Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Cookies beheren met… cookies!

13 juni 2011 , 11:00 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is van Jaap-Henk Hoepman, werkzaam bij TNO en de Radboud Universiteit. De bijdrage staat ook op zijn blog. Vergelijk dit stuk trouwens eens met dit artikel van Emerce.

De Tweede Kamer stemt morgen over een wetsvoorstel waardoor bezoekers van websites expliciet toestemming gevraagd moet worden voor het plaatsen van cookies. Adverteerders en websitebeheerders zijn tegen deze plannen. Als belangrijk argument noemen zij dat de wet onuitvoerbaar is. Gebruikers zouden een grote stroom pop-ups moeten wegklikken iedere keer dat ze een website bezoeken. Dit is echter een verkeerde voorstelling van zaken.

Je hoeft een terugkerende gebruiker niet opnieuw om toestemming te vragen om cookies te plaatsen. Die toestemming kun je namelijk ook opslaan… in een cookie! De Europese richtlijn (vanwege welke de Nederlandse telecomwet moet worden aangepast) maakt namelijk een uitzondering voor cookies die technisch gezien noodzakelijk zijn voor het inrichten van een webgebaseerde dienst. Voor dergelijke cookies hoeft geen expliciete toestemming gevraagd te worden. Een voorbeeld van zo’n cookie is een sessiecookie die gebruikt wordt om je boodschappen in het winkelmandje van een webwinkel bij te houden.

Deze uitzondering geldt ook voor een cookie waarin staat of de gebruiker cookies voor deze website al dan niet accepteert. Ook dat is immers puur een technische maatregel zonder welke de toestemming niet opgeslagen kan worden. Bovendien maakt zo’n toestemmings-cookie een gebruiker niet traceerbaar. Het is dan wel van belang dat er verder geen identificerende gegevens in deze cookie staan: een simpele cookie met enkel de waarde ‘ja’ of ‘nee’ volstaat. Het is verstandig om deze cookie een beperkte geldigheid te geven, zodat de gebruiker om de zoveel tijd om zijn voorkeur gevraagd wordt. Merk op dat iedere website zijn een eigen toestemmings-cookie heeft. Een gebruiker kan dus zijn voorkeur per website aanpassen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De zegeningen van die vervloekte euro

11 juni 2011 , 14:00 , door Gastauteur

Deze bijdrage is van Jan Luiten van Zanden van de Universiteit Utrecht. Het stuk is overgenomen van Me Judice.

Het experiment van de euro is in het verleden bekritiseerd omdat een gemeenschappelijke munt een collectief goed is dat door gemeenschappelijke besluitvorming beheerd moet worden, terwijl binnen de EU de feitelijke macht over financiële en budgettaire kwesties gedecentraliseerd bleef. Het leek daardoor een instabiel systeem te zijn, dat alleen door soepele international coördinatie overeind kon worden gehouden. En die coördinatie werkt misschien goed in tijden van voorspoed, maar komt onder druk te staan wanneer het tegenzit.

Crisis als lakmoesproef
De afgelopen jaren vormden een goede testcase van deze fundamentele kritiek op de euro. In feite ontwikkelde zich een nachtmerriescenario waarvan het eind nog niet in zicht is. Het wordt in de discussie van de laatste jaren nog wel eens over het hoofd gezien dat juist landen als Duitsland en Frankrijk als eerste begonnen te knagen aan de grondslagen van het systeem. Dit uitte zich in verzet tegen te rechtlijnige uitvoering van het Stabilisatiepact, waarin de regels van het spel vastgelegd waren. Vooral Duitsland had er problemen mee dat de tekorten die sterk waren opgelopen na de hereniging van het land, en opnieuw groeiden na de recessie van 2002-2003, conform de regels van het spel zouden worden bestraft met het opleggen van boetes. Aldus werd het boetesysteem in feite al in een vroeg stadium buiten werking gezet, tot frustratie van toenmalig Minister van Financiën Zalm. Deze verwikkelingen in die jaren vormden nog maar een bescheiden voorspel van het echte drama dat zich de afgelopen jaren aan het ontvouwen is. Maar het is de moeite waard om deze fase even te memoreren – te vaak wordt in de recente discussies gedaan alsof het overtreden, ondermijnen of ontlopen van regels een typisch Zuid-Europese aangelegenheid zou zijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Baudet bouwt een filosofisch luchtkasteel

11 juni 2011 , 09:59 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is van politicologen Tom van der Meer en Sarah de Lange en is een reactie op dit artikel van Thierry Baudet. Het stuk verscheen 11 juni in NRC Handelsblad.

