Overzicht

Gastauteur

2.333 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Karan Jain (cc)

Generaliseren over islam en christendom is zinloos

, door

OPINIE - Thierry Baudet pleit ervoor dat we durven generaliseren en ons niet blijven blindstaren op individuele gevolgen die afwijken van de algemene tendens.Volgens Bart Voorzanger gaat wetenschap zonder grondig oog voor details echter erg snel de mist in.

In NRC Handelsblad van 2 november 2012 signaleert Thierry Baudet drie wezenlijke verschillen tussen christendom en islam – drie verschillen die we alleen te zien krijgen als we durven generaliseren over die islam en ons niet blijven blindstaren op individuele gelovigen die afwijken van de algemene tendens. Over dat generaliseren zo meer. Eerst die drie verschillen maar eens.

Verschil 1: Koran versus Bijbel

De Koran is volgens de islam het woord van God zelf, terwijl het christelijke Nieuwe Testament geschreven is door mensen van vlees en bloed die hun eigen visie gaven. Dat verschil maakt herinterpretatie en relativering van de Koran onmogelijk. Aldus Baudet.

Deze visie op het Nieuwe Testament – en de resterende driekwart van de Bijbel – vind je veel bij moderne West-Europese christenen, maar even terug in de tijd en even verder over de grens vind je hem niet. Daar heette en heet de Bijbel het Woord van God en werd en wordt hij van kaft tot kaft als onveranderlijk en letterlijk waar beschouwd. Wie beseft dat de moderne West-Europese versie van het christendom nooit meer dan een voetnoot in de geschiedenis van deze religie zal vormen, en bereid is een béétje te generaliseren, moet wel concluderen dat Baudets eerste verschil fictie is.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Film over somber realisme

, door

VERSLAG - De Oostenrijkse regisseur en schrijver Michael Haneke levert met zijn nieuwe film “Amour” een bikkelhard en ongenaakbaar werk af, zo schrijft gastredacteur Maarten Middelkoop.

‘Die film is niet te harden,’ zo waarschuwde een vriend mij in 1997 voor “Funny Games” van een zekere Oostenrijkse regisseur Michael Haneke. Ik had toen al berichten gelezen dat bioscoopzalen vroegtijdig leeg liepen, omdat het sadisme in de film ondraaglijk was.

Ik keek de film met mijn handen om de armleuning geklemd. Eindelijk een film die je niet koud liet. Het idee erachter was simpel: twee tieners terroriseren een gezin op gruwelijke wijze. De kijker leeft mee met de slachtoffers. En Haneke speelt met de kijker als een kat met een muis: met uitgeslagen klauwen. Het explosieve realisme van de film maakte een diepe indruk op me.

Met zijn nieuwste film ‘Amour’ over ouderdom en liefde, zet Haneke zijn cinematografische zegetocht voort. In mei won de film al de Gouden Palm in Cannes, Hanekes tweede in amper drie jaar.

Michael Haneke kan wat mij betreft de godfather worden genoemd van de Europese filmwereld. Dat zijn films maar een fractie van de bezoekersaantallen trekken van Engelse blockbusters als ‘Skyfall’, doet niet ter zake. Een godfather word je immers door respect af te dwingen, niet door angstvallig te hengelen naar de gunsten van de verveelde kijker.

Foto: Evil Twin21401 (cc)

Over ijsberen, fabeltjes en blunders

, door

ANALYSE - In deze gastbijdrage geven Ir. Bart Strengers (PBL) en dr. Jan Wuite (IPCC) een reactie op een artikel over klimaatverandering dat verscheen in het Parool.

Met verbazing hebben we het artikel ‘De ijsbeer en andere fabeltjes’ gelezen (Rypke Zeilmaker, Parool, 22 oktober). Zeilmaker schetst daar de ‘vijf grootste blunders van zowel klimaatalarmisten als klimaatsceptici.’ Over dit onderwerp wordt zowel informatie als desinformatie rondgestrooid, maar Zeilmaker weet helaas het kaf niet van het koren te scheiden. Hij maakt zoveel fouten en slordigheden dat we er hier maar een paar kunnen bespreken. Overigens kunnen de exacte bronnen bij onderstaand betoog worden opgevraagd bij de ondertekenaars van dit artikel.

