Overzicht

Gastauteur

2.327 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Tom Bojarczuk (cc)

‘Terughacken’ politie maakt meer kapot dan lief is

, door

OPINIE - Het nieuwe plan van minister Opstelten om de politie terug te laten hacken is onzalig, meent computerveiligheidsdeskundige Jaap-Henk Hoepman.

Maandag verzond minister Opstelten van Veiligheid en Justitie een brief aan de Tweede Kamer over zijns inziens noodzakelijke nieuwe strafrechtelijke opsporingsbevoegdheden op het Internet. Een belangrijk onderdeel daarvan is de mogelijkheid om ‘terug te hacken’ in de strijd tegen cybercrime. De politie moet kunnen inbreken op computers in binnen- en buitenland, om (spionage) software te installeren, gegevens te doorzoeken, ontoegankelijk te maken of te verwijderen. De Tweede Kamer heeft inmiddels laten weten dit plan te ondersteunen. Is dit verstandig?

De minister constateert dat traditionele opsporings- en handhavingsmethoden minder toereikend worden tegen zaken als botnets en verspreiders van kinderporno. Cybercriminelen gebruiken encryptie voor het versleutelen van hun communicatie. Bovendien gebruiken ze systemen als Tor om communicatiepaden te verbergen. Daardoor is het vaak lastig om te bepalen in welk land een bepaalde computer zich bevind. Het is dan onduidelijk aan welk land een vraag om rechtshulp moet worden gestuurd. De criminelen blijven zo buiten schot.

Dat is een beetje eenzijdige voorstelling van de werkelijkheid.

Natuurlijk heeft de politie last van de steeds geavanceerdere technieken die criminelen (maar ook gewone burgers) gebruiken om zichzelf te beschermen. Maar daarnaast gebruikt de politie zelf ook verregaande technieken die haar slagkracht behoorlijk hebben vergroot. Denk aan de bewaarplicht, het opvragen van verkeers- en locatiegegevens (waar encryptie niet volledig tegen beschermd), het surveilleren op sociale media, en systemen als het Internet Recherche Netwerk (IRN) waarmee rechercheurs anoniem op het Internet hun onderzoek kunnen doen (en waarvoor de trainingen door commerciëlepartijen gegeven worden).

Foto: Gerard Stolk (cc)

Rot op met je ‘Dank je wel Albert Heijn’

, door

OPINIE - Waarin gastschrijver Ties Joosten zich groen en geel ergert aan gratis weg-geef-acties op Facebook.

Het is weer eens zover. Het mij totaal onbekende Giftsandcardss.com beweert via een Facebook-applicatie dat de Albert Heijn boodschappenbonnen ter waarde van duizend euro weggeeft. Het enige dat de Facebooker ervoor hoeft te doen is “Dank je wel Albert Heijn” posten. Daarnaast moet je de applicatie natuurlijk toestemming geven om je persoonlijke gegevens te bekijken en op te slaan. Ondanks een gigantische taalfout in de ondertitel van de applicatie (“Albert Heijn geeft bonus vouchers verjaardag te vieren”) stroomt mijn timeline vol met vrienden die de grootgrutter een bedankje sturen.

Ik vind het meer dan ergerlijk. Een belangrijke oorzaak van de huidige economische en ecologische crises ligt er volgens mij in besloten dat consumenten de intrinsieke waarde van producten niet langer begrijpen. Zij staan te ver van het productieproces van een biefstukje of een iPhone af, waardoor zij de tijd en energie die hierin zijn gestoken niet langer bevatten.

Helaas doen bedrijven maar weinig hun best om deze intrinsieke waarde naar hun klanten te communiceren. Op ieder pak melk staat een lachende graskoe en eieren komen louter van vrolijk scharrelende kippen. In de supermarkt worden producten nog altijd op een eendimensionale wijze aangeprijsd: alleen de veronderstelde kwaliteit (‘nu nóg lekkerder!’) en goedkope prijs (‘laagste-prijs-garantie!’) worden aangeprezen, terwijl ze de tijd, energie, kennis, passie en enthousiasme die ze in hun producten steken onvermeld laten. McDonalds weigert zelfs zijn klanten te vertellen dat het enkel vis met het MSC-keurmerk verwerkt, omdat zij de McFish anders wellicht als te duur ervaren.