In de NRC van 4 juni 2011 doet Thierry Baudet een aantal ferme uitspraken over wat hij de “ondemocratische” Nederlandse politiek noemt. Het stuk is echter losgezongen van feitelijke onderbouwing. Het gevolg is een filosofisch luchtkasteel.

Het probleem?

Baudet signaleert terecht een aantal problemen, met name vanuit het ideaal van een pluralistische, participatieve democratie. De gevestigde partijen hebben inderdaad nagenoeg een monopolie op politieke benoemingen. En partijelites hebben een sterke invloed op de samenstelling van kieslijsten. Deze problemen zijn niet nieuw, maar wel relevant.

Baudet claimt echter dat de macht van de elite nog veel verder gaat. Volgens hem bepaalt de landelijke partijtop wie de lijsten in de grote steden aanvoert, en zelfs welk beleid wordt gepropageerd. Een opmerkelijke stelling, die helaas niet met voorbeelden ondersteund wordt. Voorbeelden van het tegendeel – zoals Ahmed Marcouch die niet als PvdA-lijsttrekker werd gekozen in Amsterdam Nieuw-West – kennen wij wel. Nog los van het (afwezige) anekdotische bewijs, klopt Baudets claim niet met de werking van politieke partijen: de landelijke partijtop bepaalt de lokale lijsttrekker niet. Het zijn uiteindelijk altijd de lokale partijleden die kiezen tussen verschillende kandidaten, ook als er een gesteund wordt door de partijtop. Juist die keuzevrijheid is het hart van de interne partijdemocratie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Slippendragers zijn geen democraten

11 juni 2011 , 09:58 , door Gastauteur

Deze bijdrage is van Thierry Baudet en verscheen op zaterdag 4 juni in NRC Handelblad. Lees het weerwoord van politicologen Tom van der Meer en Sarah de Lange hier.

Alle belangrijke politieke posities in Nederland worden bekleed door partijleden die zich populair hebben gemaakt bij de partijtop. Alle ministers, burgemeesters, Eerste Kamerleden, commissarissen der koningin, prominente gemeenteraadsleden en kandidaten voor internationale baantjes zijn partijpolitici. Zij danken hun positie niet primair aan objectieve deskundigheid of aan een electoraat. Zij danken hun positie aan het handjevol mensen rond de leider van hun partij.

Nooit worden mensen benoemd die geen partijlid zijn. Nooit worden mensen benoemd die zich binnen de partij hebben geprofileerd als buitenstaander. Bijna alle ‘gekozen’ politici – Kamerleden, gemeenteraadsleden, leden van de Provinciale Staten – worden door helemaal niemand gekozen. Zij verwerven hun positie op de slippen van de lijsttrekker of de partijtop. Aan hen wordt vervolgens, vanzelfsprekend, loyaliteit verwacht. Het is nauwelijks een overdrijving om te stellen dat de Tweede Kamer geen 150 onafhankelijke leden telt, maar slechts zoveel leden als er fractievoorzitters zijn. De rest van de Kamer doet allerlei onderzoekswerk, onderhoudt contacten met de achterban en vangt soms de klappen op van impopulaire maatregelen, maar een zelfstandige stem hebben ze niet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Dit blog gaat echt niet over jou

10 juni 2011 , 14:14 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is geschreven door Christian van ’t Hof van het Rathenau Instituut en is ook daar te lezen.

Laatst kreeg ik een e-mail van een vriendin van me. Erboven stond: “Help!”. Ze kwam via Google op een blog met haar naam erboven en een heel persoonlijk verhaal over een abortus. Nu heeft ze een vrij bijzondere naam, dus alle andere resultaten gingen wel over haar. Iedereen die haar zou Googlen, zou dus denken dat het abortusverhaal van haar was. Ze vermoedde dat iemand met haar naam aan de haal was gegaan, want een maand eerder was ook al haar e-mail account gehacked. Om te kijken wie hier achter zat, klikte ze op de site. Al snel gingen er allerlei alarmbellen af dat dit malware was.

Ze raakte in paniek en wilde er wat aan doen. “Hoe kan ik ervoor zorgen dat deze site zo snel mogelijk uit de lucht gaat? Ik heb geen idee waar ik moet beginnen…”, schreef ze in haar mail. Ik belde haar op en probeerde haar gerust te stellen. Voor echt kwalijke dingen op het internet is er zoiets is als een “notice and take down” procedure. Echter, toen ik zelf zocht op haar naam, kwam de gewraakte blog niet naar boven….