Volgens Zeilmaker heeft het IPCC voorspeld dat de opwarming in de eerste helft van deze eeuw ‘een kwart tot een halve graad per tien jaar’ zou zijn. Dat moet een eigen verzinsel zijn, bij het IPCC is die bewering niet te vinden. De klimaatmodellen van het IPCC uit 2007 ramen ‘waarschijnlijk’ 0,15 tot 0,30 graden wereldgemiddelde opwarming per decennium.
Zeilmaker’s bewering dat volgens het Britse Met Office ‘.. op land in de hele wereld tussen 1995 tot 2012 géén extra opwarming heeft plaatsgevonden’ is onjuist.
Alle belangrijke temperatuurreeksen (óók die van het Britse Met Office) laten over de periode 1995 – 2012 een opwarming op land van ongeveer 0,20 °C per tien jaar zien. De lezer wordt overigens in verwarring gebracht, doordat Zeilmaker soms over gemiddelde temperaturen boven land schrijft, soms over wereldgemiddelde temperaturen. Die laatste zijn iets lager, omdat de opwarming boven koele oceanen langzamer gaat dan boven land. Wereldgemiddeld, dus inclusief de koelere oceanen, gaat het om ongeveer 0,16 °C per tien jaar. De opwarming lijkt in de afgelopen jaren wat te zijn afgezwakt, maar er zijn verschillende studies die aangeven dat dit verklaarbaar is (factoren die daarin meespelen zijn onder andere het al vijftien jaar uitblijven van een sterke El Niño zoals in 1998 en een inactieve zon) en dat dat nog niet betekent dat de opwarming door broeikasgassen zou zijn gestopt.

Foto: Ted Percival (cc)

Amerikaanse feestdagen: eigen schuld dikke bult

, door

COLUMN - Amerika is gewoon een geweldig land, meent de herintredende Sargassoblogger rc. In zijn nieuwe rubriek Notes from New Netherlands zal hij zijn liefde en ergenissen bezingen. Vandaag het tweede deel: waarom Nederland eigenlijk schuldig is aan het idiote consumptieve karakter van Amerikaanse feestdagen.

De herfst in New York begint met de kleurvolle herfstgebladerte waarin de bossen van rood, geel tot groen glooien onder een helsblauwe lucht. De herfst kondigt ook het seizoen aan van de Amerikaanse feestdagen, Halloween, Thanksgiving en Kerstmis, terwijl de Atlantische orkanen zoals Sandy ons doen beseffen dat het leven kort is en de dood deel is van de cyclus van het leven.

Het is het jaargetij waarin de angst voor de dood weer tot uitdrukking komt in allerlei vormen zoals in Halloween, en pas met de geboorte van Christus en Nieuwjaarsviering weer plaats maakt voor een gevoel van hoop en leven. Angst en hoop, dood en nieuw leven: Freud noemde het al de twee elementaire drijfveren van de menselijke psyche, en misschien heeft de herfst daarom ook iets literairs en innemends.

Ontlading

In de Amerikaanse cultuur draait doorgaans alles om vernieuwing en innovatie, stilstand is achteruitgang, ‘you snooze, you lose’ zeggen ze hier. Men kijkt altijd vooruit. Dat geeft een mens hoop en energie, want morgen wordt alles beter, en achter de wolken schijnt de zon weer. Het is dan ook geen wonder dat Amerika een christelijke staat is, want Christus is de belichaming van een nieuwe lente, van wederopstanding, en dat er leven na de dood is. Amerikanen geloven heilig in die wederopstanding, maar in dat geloof kan natuurlijk alleen maar volhard worden door het wegdrukken van de angst en realiteit van de dood. Maar een keer per jaar, net als de burgerlijke zottigheid tijdens Carnaval, is er die ontlading. Met Halloween hangen er in heel Amerika spoken aan de bomen, worden huizen ondergespoten met kunstmatig spinnenweb, en staan er oranje gekerfde pompoenen met helsverlichte ogen en tanden op de deurtrap en in het raam van elk huis.

Foto: photosan0 (cc)

Loslippige Limburgers en een stukkie duiding

, door

ANALYSE - De raadsvergadering waarin Jos van Rey terugtrad als wethouder had maar vijf minuten hoeven duren. Waarom werd er dan toch een uur gedebatteerd? Mentko Nap, docent staatsrecht aan de Rijksuniversiteit Groningen, ontleedt de situatie.

In een inderhaast belegde gemeenteraadsvergadering heeft de Roermondse wethouder Van Rey afgelopen maandag 22 oktober bekend gemaakt per onmiddellijk terug te treden. Voor hem en de overige betrokkenen is het een persoonlijk drama, dat uiteindelijk zelfs tot de val van het college heeft geleid.

Voor staatsrechtbeoefenaren bevat deze kwestie enkele interessante open eindjes. Ik laat de terugtrekbeweging van de VVD even buiten beschouwing en beperk me tot de loslippige Limburgers.