Foto: Harjit Saggu (cc)

Curaçaose toestanden

, door

ACHTERGROND - De Curaçaose kabinetscrisis had wel wat gemeen met de Nederlandse. Toch zal een crisis zoals die in Curacao hier niet snel voorkomen, betoogt Wytze van der Woude, docent Staatsrecht aan de Universiteit Maastricht.

Volgens Sietse Fritsma (PVV) toont de kabinetscrisis op Curaçao aan dat alle tijd, geld en moeite die Nederland aan Curaçao besteedt, verspilde moeite is. Een dergelijke reactie is kortzichtig: ook ons eigen Nederlandse Staatsrecht biedt nauwelijks enige waarborgen tegen situaties als op Curaçao.

When it rains, it pours. De stabiliteit van het Curaçaose kabinet was vanwege aanhoudende beschuldigingen van corruptie al verzwakt toen de regering van het Koninkrijk der Nederlanden op 13 juli jongstleden een zogeheten ‘aanwijzing’ gaf aan Curaçao. Curaçao moest de begroting van 2012 op orde krijgen en werd daartoe verplicht een aantal harde maatregelen te treffen. Daarbij werd inhoudelijke bemoeienis door Nederland niet geschuwd. Zo zou een lening voor de bouw van een nieuw ziekenhuis pas worden goedgekeurd als Curaçao een hervorming van de gezondheidszorg zou effectueren.

Ter vergelijking met Nederland: toen wij van de Europese Commissie te horen kregen dat de begroting voor 2013 toch echt binnen de 3%-norm moest blijven, was ook hier de vraag ‘waar Brussel zich eigenlijk mee bemoeide’ niet van de lucht. Zoals ook de Brusselse vingerwijzing in Nederland tot een kabinetscrisis leidde, zou het Nederlandse politici niet moeten verbazen dat in Curaçao iets soortgelijks gebeurde. Evenals in Nederland steunde de Curaçaose regeringscoalitie op een meerderheid van één zetel. Toen een tweetal leden van coalitiepartijen hun partij de rug toekeerden, viel het kabinet.

Foto: Benny Lin (cc)

Over waardig sterven en een onthutsende wet

, door

COLUMN - Waarin gastredacteur Michel van Baal een eerbetoon brengt aan zijn vader, die hem liet zien hoe je waardig kunt sterven als het echt niet meer gaat. En waarin hij een aanklacht tegen de hypocrisie van de huidige euthanasiewet formuleert.

Mijn vader is twee jaar geleden, op 23 augustus 2010, op een indrukwekkende manier doodgegaan. De herinnering aan die bijzondere dag koester ik, samen met het gemis en het verdriet. Dankzij onze liberale euthanasiewetgeving heeft mijn vader zelf voor dat moment mogen kiezen en daarvoor ben ik dankbaar. Tegelijkertijd ben ik nog steeds onthutst over de manier waarop euthanasie in die wet een misdrijf is en wat dat voor huisarts en familie betekent als je het van nabij meemaakt.

We krijgen waarschijnlijk een nieuw ‘paars’ kabinet. Ik hoop dat de politici dat moment gebruiken om er een wet van te maken die niet alleen zorgvuldig, maar ook respectvol is voor nabestaanden en betrokken medici.

Imposant

Mijn vader was een imposante man. Met zijn 1.92 m, brede postuur, stevige buik en forse baard was het iemand die redelijk onbekommerd door een donker steegje kon kuieren. Hij doceerde Nederlands op een school voor moeilijke opvoedgevallen en zijn sterkste wapen was zijn zware bas. Ik weet nog goed hoe hij me, toen ik rond de twintig was, een keer het zwijgen oplegde in een verhitte discussie over niks. Alleen maar met een simpele stemverheffing. Toch was dat imposante vooral uiterlijk vertoon, want het was een zachtaardige man. Mijn vader was heel goed met taal, had een geraffineerd gevoel voor humor en hij kon bijzonder eigenwijs en koppig zijn.

Foto: Scott Beale (cc)

The VP Debate: Paul Ryan Shrugged

, door

COLUMN - Hoe kijken Amerikanen in Nederland naar de presidentsverkiezingen aldaar? De komieken van Boom Chicago in Amsterdam werpen hun licht op Obama, Romney en alles daaromheen in een serie gastblogs. Vandaag in aflevering 1: Paul Ryan, zijn liefde voor Ayn Rand en de Tea Party.