Toch zou de site volgens haar ook op computers van anderen wel te zien zijn… Vreemd. Gelukkig had ze nog snel een screenshot gemaakt en mij toegemaild. Het was inderdaad geen verhaal waar je je naam boven wil hebben. Vervolgens bleek ook een ander vriendin van haar ineens een blog te hebben, over dat ze ziek en depressief was.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weiner: de fasologie van een schandaal

8 juni 2011 , 19:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van Sebastiaan van der Lubben. Het stuk staat ook op zijn eigen blog.

Anthony Weiner (46), Congreslid voor het 9e district van New York, heeft een foto van zijn erectie in onderbroek met 50.000 volgers gedeeld. Je zou het een moedige poging kunnen noemen om seksuele taboes in Amerika te doorbreken. Feit is dat de erectie niet voor het publiek, maar een select gezelschap was bedoeld. Weiner maakte de foto, drukte op verzenden, kreeg de schrik van zijn leven, verwijderde de foto allengs en begon toen te liegen. Pas toen, bij de leugen, is het schandaal in alle hevigheid losgebarsten.

Weiners verweer, ‘mijn account is gehackt’, smolt al snel als sneeuw voor de zon. In de schandalogie (de leer van (politieke) schandalen) wordt dat een tweede orde probleem genoemd. Een schandaal doorloopt namelijk fasen: de vaststelling van het feit en de eerste reactie (eerste fase), het vervolgonderzoek en de confrontatie met de uitkomst daarvan (tweede fase). Een schandaal kan in de eerste fase blijven ‘steken’. In casus Weiner zou hij er met een bekentenis van af kunnen komen. ‘Ja, ik fotografeer graag mijn erectie en deel die foto met een selecte groep dames.’ Weiner verkoos een leugen en toen die niet bleek te kloppen, had hij plots twee problemen: niet alleen een vreemde hobby, hij was ook nog eens onbetrouwbaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nagel slaat de plank mis?

6 juni 2011 , 11:00 , door Gastauteur

Een gastbijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.

De ‘deal’ tussen de partij 50Plus van Jan Nagel en de Onafhankelijke Senaatsfractie, die beide partijen 1 zetel in de Eerste Kamer opleverde, heeft veel stof doen opwaaien. De feiten zijn bekend: de OSF, een koepel van samenwerkende provinciale politieke partijen, beschikte over onvoldoende vertegenwoordigers in de staten om haar zetel in de Eerste Kamer te behouden. 50Plus schoot daarop te hulp: de partij beschikte over voldoende vertegenwoordigers in de staten voor 1 zetel in de Senaat maar maakte eigenlijk geen kans op een restzetel. 50Plus stelde daarom voor haar overtollige stemmen aan de OSF te geven. Daar eiste de club van Nagel wel wat voor terug. De gedoodverfde OSF-lijsttrekker Henk ten Hoeve werd naar plaats 2 verbannen, en de nummer 2 van 50Plus ging de lijst van de OSF trekken. Deze Kees de Lange werd vervolgens verkozen. Hoewel er nu twee aparte fracties in de Senaat komen – een van 50Plus en een van de OSF – blijft De Lange verbonden aan 50Plus en ligt een nauwe samenwerking tussen hem en Nagel voor de hand.

De kritiek op de genoemde deal was als gezegd niet van de lucht. De lijsttrekker van de Partij voor het Noorden zag de samenwerking niet zitten en ging als eenmansfractie verder. Het Zeeuwse statenlid Johan Robesin was vanwege zijn afkeer van Nagel zelfs welkom in het Torentje en kwam na een gesprekje met Mark en Geert tot de conclusie dat het beter was geen OSF te stemmen. Zijn stem ging naar de VVD, waarop een VVD’er in de staten op de PVV stemde. En dan was er ook nog – voor het laatst – Egbert Schuurman, fractievoorzitter van de ChristenUnie in de Eerste Kamer, die als scheidend Senaatsnestor vorige week een toespraak namens de andere vertrekkende leden mocht houden:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoffelijkheid

4 juni 2011 , 00:01 , door Gastauteur

Met enige regelmaat krijgen we bij Sargasso gastbijdragen toegestuurd. Af en toe plaatsen we die. Deze wilden we jullie niet onthouden. Hij komt van Kees van Oosten.

Andrée van Es, in de 80’er jaren voorvrouw van de PSP en GroenLinks, daarna opgeklommen tot directeur-generaal bij Binnenlandse Zaken en nu wethouder in Amsterdam voor burgerschap en diversiteit, breekt een lans voor hoffelijkheid. “Geen burgerschap zonder hoffelijkheid” heet het in de brief die zij daar 12 mei 2011 over schreef aan de gemeenteraad. “Welkom in het conservatieve kamp!” juicht Bart Jan Spruyt van de conservatieve Edmund Burke stichting. “Goed idee, Andrée!” twittert Ineke van Gent, Tweede Kamerlid van GroenLinks. Dus heb ik de brief van Van Es van 13 kantjes van internet geplukt en bestudeerd.