Hoofdrolspelers in het drama

Wie zijn de hoofdrolspelers in deze tragedie? Allereerst is er wethouder Van Rey (VVD), die eerder als adviseur werd toegevoegd aan de Roermondse vertrouwenscommissie. Die commissie was belast met het opstellen van een voordracht voor de benoeming van een nieuwe burgemeester. Van Rey wordt er van beschuldigd geheime informatie te hebben doorgespeeld aan (ten minste) één van de sollicitanten. Dan is er het raadslid mevrouw Smitsmans (GroenLinks). Zij was lid van de vertrouwenscommissie en is maandagmiddag door rechercheurs van de rijksrecherche gehoord over haar ervaringen daarmee. Ten slotte de scheidend burgemeester Van Beers (CDA), die in 2007 benoemd werd als burgemeester van de fusiegemeente Roermond maar ook voordien al met de ketting op de borstkas liep.

Foto: Talk Radio News Service (cc)

Romney mocht niet met zwarten omgaan

, door

COLUMN - Hoe kijken Amerikanen in Nederland naar de presidentsverkiezingen aldaar? De komieken van Boom Chicago in Amsterdam werpen hun licht op Obama, Romney en alles daaromheen in een serie gastblogs. Vandaag in aflevering 2: Mitt Romney en zijn Mormoonse achtergrond.

Reading today’s news is tough for Obama supporters like me. Gallup polls have Romney ahead of Obama by two percentage points among likely voters.  Election Day is less than a month away and the idea of a Romney victory gives me the shivers.

So, I thought now is as good a time as any to bring up something about Mitt Romney that nobody is talking about; something that bothers me.

Mitt Romney is a Mormon.

Not just a Mormon, actually. He’s a Mormon Bishop. He baptized people. He hired priests. And, because he’s Mitt Romney, he probably fired them as well.

I don’t have anything against religion. I grew up in a religious family, and, to be honest, I rather enjoy going to church.

No, my beef isn’t with Religion. It’s with Mormons and their history with black people. Did you know that before 1978, Mormons weren’t supposed to “associate with black people”?

Foto: Tom Bojarczuk (cc)

‘Terughacken’ politie maakt meer kapot dan lief is

, door

OPINIE - Het nieuwe plan van minister Opstelten om de politie terug te laten hacken is onzalig, meent computerveiligheidsdeskundige Jaap-Henk Hoepman.

Maandag verzond minister Opstelten van Veiligheid en Justitie een brief aan de Tweede Kamer over zijns inziens noodzakelijke nieuwe strafrechtelijke opsporingsbevoegdheden op het Internet. Een belangrijk onderdeel daarvan is de mogelijkheid om ‘terug te hacken’ in de strijd tegen cybercrime. De politie moet kunnen inbreken op computers in binnen- en buitenland, om (spionage) software te installeren, gegevens te doorzoeken, ontoegankelijk te maken of te verwijderen. De Tweede Kamer heeft inmiddels laten weten dit plan te ondersteunen. Is dit verstandig?

De minister constateert dat traditionele opsporings- en handhavingsmethoden minder toereikend worden tegen zaken als botnets en verspreiders van kinderporno. Cybercriminelen gebruiken encryptie voor het versleutelen van hun communicatie. Bovendien gebruiken ze systemen als Tor om communicatiepaden te verbergen. Daardoor is het vaak lastig om te bepalen in welk land een bepaalde computer zich bevind. Het is dan onduidelijk aan welk land een vraag om rechtshulp moet worden gestuurd. De criminelen blijven zo buiten schot.

Dat is een beetje eenzijdige voorstelling van de werkelijkheid.

Natuurlijk heeft de politie last van de steeds geavanceerdere technieken die criminelen (maar ook gewone burgers) gebruiken om zichzelf te beschermen. Maar daarnaast gebruikt de politie zelf ook verregaande technieken die haar slagkracht behoorlijk hebben vergroot. Denk aan de bewaarplicht, het opvragen van verkeers- en locatiegegevens (waar encryptie niet volledig tegen beschermd), het surveilleren op sociale media, en systemen als het Internet Recherche Netwerk (IRN) waarmee rechercheurs anoniem op het Internet hun onderzoek kunnen doen (en waarvoor de trainingen door commerciëlepartijen gegeven worden).

Foto: Gerard Stolk (cc)

Rot op met je ‘Dank je wel Albert Heijn’

, door

OPINIE - Waarin gastschrijver Ties Joosten zich groen en geel ergert aan gratis weg-geef-acties op Facebook.

