwerkingsverband van West Afrikaanse staten) af naar Sierra Leone om de rust te herstellen. Zowel Berewa als Koroma lijken toegewijd te zijn aan het bewaren van de vrede en besloten daarom gezamenlijk een vredesmars te organiseren die vanmorgen plaats zou vinden. Op het laatste moment, terwijl Solomon Berewa en alle andere deelnemers al in de startblokken stonden, blies Koroma de vredesmars af. Volgens Koroma zijn er aanwijzingen dat men het op zijn leven gemunt heeft, en besloot hij uit veiligheidsoverwegingen niet aan de mars deel te nemen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Schaamhaar

Of: Leven in de ‘Derde Wereld’
Sinds ik terug ben uit Sierra Leone loopt mijn mailbox letterlijk over met vragen over het land, want hoe is het nou eigenlijk om te leven in de ‘Derde Wereld’? Het spijt me het te moeten zeggen, maar naast hele interessante vragen zitten er ook de meest idiote aannames tussen. Zo zijn er mensen die denken dat ze in Sierra Leone gekleed gaan in een lendendoek en hele dagen aan het boompje klimmen zijn. En dat is eigenlijk heel logisch, die domme vragen, want wat weten we nou eigenlijk van de ‘Derde Wereld’? Afgaande op de mediabeelden moeten de mensen daar inderdaad niets anders hebben dan een vijgenblad om de edele delen te bedekken en is er naast de vervallen plaggenhutten alleen maar dorre droogte te bekennen. Kinderen met snotneusjes, betraande wangetjes en bolle hongerbuikjes die niets anders te eten hebben dan drie druppels melk uit de uitgezakte borst van hun uitgemergelde moeders. De beelden die we hier in Nederland voorgeschoteld krijgen laten weinig aan de verbeelding over. Sierra Leone is het op één na armste land ter wereld en dus is het logisch dat men denkt dat het er daar inderdaad zo uit ziet als op de televisiebeelden. En ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf waarschijnlijk met de aller-domste vragen heb gezeten voordat ik ernaartoe afreisde. En het ergste is nog dat ik pas na drie weken doorhad hóe dom die vragen daadwerkelijk waren. Een voorbeeld….

Volgende