The Vice Presidential candidates had their debate last night, but let’s face it: who cared?  We know all we need to know: Biden is a charismatic, straight-talking leader with a mostly unearned reputation for being a bare-chested mix of Nicolas Cage, Hulk Hogan and a bottle of tequila.  Paul Ryan is a small town boy, fitness nut and liar with a reputation for being a wholesome policy genius, but his numbers never seem to add up.  Plus, Ryan is a devotee of Ayn Rand, the author of Atlas Shrugged.

Have you read Atlas Shrugged?  Me neither; life’s too short for 1,200 pages about how the government is evil, job creators would flourish if only they weren’t hampered by moochers, and that everything your parents taught you about how the strong should defend the weak is bull.  But you know who has read it?  All of Paul Ryan’s staffers; it’s required reading for them.  So when Ryan got the nod as VP pick, I went ahead and read the Cliffs Notes.  If Ayn Rand wrote Spiderman, his Uncle Ben would tell young Peter Parker, “With great power comes great profit.”  What about “great responsibility,” Uncle? What about the needy?  “We don’t want to turn the safety net into a hammock that lulls able-bodied people into lives of dependency and complacency.”

Foto: Vincent Lyon-Dalberg-Acton (cc)

Groene borstklopperij

, door

COLUMN - Op de Dag van de Duurzaamheid (afgelopen dinsdag) presenteerde dagblad Trouw de nieuwe Duurzame Top 100. Honderd duurzame Nederlanders worden gefeliciteerd met hun plek op deze nieuwe lijst. Goed voorbeeld doet goed volgen, is de gedachte. Maar wat ongezouten kritiek op deze groene borstklopperij kan geen kwaad, betoogt Henri Bontenbal.

Scherp geformuleerd: de Duurzame Top 100 bestaat opnieuw uit een groot aantal ‘groene goeroes’. Een soort groene BN’ers die bij elke groene conferentie hun kunstje mogen opvoeren en in elk groen tijdschrift dezelfde grijze plaat mogen afdraaien. Deze GBN’ers staan inmiddels zo vaak op het podium van congressen over duurzaamheid dat ze nauwelijks tijd over kunnen hebben om echt aan het werk te zijn. Zij maken van de nood een deugd en noemen hun optredens ‘ook werk’, maar vergeten daarbij dat het publiek dat deze congressen bezoekt vaak allang overtuigd is van de groene boodschap en dezelfde groene congressen bezoekt.

Daarnaast is het niet moeilijk een boegbeeld van duurzaamheid te zijn als je – al dan niet aan het infuus van de overheid of andere geldschieters – de baas bent van een bedrijf, adviesbureau, ngo of stichting die duurzaamheid tot core business heeft gemaakt. Behoort duurzaamheid in die gevallen niet tot het ‘normale’ werk, waarvoor een groen lintje niet nodig is?

Foto: copyright ok. Gecheckt 06-09-2022

Lachend en gelukkig de crisis uit

, door

OPINIE - De huidige crisis kan wellicht een positieve wending teweeg brengen. Ze kan ons de ogen openen voor de schadelijke kanten van extreme vormen van het vrijemarktdenken en het individualisme, zo betoogt sociologe Halleh Ghorashi.

Dankzij de crisis moeten én kunnen we ingeroeste patronen ter discussie stellen. Dit keer niet als abstracte waarschuwing van een denker als Foucault. Hij stelde al veel eerder dat het absolute geloof in rationaliteit en het beheersbaarheidsideaal de houdbaarheidsdatum bereikt hadden. Inmiddels hebben wij aan de lijve ondervonden wat de onbedoelde gevolgen van onze eigen daden zijn en raakt de onvermoeibare uitbuitingskracht van een doorgeslagen financieel systeem de meeste mensen akelig concreet in hun dagelijkse leven.

Je staat er alleen voor

Twee ontwikkelingen die onze laatmoderne tijd kenmerken, vormen de context van de financiële crisis. Ten eerste het extreme individualisme: de strijd voor autonomie en de bevrijding van natuurlijke machten en collectieve invloeden is zover doorgevoerd dat de balans tussen het individuele en het gemeenschappelijke verstoord is. Een groeiend eigenbelang heeft de relationele kant die het fundament van elke gemeenschap vormt gemarginaliseerd. Mensen zijn daardoor niet meer in staat om hun eigen belang te relateren aan de grotere verbanden waar ze onderdeel van zijn. Dit vormt de belangrijkste voedingsbodem voor de ontwikkeling van de extreme vleugels van het neoliberalisme. Het heeft ook tot gevolg dat individuen geen beroep kunnen doen op de gemeenschap als ze haar nodig hebben. Want de prijs voor de heersende gedachte dat individuen absoluut vrij zijn in hun keuzes, is dat iedereen ook eindverantwoordelijk is voor de eigen daden.