Het is weer eens zover. Het mij totaal onbekende Giftsandcardss.com beweert via een Facebook-applicatie dat de Albert Heijn boodschappenbonnen ter waarde van duizend euro weggeeft. Het enige dat de Facebooker ervoor hoeft te doen is “Dank je wel Albert Heijn” posten. Daarnaast moet je de applicatie natuurlijk toestemming geven om je persoonlijke gegevens te bekijken en op te slaan. Ondanks een gigantische taalfout in de ondertitel van de applicatie (“Albert Heijn geeft bonus vouchers verjaardag te vieren”) stroomt mijn timeline vol met vrienden die de grootgrutter een bedankje sturen.

Ik vind het meer dan ergerlijk. Een belangrijke oorzaak van de huidige economische en ecologische crises ligt er volgens mij in besloten dat consumenten de intrinsieke waarde van producten niet langer begrijpen. Zij staan te ver van het productieproces van een biefstukje of een iPhone af, waardoor zij de tijd en energie die hierin zijn gestoken niet langer bevatten.

Helaas doen bedrijven maar weinig hun best om deze intrinsieke waarde naar hun klanten te communiceren. Op ieder pak melk staat een lachende graskoe en eieren komen louter van vrolijk scharrelende kippen. In de supermarkt worden producten nog altijd op een eendimensionale wijze aangeprijsd: alleen de veronderstelde kwaliteit (‘nu nóg lekkerder!’) en goedkope prijs (‘laagste-prijs-garantie!’) worden aangeprezen, terwijl ze de tijd, energie, kennis, passie en enthousiasme die ze in hun producten steken onvermeld laten. McDonalds weigert zelfs zijn klanten te vertellen dat het enkel vis met het MSC-keurmerk verwerkt, omdat zij de McFish anders wellicht als te duur ervaren.

Foto: Harjit Saggu (cc)

Curaçaose toestanden

, door

ACHTERGROND - De Curaçaose kabinetscrisis had wel wat gemeen met de Nederlandse. Toch zal een crisis zoals die in Curacao hier niet snel voorkomen, betoogt Wytze van der Woude, docent Staatsrecht aan de Universiteit Maastricht.

Volgens Sietse Fritsma (PVV) toont de kabinetscrisis op Curaçao aan dat alle tijd, geld en moeite die Nederland aan Curaçao besteedt, verspilde moeite is. Een dergelijke reactie is kortzichtig: ook ons eigen Nederlandse Staatsrecht biedt nauwelijks enige waarborgen tegen situaties als op Curaçao.

When it rains, it pours. De stabiliteit van het Curaçaose kabinet was vanwege aanhoudende beschuldigingen van corruptie al verzwakt toen de regering van het Koninkrijk der Nederlanden op 13 juli jongstleden een zogeheten ‘aanwijzing’ gaf aan Curaçao. Curaçao moest de begroting van 2012 op orde krijgen en werd daartoe verplicht een aantal harde maatregelen te treffen. Daarbij werd inhoudelijke bemoeienis door Nederland niet geschuwd. Zo zou een lening voor de bouw van een nieuw ziekenhuis pas worden goedgekeurd als Curaçao een hervorming van de gezondheidszorg zou effectueren.

Ter vergelijking met Nederland: toen wij van de Europese Commissie te horen kregen dat de begroting voor 2013 toch echt binnen de 3%-norm moest blijven, was ook hier de vraag ‘waar Brussel zich eigenlijk mee bemoeide’ niet van de lucht. Zoals ook de Brusselse vingerwijzing in Nederland tot een kabinetscrisis leidde, zou het Nederlandse politici niet moeten verbazen dat in Curaçao iets soortgelijks gebeurde. Evenals in Nederland steunde de Curaçaose regeringscoalitie op een meerderheid van één zetel. Toen een tweetal leden van coalitiepartijen hun partij de rug toekeerden, viel het kabinet.

Foto: Benny Lin (cc)

Over waardig sterven en een onthutsende wet

, door

COLUMN - Waarin gastredacteur Michel van Baal een eerbetoon brengt aan zijn vader, die hem liet zien hoe je waardig kunt sterven als het echt niet meer gaat. En waarin hij een aanklacht tegen de hypocrisie van de huidige euthanasiewet formuleert.