Waar het Van Es eigenlijk om gaat, is “verbondenheid versterken en verruwing tegen gaan”. Dat moet dan gebeuren door de gemeenschappelijke basis te versterken van mensen met een verschillende achtergrond, bevorderen dat iedereen mee kan doen en verantwoordelijkheid kan nemen voor zichzelf en voor zijn omgeving, zorgen dat minder mensen zich onveilig voelen door het gedrag van anderen, een betere samenwerking tussen burgers en overheid en het versterken van grootstedelijke competenties. Wat het in zo’n brief natuurlijk goed doet, is een citaat van de Amerikaanse filosoof John Rawls. Volgens de liberale Rawls brengt het ideaal van burgerschap de morele plicht van hoffelijkheid met zich mee.

Het meest bekend is John Rawls van zijn Theory of Justice (1972). Daar had Van Es beter uit kunnen citeren. Volgens Rawls hoeft sociale en economische ongelijkheid niet onrechtvaardig te zijn, als daardoor ondernemerszin en inventiviteit wordt aangemoedigd, waar iedereen van profiteert. Maar die ongelijkheid mag er niet op uitdraaien dat mensen zich ten koste van anderen verrijken en helemaal niet ten koste van de armsten. Dat een rechtvaardige samenleving, waarin de sterksten zich niet verrijken ten koste van de ongefortuneerden, de basisvoorwaarde is voor een vreedzame en hoffelijke samenleving, is een opvatting die je in de brief van Van Es tevergeefs zult zoeken. Woorden als ongelijkheid, gerechtigheid, rechtvaardigheid komen in de brief niet voor. PSP’ers en GroenLinksers van het eerste uur, Bram van der Lek, Marcus Bakker, Andrée van Es, ze zouden er geen goed woord voor over hebben.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

1989: einde van de Analoge Geschiedenis

3 juni 2011 , 14:02 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is geschreven door Sebastiaan van der Lubben en is te lezen op zijn blog en op Publiekrecht & Politiek.

1989: Val van de Muur en het einde van de Analoge Geschiedenis. Het is wachten op de digitale opvolger – die woedt namelijk al, onzichtbaar, maar steeds merkbaarder. Uiteraard op internet.

Niet vrijheid, maar digitale dictatuur regeert in de wereld. Dat concluderen Frederik Erixon en Hosuk Lee-Makiyama in hun paper Digital Authoritarianism. Human Rights, Geopolitics and Commerce. Ondanks alle halleluja-verhalen over de bevrijdende werking van internet zijn miljoenen mensen verstoken van zowel fysieke als informatieve toegang tot internet. Gebruikers hebben geen telefoonverbinding of ‘kastje’ noch de mogelijkheid om te grasduinen in studies, boeken of sociale netwerken.

Dat gaat binnen afzienbare tijd ook niet gebeuren. Want na een korte voorsprong van de dissident 2.0 (de online activist die menig dictator het nakijken gaf) zijn steeds meer autoritaire regimes steeds beter geworden in het steeds meer reguleren van de toegang tot het wereldwijde web. De zwaardmacht tolereert geen dissidenten en slaat keihard – heel 1.0 zo u wilt – terug. Meer staten investeren in nieuwe technologie om te monitoren, op te sporen, te beïnvloeden en soms zelfs nogal plat de stekker eruit te trekken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Prikkelen

31 mei 2011 , 20:00 , door Gastauteur

Bijdrage van Karin Spaink. Overgenomen van haar site. Eerder verschenen bij het Parool.

Het kabinet wil de bijstand, de Wajong en de sociale werkplaatsen bijeenvegen, met als uitgangspunt dat arbeidsgehandicapten zoveel mogelijk op de reguliere arbeidsmarkt aan de slag moeten. Tegelijkertijd wordt alle hulp aan arbeidsgehandicapten bij het zoeken naar een baan, of ondersteuning teneinde hun werk te kunnen houden, radicaal wegbezuinigd: in totaal moet met de nieuwe regeling met twee miljard euro minder worden uitgevoerd.

Zulk beleid gaat ervan uit dat arbeidsgehandicapten niet genoeg hun best doen. Wanneer we ze financieel nu maar voldoende ‘prikkelen’, komt alles goed: we maken thuis blijven zitten gewoon minder aantrekkelijk. De markt zal vervolgens automatisch haar nobele ding doen: door de vergrijzing stijgt de behoefte aan arbeidskrachten in de komende jaren, et voilà: ineens plaats zat voor al die gepast geprikkelde gehandicapten!