Foto: Odysseas Gp (cc)

Het demonstratierecht onder druk

, door

OPINIE - Hoe harder de bezuinigingen, hoe meer het demonstratierecht in sommige Europese landen onder druk komt te staan. Een gevaarlijke ontwikkeling, meent Kees Hudig, schrijver bij globalinfo.

Bij het bezoek van Merkel gisteren aan Athene werd een noodverordening van stal gehaald om in een flink deel van de stad alle demonstraties en bijeenkomsten verboden te verklaren. Zo’n verordening is sinds de militaire dictatuur (1967-1974) niet afgekondigd. Nu zijn die Griekse demonstranten wel heel agressief, zult u misschien denken. Helaas is dergelijke dikhout-repressie de trend in Europa aan het worden. Eenzelfde totaalverbod, maar dan voor wel drie dagen, werd in mei in Frankfurt afgevaardigd toen demonstranten openlijk aangekondigd hadden de Europese Centrale Bank te willen gaan blokkeren.

Er lijkt een verontrustende schaarbeweging ingezet te zijn. Het nationale economische beleid raakt in veel landen steeds verder buiten de normale parlementaire controle. Beslissingen over bezuinigingen in Spanje of Italië zijn niet het resultaat van politieke debatten, maar worden opgelegd door de financiële markten en rating agencies. Ongekozen technocraten vervangen regeringsleiders, en de nieuwe Europese regels zitten vol automatic austerity. Geen wonder dus dat mensen massaal andere vormen van actie en protest gaan kiezen dan de parlementaire weg. Maar dan komen ze van een koude kermis thuis en wacht ze taferelen waarvan ze gedacht hadden dat die bij de dictaturen van het verleden hoorden…

Foto: John Catbagan (cc)

God houdt nu eenmaal van de Verenigde Staten, terecht

, door

COLUMN - Amerika is gewoon een geweldig land, meent de herintredende Sargassoblogger rc. In zijn nieuwe rubriek Notes from New Netherlands zal hij zijn liefde en ergenissen bezingen. Vandaag het eerste deel: waarom we allemaal intens van de Verenigde Staten moeten houden.

Met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in het zicht, verbaast mij steeds weer de obsessie van de Nederlandse media met Amerika. Verkiezingen in Duitsland, Frankrijk of Rusland, worden nauwelijks dieper besproken dan wat er van de telex van het ANP rolt, maar over de Amerikaanse verkiezingen hoor je uit en ter na de ene na de andere deskundige zijn anekdotisch mening uit de doeken doen op radio, tv en in de krant. Waarom in godsnaam?
De Amerikaan kent zonder blikken en blozen het antwoord wel: cause America is thé greatest country in thé world. De bewondering voor Amerika, hoewel die niet graag volmondig wordt toegegeven in Nederland of Europa, komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Ondanks tientallen jaren van linkse doembeelden over Amerika tijdens en na de Koude Oorlog, en ondanks dat je doorgaans alleen maar de doorsnee massacultuur uit Amerika (betaalbare, zo Nederlands zijn we dan weer wel) voor je kiezen krijgt. Waarom die enorme aandacht voor Amerika? Omdat Amerika  simpelweg een geweldig land is, en de Amerikaan een bewonderenswaardig mens.

Foto: Justin Bianchi (cc)

Bankier & co: herstel uw beroepseer

, door

OPINIE - Hoe herstel je het vertrouwen in de beroepsgroepen die de laatste tijd onder vuur liggen? De grootste stap moeten bankiers & co zelf maken: laat ze hun beroepseer weer hoog houden, stelt  Timor El-Dardiry van denktank Politiek Ensemble. 

Voor bankiers, medisch specialisten, of bestuurders van woningcorporaties en onderwijsinstellingen is het geen prettige tijd om ’s ochtends de krant open te slaan. Elk van deze beroepsgroepen is de afgelopen jaren publiekelijk onder vuur komen te liggen. Soms is de maatschappelijke onvrede terug te voeren op aantoonbaar wanbeleid, zoals bij de corporatie Vestia en de onderwijsinstelling Amarantis. Andere keren overheerst de indruk dat te veel wordt verdiend in een sector die de samenleving toch al veel geld is gaan kosten, zoals de financiële wereld en de zorg.