Mijn vader is twee jaar geleden, op 23 augustus 2010, op een indrukwekkende manier doodgegaan. De herinnering aan die bijzondere dag koester ik, samen met het gemis en het verdriet. Dankzij onze liberale euthanasiewetgeving heeft mijn vader zelf voor dat moment mogen kiezen en daarvoor ben ik dankbaar. Tegelijkertijd ben ik nog steeds onthutst over de manier waarop euthanasie in die wet een misdrijf is en wat dat voor huisarts en familie betekent als je het van nabij meemaakt.

We krijgen waarschijnlijk een nieuw ‘paars’ kabinet. Ik hoop dat de politici dat moment gebruiken om er een wet van te maken die niet alleen zorgvuldig, maar ook respectvol is voor nabestaanden en betrokken medici.

Imposant

Mijn vader was een imposante man. Met zijn 1.92 m, brede postuur, stevige buik en forse baard was het iemand die redelijk onbekommerd door een donker steegje kon kuieren. Hij doceerde Nederlands op een school voor moeilijke opvoedgevallen en zijn sterkste wapen was zijn zware bas. Ik weet nog goed hoe hij me, toen ik rond de twintig was, een keer het zwijgen oplegde in een verhitte discussie over niks. Alleen maar met een simpele stemverheffing. Toch was dat imposante vooral uiterlijk vertoon, want het was een zachtaardige man. Mijn vader was heel goed met taal, had een geraffineerd gevoel voor humor en hij kon bijzonder eigenwijs en koppig zijn.

Foto: Scott Beale (cc)

The VP Debate: Paul Ryan Shrugged

, door

COLUMN - Hoe kijken Amerikanen in Nederland naar de presidentsverkiezingen aldaar? De komieken van Boom Chicago in Amsterdam werpen hun licht op Obama, Romney en alles daaromheen in een serie gastblogs. Vandaag in aflevering 1: Paul Ryan, zijn liefde voor Ayn Rand en de Tea Party.

The Vice Presidential candidates had their debate last night, but let’s face it: who cared?  We know all we need to know: Biden is a charismatic, straight-talking leader with a mostly unearned reputation for being a bare-chested mix of Nicolas Cage, Hulk Hogan and a bottle of tequila.  Paul Ryan is a small town boy, fitness nut and liar with a reputation for being a wholesome policy genius, but his numbers never seem to add up.  Plus, Ryan is a devotee of Ayn Rand, the author of Atlas Shrugged.

Have you read Atlas Shrugged?  Me neither; life’s too short for 1,200 pages about how the government is evil, job creators would flourish if only they weren’t hampered by moochers, and that everything your parents taught you about how the strong should defend the weak is bull.  But you know who has read it?  All of Paul Ryan’s staffers; it’s required reading for them.  So when Ryan got the nod as VP pick, I went ahead and read the Cliffs Notes.  If Ayn Rand wrote Spiderman, his Uncle Ben would tell young Peter Parker, “With great power comes great profit.”  What about “great responsibility,” Uncle? What about the needy?  “We don’t want to turn the safety net into a hammock that lulls able-bodied people into lives of dependency and complacency.”

Foto: Vincent Lyon-Dalberg-Acton (cc)

Groene borstklopperij

, door

COLUMN - Op de Dag van de Duurzaamheid (afgelopen dinsdag) presenteerde dagblad Trouw de nieuwe Duurzame Top 100. Honderd duurzame Nederlanders worden gefeliciteerd met hun plek op deze nieuwe lijst. Goed voorbeeld doet goed volgen, is de gedachte. Maar wat ongezouten kritiek op deze groene borstklopperij kan geen kwaad, betoogt Henri Bontenbal.

Scherp geformuleerd: de Duurzame Top 100 bestaat opnieuw uit een groot aantal ‘groene goeroes’. Een soort groene BN’ers die bij elke groene conferentie hun kunstje mogen opvoeren en in elk groen tijdschrift dezelfde grijze plaat mogen afdraaien. Deze GBN’ers staan inmiddels zo vaak op het podium van congressen over duurzaamheid dat ze nauwelijks tijd over kunnen hebben om echt aan het werk te zijn. Zij maken van de nood een deugd en noemen hun optredens ‘ook werk’, maar vergeten daarbij dat het publiek dat deze congressen bezoekt vaak allang overtuigd is van de groene boodschap en dezelfde groene congressen bezoekt.

Daarnaast is het niet moeilijk een boegbeeld van duurzaamheid te zijn als je – al dan niet aan het infuus van de overheid of andere geldschieters – de baas bent van een bedrijf, adviesbureau, ngo of stichting die duurzaamheid tot core business heeft gemaakt. Behoort duurzaamheid in die gevallen niet tot het ‘normale’ werk, waarvoor een groen lintje niet nodig is?

Vorige Volgende