Wat het kabinet vergeet, is dat alle werkgevers meer willen produceren met minder mensen. Overal stijgt de werkdruk: ook gezonde mensen hebben daar flink last van. Hoe mensen met een arbeidshandicap zich moeten verhouden tot die toenemende werkdruk? Uh… daarover heeft het kabinet niet nagedacht.

De suggestie is voorts dat mensen met makke liefst op hun luie reet zitten. Dat gaat volkomen voorbij aan de moeite die duizenden gehandicapten zich getroosten om een opleiding te volgen en daarna werk te vinden. Maar ze krijgen afwijzing na afwijzing. Er is haast geen baas te bekennen die ze hebben wil.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nieuwe president DNB is bekwame man op verkeerde post

30 mei 2011 , 08:00 , door Gastauteur

Een bijdrage van Eelke de Jong, econoom aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Het stuk is overgenomen van Me Judice

Bij mijn weten is na de Tweede Wereldoorlog nog nooit zo een openlijk debat gevoerd rond de benoeming van de president van De Nederlandsche Bank (DNB) als deze keer. Uiteindelijk is tot ieders verrassing, Klaas Knot uit de bus gekomen. Hij bleek de ideale compromiskandidaat. De pers is over het algemeen lovend. Door veel politici en bestuurders is minister De Jager geloofd voor zijn niet-politieke keuze en voor het feit dat hij mede hiermee een nieuwe generatie bestuurders aan de macht brengt: de veertigers.

In dit artikel zal ik beweren dat ik de lof voor deze keuze niet onderschrijf en dat deze keuze de internationale positie van Nederland nodeloos verzwakt. Dit neemt niet weg dat, voor zover ik het heb kunnen waarnemen, Klaas Knot een goede econoom en bestuurder is. Maar hij is de bekwame man op de verkeerde post. Bovendien is in het hele proces het team verzwakt dat de belangen van Nederland goed kan vertegenwoordigen en verdedigen.

Wortel van het probleem
Laten we bij het begin beginnen. Wat is er aan de hand? De laatste jaren is duidelijk geworden dat het toezicht op de banken door DNB niet heeft kunnen voorkomen dat Nederlandse banken: steun nodig hadden (o.a. ING), moesten worden genationaliseerd (ABN-AMRO) en failliet zijn gegaan (DSB). Volgens de politiek had het toezicht beter gekund en moet de cultuur bij DNB om. Of dit de juiste en de enige conclusie zou moeten zijn, laat ik hier rusten. Al denk ik dat politici ook wel wat kritischer naar zichzelf kunnen kijken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Nederniet, de pas

29 mei 2011 , 21:22 , door Gastauteur

Met enige regelmaat plaatsen wij gastbijdragen. Dit maal een van Sopje, vooral omdat het goed is voor de actuele discussie.

Laten we wel wezen. Blowen is niet erg gezond. En omdat wiet telen verboden is, maar verkoop niet, komt er.. de wietpas. Dan weten we precies wie er geen bezwaar heeft tegen softdrugs en semi-illegale praktijken. Bovendien worden de toeristen niet meer zo ‘love & peace man’. En minderjarige scholieren kunnen niet stiekem wiet kopen bij de coffeeshop. Al rept niemand hierover, de wietpas staat er ogenschijnlijk los van. Echter weet iedereen wel dat leeftijdscontrole vaak achterwege blijft.

De wietpas is bedoeld om criminaliteit rond de coffeeshops te reguleren. Maar de criminelen die wiet telen of verkopen aan coffeeshops kan je niet oppakken met een consumentenpas. Dus wat hier rechtswege illegaal is en een wezenlijk onderdeel is van de branche, blijft ongedeerd.

Waarom komen er zoveel toeristen hier? Oh ja, vanwege de wiet. En juist zij mogen het niet meer kopen. Dus er komen op den duur minder toeristen naar ons Walhalla. Bovendien staat het Damrak straks vol met illegale wiet verkopers.

Zoals ik aangaf wordt over minderjarigen niet gerept. Dat is vreemd, want de tweede kamer doet er alles aan om het de jongeren lastig te maken. Het minimum van 350 meter afstand tussen coffeeshop en school bijvoorbeeld. Echter de doorvoering bleek niet direct volledig haalbaar. Er zijn veel coffeeshops gesloten de afgelopen jaren in een straal van 250 meter van scholen. Maar de rest van het plan staat momenteel in de koelkast. De wietpas maakt eigenlijk de afstandsregel overbodig, dus hoeven de overige coffeeshops (nog) niet te verhuizen.