Voor hardwerkende mensen in deze sectoren is het af en toe even slikken. Een specialist in opleiding beklaagde zich afgelopen juni in NRC Handelsblad bijvoorbeeld over ‘de publieke opinie over ‘de specialist’, de grote graaier, die blijkbaar liever geld wil verdienen dan mensen helpen en genezen… De opinie verandert pas als men zelf op de stoel van de patiënt heeft gezeten.’

Au.

Sinds een paar jaar wordt de elite van professionals die voor een gedeelte de maatschappij moet dienen, de ‘semipublieke kaste’, steeds meer gewantrouwd. Het aanzien en het respect dat deze beroepsgroepen in het verleden bijna vanzelfsprekend toekwam, zijn voor een belangrijk deel verdwenen. Het maatschappelijk ongenoegen gaat veel verder dan de woede om een paar excessen. Vooral sinds de kredietcrisis wordt betwijfeld of deze kaste überhaupt nog wel het algemeen belang in het oog heeft. Inmiddels wordt de bankier gezien als een parasitaire bonusopstrijker, de specialist als een cynische zakkenvuller en de woningbouwbestuurder als een amateuristische speculant.

Foto: crustmania (cc)

Ontwikkelingssamenwerking moet duurzaam zijn

, door

ANALYSE - Een minister van Internationale Samenwerking zou handelsbelangen en ontwikkelingssamenwerking goed kunnen laten samen gaan, schreef Jeroen van Gerven vorige week op Sargasso. Handel als speerpunt in OS-beleid is echter al lang de ingezette koers. Dat dit ten koste kan gaan van duurzame ontwikkeling, betoogt Suzanne Kröger. Geld dat bedoeld is voor armoedebestrijding, wordt gebruikt om de verduurzaming van multinationals te financieren.

In 2007 sloot toenmalig minister Koenders de Schokland-akkoorden met diverse publieke en private spelers. De traditionele hulprelaties moesten worden omgebogen; het bedrijfsleven kreeg een grotere rol om het bereiken van de millenniumdoelen dichterbij te brengen. Public Private Partnerships werden de manier om de soms wat verstofte OS-clubs te laten samenwerken met het efficiënt opererende bedrijfsleven. Een duidelijke win-win situatie, iedereen was laaiend enthousiast. Een lijn die nog steviger werd doorgezet door het eerste Kabinet-Rutte.

In deze periode werd ook het Initiatief Duurzame Handel (IDH) opgericht. Het doel: de internationale handel van grondstof tot eindproduct verduurzamen. Terwijl de grote ontwikkelingsorganisaties werden gekort, kreeg het IDH een ruim 20 miljoen euro per jaar om samen met multinationals als Akzo Nobel en Unilever de wereldwijde handelsketens groener te maken. ‘Dat draagt bij aan het wereldwijd bestrijden van armoede, bescherming van het milieu, en maakt duurzame handel tot norm’, valt te lezen op de IDH-website.

Foto: copyright ok. Gecheckt 08-11-2022

Ondenkbaar in Nederland, heel normaal in Nigeria

, door

DOCUMENTAIRE - Dagelijks wordt Herman Sier herinnerd aan de reis die hij een maand geleden maakte naar Nigeria. Niet door de naderende uitzending van de documentaire over die reis (“Hallo wereld, hier Olieramp”, vrijdagavond om 21:15 uur op Nederland 2), maar door de enorme verschillen tussen daar en hier waar hij elke dag tegenaan loopt.

Dat besef ik elke keer dat ik de wc doorspoel, met water dat zwaarder gecontroleerd is en een betere kwaliteit heeft dan bronwater in het restaurant of uit de winkel. Doet me telkens weer denken aan die moeder die we spraken bij die waterput bij het plaatsje K-dere in Nigeria. Ondanks de gore stank en smaak van het water uit die put, drinken zij en haar jonge kinderen daarvan.

Natuurlijk vermoedt ze dat het ongezond en gevaarlijk is, want ze heeft in haar omgeving steeds meer kinderen ziek zien worden. Maar ze moet wel, er is niets anders. Wij weten hóe ongezond en gevaarlijk het is: in een rapport van het milieubureau van de VN staat gedocumenteerd dat er tot 900 maal de norm aan benzeen in het drinkwater is aangetroffen.

Dat herinnert me aan een heel ander verschil: hoe anders gaan we hier om met vervuiling! Neem het olielek in Barendrecht, geconstateerd op 11 juli dit jaar. De NAM schreef het volgende in haar eigen nieuwsbrief:

Vorige Volgende